Ένα μέλλον, ένα πιθανό μέλλον.

Οι Η.Π.Α κάνουν τα γλυκά μάτια στον Σουλτάνο, απειλώντας παρακαλώντας τον να αφήσει τον Τσάρο, και μεις πρέπει να «διευκολύνουμε»;

 

Ο Τσίπρας τι θα έκανε; Τα ίδια. Παίζουμε τις κουμπάρες, αυτό τώρα είναι η ελληνική πολιτική σκηνή.

 

Δεν χρειάζεται να σηκώνεις λάβαρα, αριστεροδεξιέ πατριώτη. 

Πες και κανένα Όχι. Δεν είναι ανάγκη καν να το δημοσιοποιήσεις.

Σιγά μην πεις, δούλε.

 

Δεν φταίω εγώ και άλλοι που δεν μπορούμε να «αγιάσουμε».
Οι εξαρτημένοι μεταπράτες δεν μας αφήνουν.

 

Ο Τσίπρας δουλεύει ψιλό γαζί και τον αριστερό και τον (ακρο)δεξιό εθνικισμό, αλλά θα τον φάει μαύρο φίδι.

 

Τσίπρας και Μητσοτάκης είναι μαζί, κρυφά συνεταιράκια, σε όλες τις παραχωρήσεις προς την Τουρκία.

 

Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση εμφάνισης σοβαρού αριστερού εθνικισμού (έστω ως πτυχής σε μια αριστερή πολιτική με αξιώσεις κυβερνητικής κρατικής εξουσίας), επειδή ο αριστερός αντιιμπεριαλισμός δεν αναγνωρίζει το ειδικό πρόβλημα με την Τουρκία, και επειδή οι ακροδεξιοί εθνικιστές είναι προδότες ή τόσο τρελοί παρανοϊκοί που καταλήγουν αντικειμενικά στην προδοσία, δεν υπάρχει ελπίδα αν χρειαστεί στο μέλλον να υπάρξει ένα είδος εθνικισμού ή ειδικού (μη-εθνικιστικού) αντιιμπεριαλισμού απέναντι στην Τουρκία. Είμαστε πραγματικά έρμαια των γεωπολιτικών συμπτώσεων. Ή μήπως όχι;

 

Δώσε το (μισό) Αιγαίο στην Τουρκία, και σου φτιάχνω ΡΚΚ, ή και Φωτεινό Μονοπάτι, στο λεπτό.
Τόσο απλά.

 

Αν χρειαστεί θα το «φτιάξουμε». Γιατί όχι;
Τι μας λείπει; Για αυτό το έχουν το κΚε στο ψυγείο σαν εφεδρεία.
Για να μην το φτιάξουμε.

Κούνια που τους κούναγε.

 

Ιωάννης Τζανάκος