Η εργατική τάξη πέρα από τον «θαυμαστό κόσμο» τής «επαναστατικής μπροσούρας»..

 

Εμπειρικός εργατισμός, ενάντια στον καθαρό a priori εργατισμό των διανοουμένων «απελευθερωτών».

 

Τι να μου κάνει ο «μαρξισμός»; 

Δεν μου αρέσουν οι κολακείες. 

Ο κύριος Κώστας, που έστιβε τον χάλυβα, έφυγε στα 65. 

Δεν υπάρχει πια.

 

Όσους εργάτες ήξερα, στην Δραπετσώνα και στο Πέραμα, όντας μικρό κωλοπαίδι, πέθαναν όλοι, σχετικά νέοι.

 

Αν στην Ελλάδα δεν αγωνιστείς με νύχια και με δόντια να μην παραμείνεις προλετάριος, πεθαίνεις πριν την ώρα σου.

 

Μνήμη: 

Ο πατέρας μου ήταν ηλεκτροσυγκολλητής προλετάριος στην Ελευσίνα. 

Όλοι οι συνάδελφοί του, τους ήξερα όλους, ΠΕΘΑΝΑΝ.

 

Η εργατική τάξη για μένα είναι μια μνήμη που στοιχειώνει, άνθρωποι ακέραιοι που φύγανε σιωπηλά, αδικημένοι.

 

Σημείωση: στον δημόσιο τομέα στην κυριολεξία διαλέγεις αν θα είσαι μικροαστικό παράσιτο ή προλετάριος, δεν υπάρχει μέση οδός.

 

Εν πάση περιπτώσει, χωρίς να θεωρώ την εργατική τάξη μια «ιστορική τάξη» κατά τον μαρξιστικό μεσσιανικό τρόπο, και χωρίς να θέτω επί θεωρητικού τάπητος το ζήτημα τής επανάστασης, κρίνω με βάση θεωρητικο-εμπειρικές και προσωπικές παρατηρήσεις ότι η εργατική τάξη στον λεγόμενο σκληρό βιομηχανικό και «τεχνολογικό» πυρήνα της τείνει προς μιαν ορθολογική θέαση τού κοινωνικού γεγονότος, παρά το γεγονός ότι είναι η πιο βαριά εκμεταλλευόμενη και πρακτικά «ταλαιπωρούμενη» κοινωνική τάξη. 

Όταν μιλάμε για εργατική τάξη, συμπεριλαμβάνοντας και τούς μισθωτούς στις υπηρεσίες, εννοούμε κυρίως την εργαζόμενη πλειονότητα τού ιδιωτικού τομέα και ένα μικρό αλλά δυναμικό μέρος των αυτοαπασχολούμενων που ασχολείται με δημιουργικές αλλά συγκεκριμένα υλικο-τεχνικές εργασίες, χωρίς να έχει στην δούλεψή του άλλους εργαζόμενους. 

Αυτή η ευρύτερη τάξη είναι ο σιωπηλός κριτής τής αστικής κοινωνίας, ο καθοριστικός πολιτικός παράγοντάς της όταν η αστική κοινωνία είναι οργανωμένη δημοκρατικά, ήτοι αστικοδημοκρατικά. 

Στην Ελλάδα αυτή η τάξη εκπροσωπήθηκε μαζικά από το Πασόκ τής πρώτης «ηρωικής» φάσης και εν μέρει από το κΚε. 

Εδώ και περίπου μισό αιώνα είναι σιωπηλή και αντιπροσωπεύεται μέσω των πολυάριθμων μικροαστών, οι οποίοι σε ένα μεγάλο μέρος τους ήταν παλαιότερα εργάτες εργατοϋπάλληλοι οι ίδιοι. 

Η εργατική τάξη, όχι μόνον στην Ελλάδα, ΔΕΝ είναι τυχοδιωκτική τάξη, και αυτό εκφράζεται μερικές φορές μέσω και ενός κοινωνικού συντηρητισμού, ο οποίος όμως δεν συνυφαίνεται πάντα με τον πολιτικό συντηρητισμό, τουναντίον. 

Όταν σε μια κοινωνία, συνήθως κάποιας περιφέρειας τού ιμπεριαλισμού, υπάρχει μεγάλη και ενεργή μάζα μικροαστών, κάθε είδους και κάθε παραγωγικού ή πολιτικού προσανατολισμού (άλλοι βρίσκονται στις παρυφές τής εργατικής τάξης, άλλοι σε οργανική σχέση με το ιδιωτικό Κεφάλαιο), τότε αυτή η αντιπροσώπευση που επιτελείται μέσω αυτών (και άλλων μεταβατικών κοινωνικών στρωμάτων -φοιτητές, ριζοσπαστική νεολαία κ.λπ) αποκτάει παθολογικά χαρακτηριστικά. 

Δεν θα το αναλύσω. 

Κάνω τώρα πρόχειρη, αλλά νομίζω όχι αυθαίρετη ανάλυση. 

Πάντα, όταν υπάρχει μαζικός μικροαστισμός, υπάρχει ο κίνδυνος μιας μορφής αυταρχισμού, όχι απαραίτητα φασιστικού τύπου ή ανοιχτά φασιστικού τύπου.

 

Ιωάννης Τζανάκος