Από καμαρίλα σε καμαρίλα κι από κουραδόσπιτο σε κουραδόσπιτο (2017)..

 

Απολαύστε aristeri ανανέωση. Απόλαυση μεγάλη..

Προτού απολαύσουμε μαζί έναν διάλογο στο φατσοβιβλίο από τα πρώην κοινά «μετερίζια» τού «ορθολογιστικού διαφωτιστικού αγώνα» τής ελληνικής «ορθολογιστικής διανόησης», λέγε με κκε-εσ αριστεριστές αναρχοαυτόνομοι, όλα τα καλά παιδιά μαζί, μαζί και με την φιλελεύθερη αστική τάξη, από κοινού ενάντια στον τρισκατάρατο σταλινικό εχθρό, λέγε με (τότε) κΚε, αλλά και ενάντια στο τρισκατάρατο «ανορθολογιστή» εχθρό, θα ήθελα να σας θυμίσω κάποιες παλαιότερες ωραίες στιγμές της, στιγμές υποκρισίας πάντα:

Ενάντια στον αντισιωνισμό-αντισημιτισμό [κείμενα για τον σιωνισμό και τον αντισιωνισμό]

Γιατί η ιστορία δεν θα επαναληφθεί: Προσωποποιημένες και μη-παραγραφόμενες νεοαριστερίστικες ιστορικές ευθύνες για το φαινόμενο Τσίπρας..

 

هما میوانی Homa Meyvani | از خون جوانان وطن لاله دمیده

Σύντομη διευκρίνηση για 4 επιλεκτικές εξαιρέσεις..

«Κάτι τρέχει στα γύφτικα». Οι Ρομά και η αλήθεια.

 

Sobh Ast Saghiya

Γιατί μη-κοινοβουλευτικός «δημοκρατικός σοσιαλισμός»

 

Ο «ειλικρινισμός» τής υπερεπανάστασης.

 

Δημοκρατία

Σημείωση για το πολιτικό «στοιχείο» και την άγονη κενότητα τού «αυτο-»

 

Ριζοσπαστική Δημοκρατία Χωρίς Κράτος, ή, η Ριζοσπαστική Δημοκρατία να υποτάσσει/υπαγάγει το Κράτος.

 

Μπορεί να υπάρξει μη-κρατική κοινωνική συνέχεια;

Το σεκταριστικό «αντικρατικό» πρόβλημά μας-σας

 

Μονομέρειες με νόημα.

 

Επιστροφές..

 

3 σημειώσεις για τον σοσιαλισμό ως μη-ουτοπία

1.

Το ότι αποδείχθηκε ιστορικά πως η έννοια του επιστημονικού σοσιαλισμού ήταν μια ιδεολογική φενάκη που επικάλυπτε τη γραφειοκρατική παραμόρφωση ή εκτροπή του σοσιαλισμού και της σοσιαλιστικής θεωρίας δεν σημαίνει πως η κριτική στις ουτοπικές θεωρήσεις και πρακτικές περί σοσιαλισμού πρέπει να σταματήσει, ούτε επίσης σημαίνει πως αυτή η κριτική είναι χρήσιμη, ορθή ή έχουσα προοπτική για τους μισθοσυντήρητους και τους φτωχούς, αν εκκινεί από έναν αστικό, σοσιαλφιλελεύθερο τύπο σοσιαλιστικής θεωρίας και πράξης. 

Η σοσιαλιστική θεωρία και πράξη έχει να περάσει, ειδικά τώρα, από συμπληγάδες πέτρες, ξανά, γιατί πληγώθηκε καίρια στο πρόσφατο παρελθόν, μετά το πλήγμα στο κύρος αλλά και την ίδια την ύπαρξη του σοβιετικού μοντέλου, και συνετρίβη σε δύο νέα, αλλά εξίσου αλλοτριωμένα, αντεργατικά κομμάτια:

Τον νεοαριστερισμό/νεοαναρχισμό και τη νέα αριστερίστικη σοσιαλδημοκρατία.

 

2.

Η ουτοπική στάση και σκέψη διέπει και τα δύο αλλοτριωμένα κομμάτια τής «νέας αριστεράς», αλλά ο ωφελημένος πάντα είναι και θα είναι η αριστερίστικη σοσιαλδημοκρατία.

Η κατάσταση στο κίνημα: «Από πάνω» Σάντερς ή Τσίπρας και «από κάτω» νεοαριστερισμός/νεοαναρχισμός. Η ιδιόμορφη περίπτωση κκε δεν αποτελεί κανόνα στο παγκόσμιο ρεύμα. Η ουτοπία λαμβάνει σήμερα και σκοτεινές αντιδραστικές μορφές που καλύπτονται από την μάχη ενάντια στον εθνοφασισμό και φονταμενταλισμό. Η αντιφασιστική μάχη κρύβει αυτή τη μαυρίλα μέσα στη μαυρίλα του φασίστα εχθρού, και αυτό δεν αίρεται ακόμα και με πολιτικές ή άλλες αποκαλύψεις, διότι αυτές συνήθως γίνονται από την δεξιά ή την δεξιόστροφη ή δεξιά σοσιαλδημοκρατία, οπότε λόγω της αναξιοπιστίας των «κατηγόρων» καταρρίπτονται.

Αν θέλουμε να πιάσουμε τα πράγματα από ένα νήμα, αυτό θαρρώ είναι η ουτοπία και η αθλιότητά της, αρκεί να αποφύγουμε τις κακοτοπιές που υπάρχουν σε αυτή την κριτική εκκίνηση όπως τις ιχνογραφήσαμε στην αρχή. Οι επικριτές της «νέας αριστεράς» συνήθως είναι αναξιόπιστοι ως υποστηρικτές της αστικής εξουσίας που είναι, αν και είναι εύκολο να ολισθήσει κανείς στα επιχειρήματά τους, τα οποία είναι δομημένα και όχι απλώς προπαγανδιστικά. Οι νέοι σοσιαλιστές επαναστάτες πρέπει να αρνηθούν την χείρα βοηθείας των δεξιοσοσιαλδημοκρατών και να τους ξαποστείλουν στην δεξιά και φιλελεύθερη αγκαλιά. Η κριτική στην ουτοπία και τις αντιδραστικότερες πτυχές της μπορεί να ξεκινήσει με έναν κλασικό σοσιαλδημοκρατικό σοσιαλιστικό ή και κομμουνιστικό τρόπο, χωρίς την βοήθεια του «κέντρου»...

 

3.

Η κριτική της υφιστάμενης κατάστασης, ακόμα κι αν ενδύεται τον μανδύα τής αντικαπιταλιστικής κριτικής δεν θέτει με ρεαλιστικούς όρους το ζήτημα τής κατάργησης του συστήματος τής μισθωτής εργασίας και την αντικατάστασή του από ένα σοσιαλιστικό σύστημα όπου το σύστημα των αμοιβών της «ζωντανής» εργασίας θα είναι αποκομμένο από κάθε εξαναγκασμό και βία.

Όταν τίθεται ζήτημα τής υπέρβασης του μισθεξαναγκασμού αυτό γίνεται με ουτοπικούς όρους. Άρα, δεν τίθεται το ζήτημα, έτσι τουλάχιστον το κατανοώ.

Όταν μιλάμε για κατάργηση του συστήματος τής μισθωτής εργασίας δεν μιλάμε για μιαν τυπική και στενή υπέρβαση του όρου του μισθού, δεν μιλάμε δηλαδή για κατάργηση της αμοιβής ή του μισθού εν γένει (έστω άμεσα), αλλά για κατάργηση εκείνου του είδους της αμοιβής που απορρέει από την διευθυντική, ιδιοκτησιακή, αλλά και τεχνική αποξένωση των παραγωγών από τους αντικειμενικούς υλικούς όρους της παραγωγής.

Για να γίνει κατανοητό αυτό είμαστε υποχρεωμένοι τελικά, μάλλον αναγκασμένοι «σημειολογικά», απέναντι στην ουτοπιστική-κοινοτιστική στρέβλωση του προγράμματος κατάργησης του συστήματος τής μισθωτής εργασίας σε πρόγραμμα κατάργησης της αμοιβής ως εν γένει, να προτάξουμε το νέο σύστημα ως σύστημα όπου θα υπάρχει ένας ορθότερος τρόπος μισθιακής κατανομής τού διανεμόμενου μέρους του συνολικού προϊόντος.

Με αυτό τον τρόπο όμως, από την άλλη, η κριτική στην υπεραριστερή κοινοτιστική ουτοπία για μιαν οικονομία χωρίς σύστημα αμοιβών κινδυνεύει να διολισθήσει σε μιαν απολογητική τελικά ενός τροποποιημένου συστήματος της μισθωτής εργασίας. Η πιθανότητα όμως αυτής τής «δεξιάς» διολίσθησης έχει προκύψει από την (νέα) ιδεολογική ηγεμονία του ουτοπισμού-αριστερισμού. Άλλο τώρα, που οι πονηρούληδες (αριστεριστές) νεοσοσιαλδημοκράτες αξιοποιούν αυτή την (νέα) ιδεολογική ηγεμονία των σεκταριστών για να περάσουν τα δικά τους προσαρμοστικά ρεφορμιστικά προγράμματα: Οι αριστεριστές  νεοσοσιαλδημοκράτες (τύπου σύριζα ή και λαέ) χρησιμοποιούν επιτυχώς το ουτοπικό ανέφικτο, ώστε να επιβάλλουν το αστικορεφορμιστικό εφικτό, όπως έκαναν και με τον τροτσκισμό (και το κάνουν ακόμα, χωρίς ντε και καλά να φταίει τούτος), όταν δέχονταν (και δέχονται) πως δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια χώρα, άρα αφού δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια χώρα καθήστε τώρα και μη μιλάτε, κάνουμε ότι μπορούμε, λένε. Μπορεί ο νεοαριστερισμός-νεοαναρχισμός να κατανοήσει αυτές τις ευθύνες του που απορρέουν από αυτή την έξαλλη ουτοπιστική προπαγάνδα του, μπορεί να κατανοήσει ότι εξυπηρετεί άμεσα το νεοσοσιαλδημοκρατικό του «ταβάνι»;
Όχι.

--------------------------------------------------------- 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Ο αντι-σοσιαλδημοκρατικός ψευδο«κομμουνισμός» τού σεκταριστή ηλίθιου, και η κοινωνική ασφάλιση..

 

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος νομικός για να κατανοήσει ότι η αναγκαστικότητα και η καθολικότητα τού Νόμου, δημιουργεί μια κοινωνικοχρονική συνέχεια η οποία δύναται σε σημαντικές «περιπτώσεις» νομικής μορφοποίησης τού κοινωνικού γεγονότος να έχει ευεργετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους πολίτες μιας κοινωνίας.

Ασχολούμενοι (στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μας) με το σημαντικό μοντέρνο κοινωνικό αγαθό τής κοινωνικοασφαλιστικής υγειονομικής-και-συνταξιοδοτικής κάλυψης τής ανθρώπινης ζωής, περιγράψαμε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μόνον μια ισχυρή κρατική εγγύηση ενός κρατικά τεθειμένου Νόμου μπορεί να διασφαλίσει την καθολικότητα τής κοινωνικής ασφάλισης μέσω τής έννομης αναγκαστικής κοινωνικής αποταμίευσης [όταν υπάρχει «χρήμα-εμπόρευμα»] και μέσω της έννομης εγγύησης τής τήρησης των έννομα θεσμοθετημένων παροχών (υγείας και σύνταξης) [ακόμα και όταν φανταζόμαστε ένα πιθανό μη-εγχρήματο μη-εμπορευματικό αταξικό σύστημα].

Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καλύτερη και πληρέστερη γενική διασφάλιση τής εγγύησης τής κοινωνικοχρονικής άρα και κοινωνικής συνέχειας που δημιουργείται δια τής κοινωνικής ασφάλισης, από αυτήν που δημιουργείται δια τού κρατικού Νόμου, ούτε υπάρχει κάποια άλλη θεωρητική ή πολιτική προσέγγιση η οποία να ανατρέπει αυτό το δεδομένο.

Είναι δεδομένο βέβαια ότι το ταξικό κράτος τού καπιταλισμού διατηρεί στην φαρέτρα του το όπλο τής αναίρεσης των νόμων, και αυτό το βλέπουμε από τότε που η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει κυριαρχήσει εντός τού καπιταλισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια «νομοτέλεια» που καθορίζει την στάση τού καπιταλισμού και τού κράτους του. 

Ανάλογα με τους ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων μπορεί να ξαναϋπάρξει κοινωνικοχρονικά συνεχές και δυνατό ως καθολικό και έννομα αναγκαστικό δημόσιο-κρατικό κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, ακόμα και μέσα στον καπιταλισμό.

Όμως, και αυτή είναι η διαπίστωση στην οποία πρέπει όσοι έχουν επηρεαστεί από τους σεκταριστές να δώσουν σημασία, ακόμα κι αν η ανασύσταση τού κρατικού κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος είναι αδύνατη εντός τού καπιταλισμού, αν υπάρξει ανατροπή τού καπιταλισμού «αυτό» που θα δημιουργηθεί πάλι σαν κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα θα μπορεί να υπάρξει πάλι μόνον μέσω κρατικών έννομων κοινωνικοασφαλιστικών εγγυήσεων-και-καταναγκασμών που θα δίνονται και θα επιβάλλονται από το εργατικό δημοκρατικό κράτος. 

Σε αντίθετη περίπτωση η ανατροπή τού καπιταλισμού θα φέρει κάτι χειρότερο για τους εργαζόμενους και στην κοινωνική ασφάλισή τους, θα φέρει ένα είδος υπερεπαναστατικής «πολ-ποτ-ικής» αυθαιρεσίας και σε αυτό τον «τομέα» τής κοινωνικής ζωής.

Κανένας επαναστατικός «κοινοτικός» αυτοματισμός δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια δημοκρατική έννομη κρατική εγγύηση στην κοινωνική ασφάλιση, εφόσον εκτός Νόμου και έννομου καθορισμού αυτών των ζητημάτων δεν υπάρχει τίποτα άλλο από μεταβλητότητα, ασυνέχεια, αυθαιρεσία. 

Είναι η δομική υπόσταση αυτών των συστημάτων κοινωνικής πρακτικής τέτοια που αποκλείει αν είσαι ορθολογικός άνθρωπος κάθε σκέψη «εξω-κρατικού» πειραματισμού.

Οι σεκταριστές αντικαπιταλιστές/αντικρατιστές κατηγορούν με σφοδρότητα τον νεοφιλελευθερισμό και καλά κάνουν, αλλά αυτό που προτείνουν ως δικό τους κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα-μοντέλο είναι κατά πολύ χειρότερο τού νεοφιλελεύθερου συστήματος-μοντέλου εφόσον δεν περιέχει ούτε καν σπασμένη μια γενικότερη αφηρημένη κανονιστική εγγύηση και ρύθμισή του.

Οι πιο ακραίοι σεκταριστές δεν μπορούν καν να καταλάβουν τη σημασία τής κοινωνικοχρονικής συνέχειας σε ένα κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα για τους/τις εργαζόμενους/εργαζόμενες.

Και όσοι «μετριοπαθείς» σεκταριστές την κατανοούν αυτή την σημασία, αδυνατούν συνήθως να κατανοήσουν ότι αυτή η συνέχεια μπορεί να υπάρξει και στον καπιταλισμό και σε έναν πρώιμο κομμουνισμό μόνον δια μέσω μιας κρατικής εγγύησης.

Αν γίνεται αλλιώς, γιατί δεν μας λένε τον τρόπο;

Δεν έχουν να πούνε τίποτα, πέραν γενικών και αόριστων «αντι-σοσιαλδημοκρατικών» σεκταριστικών μπουρδολογιών.

Η κριτική στην «σοσιαλδημοκρατία», όπως γίνεται, λόγου χάριν στο θέμα που μας απασχολεί, έχει γίνει πλέον ο «σοσιαλισμός τού σεκταριστή ηλίθιου».

Μιλάμε για κρίσιμες υγειονομικές ανάγκες και κρίσιμες συνταξιοδοτικές ανάγκες απλών ανθρώπων όταν βρίσκονται σε αδυναμία υγείας ή ηλικίας, και όταν μιλάμε για όλα αυτά το χειρότερο που μπορούμε να φανταστούμε είναι να εξαρτάται η ικανοποίηση αυτών των αναγκών από «επαναστατικές κοινότητες» και «εργατικά συμβούλια».

Όποιος σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, λόγου χάριν στο θέμα μας τής κοινωνικής ασφάλισης, σκέφτεται ως σεκταριστής, σκέφτεται χιλιαστικά, σκέφτεται σαν επίδοξος υπερεπαναστάτης δεσποτικός και αυταρχικός άνθρωπος.

Με λίγα λόγια, «να μας λείπει το βύσσινο».

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

  

3 τρόποι διασφάλισης τής κοινωνικής ασφάλισης, και οι 3 εφικτοί μόνον ως κρατικοί τρόποι.

 

Στην καρδιά τού θέματος:

 

1.

Όταν υπάρχει εμπόρευμα/χρήμα ως δομικό στοιχείο ενός καπιταλιστικού συστήματος, η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να διασφαλιστεί αληθινά μόνο μέσω ενός Νόμου περί αναγκαστικότητας των εισφορών που σχηματίζουν το κρατικό ασφαλιστικό Κεφάλαιο το οποίο είναι αναγκαίο για να υπάρξουν οι συνταξιοδοτικές και υγειονομικές καλύψεις που είναι απαραίτητες για να ζήσει με αξιοπρέπεια ο/η εργαζόμενος/-η.

Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους. 

2.

Όταν υπάρχει εμπόρευμα/χρήμα ως δομικό στοιχείο ενός [μεταβατικού] σοσιαλιστικού συστήματος, ισχύει περίπου το ίδιο:

Η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να διασφαλιστεί αληθινά μόνο μέσω ενός Νόμου περί αναγκαστικότητας των εισφορών που σχηματίζουν το κρατικό ασφαλιστικό χρηματικό πλεόνασμα το οποίο είναι αναγκαίο για να υπάρξουν οι συνταξιοδοτικές και υγειονομικές καλύψεις που είναι απαραίτητες για να ζήσει με αξιοπρέπεια ο/η εργαζόμενος/-η.

Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους.

 

3.

Σε ένα πιθανό μη-εμπορευματικό μη-εγχρήματο αταξικό σύστημα, δεν χρειάζεται «χρηματική ή λογιστική» «αποταμίευση», εφόσον δεν θα υπάρχει χρήμα εμπόρευμα, αλλά είναι ακόμα περισσότερο αναγκαία μια κρατική-έννομη αρχή διασφάλισης των συνταξιοδοτικών και υγειονομικών καλύψεων.

Γιατί όμως;

Μήπως θα έπρεπε ως εργαζόμενοι να εμπιστευτούμε την «εργατική» ή «αταξική» ή «ελευθεριακή μη-ιεραρχική» κοινωνία ή κοινότητα, ότι όταν θα βρεθούμε σε ανάγκη να μας θρέψει ή να μας περιθάλψει, θα το κάνει;

Σώπα! 

Αν κρίνω από τη συμπεριφορά των ιδεολογικών και φαντασιακών «προπομπών» της, και αν φανταστώ σκεπτόμενος τις «τωρινές» απαιτήσεις τους απέναντι στις σημερινές «τετριμμένες» υπάρξεις μας, αν τυχόν και βρεθούμε στην ανάγκη να στηριχθούμε πάνω τους, είμαι σίγουρος ότι χωρίς έστω ένα εργατικό κράτος, και μάλιστα ένα δημοκρατικό εργατικό κράτος, ότι θα μας άφηναν να ψοφήσουμε.

Φανταστείτε αν για να αποφύγουμε τα καπιταλιστικά δεσμά θα ήμασταν υποχρεωμένοι χωρίς κανένα Νόμο και Κράτος να διαπραγματευόμασταν συνέχεια, «ελευθεριακά» ή «μαρξιστικά», για το αν θα πρέπει να έχουμε ή να μην έχουμε την υποστήριξη τής «κοινότητας» ειδικά όταν θα ήμαστε άρρωστοι ή γέροι.

Ο Πολ-Ποτ πέθανε, και δεν θα τον αναστήσουμε ακόμα και σε «αναρχική» μορφή.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος