Η επιθυμία για την κατάργηση τής πολιτικής, η αντι-πολιτική, είτε ενδύεται τον μανδύα τής στρατηγικής θέσης για την εξάλειψη τού κράτους και έτσι διατηρεί ένα «παροντικό» πολιτικό «φορτίο» ως σεκταριστική πολιτική, είτε εκφράζεται άμεσα ως άρνηση δόμησης θέσεων για το πως θα είναι πολιτικά οργανωμένη μια αταξική/μη-ιεραρχική κοινωνία, σηματοδοτεί τον βαθύ αυταρχικό κοσμοθεωρητικό πυρήνα τού μετα-γιακωβίνικου σεκταρισμού.
Μπορεί να υπάρχουν πολλές επιθυμούμενες ιστορικοχρονικές «κλιμακώσεις» αυτής τής βαθιά αυταρχικής πτυχής τής «οικείας» κοσμοθεωρίας μας, μπορεί κανείς να δώσει πολλούς ορισμούς και να δημιουργήσει πολλές θεωρίες για τον θεωρητικό προσδιορισμό της, ίσως να χρειάζονται πλέον άλλες μη-οντολογικές ονοματοδοτήσεις τής υπόστασης της, δεν αρκεί το γενικό και αόριστο όνομα «σεκταρισμός», αλλά πάντα σημαίνει αυταρχισμό, στρατηγικό αυταρχισμό, αντιδημοκρατικές βλέψεις, χαντάκωμα τού πραγματικού νοήματος τής αταξικής κομμουνιστικής ιδέας, ιδεολογική/ιδεοληπτική μυστικοποίηση κ.λπ
Εντάξει μάγκες και αλανιάρηδες τής αντιπολιτικής, να αρνηθούμε την υπόθεση ότι θα συνεχίσει να υπάρχει «κράτος» σε μια ελευθεριακή αταξική/μη-ιεραρχική κοινωνία, να ξεχάσουμε την έννοια/πρακτική τής «δημοκρατίας», πως στον γεροδιάολο θα πρέπει να φανταστούμε και να σχεδιάσουμε έστω σε προπλασματική μορφή το πολιτικό στοιχείο, το πολιτικό φαινόμενο, την ανάγκη να υπάρξει πολιτική οργάνωση και διεύθυνση αυτής τής (αταξικής/μη-ιεραρχικής) κοινωνίας που επιθυμούμε;
Πέρα από το γενικό και αόριστο, και τις περισσότερες φορές μεταφυσικό/οντολογικό τής «ελευθερίας-ελευθεριακότητας», έχετε τίποτα άλλο να μας πείτε;
Όχι, δεν έχετε τίποτα άλλο να μας πείτε.
Μήπως αυτός ο νέος, αλλά με ρίζες στο παρελθόν, φετιχισμός σας με το πρόθεμα «αυτο-» είναι πολιτική απάντηση στο πολιτικό ερώτημα που σας έθεσα;
Αυτο-διαχείριση, αυτο-νομία, αυτο-διεύθυνση, αυτο-διάθεση, αυτο-καθορισμός [ο τίτλος τού ιστολογίου], αυτο-πραγμάτωση, και ό,τι «αυτό-» υπάρχει στην πιάτσα, δεν φτάνει πλέον για να ορίσει κάποιος το πολιτικό πρόβλημα, το πολιτικό πρόβλημα ως στρατηγικό πρόβλημα, το στρατηγικό πρόβλημα ως πολιτικό πρόβλημα, το πρόβλημα τής πολιτικής ως μιας συνεχούς αλληλομετατροπής τού «αυτό-» σε «ετερο-», όπως είναι- όπως πρέπει να είναι- και όπως θα είναι- η πολιτική, όσο υπάρχει άνθρωπος και όσο θα δομείται πολιτικά, πολιτειακά, ως ατομικό και συλλογικό πολιτικό υποκείμενο.
Δεν υπάρχει αυτονομία αν δεν εμψυχώνεται από μια ετερονομία και δεν υπάρχει ετερονομία αν δεν εμψυχώνεται από μιαν αυτονομία, και αυτό ισχύει για κάθε «αυτό-».
Συμβαίνει αυτό ακριβώς το οποίο εφαρμόζετε κι εσείς όταν μιλάτε και βγάζετε αφρούς μίσους από το στόμα σας, για την έννοια τής «δημοκρατίας».
Είναι βλέπεις «άτιμο πράγμα» ο δυισμός τού Λόγου, και πίπτει πάνω και σε αυτούς που τον παρουσιάζουν σαν ασθένεια μόνον των αντιπάλων τους. Συνηθισμένα πράγματα, αυτά συμβαίνουν στις αυτοκρατορίες και τις επαρχίες τους, έτσι λειτουργούσαν πάντα οι σέκτες στις παρυφές τους.
Αλλά υπάρχει και η πολιτική, και αυτή δεν μπορεί να «βολευτεί» στα σεκταριστικά σχήματα μη-σκέψης.
Η πολιτική επιτάσσει θέση.
Και θέση για αντι-πολιτική δεν υπάρχει στον Λόγο της, είτε το θέλετε είτε όχι.
Η δε πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει μόνον σαν «αποκάλυψη» κάποιου «εχθρού» αλλά κυρίως σαν πρόταξη αυτής τής αναθεματισμένης θέσης για το τι προτείνεις «εσύ», κι «εσείς» δεν βλέπω να έχετε να προτείνετε τίποτα, ούτε μπορείτε να γεννήσετε τίποτα, ούτε το άγιο Τίποτα, Μουλάρια τού «αυτο-».
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου