Ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να «ξαναπέσει» και να ανατραπεί αν δεν αντικατασταθεί αμέσως από μια δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία.
Ο σεκταριστικός αντικαπιταλισμός δεν πρόκειται να ξαναδοκιμαστεί ποτέ ως «αντικαταστάτης» τού καπιταλισμού.
Όσο δεν υπάρχει δημοκρατική, όχι «κοινοβουλευτική» αλλά επαναστατική δημοκρατική, εναλλακτική πρόταση αντικατάστασης τού καπιταλισμού, ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να αντικατασταθεί, είτε με ρήξη-επανάσταση είτε με ειρηνικό μη-βίαιο τρόπο.
Όσο δεν παύουν να βαυκαλίζονται οι σεκταριστές αντικαπιταλιστές ότι θα τους δοθεί η ιστορική ευκαιρία να δοκιμάσουν ένα «ριζοσπαστικότερο» και «βαθύτερο» πείραμα ανατροπής, τόσο θα παρεμποδίζεται η ανάδυση τού νέου επαναστατικού δημοκρατισμού που θα ανατρέψει και θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό.
Ποια είναι όμως η φαντασιακή ιδεολογική «φώτιση» που κάνει τούς σεκταριστές να επιμένουν και να αναπτύσσονται οργανωτικά, όσο αναπτύσσονται; τι περιμένουν; ποιος είναι ο στόχος τους στο επόμενο ιστορικό χρονικό διάστημα;
Νομίζω ότι περιμένουν, εύχονται και εν μέρει ετοιμάζουν μια μορφή «επανάληψης».
Πρόκειται για την ποθούμενη επανάληψη μιας «μεγάλης εξέγερσης», σε κάποιο σημείο τού οικουμενικού χώρου, η οποία θα θυμίζει «κάτι» μεταξύ κομμούνας τού 1871 στο Παρίσι και Μάη τού 1968, στο Παρίσι πάλι, σε συνδυασμό με μητροπολιτικές ταραχές ή με μια μεγάλη μητροπολιτική ταραχή στο ίδιο χρονικό σημείο.
Θεωρώ ότι όντως θα υπάρξουν τέτοιες εξεγερτικές στιγμές, αλλά θεωρώ επίσης ότι δεν θα μπορέσουν να κάνουν κάτι, αν δεν προϋπάρξει ή γεννηθεί ταυτόχρονα μια μεγάλη ιδεολογική/θεωρητική και πολιτισμική επανάσταση που θα έχει σαφείς (και με «σκληρό τρόπο» διακριτές από τον ιστορικό σεκταρισμό) δημοκρατικές ιδεολογικές/θεωρητικές/πολιτισμικές θεμελιώσεις.
Θεωρώ ότι τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των νέων κινημάτων, ακόμα κι όταν πλησιάζουν σε μια μορφή δημοκρατικής ιδεολογίας, παραμένουν σεκταριστικά, και μάλιστα έχουν οξυνθεί ως τέτοια.
Οι τελευταίοι που θα προσφέρουν πλέον κάτι προς την «αντίθετη» κατεύθυνση, και την ολική υπέρβαση τού σεκταρισμού, για να «ξεκλειδώσει» ο στρατηγικός ορίζοντας τού κινήματος, θα είναι οι μαρξιστές, όλων των μορφών, αλλά και οι διάφοροι αναρχικοί, αναρχίζοντες, αυτόνομοι και νεο-αναρχοκομμουνιστές.
Όπου και να εμφανιστούν τα κάνουν όλα χειρότερα, σε «ό,τι» δίνουν τον ιδεολογικό τόνο «αυτό» οδηγείται πάλι στον σεκταρισμό.
Αλλά και όσοι «νεο-αριστεροί» βρίσκονται σε έναν ευρύτερο και μάλλον θολό ιδεολογικό προσανατολισμό έχουν αφομοιώσει ένα πολιτισμικό και ιδεολογικό στυλ, έναν τρόπο ακόμα και για να μιλάνε, που οδηγεί καρφί πάλι στον σεκταρισμό.
Δεν αποκλείω την εμφάνιση μαζικών κινημάτων, σε αυτό ειδικά το πλαίσιο, το Joker πλαίσιο, δεν αποκλείω να δούμε μια μεγάλη πόλη τής οικουμένης να γίνεται στάχτη από μιαν κοινωνική εξέγερση, δεν αποκλείω να υπάρξουν μεγάλες μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις, αλλά αποκλείω το ενδεχόμενο να υπάρξει ακόμα και ένα βήμα προς μια μετα-καπιταλιστική, σοσιαλιστική ή αταξική κοινωνία, αν δεν καταστραφεί ιδεολογικά ο σεκταρισμός σε όλες του τις μορφές.
Δεν ξέρω αν η «εξέγερση» ικανοποιεί από μόνη της τα νέα κινήματα, δεν ξέρω αν η υποψία μου ότι αυτό συμβαίνει όντως, όντως ισχύει.
Θα δείξει.
Πάντως, και στην περίπτωση που υπάρξουν όλα αυτά, διότι ούτε αυτό είναι σίγουρο, και πάλι, κατά την δική μου θέση, αν παραμείνει η εξεγερμένη κοινωνία μακριά από την αξία και την ιδεολογική αρχή τής δημοκρατίας, δεν θα κατορθώσει τίποτα παραπάνω από την θυσία/αυτοθυσία της στον «βωμό» τής «εξέγερσης για την εξέγερση».
Μπορεί να κάνω λάθος, και αυτή η θανατερή εξεγερτική λίμπιντο να πρέπει να περάσει πρώτα από αυτόν τον «βωμό» για να περάσει έπειτα, ξανά, στο ώριμο στάδιο.
Ίσως να πρέπει να υπάρξει πρώτα μια μεγάλη εξεγερτική φωτιά, ένα κοσμοϊστορικό εξεγερτικό γεγονός-συμβάν, για να υπάρξει έπειτα μια ωριμότερη «επαναστατική αποκρυστάλλωση» κ.λπ.
Δεν τα πιστεύω όμως αυτά.
Δεν πιστεύω, δεν ελπίζω στις «επαναλήψεις», και μάλιστα σε αυτές τις «επαναλήψεις» που είναι σαν να «προκαθορίζονται» στο μυαλό.
Άλλο είναι αυτό που περιμένω, και σε «αυτό» το άλλο δεν είναι δυνατόν να είναι έξω ένας τύπος «δημοκρατικού σοσιαλισμού», διότι μια νεωτερική κοινωνία, μια παγκοσμιοποιημένη και διασυνδεδεμένη παγκόσμια κοινωνία, δεν έχει άλλο δρόμο και τρόπο για να ανακαλύψει και να εφαρμόσει ένα αταξικό αντι-ιεραρχικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο από το να το συναρμόσει με την θετική και ενεργό συμμετοχή των μαζών, και θετική/ενεργός συμμετοχή των μαζών χωρίς δημοκρατία δεν υπάρχει πλέον, ούτε πρόκειται να υπάρξει.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου