Ο «ειλικρινισμός» τής υπερεπανάστασης.

 

Όταν οι σεκταριστές και οι ολοκληρωτιστές ερεθίζονται με τον ίδιο τον έξαλλο εαυτό τους μιλάνε σαν να ήταν ειλικρινείς, αυτοθαυμάζονται δια τού προτασσόμενου ως «ειλικρίνεια» «ειλικρινισμού» τους.

Τι εννοώ;

Ένα παράδειγμα:

Μια έκφραση φετίχ τού σεκταρισμού, και τού ίδιου τού Μαρξ, είναι η «δικτατορία τού προλεταριάτου».

Έχει υπάρξει και από έναν γνωστό απατεώνα μια πιο φαντεζί εκδοχή αυτής τής φράσης: «α-κρατική δικτατορία τού προλεταριάτου». 

Μη ρωτάτε ποιος. «Ξέρετε εσείς».

Τι υποδηλώνει αυτή η φράση;

«Κάθε πολίτευμα είναι δικτατορία μιας άρχουσας τάξης, άρα και το δικό μας πολίτευμα, το επαναστατικό εργατικό πολίτευμα όσο υπάρχει, μέχρι να καταργηθούν όλα τα πολιτεύματα, είναι επίσης μια ταξική-εργατική δικτατορία».

«Δείτε», λένε, «εμείς είμαστε ειλικρινείς». «Σαν» να το λένε βέβαια, εφόσον οι άγριοι σεκταριστές μας δεν θα χρησιμοποιούσαν ποτέ μιαν «ηθικολογική έννοια» για να κάνουν ηθικολογία.

Κάνουν ηθικολογία μη-ηθικολογώντας. 

Πρόκειται για μιαν ακόμα «ηθική υπεροχή», να μην μιλάς δηλαδή για «ηθική υπεροχή» εννοώντας ότι «υπερέχεις ηθικά», και ένας λόγος που «υπερέχεις ηθικά» να είναι ότι...δεν μιλάς για (την) «ηθική υπεροχή» (σου), τύφλα να έχει ο Νίτσε και ο ηθικολογικός αντι-ηθικολογικός Λόγος του. 

Αυτός ο «ειλικρινισμός» όμως που έχει σαν σκοπό του και να φοβίσει τον εχθρό και να χαρίσει στον εκφοβιστή την απόλαυση ότι εκφοβίζει, πέραν αυτών των σαδομαζοχιστικών «λειτουργιών» έχει σαν βασικότερο σκοπό του, σαν στρατηγικό ιδεολογικό σκοπό του, να ορίσει ως νόημα και ως περιεχόμενο κάθε πολιτειακής θέσης ή πολιτικής θέσης, άρα και κάθε πολιτικής πράξης, μια «δικτατορία», και να υποβιβάσει την αρχή τής Δημοκρατίας στο πεδίο τής αβαθούς φαινομενικότητας μιας φενάκης.

Όπως σας έχω πει δεν ήταν μόνον οι αναρχικοί σεκταριστές, αλλά και οι μαρξιστές, με πρώτο τον ίδιο τον Μαρξ.

Δεν υπήρχε περίπτωση αυτό το πράμα να έβγαζε σοσιαλισμό και δημοκρατική-ελευθεριακή αταξική κοινωνία.

Εν πάση περιπτώσει ο μαρξισμός ως «μαρξισμός με τον πούτσο έξω από το παντελόνι», επιθετικός σεξιστικός πατριαρχικός και όπως κάθε άντρας τάχαμου ειλικρινής, εξήντλησε τον «ειλικρινισμό» του και τού έπεσε μαραμένος.

Σήμερα ο λεκτικός και νοηματικός «ειλικρινισμός» έχει μετακομίσει, και έχει λάβει άλλες εξουσιαστικές μορφές, αντιεξουσιαστικές ή θεοκρατικές.

Θα τις δούμε κι αυτές.

 

Ιωάννης Τζανάκος