Δημοκρατία

Είναι ο ισχυρός «κοινωνικός πόλος» πάντα μειοψηφικός σε μια ταξική κοινωνία ή μπορεί η πλειονότητα να είναι (ακόμα και στην αστική κοινωνία) ισχυρή; 

Αν αρχίσουμε να σχετικοποιούμε την ισχύ ή την μη-ισχύ αυτού του ερωτήματος θα κάνουμε κοινωνιολογία και ψυχολογία, και τώρα δεν έχω χρόνο για τέτοια.  

Το ζήτημα τής δημοκρατίας είναι ταξικά φλέγον ερώτημα για την κοινωνική πλειονότητα των εργαζόμενων, και δεν σηκώνει λεπτολογίες «κοινωνιολογικού» ή «ψυχαναλυτικού» είδους.

---

Αυτό που ξεχνάνε συνήθως, όσοι σκέφτονται συνέχεια την πολικότητα που συγκροτεί την «ταξική πάλη», είναι το στοιχείο του πληθικού μεγέθους στην συγκρότηση τού κάθε ξεχωριστού πόλου.

Η εργαζόμενη τάξη είναι πληθυντική και πλειονοτική και η άρχουσα εκμεταλλευτική τάξη είναι πληθυντική-ενική και μειονοτική.

Η δημοκρατία δεν είναι απλά μια πολιτική μορφή διευθέτησης των σχέσεων μεταξύ εργαζόμενης πλειονότητας και ολιγαρχικής μειονότητας, αλλά το πολίτευμα που θέτει την πλειονότητα εν γένει, άρα και την εκμεταλλευόμενη πλειονότητα όταν μιλάμε για μια ταξική κοινωνία, στην θέση μιας μερικής-ανολοκλήρωτης ή ολικής ισχύος. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι επαναστάτες μαρξιστές και οι αναρχικοί παραβλέπουν αυτό το γεγονός, και ότι παρουσιάζουν τους δύο κύριους πόλους τής ταξικής αντίθεσης σαν να ήταν ισοδύναμοι οντολογικά παρά την πληθική διαφορά τους [ακόμα και όταν την επισημαίνουν αλλά υποτιμούν], δείχνει την αντιπολιτική εχθρότητά τους στη δημοκρατία, και προοπτικά την περιφρόνηση τους προς την ταξική πλειονότητα των εκμεταλλευομένων τούς οποίους υποτίθεται αντιπροσωπεύουν.

---

Η Δημοκρατία είναι «κάτι» στο οποίο δεν πιστεύουν οι εξουσιαστές ως γενικό αγαθό, ειδικά σε δύσκολες εποχές στις οποίες οξύνεται η ταξική πάλη και ευρύτερα η σύγκρουση αποικιοκρατικών, αυτοκρατορικών ή ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. 

Οι μαρξιστές φυσικά δεν πάσχουν από την αφόρητη υποκρισία των άλλων ολιγαρχικών δυνάμεων που βαφτίζουν την αναστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων απλά ως την δημοκρατικότερη Δημοκρατία, αφού φροντίζουν (οι μαρξιστές) με τον γνωστό τους λεκτικό «ειλικρινισμό» να την ονομάσουν δικτατορία του προλεταριάτου, ή παλλαϊκό κράτος κλπ. Αυτό που δεν θυμούνται βέβαια είναι το απαραίτητο «ολιγαρχικό» στοιχείο της δημοκρατίας τους ή τού ξεδιάντροπα αντιδημοκρατικού καθεστώτος ή μικρο-καθεστώτος τους και τις συνέπειες της υπερίσχυσής του στην γενική πράξη-έννοιά της. 

---

 

Η διεκδίκηση τού τιμητικού τίτλου τού δημοκράτη είναι κάτι που θέλγει πολύ περισσότερους από ό,τι φαίνεται. 

Ενώ οι συνήθως παραπλανητικοί κατηγορικοί προσδιορισμοί της Δημοκρατίας είναι από πολλούς «δημοκράτες» ο τρόπος να σχετικοποιήσουν την απολυτότητα της έννοιας, για να προβάλλουν την δική τους απολυτότητα, ορθώνονται συνήθως σε στοιχεία μιας υποτιθέμενης ουσιαστικότερης ουσίας του πολιτεύματος αυτού. 

Η αδυναμία να υπερασπιστείς αυτή την ιδέα προκύπτει λοιπόν από το γεγονός πως δεν είναι ως γενική έννοια σεβαστή από κανέναν, ούτε φυσικά από τους ίδιους τους θεωρητικούς και υποκριτικούς λάτρεις της ως απόλυτου, συνήθως μικρο-αστούς και αστούς.  

Η Δημοκρατία είναι «σήμερα» το συνηθέστερο «απόλυτο» μορφικό σημείο μιας μετριοπαθέστερης ή σκληρότερης ολιγαρχίας, την ίδια στιγμή που αποτελεί το αντικείμενο της πρακτικής χλεύης όλων των αντιμαχόμενων μερίδων, κάθε είδους πάλι.

---

 

Το να είσαι σήμερα Δημοκράτης, και να το εννοείς όμως, είναι σαν να έχεις υπερβεί το εμμενές πεδίο με έναν μεταφυσικό τρόπο που ξεπερνά κάθε προηγούμενο. 

----

 

Το να θέλεις η πλειονότητα να είναι το τόσο αυτονόητο που να καταργεί και τον εαυτό της ως πλειονότητα, αν δεν είχε τριπλαριστεί τόσο από τον μαρξισμό, θα ήταν το όριο κάθε σοβαρής συζήτησης, αλλά έχει σήμερα υποτιμηθεί ως μια αφόρητη ουτοπία. 

Γιατί λέω πως όλο αυτό το πραγματικά πραγματικό όριο της σοβαρότητας έχει τριπλαριστεί από τους μαρξιστές, ίσως τους πιο αφοσιωμένους Δημοκράτες; 

Το λέω γιατί ακόμα και αυτοί δεν θέλουν να εμπλακούν σε μια συζήτηση που να τους αναγκάσει να δώσουν έναν ορισμό της πολιτειακής κατάστασης από την σκοπιά της κατανομής της ισχύος, αναφερόμενοι στις (ταξικές) πηγές της και τις (ταξικές) αιτίες της λες και έχουν ξεκαθαρίσει τόσο με τα «φαινόμενα-ισχύος» που όλα αυτά είναι μόνον για να μας παραπλανήσουν και να μας αποσπάσουν από το φλέγον της ταξικής μάχης.

Όμως η ίδια η ταξική δομή έχει μιαν ακόμα ανερμήνευτη ομολογία και αναλογία με την πολιτική δομή. Δεν υπάρχει τυχαιότητα στο γεγονός πως η πλειονότητα είναι οι παραγωγοί και μειοψηφία οι ιδιοκτήτες, για να το θέσω απλά. Επίσης αυτό δεν είναι, σύμφωνα με μια κάπως σοφιστική επιχειρηματολογία, προϊόν απλά των παραγωγικών σχέσεων, αλλά συγκροτητικό τους στοιχείο.  

Θα το πω απλούστερα ακόμα: υπάρχουν δημοκρατικές ή δημοκρατικότερες και ολιγαρχικές παραγωγικές σχέσεις. 

Δεν υπάρχουν παραγωγικές σχέσεις ανεξάρτητες από τις πολιτικές σχέσεις, δύο ξεχωριστές σφαίρες της πραγματικότητας. Η διαφορά τους, που σημαίνει την μη ολοκλήρωσή τους, είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας, ακόμα και μέσα στο δημοκρατικότερο πλαίσιο, της ολιγαρχικής διάρθρωσης των πάντων. Το ότι αυτό σημαίνει ταξική ολιγαρχία δεν είναι απλά το αυτονόητο αν κανείς υποχρεωθεί να μιλήσει μεταβαίνοντας και από το οικονομικό στο πολιτικό και από το πολιτικό στο οικονομικό ταυτόχρονα.

---

Η ολική Δημοκρατία δεν θα μπορούσε παρά να είναι η αρμόζουσα αταξική πολιτική μορφή των παραγωγών όταν αυτοί αίρονται στο ύψος τής στρατηγικής πολιτικής πράξης, αλλά [και] ταυτόχρονα η αταξική πολιτική μορφή των παραγωγών δεν θα μπορούσε παρά να είναι πάντα η ολική Δημοκρατία. Όχι μια άλλη μορφή Δημοκρατίας απλά, αλλά η Δημοκρατία αυτή καθαυτή. Το τελευταίο επιχείρημα της απο-νέκρωσης της Δημοκρατίας, υπό το καθεστώς της αυτο-κατάργησης του πλειονοτικού μέσα στον εαυτό του, θα μπορούσε να απαντηθεί κάπως πρόχειρα, αλλά όχι επιφανειακά, με το εξής ερώτημα: έχετε τόσο σίγουρα λύσει το θέμα της οικονομικο-πολιτικής ενότητας που θα οδηγήσει στην κατάργηση της ολιγαρχικής δόμησής της, ώστε να σας είναι τόσο εύκολο να προβλέψετε και την τελική της συγχώνευση σε ένα «μοναδικό» πέραν της Δημοκρατίας; 

---

Ιωάννης Τζανάκος