«Κάτι τρέχει στα γύφτικα». Οι Ρομά και η αλήθεια.

 

Ό,τι ενώνει τούς ακτήμονες και τους μικροκτήμονες με την αλήθεια τής επαναστατικής δημοκρατίας θα είναι ό,τι ενώνει την δημοκρατία ως αξία και ιδέα με την ζωή των ακτημόνων και των μικροκτημόνων.

Η ζωή αυτή είναι χωρισμένη, μοιρασμένη, κατανεμημένη σε ψευδο-οντικές οντολογικοποιημένες χωρικότητες και χρονικότητες, σε λαούς και σε εθνικοποιημένες/κρατικοποιημένες εθνότητες και άλλες πολυάριθμες επιμέρους ομαδοποιήσεις τού λαού, ώστε αν δεν ενωθούν πραγματικά «όλα αυτά» δεν πρόκειται να γίνει τίποτα καλό σε αυτό τον κόσμο.

Όμως, για να επιτευχθεί η δημοκρατική ενότητα των ανθρώπων ως εργαζόμενων ή άεργων ακτημόνων, και ως φορέων διαφόρων οντολογικοποιημένων και στρεβλωμένων (ακριβώς ως οντολογικοποιημένων) «ταυτοτήτων», πρέπει να διαλυθεί η ιεραρχική πρακτική που ως ρατσιστική πρακτική τούς διαχωρίζει μεταξύ τους, η οποία τους διδάσκεται από το κράτος, τη θρησκεία, την οικογένεια κ.λπ. Αυτή η πρακτική λειτουργώντας και ως νοητική διαίρεση τους κυνηγάει «μέσα στο μυαλό» σαν εφιαλτικό φάντασμα.

Λένε οι λευκοί, οι «Έλληνες», για τους Ρομά, για τους Γύφτους, για τούς Τσιγγάνους: «κάτι τρέχει στα γύφτικα».

Εννοούν ότι αν κάτι τρέχει πραγματικά στα γύφτικα, αν δηλαδή κάποιοι άνθρωποι «εκεί» υποφέρουν, και κάνουν ίσως και τους δικούς τους να υποφέρουν, όντας όλοι μέσα στον ζόφο που κρατάει χρόνια αιώνες μια χιλιετία και παραπάνω, τότε για τους λευκούς, για τους «Έλληνες» δεν τρέχει και τίποτα.

Ποτέ δεν έτρεχε τίποτα, κι όταν οι Γύφτοι διαφύλασσαν την μουσική παράδοση, όταν το να είσαι μουσικός ήταν ντροπή, δεν έτρεχε τίποτα όταν οι Γύφτοι μάζευαν τα πορτοκάλια, τις πατάτες, όταν έκαναν τούς σιδεράδες.

Τώρα που έχει πια εξαντληθεί η υπομονή, και ο λαός αυτός μέσα από τα νιάτα του δεν μπορεί να αντέξει άλλο, τώρα που οι νέοι Ρομά δεν έχουν πια άλλο δρόμο από τον σκοτεινό δρόμο, τώρα που σιγά σιγά χάνεται το παλαιό φως τους, και οι δρόμοι κλείνουν για όλα, τώρα ίσως να εκπλαγούν οι λευκοί, οι «Έλληνες» που θα τρέχει κάτι, «θα τρέχει κάτι στα γύφτικα».

 

Δεν είναι «τσιγγάνικο» τραγούδι:

 

Ιωάννης Τζανάκος