Ενάντια στον αντισιωνισμό-αντισημιτισμό [κείμενα για τον σιωνισμό και τον αντισιωνισμό]

Τα κείμενα υπάρχουν και στο Cohen.gr

Κάποιες αναδημοσιεύσεις από παλαιότερα «εμπαθή» κείμενά μου, τα οποία δεν «απαρνούμαι» αλλά θέλω να τα διαμεσολαβήσω με άλλες «ψυχραιμότερες» κριτικές και απορητικές αποτιμήσεις.

 

Το «παρανοϊκό» υπόδειγμα Jabotinsky..

Ο Jabotinsky είναι ο ιδρυτής τής κυρίαρχης μορφής τού σημερινού Σιωνισμού, ο οποίος είναι ένας εθνικιστικός ή ακόμα και υπερεθνικιστικός Σιωνισμός. Τα πρώτα σιωνιστικά ρεύματα ήταν ή εθνο-φιλελεύθερα (εθνικιστικά-φιλελεύθερα) ή αριστερά (σοσιαλιστικά, σοσιαλδημοκρατικά, αλλά και μαρξογενή κομμουνιστικά ή αναρχοκομμουνιστικά).

Όμως η επίπονη, αντινομική, τραγική πορεία του εβραϊσμού στην γη Χαναάν, ή Παλαιστίνη (ή «Παλαιστίνη»), ήτοι το σημερινό Ισραήλ, πριν και μετά το ολοκαύτωμα, οδήγησε ένα μεγάλο μέρος του σιωνιστικού εθνικού-εθνικιστικού κινήματος σε σκληρότερες θέσεις πολύ κοντά στις αρχές και παρακαταθήκες τού Jabotinsky. 

Ο Jabotinsky ήταν ένας πολιτικά αντιδραστικός άνθρωπος, πολλοί τον χαρακτηρίζουν και φασίζοντα, ή έστω ακροδεξιό. Είναι προφανές πως υπάρχει μεγάλη υπερβολή σε αυτά που λέγονται ενάντια στον Jabotinsky, αλλά και ένα μέρος αλήθειας.

Ο Jabotinsky ήταν ένας αντιδραστικός δεξιός εθνικιστής, αλλά δεν ήταν «ολοκληρωμένος» φασίστας, αν και όλη η δεξιά της εποχής του είχε τότε επιρροές από τον φασισμό ή εθνοφασισμό, ήταν σε πολλές περιπτώσεις αν και όχι φασιστική δεξιά πάντως φασίζουσα δεξιά. Επίσης υπάρχουν πάντα τα στοιχεία της αποικιοκρατικής δυτικιστικής σκέψης, τα οποία είναι εμφανή στον τρόπο με τον οποίο ο Jabotinsky  εξετάζει τους «ιθαγενείς».  Τονίζουμε βέβαια εδώ με έμφαση ότι στο χαρακτηριστικότερο κείμενό του  [Vladimir Jabotinsky: The Iron Wall ] που έχει τέτοια στοιχεία δεν εκφράζει έναν βιολογιστικό αλλά πολιτισμικό ρατσισμό, ο οποίος επίσης είναι μετριασμένος από την αναγνώριση (έστω) τής ισότητας ευφυϊας μεταξύ Αράβων Παλαιστινίων και Εβραίων. Μέχρις εδώ όλα «βαίνουν καλώς» στην ανάλυσή μας ή περιγραφή μας. Μπορεί και ένας αριστερός ή αριστεριστής αναγνώστης να αισθανθεί «σαν στο σπίτι του». Πολύ γρήγορα και άνευ περιστροφών: Ο Jabotinsky ήταν αυτός που προειδοποιούσε τους Εβραίους της Ευρώπης, και ειδικά της Πολωνίας όπως είδαμε αλλού, για την καταστροφή.  Πιθανόν «ψυχιατρικά» και «ψυχοπολιτικά» να τον θεωρήσουμε και να είναι όντως ένα υπόδειγμα παρανοϊκού εθνικιστή. Όμως «έπεσε μέσα» όπως λέμε εις την καθομιλουμένη. Και δεν είπε ποτέ ψέματα για την σιωνιστική πολιτική εβραϊκού εποικισμού της Παλαιστίνης, προτάσσοντας ένα μοναδικό σε ισχύ αν και κυνικό επιχείρημα για την δεινή θέση των Εβραίων σε σχέση με την μη κατοχή εθνικής γης ή εθνικού εδάφους όταν, την ίδια στιγμή, οι διωκόμενοι Άραβες Παλαιστίνιοι ανήκουν σε έναν αραβικό κόσμο με τεράστια έκταση εδάφους «κάτω από τα πόδια του» και μεγάλο πληθυσμό. 

Κάπου μπορούν να «βολευτούν» μέσα σε αυτό τον μεγάλο οικείο κόσμο (όλα αυτά βεβαίως πάντα κάπως σχετικά και γενικευτικά), ενώ οι Εβραίοι καθώς και άλλοι μικροί και ετερογενείς ή «μοναχικοί» εθνοτικά λαοί δεν έχουν που να πάνε και πού να σταθούνε αν δεν έχουν ένα κομμάτι γη ή αν το έχουν και τους το στερήσουν.  Ο Jabotinsky διέπεται από έναν φόβο, από μιαν παράνοια, την οποία όμως αν ήμουν Εβραίος την εποχή των διώξεων και της προεργασίας τής μαζικής εξόντωσης των Εβραίων θα την προτιμούσα από τον αριστερό και «υγιή» εφησυχασμό των αριστερών ή μετριοπαθών δημοκρατών. Έχουμε σήμερα μια κατάσταση που θα μπορούσε να θεωρηθεί ανάλογη με αυτή που κινητοποιούσε την παράνοια αλλά και την αλήθεια του; Για το Ισραήλ και τους Εβραίους σε όλη την γη έχουμε σίγουρα ανάλογες συνθήκες. 

Υπάρχει μίσος εναντίον τους, εκδηλωμένο ή πολύ καλά κρυμμένο πλέον σε περίπλοκα «εποικοδομήματα».

Ακόμα και τώρα θεωρείται λύση από μερικούς ψευδο-ανοιχτόμυαλους να πάψει να υπάρχει Ισραήλ και να ιδρυθεί μια ουτοπική κοινοπολιτεία μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών στο Ισραήλ ή στην γη Χαναάν ή Παλαιστίνη (ή «Παλαιστίνη»). Άλλοι μιλάνε ανοιχτά και ξάστερα για καταστροφή του ισραηλινού κράτους, χωρίς τσίπα και ντροπή, ή μέσα στην γενική τους ευφορική ουτοπικοανοησία περί κατάργησης των εθνών κρατών εν μία νυκτί. 

Και όλοι αυτοί βέβαια έναντι ενός Λόγου που είναι ο Λόγος του Jabotinsky ή ένας παρόμοιος Λόγος αφορών ένα άλλο μικρό σε μέγεθος έθνος ή εθνότητα έχουν συν τοις άλλοις να προτάξουν και μιαν ψυχολογικοποιητική ψυχαναλυτική ή ψυχοπολιτική ανάλυση από τις γνωστές. Πιθανόν έχουν δίκιο, ή μάλλον έχουν δίκιο. 

Ένας τέτοιος Λόγος διέπεται από παράνοια, είναι ένας παρανοϊκός εθνοκεντρικός Λόγος ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν αντιστοιχεί σε καμία πραγματική «πραγματικότητα» αλλά απηχεί τα τραύματα, τα εσωτερικά ιδεολογικά ψυχικά και άλλα προβλήματα των υποκειμένων που τον εκφέρουν. 

Όμως, όπως είδαμε όταν αυτός ο Λόγος «πέφτει μέσα» πέφτει μέσα, την ίδια στιγμή που οι αριστεροί σαν και τους αριστερούς Εβραίους τής (ή τού) Bund (τους οποίους ο Lenin, μιλώντας πάντα για τον ρωσικό κλάδο,  τούς θεωρούσε ήδη πολύ εθνοσωβινιστές για τα μούτρα του), την ίδια στιγμή λοιπόν που οι αριστεροί πλέουν μέσα στον ωκεανό της μακάριας ουτοπικής τους ευφορίας. 

Πως να ξεχωρίσει κανείς πότε έχει ένα κάποιο δίκιο ο (εκάστοτε) Jabotinsky και κάθε όμοιός του και πότε άδικο και απλά μόνον παραληρεί; Δεν υπάρχει κανόνας, ή μάλλον υπάρχει ένας κανόνας για τον καθημερινό άνθρωπο που βρίσκεται απέναντι σε διάφορους φορείς που εκπέμπουν ανάλογους Λόγους και αντι-Λόγους. 

Καταρχάς, στα σημερινά δεδομένα, πρέπει να γράψει εις τα παλαιότερα των υποδημάτων του τους εξυπνάκηδες καλοδιαβασμένους αριστερούς που μέσω της ψυχο-ανάλυσης ενώ λένε και αλήθειες την ίδια στιγμή απλά συκοφαντούν και σπιλώνουν κάθε πολιτικό παρανοειδή Λόγο, χωρίς να θέτουν ούτε στο ελάχιστο υπό συζήτηση την πιθανότητα αυτός (ο παρανοειδής Λόγος) να περιέχει υπό ειδικές συνθήκες και μιαν αλήθεια (όταν ο λαός για τον οποίο γίνεται ο λόγος είναι όντως «στριμωγμένος»).

Όσοι ακούσαν τον Jabotinsky σώθηκαν πάντως.

Από την άλλη, αφού αποδιώξει από μέσα του (ο καθημερινός άνθρωπος) τον ενοχοποιητικό Λόγο του φιλελεύθερου ή αριστερού-αριστεριστή πρέπει να σταθμίσει την ορθολογικότητα των επιχειρημάτων τους και να μην χάψει αμάσητους τους συναγερμούς τού εκάστοτε σε έξαψη εθνικιστή, ακόμα κι αν τούτος δεν είναι φασίστας αλλά ένας μετριοπαθής δημοκράτης εθνικιστής ή εθνιστής. Επίσης, πρέπει ο καθημερινός άνθρωπος να κάνει κάποιους υπολογισμούς μόνος του, που να σχετίζονται με την δύναμη της εθνότητας εις την οποία ανήκει. Να μην διογκώνει την αντικειμενική της δύναμη αλλά ούτε και να την υποτιμά, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για άσκοπους και παράλογους φόβους για την ικανότητά της να επιβιώνει.

In the 1930s, Jabotinsky visited Poland and warned the Jews there of the impending disaster that would engulf them. 

His warnings went largely unheeded and were vehemently attacked by the anti-Zionist Bund. On Tisha B'av 1938, the traditional date of the fall of the first and second temples, Jabotinsky wrote in Warsaw:
It is already THREE years that I am calling upon you, Polish Jewry, who are the crown of World Jewry. I continue to warn you incessantly that a catastrophe is coming closer. I became grey and old in these years, my heart bleeds, that you, dear brother and sisters, do not see the volcano which will soon begin to spit its all-consuming lava. I see that you are not seeing this because you are immersed and sunk in your daily worries. Today, however, I demand from you trust. You were convinced already that my prognoses have already proven to be right. If you think differently, then drive me out of your midst! However, if you do believe me, then listen to me in this twelfth hour: In the name of G-d! Let anyone of you save himself, as long as there is still time, and time there is very little.
What else I would like to say to you on this day of Tisha B’Av is whoever of you will escape from the catastrophe, he or she will live to see the exalted moment of a great Jewish wedding - the rebirth and rise of a Jewish state. I don’t know if I will be privileged to see it, but my son will! I believe in this, as I am sure that tomorrow morning the sun will rise.
Eliminate the Diaspora or the Diaspora will surely eliminate you.

 -------------------------

Το φαινόμενο Ζαμποτίνσκυ.

 

We are a people as all other peoples; we do not have any intentions to be better than the rest. 

As one of the first conditions for equality we demand the right to have our own villains, exactly as other people have them. 

Yes, we do have provocateurs and draft dodgers, and it is even strange that we have so few of them under current conditions. 

Vladimir Jabotinsky

Επιλέγοντας την (πολιτική) μορφή τού Jabotinsky θέλησα όχι μόνον να προκαλέσω το πολιτικό απωθημένο των «εξευγενισμένων» αντισημιτών-αντισιωνιστών στην θεματολογία ακριβώς εκείνη που τους βολεύει για να βγάζουν όλο τους το μίσος και την ρατσιστική απορία ταυτόχρονα (πως και ένας λαός καταπιεσμένος μπορεί να βγάζει «τέρατα»), αλλά επίσης θέλησα να κάνω μιαν γενικότερη πολιτική αναλογία, η οποία είναι προφανής μάλλον και στους ηλιθιότερους, αντισημίτες-αντισιωνιστές ή υποτιθέμενους φιλοσιωνιστές, και δεν χρειάζεται να την επεξηγήσω περισσότερο νομίζω. Όμως, ακόμα περισσότερο από όλα αυτά θέλησα να δείξω πως η εξέγερση ενός καταπιεσμένου και στιγματισμένου κοινωνικού και ατομικού υποκειμένου μπορεί να λάβει αναπόφευκτα αντιδραστικά χαρακτηριστικά, τα οποία μάλιστα όσο δεν αναγνωρίζονται από τους διαφωτισμένους και μετα-διαφωτισμένους υποστηρικτές τής επιθυμητικής ουτοπίας τού σημερινού μαζικού πολιτισμού τόσο θα αναδύονται από τα βάθη της πληγωμένης αξιοπρέπειάς του. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε, που δεν το βλέπω και πολύ πιθανόν. Και δεν το βλέπω και πολύ πιθανόν τούτο γιατί η έννοια τής αξιοπρέπειας και ο υπερβατικός της ζόφος είναι άγνωστα πράγματα σε όσους μόνον «επιθυμούν».. 

Ας δούμε πρώτα κάποια πρόσθετα ιστορικά στοιχεία, που θα μας βοηθήσουν να συλλάβουμε καλύτερα την αντινομικότητα και την τραγική παραδοξότητα του «αντικειμένου» τής έρευνάς μας, αλλά και των οικείων παθών μας γύρω από παρόμοια «αντικείμενα»

Η Betar ιδρύθηκε από τον Ze'ev Jabotinsky σε μια συνάντηση τής εβραϊκής νεολαίας στη Ρίγα της Λετονίας, που διοργανώθηκε από τον Aaron Propes το 1923. 

Ο Jabotinsky μίλησε για τις αραβικές επιθέσεις στον οικισμό Tel Hai και άλλους εβραϊκούς οικισμούς στη Γαλιλαία. 

Διακήρυξε ότι αυτά τα περιστατικά είναι σοβαρά ενδεικτικά στοιχεία σοβαρών απειλών για τους Εβραίους Παλαιστίνιους, και ότι θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μόνο με την αναγέννηση του αρχαίου εβραϊκού κράτους του Ισραήλ, που θα έπρεπε κατά αυτόν να εκτείνεται σε ολόκληρη την Παλαιστίνη και την Ιορδανία. 

Αυτή η διακήρυξη είναι η καθοριστική προγραμματική θέση του αναθεωρητικού υπερεθνικιστικού σιωνισμού.  

Ο  Jabotinsky πρότεινε τη δημιουργία της Betar για την προώθηση μιας νέας γενιάς Εβραίων που θα ήταν ταγμένη σε αυτά τα εθνικιστικά ιδανικά και θα εκπαιδεύονταν με στρατιωτική και ιδεολογική πειθαρχία για να αναλάβουν στρατιωτική δράση εναντίον όλων των εχθρών του Ιουδαϊσμού.  

Το 1931, ο Jabotinsky εκλέχτηκε rosh Betar («επικεφαλής της Betar») στην πρώτη παγκόσμια διάσκεψη στο Danzig . 

Ο Joseph Trumpeldor , ο αρχηγός των Εβραίων εποίκων που σκοτώθηκαν στο Τελ Χάι το 1920, χρησίμευσε ως το θεμελιωτικό ιδεολογικό πρότυπο του Betar.  Ένας άνθρωπος με αναπηρία (είχε μόνο ένα χέρι), οδήγησε τον λαό του στην υπεράσπιση του οικισμού και πέθανε με τα λόγια: «Δεν πειράζει, είναι καλό να πεθάνουμε για τη χώρα μας» (Εβραϊκά: "אין דבר, טוב למות בעד ארצנו" ).  Αυτό ήταν ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένου ότι οι Εβραίοι δεν είχαν ακόμα χώρα: ο Trumpeldor αναφέρεται στη θυσία της ζωής του, προκειμένου να προωθήσει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους.  Τα λόγια του Shir Betar ("The Betar Song"), που γράφτηκε από τον Jabotinsky, περιλαμβάνουν μια γραμμή που παραθέτει τα τελευταία λόγια του Trumpeldor: «δεν πειράζει».  Όπως διατυπώνει το τραγούδι, η νεολαία της Betar έπρεπε να είναι περήφανη, γενναιόδωρη και άγρια όπως ο Joseph Trumpeldor και έτοιμη να θυσιάσει τον εαυτό της για το Ισραήλ. Παρά την αντίσταση τόσο από τους Σιωνιστές όσο και από τους μη Σιωνιστές Εβραίους, η Betar κέρδισε σύντομα μια σημαντική επιρροή στην Πολωνία, την Παλαιστίνη, τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία, τη Γερμανία και αλλού. Ήταν ιδιαίτερα επιτυχής στην Πολωνία, η οποία είχε τότε τον μεγαλύτερο εβραϊκό πληθυσμό στην Ευρώπη. Το 1934, η Πολωνία φιλοξενούσε 40.000 από τα 70.000 μέλη της Betar. Οι δραστηριότητες ρουτίνας τής Betar στη Βαρσοβία περιελάμβαναν στρατιωτικές ασκήσεις, διδασκαλία στα εβραϊκά και ενθάρρυνση να μάθουν αγγλικά. Ομάδες πολιτοφυλακής που διοργάνωσε η Betar στην Πολωνία βοήθησαν στην άμυνα απέναντι στους αντισημίτες.   Η πολωνική κυβέρνηση του Μεσοπολέμου βοήθησε την Betar με στρατιωτική εκπαίδευση.  Καθ 'όλη τη δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, η Betar βοήθησε τη μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη, παραβιάζοντας τις ποσοστώσεις μετανάστευσης της βρετανικής εντολής, οι οποίες δεν είχαν αυξηθεί, παρά την αύξηση των προσφύγων από τις ναζιστικές διώξεις και τη δολοφονία των Εβραίων . Συνολικά, η Betar ήταν υπεύθυνη για την είσοδο περισσότερων από 40.000 Εβραίων στην Παλαιστίνη υπό τέτοιους περιορισμούς.  Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, τα μέλη της Betar, συμπεριλαμβανομένων των πρώην αξιωματικών του Πολωνικού Στρατού, ίδρυσαν το Żydowski Związek Wojskowy (ŻZW, «εβραϊκή στρατιωτική ένωση»), η οποία πολέμησε στην εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας.  Ο Mordechai Anielewicz, ο επικεφαλής της άλλης σημαντικής ομάδας εξέγερσης, Żydowska Organizacja Bojowa (ZOB, «Εβραϊκός Οργανισμός Καταπολέμησης»), απέκτησε επίσης στρατιωτική εκπαίδευση στη Betar. Ήταν ο γραμματέας της εξέχουσας οργάνωσης Betar της Βαρσοβίας το 1938. Μεταπηδώντας ιδεολογικά από τον μαχητικό αμυντικό εθνικισμό στην αριστερά ανέλαβε την ηγεσία του αριστερού ομίλου σιωνιστών Hashomer Hatzair στη Βαρσοβία. Οι περισσότεροι νεαροί της Betar σκοτώθηκαν την άνοιξη του 1942 και τους επόμενους μήνες μαζί με τον εβραϊκό πληθυσμό. Ένας μικρός αριθμός, ωστόσο, επέστρεψε στο γκέτο και αργότερα πήρε μέρος στην εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας στις τάξεις του ŻZW.  Εβραίοι μαχητές υπό την ηγεσία του Josef Glazman, τού επικεφαλής του λιθουανικού τμήματος τής Betar, πολέμησαν τους Ναζί. Το τραγούδι των Παρτιζάνων, ένας ύμνος παραδοσιακά τραγουδισμένος από επιζώντες του Ολοκαυτώματος στο Yom HaShoah, γράφτηκε στη μνήμη τού Glazman. Το 1938, ο David Raziel έγινε επικεφαλής τόσο του Betar όσο και του Irgun Zevai Leumi («Εθνικός Στρατιωτικός Οργανισμός», γνωστός ως «Etzel»).  Ο ύμνος του Irgun ήταν ο τρίτος και τελευταίος στίχος του τραγουδιού Betar. Ο Raziel πέθανε σύντομα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ συμμετείχε στο Ιράκ σε μια αποτυχημένη βρετανική αποστολή σαμποτάζ ενάντια στα γερμανικά συμφέροντα. Οι τακτικές του συνασπισμού του Irgun-Betar έρχονταν σε αντίθεση με την «επίσημη» σιωνιστική πολιτική αυτοσυγκράτησης των Σιωνιστών, απέναντι στις συνεχιζόμενες αραβικές επιθέσεις εναντίον των Εβραίων προσφύγων-εποίκων. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '30 και του '40, οι δύο οργανώσεις απαντούσαν «στα ίσα» σε κάθε δολοφονία που γίνονταν από την μεριά των γηγενών Αράβων Παλαιστινίων με θύματα Εβραίους πρόσφυγες-εποίκους.  Το Irgun συνεργάστηκε στενά με την Betar στην Παλαιστίνη και παγκοσμίως, ιδίως όσον αφορά την παράνομη μετανάστευση στην Παλαιστίνη, αλλά παρέμειναν οργανωτικά και διαρθρωτικά ξεχωριστές οργανώσεις. Καθώς η βρετανική πολιτική και οι εβραϊκές απαιτήσεις αναπτύσσονταν σε αντίθετες τροχιές, η Betar και η Irgun ενίσχυσαν τη στρατιωτική τους εκστρατεία εναντίον των Βρετανών, βασισμένη κυρίως στις αντάρτικες τακτικές σαμποτάζ και δολοφονίας. Με την έκρηξη του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι Raziel και Jabotinsky κήρυξαν μια άνευ όρων εκεχειρία με τους Βρετανούς καθώς η Βρετανία και οι Σιωνιστές είχαν έναν κοινό εχθρό: την ναζιστική Γερμανία. Ένα σημαντικό στέλεχος (δεν θυμάμαι αν ήταν στην Ιργκούν ή στην Μπετάρ), ο Α. Yair Stern, διαχώρισε την θέση του (χωρίς να τα «βρεί» όμως με τον άξονα) και συγκρότησε την ομάδα Stern, που αργότερα μετονομάστηκε σε LEHI (Lohamei Herut Yisrael, «Αγωνιστές της ελευθερίας για το Ισραήλ»), η οποία συνέχισε να επιτίθεται με βρετανικούς στόχους.  Τα ριζοσπαστικότερα στοιχεία της Betar εντάχθηκαν στο LEHI αλλά οι περισσότεροι έμειναν στο Irgun

ΚΡΙΤΙΚΟ ΣΧΌΛΙΟ:

Ας πιάσουμε τα πράγματα από την «αρχή» λοιπόν:

Ο αναθεωρητικός (δεξιός) Σιωνισμός των υποστηρικτών του Ζαμποτίνσκυ είχε αρχικά πρακτικές αιτίες ύπαρξης. 

Η ανάγκη για ένοπλη αυτοάμυνα του εβραϊκού λαού απέναντι στους αντισημίτες δεν αναγνωρίζονταν από την ευρύτερη αριστερά, ούτε καν από την τότε πανίσχυρη σιωνιστική αριστερά και τους αστικοφιλελεύθερους «κύκλους» που καθοδηγούσαν τον Σιωνισμό ως παγκόσμιο εθνικό/εθνικιστικό κίνημα των Εβραίων. 

Εδώ καλά καλά, από τα ριζοσπαστικά κινήματα και από την ριζοσπαστική αριστερά τής εποχής, δηλαδή τον κομμουνιστικό και αναρχικό χώρο, δεν υπήρχε πλήρης και τίμια αποδοχή τής ύπαρξης ξεχωριστών εβραϊκών εργατικών οργανώσεων όπως ήταν το Bund, ακόμα και αν τούτες (όπως το ίδιο το Bund) δεν ήταν σιωνιστικές ή ακόμα και εχθρεύονταν τον Σιωνισμό. 

Η δυσανεξία της ριζοσπαστικής αριστεράς και των αντικαπιταλιστών της εποχής, δηλαδή των κομμουνιστών και των αναρχικών, απέναντι στις εβραϊκές οργανώσεις, ήταν μέρος της γενικότερης δυσανεξίας της δυτικής αστικής κοινωνίας απέναντι στους Εβραίους, ειδικά όταν αυτοί είχαν το θάρρος να απαιτήσουν αναγνώριση της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους. Ένας σπουδαίος θεωρητικός, ο σπουδαιότερος, της εργατικής κομμουνιστικής υπόθεσης, ο Καρλ Μαρξ, έγραψε μερικές από τις πιο άθλιες και κακογραμμένες σειρές των κατά τα άλλα λαμπρών κειμένων του, αναφερόμενος στο «εβραϊκό ζήτημα». 

Οι σύγχρονοι αντι-μαρξιστές και αντι-κομμουνιστές επιχαίρουν με την ανάδειξη αυτών των μαρξικών κειμενικών αποσπασμάτων, αλλά η διανοητική τους κατάντια είναι τόσο μεγάλη που τελικά κατορθώνουν να τα κάνουν περισσότερο ακατανόητα μετατρέποντάς τα σε τάχα αποδείξεις ύπαρξης «αντισημιτικών» στοιχείων στην σκέψη τού Μαρξ. Ο Μαρξ απλά εξέφραζε μια κοινή δυτική δυσανεξία προς τους Εβραίους, από μια αριστερή αντι-αστική και αντι-κρατικιστική («αντι-πολιτική») σκοπιά, προσπαθώντας με μια σειρά εξευτελιστικών (για το «επίπεδό» του) ψευδοεγελιανών σοφιστειών να παραβλέψει πολιτικά το φλέγον ζήτημα τού ταυτόχρονα εθνοτικού πολιτικού και πολιτισμικού αυτοκαθορισμού των Εβραίων τής Ευρώπης, όταν είχαν ήδη αρχίσει να αντιλαμβάνονται μερικοί από αυτούς ότι η αστική πρόοδος και η αφομοίωση δεν θα τους έδινε την ποθητή ελευθερία και αξιοπρέπεια, ούτε τους διαφύλασσε από τον αντισημιτισμό, τις διακρίσεις, τα πογκρόμ, τους εξευτελιστικούς αποκλεισμούς κ.λπ. Αναφέρομαι στον Μαρξ, για να δείξω ότι η τύφλωση ακόμα και της αριστεράς και των ριζοσπαστών της εποχής εκείνης απέναντι στο ζήτημα του σύγχρονου εβραϊκού αυτοκαθορισμού και η «συνέχειά» της στην ευρωπαϊκή ιστορία ήταν δεδομένη, παρά τις μεταγενέστερες «ερμηνευτικές» λειάνσεις του θέματος. Αν αναφερθώ και στους «πατέρες» του Αναρχισμού θα κλάψουν εξαρχειώτικες μανούλες, και δεν πρέπει, είναι κρίμα.

Ο Προυντόν ήταν ένας φτηνός αντισημίτης, ενώ ακόμα και ο υψηλής ηθικής και ιδεολογικής υπόστασης Μπακούνιν είχε τόσο φτηνό αντισημιτισμό μέσα του που έφτασε ακόμα και να κατηγορήσει τον Μαρξ για την εβραϊκή καταγωγή τής οικογένειάς του για να καταπολεμήσει κάποιες ιδέες του.  

Ας θεωρήσουμε βέβαια την τύφλωση του αστικού χώρου εκείνης της «εποχής» ως ακόμα μεγαλύτερη, σχηματοποιώντας λίγο τα πράγματα (δεν γίνεται κι αλλιώς). Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας εδώ είναι να δείξουμε σε αδρές γραμμές ότι η αριστερά και οι ριζοσπάστες τής εποχής εκείνης, είχαν μεγάλη ευθύνη για την μη αναγνώριση των δικαιωμάτων αυτοκαθορισμού των Ευρωπαίων Εβραίων, παρά το γεγονός ότι σε γενικές γραμμές υπερασπίστηκαν τους Εβραίους και απέναντι στον «παραδοσιακό» αντισημιτισμό και απέναντι στον τότε νέο και αναδυόμενο «νεωτερικό» ρατσιστικό αντισημιτισμό. Μια σειρά από λανθασμένες κινηματικές, αξιακές και ιδεολογικοπολιτικές θεμελιώσεις μέσα στην αριστερά, άφησαν τους Εβραίους μόνους να αντιμετωπίσουν το ειδικό τους πρόβλημα, το πρόβλημα του εθνικού και πολιτικού αυτοκαθορισμού τους «εντός» ενός πάντα απόλυτα εχθρικού κόσμου, χωρίς πραγματική βοήθεια και κατανόηση από αυτούς ακριβώς που ήταν και οι μοναδικοί ίσως που τους υπερασπίζονταν απέναντι στους αντισημίτες. Η τελική κατάληξη των προσπαθειών αυτοκαθορισμού του εβραϊκού λαού (ή των πολλών εβραϊκών λαών στην Ευρώπη) θα ήταν να ακολουθήσει κάποια μορφή εθνικισμού.

Πολλοί νεοαριστεροί και μάλιστα Ισραηλινοί Εβραίοι, στην προσπάθειά τους να επανεξετάσουν την εθνοκεντρική προσέγγιση της ισραηλινής ιστορίας, και να κρίνουν τα εθνικιστικά εγκλήματα του σιωνιστικού κράτους, προβαίνουν σε μια ξεθεμελίωση αυτών των ιστορικών δεδομένων, τα σχετικοποιούν με τον γνωστό άθλιο τρόπο της «νέας ιστορίας» και φτάνουν να δίνουν ανέλπιστα δώρα στον νεώτερο ύστερο αντισημιτισμό, χωρίς ίσως να έχουν κατανοήσει ότι αυτό που κάνουν στρέφεται εναντίον πάλι όλων των Εβραίων, εντός και εκτός Ισραήλ, αλλά και ωθεί και θα ωθήσει (και αυτό) την ισραηλινή κοινωνία σε ακόμα σκληρότερες εθνικιστικές θέσεις και πρακτικές (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι θεωρίες των νέων ιστορικών είναι το κύριο αίτιο). Βέβαια και το ίδιο το σιωνιστικό κράτος τους έδωσε και συνεχίζει να τους δίνει το «δικαίωμα», αλλά έτερον εκάτερον.

Το ίδιο καταστροφική είναι και η «βοήθεια» της αμερικανικής και προσφάτως ευρωπαϊκής «φιλοσιωνιστικής» ακροδεξιάς, που ανακαλύπτοντας ξανά την ψευδή έννοια του «δυτικού πολιτισμού» για να χτίσει την νέα δύση-φρούριο και να ενισχύσει τις διαλυτικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες της ενάντια στην «ανατολή» εργαλειοποιεί το εβραϊκό δίκαιο, όσο αυτό υπάρχει, και το ίδιο το σε παράκρουση σιωνιστικό κράτος, διακυβεύοντας ακόμα και την μελλοντική του ύπαρξη μέσα σε έναν μαζικό όλεθρο προερχόμενο από μια παγκόσμια πολεμική σύρραξη. Το ερώτημα ωστόσο παραμένει, ως ένα όλο και πιο δυσεπίλυτο σύνολο προβλημάτων, και τούτο σίγουρα δεν πρόκειται να λυθεί ούτε με τις ανοησίες της νέας αριστεράς, ούτε συνεπαγωγικά με την κατάργηση του ισραηλινού κράτους μέσω μιας ουτοπικής αραβοεβραϊκής κοινοπολιτείας, η οποία ακόμα κι αν υπήρχε κάποια στιγμή θα ήταν απλά το μεσοδιάστημα μιας νέας διασποράς και ενός νέου αντι-εβραϊκού διωγμού, με κατεβασμένα πλέον και τα «ηθικά φτερά» αυτού τού λαού, μετά από τόσα κυνικά και σκληρά εγκλήματα για να υπάρξει επιτέλους αυτή η μικρή γωνιά που δεν θα πέρναγε ποτέ ξανά ο αντισημιτισμός.

Μελετώντας αυτές τις «πτυχές», αρχικά δια αντανακλάσεως εκ του «κουρδικού» ενδιαφέροντός μου, ανακάλυψα και ανακαλύπτω συνέχεια έκπληκτος πόσο ανόητοι είναι οι νεοαριστεροί και νεοαναρχικοί  «σύντροφοί» μου, όχι διότι τάχα το παρατραβάνε με την κριτική αυτού του κράτους, του ισραηλινού κράτους, διότι δεν το παρατραβάνε, έχουν δίκιο να είναι «σκληροί» απέναντι σε ένα δημοκρατικό-ρατσιστικό φιλοδυτικοϊμπεριαλιστικό κράτος, αλλά (εκπλήσσομαι) διότι η ευκολία με την οποία αγνοούν, σχετικοποιούν και παραβλέπουν την αγριότητα και την αθλιότητα των εχθρών του, έχει άλλες ευρύτερες ανησυχητικές σημασίες. Όπως αγνοήθηκε η ανάγκη για εβραϊκή αυτοάμυνα και αφέθηκε στους «τρελούς» της Μπετάρ, της Ιργκούν (κ΄ Στέρν), έτσι και άλλες περικυκλωμένες από υπέρτερες δυνάμεις εθνότητες, αν δεν πληρούν τα ιδανικά κριτήρια για την αυτοάμυνά τους, διότι είναι «αμαρτωλές» και μάλλον εθνοκεντρικές από την υποτιθέμενη «φύση» τους, θα αφεθούν στο ιδεολογικό έλεος και την ιδεολογική ανυποληψία. Σήμερα ειδικά είναι πολύ εύκολο να μιλήσει κανείς για «ακροδεξιούς» «εθνικιστές» και βέβαια να καταπολεμήσει τον «οικείο» σε αυτόν φασισμό, χωρίς να θέλει ούτε να φαντάζεται το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, όταν δεν θέλει να το κατανοήσει, διότι όταν θέλει...το κατανοεί και πολύ καλά μάλιστα.  

Ναι, είναι εύκολο να κατανοήσουν μερικοί την αντιστασιακή σημασία των ειδικών ερμηνειών του Κορανίου από τους χομεϊνιστές ως τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, είναι εύκολο να κατανοήσουν την αναγκαστικά συντηρητική «φύση» της Χαμάς, και τον ρόλο που παίζει η ίδια η σιωνιστική και δυτική πολιτική, αλλά όταν πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα στην νέα εβραϊκή ιστορία, ένα πράγμα τους αρκεί, να πούνε ότι άλλο Σιωνισμός άλλο Ιουδαϊσμός, και έτσι νομίζουν «καθαρίσανε». Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κρατώντας ένα νήμα ως την «συμβατική» αρχή τής νέας ευρωπαϊκής ιστορίας (όποια αρχή κι αν αποφασίσουμε ως αρχή), δεν θα δούμε νομίζω μόνον τον αντισημιτισμό και τις διώξεις αλλά θα δούμε επίσης, αν θέλουμε, ότι ο Σιωνισμός υπό τις συνθήκες που δημιούργησαν οι Άλλοι «του», ακόμα κι αν αυτοί οι «Άλλοι» ήταν με το μέρος των Εβραίων, ήταν αναγκαίος και τότε και είναι ακόμα και σήμερα για να είναι αυτός ο κόσμος δυνάμενος να υπάρξει ως ένας μη αντιεβραϊκός κόσμος, όσο αυτός ο κόσμος είναι ακόμα και τώρα θεμελιωδώς αντιεβραϊκός.

Καμία «απονέκρωση» ή «επαναστατική κατάργηση» του κράτους ή τού έθνους κράτους δεν μπορεί να δώσει εγγύηση στον εβραϊκό λαό ότι δεν θα γίνει ξανά αντικείμενο μιας δίωξης με αμιγώς παρανοϊκό και παραληρηματικό «χαρακτήρα». Όλοι μας, ακόμα και εμείς ως Έλληνες ή Ρωμιοί, μπορούμε να πάμε κάπου αν μας διώξουν από τον τόπο αυτό, και να ζήσουμε, έστω μια μη πλήρη ζωή, πράγμα που δεν είναι ούτε καλό ούτε επιθυμητό από κανέναν λογικό άνθρωπο για τον λαό στον οποίο «ανήκει», αλλά και για κανέναν άλλο λαό. Αλλά οι Εβραίοι έζησαν χιλιάδες χρόνια αποδεχόμενοι αυτή την «μοίρα», αφομοιώθηκαν, προσαρμόστηκαν, κάποτε μάλιστα πολλά άτομα και οικογένειες «απαρνήθηκαν» αυτή τους την ταυτότητα, αλλά οι «Άλλοι» φρόντιζαν να τους ξαναφέρνουν στην «μοίρα» της. Υπάρχει αδιέξοδο, καταρχάς μέσα στον ίδιο τον Εβραϊσμό, μετά και από την ίδρυση τελικά του νέου εβραϊκού κράτους, αλλά τούτο δεν επιλύεται χωρίς να δούμε και εμείς οι υπόλοιποι σε τι συνεχίζουμε να το ενισχύουμε. Αυτό που λέω δεν είναι ηθικό ή ηθικίστικο αίτημα ή μανδύας για άλλα πράγματα, μιας και είναι της μοδός να τα ανάγουμε όλα στην γεωπολιτική και πολιτική επικαιρότητα και κάθε ιδεολογική ή αξιολογική θέση σε αυτήν την επικαιρότητα ή τις μεταβολές των γεωπολιτικών ή πολιτικών δομών (δομών κυριαρχίας κ.λπ). Μιλάω κυρίως για τις ευθύνες της αριστεράς και της αναρχίας, όταν με ιστορική ελαφρότητα όχι μόνον συνεισφέρουν στην επίλυση τέτοιων αδιεξόδων αλλά με τον τρόπο τους τα μεγαλώνουν, αφού πρώτα τα έχουν χρησιμοποιήσει μάλιστα σε μια αναλογική ομοιωματική αναπαράσταση των δικών τους «θεμάτων». Μήπως όμως αυτά τα «θέματα» είναι ανεξάρτητα από αυτά που μόλις εξετάσαμε;

Και μόνον τα ιστορικά στοιχεία που παρουσιάσαμε, θα έπρεπε να μας βάλουν σε σκέψεις, ειδικά αυτούς που με ενθουσιασμό νεοφώτιστου αντικρατιστή και αντιεθνικιστή τής τελευταίας νεοαριστερής εικοσαετίας νομίζουν ότι βρήκαν την φιλοσοφική λίθο που θα εφαρμόσουν και στο ζήτημα της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης. Η BETAR ήταν μια οργάνωση που συμμετείχε στον αντιναζιστικό αντιφασιστικό αγώνα, έμπρακτα, και αργότερα συνεργάστηκε με άλλες εβραϊκές οργανώσεις στην εθνοκάθαρση επί των Παλαιστινίων, αφού πρώτα όμως είχε προηγηθεί μια όχι και τόσο καλή συνύπαρξη Εβραίων εποίκων και Παλαιστινίων γηγενών, με ευθύνη για την μη ευτυχή συνύπαρξη και από την μεριά των Αράβων και της ηγεσίας τους, που τους είχε σύρει μάλλον με το μέρος τού ναζιστικού άξονα. Η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Jabotinsky, που την δημιούργησε, είχε προειδοποιήσει τους προοδευτικούς και αριστερούς Εβραίους ότι η καταστροφή έρχεται, και ότι πρέπει να φύγουν όσο γρηγορότερα μπορούν από την Ευρώπη, αλλά όσοι μείνουν ζήτησε και προσπάθησε να τους οργανώσει στρατιωτικά. 

Οι περισσότεροι δεν τον άκουσαν, ήταν εξτρεμιστής εξάλλου. 

Τι έχετε να πείτε για όλα αυτά;

 -----------------------

 

4 Θέσεις για τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές συμμαχίες..

Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε από εδώ την διαρκή ενημέρωση για τον συριακό πόλεμο και το κουρδικό, ας φροντίσει ο καθένας να ενημερωθεί και από μόνος του. 

Μόνον σας εφιστώ την προσοχή στις ελλαδικές πηγές, όχι γιατί υπάρχει ιδεολογική στρέβλωση αφού αυτή είναι δεδομένη κατά κάποιον τρόπο σε όλους μας αλλά διότι οι έλληνες αναλυτές, δημοσιολόγοι κ.λπ έχουν έναν παράξενο τρόπο να κρύβουν τις πηγές τους νομίζοντας ίσως πως ζούνε στην εποχή προ ίντερνετ ή έχουν έναν πολύ παράξενο τρόπο να προσαρμόζονται σε καιροσκοπικές αντιδυτικές σκοπιές («αιρετικές») οι οποίες είναι μεν χρήσιμες αν υπάρχει μια ισορροπία με τις δυτικές πηγές αλλά εδώ τείνουν να γίνουν ο κανόνας. Παραμένοντας σταθερός στην πρωτογενή καχυποψία ακόμα και εχθρότητά μου προς τις δυτικές πηγές και την οπτική τους (ή τις οπτικές τους) έχω παρατηρήσει παραταύτα τελευταία έκπληκτος την υποσκοσμιακού τύπου διείσδυση των ρωσικών απόψεων στην ελληνική επικράτεια, μέσω μιας άτυπης διάχυσης προπαγανδιστικών ψευδών αλλά και μια αντίστοιχη ιρανική και αραβική επιρροή.  Όλα τούτα αναλόγως των ιδεολογικών και πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων και των ευρύτερων οπτικών που είναι να εξυπηρετηθούν στον εσωτερικό χώρο της κοινής γνώμης. Προσοχή λοιπόν στις ελλαδικές πηγές. Και λίγα αγγλικά να ξέρετε, εξασκείστε τα, αποφεύγετε τις ελληνικές πηγές και κρατήστε μικρό καλάθι προς τους έλληνες αναλυτές, και το λέω αυτό χωρίς να αμφισβητώ την αξία πολλών αναλυτών (το τελευταίο άρθρο του Λυγερού ήταν ας πούμε μια άσκηση σοβαρότητας και μέτρου στην στάθμιση των γεωπολιτικών δεδομένων, αν και παρέβλεψε και αυτός -αλλά από φρόνηση, περιμένοντας- την ενεργητικότητα της Ρωσσίας στην «συμφωνία» θανάτου του μαύρου αντικουρδικού μετώπου).  Τα λέω όλα αυτά ακριβώς γιατί δίνω σημασία στην έγκυρη πληροφόρηση και την ορθή ερμηνεία των καθημερινών γεγονότων της διεθνούς σκηνής. Ας ξεκαθαρίσω όμως κάποιες πτυχές της νέας προσπάθειάς μας για το χτίσιμο μιας νέας δημοκρατικής εθνικής στρατηγικής προς όφελος των εργατικών και λαϊκών τάξεων που διαβιούν στην χώρα μας (όλων των εθνοτήτων, αλλά κύρια της ελληνικής -κατά την δική μου νομίζω ειλικρινή θέση). Θα προσπαθήσω να σας δείξω τον νέο χάρτη της γεωπολιτικής βλέψης που δι΄εμέ πρέπει να έχουν αυτές οι τάξεις (εντός της επικρατείας της Ελληνικής Δημοκρατίας) ως προς την συγκεκριμένη υφή των γεωπολιτικών και γεωπολιτισμικών σχέσεων στην ευρύτερη περιοχή. 

Θα μιλήσω πάλι με (αριθμημένα) σημεία:

1) Η ένταξη της χώρας στον γενικότερο (λεγόμενο ως) δυτικό συνασπισμό δυνάμεων, στο μπλόκ του δυτικού ιμπεριαλισμού, δεν είναι μια αστεία υπόθεση κατάλληλη για ασκήσεις ιδεολογικής παράνοιας και για πρόχειρες ιδεολογικές πολεμικές. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι η ευφυής αυτονόμηση της χώρας, αλλά χωρίς αυτή να πέσει στα νύχια τόσο της τυχοδιωκτικής (σήμερα) και ιμπεριαλιστικής Ρωσσίας ή στα ματωμένα νύχια των Τούρκων κεμαλοφασιστών και ισλαμοφασιστών. 

Η ορθή θέση για μένα είναι η ουδετερότητα ως στρατηγικός σκοπός αλλά και ως ενδιάμεσος τακτικός σκοπός μακροπρόθεσμης όμως χρονικής διάρκειας. 

Αυτό για να μην είναι λόγια του αέρα και πρόφαση για να παραμείνουμε υποτελείς της δύσης πως γίνεται εφικτό;

2) Για να μπω γρήγορα στην καρδιά του θέματος επαναλαμβάνω πως πρέπει να αποκλείσουμε μετ' επιτάσεως την εξυπηρέτηση των ρωσικών (ιρανικών, ριζοσπαστικών αραβικών κ.λπ) συμφερόντων ακόμα κι αν αυτή γίνεται δια της πλαγίας οδού, όπως λόγου χάριν θα προέκυπτε από την έμμεση ενίσχυση της Ρωσσίας με μιά άτσαλη αποχώρηση από την δυτική συμμαχία. Αυτό μπορεί να γίνει με την ξεκάθαρη εκδήλωση της αντίθεσής μας στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ρωσικού/ιρανικού άξονα, όπως αυτός σχηματίζεται και αναδύεται τον τελευταίο καιρό. 

Ο τρόπος της ουδετεροποίησης έχει μια σημασία καθοριστική, δεν είναι μια λεπτομέρεια, εφόσον έχει να κάνει με πολλά επίπεδα οργάνωσης του εθνο-κρατικού πολιτικο-στρατιωτικού σχεδιασμού και κυρίως με το επίπεδο οργάνωσης της εμπλοκής ή μη εμπλοκής μας στο δυτικό (νατοϊκό) στρατόπεδο. Επίσης, σε ένα παραπλήσιο επίπεδο οργάνωσης των διεθνών σχέσεων της χώρας, θεωρώ πως είναι εντελώς λανθασμένη μια φαντασιακή και ευφάνταστη αναζήτηση μιας «τριτοδρομικής» γεωπολιτικής.  

Πρώτον, δεν υπάρχουν  πια οι περίφημοι «αδέσμευτοι», δεύτερον, και να υπήρχαν δεν θα ήταν προτιμητέοι εφόσον εκφράζανε μια ισορροπία δυνάμεων που ήταν εχθρική προς την Δύση με έναν τρόπο που δεν έχει καμμία ανεξαρτησιακή σημασία για μια χώρα σαν την Ελλάδα, υπό το όποιο κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς. Είμαστε περισσότερο από ό,τι συνήθως κατανοούμε στο δυτικό μπλόκ και μια προσπάθεια ρεαλιστικής αυτονόμησης από αυτό δεν είναι δυνατόν να κινηθεί στο σημείο της πρόκλησης διαταραχής της παγκόσμιας γεωπολιτικής ισορροπίας. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι η προάσπιση ενός αλλαγμένου κοινωνικού τοπίου και η απόσπαση του κοινωνικο-ριζοσπαστικού προγράμματος ενός λαϊκού κινήματος από τις προκρούστειες πραγματικότητες του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ή του ανταγωνισμού για περιφερειακές ηγεμονίες. 

Ας ρωτήσουμε όμως εύλογα:
Ακόμα κι αν ασκηθούμε στην προσοχή και την φρόνηση στα γεωπολιτικά, τι είναι αυτό που θα μας προφυλάξει από μια ευρύτερη προβοκάτσια από έναν ή περισσότερους διεθνοπολιτικούς παράγοντες; Σε αυτό το ερώτημα είναι νομίζω το ζουμί, όχι μόνον για μια ευφυή ριζοσπαστική, ας πούμε αριστερή, στρατηγική αλλά και για κάθε συνειδητό συντηρητικό πολίτη ευφυή στα γεωπολιτικά ζητήματα. Το ζήτημα είναι η επερχόμενη προβοκάτσια, και παρακαλώ αυτό που λέω να μην ερμηνευτεί «συνωμοσιολογικά», άρα παρακαλώ να χρησιμοποιηθεί ο όρος «προβοκάτσια» με έναν κάπως μεταφορικό τρόπο χωρίς όμως «από την άλλη» να αποκλείεται εντελώς η κυριολεκτική σημασία του. Υπάρχουν δυνάμεις που επιδιώκουν σε ένα μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα την εμπλοκή μας σε ένα ευρύτερο «μεσανατολικό» παιχνίδι, όπου όμως θα είμαστε και εμείς "ως χώρα" μια αναλωνόμενη δύναμη. Έχει σημασία να πούμε εδώ πως θεωρούμε την εμπλοκή μας δεδομένη, νομοτελειακή, οπότε το ουσιαστικό νόημα της θέσης μας είναι στο δεύτερο σκέλος της προηγούμενης πρότασης. Η φοβική, αν και δικαιολογημένα φοβική αντίληψη της διατήρησης μιας μη εμπλοκής της χώρας στο παιχνίδι της Εγγύς Ανατολής, οδηγεί ακριβώς στην εμπλοκή χωρίς όρους ή στην εκ των υστέρων κριτική της επερχόμενης εμπλοκής μας χωρίς κατανόηση του νομοτελειακού χαρακτήρα της.  Αυτό που είναι να σχεδιαστεί είναι μια ευφυής εμπλοκή με γνώμονα τις κοινωνικές δημοκρατικές αξίες του ελληνικού λαού, όσο ακόμα διατηρούνται, με τρόπο όμως που θα είναι ρεαλιστικά εφικτός. Για να γίνει όμως αυτό προυποτίθενται τελικά κάποιες συγκεκριμένες ιδεολογικές και πολιτικές μεταβολές τις οποίες δύσκολα βλέπω να έρχονται. Ας γίνω συγκεκριμένος: 

Είναι λάθος να επικεντρώνουμε στην άμεση απάλειψη και ολοκληρωτική καταστροφή της νατοϊκής παρουσίας στην επικράτεια, εφόσον αυτή δεν είναι δυνατόν να απαλειφθεί άμεσα χωρίς πλήρη και άσκοπη ρήξη με την Δύση.  Και στην Κούβα υπάρχει αμερικανική βάση, η οποία είχε ανόσια χρήση μάλιστα. Δεν είδα όμως το κουβανικό κομμουνιστικό κόμμα να οργανώνει καμμία απειλητική διαδήλωση έξω από αυτή τη βάση. Αυτό δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να ζητήσουμε την αποχώρησή μας από το ΝΑΤΟ, έχοντας όμως ζητήσει με γρήγορες διαπραγματεύσεις ένα άλλο είδος πολιτικο-στρατιωτικής συμφωνίας και με το ΝΑΤΟ, συμφωνίας ειδικού τύπου στηριγμένης σε συγκεκριμένες ζώνες ανοχής και συνύπαρξης στον συγκεκριμένο γεωπολιτικό ορίζοντα εις τον οποίο ζούμε. Βασικό ρόλο για αυτού του είδους την ειδική συμφωνία αποτελεί για μένα η συγκρότηση μιας παράλληλης και αυτόνομης (ως προς την συγκρότησή της) συμμαχίας με το Ισραήλ.

Η άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ μπορεί να μην γίνει ένα τυχοδιωκτικό και καταστροφικό για τον λαό γεγονός αν υπάρξει μια βαθιά στρατηγική συμμαχία με τον μόνο ρεαλιστικό προμαχώνα του δυτικού μπλόκ που είναι το Ισραήλ, το οποίο παρεμπιπτόντως κάθε άλλο παρά παρακολούθημα της Δύσης είναι. Αυτή όμως η επιλογή προϋποθέτει με την σειρά της μιαν άλλη ιδεολογική θεμελίωση της ελληνικής κοινωνίας και μιαν άλλη ιδεολογική και ιστορική προπαγάνδα για τον λαό, όποια μορφή κοινωνίας και αν αυτός επιλέγει ή επιλέξει. Μέσω και της οπτικής του Ισραήλ μπορούμε να διαμεσολαβήσουμε και τον κουρδικό παράγοντα και την συμμαχική σχέση μας με τους Κούρδους, εφόσον έχει αποδειχτεί πως «μόνοι» μας στην πραγματικότητα χειραγωγούμεθα από τις Η.Π.Α ή κινδυνεύουμε να γίνουμε στόχος των Τούρκων. Εννοείται πως η σχέση με το Ισραήλ δεν θα είναι ούτε πρέπει να είναι σχέση εξάρτησης, πράγμα όμως όχι και τόσο δύσκολο αφού το Ισραήλ παρά τις τερατολογίες των αντισημιτών/αντισιωνιστών δεν έχει ούτως ή άλλως την δύναμη να παίξει έναν τέτοιο ρόλο. Μας χρειάζονται όσο τους χρειαζόμαστε. Και πέραν των ενεργειακών πηγών και της ΑΟΖ υπάρχει ένα σημαντικότερο γεωστρατηγικό επίπεδο εις το οποίο το ελληνικό έθνος δεν έχει καλέσει ποτέ το Ισραήλ. Το έχει καλέσει και δεν το ξέρω; 

Θεωρεί κανένας πως οι Ισραηλινοί θα σκοτιστούν πολύ αν εμείς φύγουμε από το ΝΑΤΟ; αν μάλιστα το κάνουμε αυτό χωρίς να τρέξουμε σαν «ορθόδοξοι» ανόητοι στον κάθε Τσάρο; ή στον κάθε Χομεϊνί ή την κάθε PLO-Hammas; Σκεφτείτε την πραγματική θέση των λαών μας. Αυτό όμως προϋποθέτει πραγματικά μιαν αναθεώρηση της φιλοσοφικής, θεολογικής, κοσμοθεωρητικής, ιδεολογικο-πολιτικής ματιάς του ίδιου του ελληνικού λαού και της διανοητικής ηγεσίας του.  Συμμαχία με κάποιον που θεωρείς "σατανικό" δεν μπορείς να κάνεις, όσο κυνισμό κι αν επιστρατεύσεις και συ και ειδικά αυτός.

3) Η Ελλάδα έχει ως μοίρα της πλέον την αλλαγή του γεωπολιτικού και γεωπολιτισμικού της ρόλου. Δεν μπορεί να παραμείνει μια απόφυση της Δύσης, από την άλλη όμως δεν έχει καμμία θέση στην νέα φονταμενταλιστική αντι-δυτική Εγγύς Ανατολή, αλλά δεν έχει επίσης καμμία θέση σε κάποια «ορθόδοξη αυτοκρατορία» της Ρωσσίας. Για μένα εννοείται επίσης πως δεν μπορεί να υπάρξει ισλαμική ή ισλαμοειδής Ελλάδα ή Ρωμηοσύνη, αυτό έχει λήξει από την εποχή της Εικονομαχίας και με την πτώση της δυναστείας των Ισαύρων (ελληνικό Ισλάμ μπορεί ίσως να υπάρξει ως ένα από τα πολλά υπαγόμενα χρώματα του έθνους και υπό συγκεκριμένους όρους). Η Ρωσσία είναι μια σαθρή δύναμη, εκτός από τυχοδιωκτική και ιδεολογικά αποσταθεροποιημένη. Και το Ισραήλ και το Κουρδιστάν (στην πραγματικότητα τα Κουρδιστάν) είναι επίσης ιδεολογικά αποσταθεροποιημένες εθνικές και κοινωνικές οντότητες, αλλά από την «φύση» τους είναι σε άμυνα, είναι περικυκλωμένες από εχθρικές δυνάμεις που όσο περνάει ο καιρός σκληραίνουν την γενοκτονική τους πρόθεση. 

4) Υπάρχουν όχι αμελητέες ομοιότητες και βαθιές κοινές ρίζες ως προς το είδος του εθνικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού ανάμεσα σε Ελλάδα, Ισραήλ και Κουρδιστάν.

-----------------------

 

Η συκοφάντηση του ΚΙΣΕ από τους εθνικιστές καλικάντζαρους.. 

Ειπώθηκε μια άφταστη χυδαιότητα εναντίον του ΚΙΣΕ (Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου), ότι δήθεν χρησιμοποίησε «εθνοφυλετικά» κριτήρια (περισσότερο από τον Πελεγρίνη) όταν μίλησε για την μοναδικότητα της γενοκτονίας (επί) των Εβραίων από τους Ναζί. 

Το ΚΙΣΕ είπε το προφανές πως ο κεντρικός πυρήνας της γενοκτονικής κόλασης των Ναζί ήταν ο αντισημιτισμός, και δεν είπε πως υπάρχει κάποιο προνόμιο στην γενοκτόνηση, ούτε συνέδεσε αυτή την μοναδικότητα με «εθνοφυλετικά» κριτήρια. 

Ντροπή σε αυτόν που είπε αυτό το πράγμα και συκοφάντησε το ΚΙΣΕ. 

Ντροπή και στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει ακόμα τέτοιον υφυπουργό σαν τον Πελεγρίνη, και δεν τον διώχνει, ντροπή στον Φίλη που μου έκανε και μου κάνει τάχαμου τον ψύχραιμο έλλογο αριστερό, και αυτός αναθεωρητής είναι με έναν άλλο τρόπο, αλλιώς δεν θα ανέχονταν να έχει έναν τέτοιο υφυπουργό και να είναι στην ίδια κυβέρνηση με ένα τέτοιο πρόσωπο. Ντροπή στην Δεξιά παράταξη που ανέχεται τέτοιες αντιλήψεις στους κόλπους της και δεν απομονώνει τους ακραίους εθνικιστές εντελώς. Ντροπή σε αυτούς που νομίζουν πως με νομικές εκστρατείες μόνον και λομπισμό θα προωθήσουν το θέμα «εξόντωση-γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού», είναι άσχετοι σε σχέση με το διεθνές περιβάλλον, άσχετοι σε σχέση με την διεθνή επιστημονική κοινότητα, δεν συμμετέχουν σε καμμία σοβαρή συζήτηση εκτός Ελλάδας, δεν έχουν ιδέα πως αναπτύσσεται μια τέτοια συζήτηση, είναι ντροπιαστικό να έχεις τέτοιους «έγκριτους» συμπατριώτες, είναι όλα αυτά άλλη μια απόδειξη ότι έχουμε πάρει τον κατήφορο και δεν πρόκειται να σηκώσουμε εύκολα κεφάλι ως κοινωνία. 

 ----------------

Οι 2 αναθεωρητές του Σύριζα: Πελεγρίνης και Φίλης.. 

Απίστευτη δήλωση Πελεγρίνη - Capital.gr

Διευκρινιστική δήλωση Θ. Πελεγρίνη για αναφορά του στο Ολοκαύτωμα 

Πελεγρινο-ομοίωση: 
«....Με ανάλογο τρόπο, ίσως, θα μπορούσαμε, κι εμείς, να οικειοποιηθούμε την καταστροφή, σταθερό παρακολούθημα της ιστορίας του ελληνισμού..».
[αυτή η φράση που αναπαράχθηκε, δεν αμφισβητείται, η αμέσως προηγούμενη όπως αναπαράχθηκε αμφισβητείται, αλλά και η φράση που αναπαράγουμε αρκεί..] 
Αυτός ο απίστευτος τύπος, που αν είναι φιλόσοφος εγώ είμαι η μετεμψύχωση του Ταμερλάνου, αφού πρώτα χρησιμοποίησε με χυδαίο και κυνικό τρόπο την λέξη-έννοια «οικειοποίηση» (ακόμα και έμμεσα) για την υποτιθέμενη χρήση του ολοκαυτώματος από τον εβραϊκό λαό και το ισραηλινό κράτος, προσπάθησε μετά να τα μαζέψει και το έκανε το ρεζιλίκι του ακόμα χειρότερο. Έτσι λοιπόν ο Συριζα μπόρεσε με ένα σμπάρο να πετύχει δυο τρυγώνια, και να έχει στους κόλπους της κυβέρνησής του 2 αναθεωρητές: Ο Φίλης είναι η πιό ήπια περίπτωση, ως ανόητος φιλοκεμαλιστής και φιλότουρκος αντιεθνικιστής του εξαρχειώτικου συρμού, ο Πελεγρίνης είναι μια πιο επικίνδυνη και σημαίνουσα περίπτωση, εφόσον εκφράζει μιαν άγρια πλευρά του ελληνικού φασιστικού Λόγου.

Έχουμε λοιπόν δυο άθλιες περιπτώσεις, εντός Σύριζα:

1.

Τον Φίλη, ο οποίος δεν είναι αναθεωρητής γιατί αρνείται την ύπαρξη γενοκτονίας (δηλ. τον όρο-προσδιορισμό γενοκτονία) (επί) του μικρασιατικού ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού (όπως λένε οι ανόητοι Ποντιάρχες εθνικιστές),εφόσον δεν έχει λήξει η επιστημονική και φιλοσοφική συζήτηση για τον (ονοματολογικό-εννοιολογικό) προσδιορισμό της μαζικής εξόντωσης που διενέργησαν οι Τούρκοι εθνοφασίστες, αλλά (είναι αναθεωρητής) διότι το πράττει αυτό προκαθορίζοντας την συζήτηση και το «τέλος» της και υποβαθμίζοντας το είδος της εξόντωσης ως συστηματικής μαζικής εξόντωσης που σίγουρα δεν περιορίζεται στα όρια μιας «τυπικής» εθνοκάθαρσης ή ενός εκτοπισμού. 

2.

Και τον Πελεγρίνη, ο οποίος, έμμεσα αλλά με σαφήνεια, αρνείται τον κεντρικό ρόλο του αντισημιτισμού στο ναζιστικής έμπνευσης και υλοποίησης ολοκαύτωμα, και κατηγορεί, έμμεσα αλλά με σαφήνεια, τον εβραϊκό λαό που επέζησε ότι εργαλειοποίησε δια της οικειοποιήσεως αυτό το ολοκαύτωμα.

Πρέπει να πει κάποιος στον ψευδοφιλόσοφο ότι όταν χρησιμοποιεί κανείς τον όρο οικειοποίηση λέει ή ότι ο οικειοποιητής κλέβει ολικά κάτι που δεν του ανήκει ή ότι ο οικειοποιητής κλέβει εν μέρει κάτι που δεν του ανήκει, στην περίπτωσή μας «κλέβει» τον ρόλο του (μοναδικού) θύματος. Στην (τελευταία) «καλύτερη» περίπτωση για τον Πελεγρίνη, εννοεί πως αν και οι Εβραίοι ήταν ένα μέρος του ολοκαυτώματος το «πιστοποίησαν» μόνον ως «δικό» τους, λέει δηλαδή, έμμεσα αλλά με σαφήνεια, ότι οι Εβραίοι κατόρθωσαν σημειακά το εξής: μια γενοκτονία που δεν ήταν «μόνον εναντίον τους» να παρουσιάζεται ως «μόνον εναντίον τους».  Γνωστό έμμεσο αντισημίτικο επιχείρημα, που εργαλειοποιεί τον πόνο και των άλλων γενοκτονηθέντων (από τους Ναζί) για να μειώσει και να σχετικοποιήσει τον κεντρικό ρόλο του αντισημιτισμού στην ναζιστική-φασιστική «σκέψη» και ειδικά στο συγκεκριμένο συμβάν του ολοκαυτώματος. 

Ας το συνοψίσουμε: Ο Πελεγρίνης δεν είπε για τους Εβραίους επιβιώσαντες απλά ότι εργαλειοποίησαν το ολοκαύτωμα, αλλά ουσιαστικά είπε ότι το οικειοποιήθηκαν πρώτα για να το εργαλειοποιήσουν μετά (το τελευταίο μένει ως υπόρρητο δια των συμφραζόμενων). Η γελοιότητα του προσώπου, και η πασιφανής για τους νοήμονες αντισημίτικη σκέψη του, φαίνεται και στην γνωστή αντισημίτικη επίσης «νοοτροπία» και μυθολογία ότι οι Εβραίοι είναι «πονηροί» και ότι «πρέπει» κανείς να τους μιμηθεί.

Και όταν μας λέει ότι χρησιμοποίησε τον όρο οικειοποίηση εκ παραδρομής, έχει μεν το δικαίωμα να το ισχυρισθεί αυτό (αν και δεν μας πείθει με τίποτα), αλλά τότε το σίγουρο είναι πως δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι είναι και φιλόσοφος, αφού οι φιλόσοφοι μετράνε τα λόγια τους, κάθε Λόγο τους. Αλλά αυτό το τελευταίο είναι το λιγότερο.  Πραγματικά ο Σύριζα είναι τα πάντα, και σε αυτό ομοιάζει και ταιριάζει τέλεια με το σύνολο της ελλαδικής κοινωνίας, από άκρο εις άκρο. Από την «αντιφα» φασιστική ανθελληνική άκρα αριστερά ως την φασιστική αντισημίτικη «αντισιωνιστική» άκρα δεξιά και (άκρα) αριστερά.  

Τα συγχαρητήριά μου..

 

 

Ιωάννης Τζανάκος