Μονομέρειες με νόημα.

 

Στην προηγούμενη δημοσίευση έθεσα το κατά την δική μου [προτεινόμενη] θέση ορθό «γενικό πλαίσιο» μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής/θεωρητικής και πολιτικής «ανασκόπησης-και-ενδοσκόπησης» που τελείται σήμερα στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο.

Όμως, αν και αυτή η πρόταση που κάνω ίσως να φαίνεται ως μια άλλη ακόμα ορθολογική πρόταση που αναφέρεται σε αυτό τον χώρο, στην πραγματικότητα είναι μια ουτοπική πρόταση στα όρια τής «αίρεσης» και πρόκλησης απέναντι σε αυτό τον «χώρο» όπως κινείται σήμερα.

Μα γιατί; θα πει κάποιος. Δεν είναι το Μερα25, ο Σύριζα, ανοιχτοί χώροι σε μια επαναξιολόγηση τής σοσιαλδημοκρατικής-σοσιαλιστικής παράδοσης; Υπό μιαν έννοια είναι, αλλά υπό μιαν άλλη έννοια δεν είναι.

Όπως έχω γράψει η νέα σοσιαλδημοκρατία αριστερότερα τής σημερινής συνέχειας τής ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι απλά μια «αριστερή σοσιαλδημοκρατία» αλλά μια αριστερίστικη-υπεραριστερή-σεκταριστική σοσιαλδημοκρατία που βρίσκεται σε βαθιά ιδεολογική συμμαχία με την υπερσεκταριστική αντικαπιταλιστική αριστερά και την αναρχία και τούς υπερφιλελεύθερους «κύκλους» τού κέντρου, αλλά και σε συμβιβαστική συνδιαλλαγή προς τον δεξιό νεοφιλελεύθερισμό αρκεί αυτός να μην λαμβάνει ακροδεξιά εθνικιστικά και εθνοφασιστικά χαρακτηριστικά.

Σε αυτό το πολύπλοκο σχήμα ανοιχτών και άτυπων ως και έμμεσων ιδεολογικών και πολιτικών συμμαχιών και συναινέσεων, μπορεί να συνυπάρχει ο κεντρώος globalιστής με τον αναρχικό, και ο νεοσταλινικός με τον φιλελεύθερο δικαιωματιστή [τυχαία «συνδεσμολογία συνύπαρξης» που δεν αποκλείει τις άμεσες συγκρούσεις των «συνδεόμενων»], αλλά απουσιάζει το πρωταρχικό σοσιαλδημοκρατικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα, και στην ρεφορμιστική και στην επαναστατική εκδοχή του, σε βασικές παραμέτρους του. 

Αυτή η «απουσία» έχει να κάνει θαρρώ με συγκεκριμένες απαρνήσεις πολιτικών και οικονομικών εργαλείων που λειτουργήσανε και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υπέρ τής εργατικής τάξης και των μικροαστών, τα οποία θεωρούνται ξεπερασμένα πλέον ως ανήκοντα σε μιαν «άλλη» «ξεπερασμένη», αλλά και (θεωρούμενη ως) «ύποπτη» εποχή:

Η μεγάλης έκτασης και ισχύος φορολογική και δημοσιονομική πολιτική, η ισχυρή κρατική παρέμβαση, το πλήρες ακέραιο και αναγκαστικό κρατικό-δημόσιο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, το κοινωνικό κράτος πρόνοιας, τα ακέραια επιδόματα ανεργίας, ο αγώνας για ψηλούς μισθούς, η πιθανά θετική στάση απέναντι στον πατριωτισμό και τον αμυντικό εθνικισμό (ανάλογα με την φάση και την «περίπτωση»), η κρατική παιδεία, ένας ήπιος αλλά ισχυρός εμπορικός «προστατευτισμός» και άλλα πολλά.

Οι ακραίοι αριστεριστές/σεκταριστές ή δεν νοιάζονται για όλα αυτά ή για τα περισσότερα από όλα αυτά, ή τα ενοχοποιούν μάλιστα και ως αντιδραστικά. 

Σε αυτά συμπίπτει η θέση τους με τους liberal αριστεριστές σοσιαλδημοκράτες τύπου Βαρουφάκη ή Τσακαλώτου και με τους «ακραίους κεντρώους».

Στο πολιτικό και ταξικό κενό που δημιουργείται έρχεται η νέα ακροδεξιά και καλύπτει, ενίοτε δημαγωγικά και φαντασιακά, μερικά από τα «σημεία» του, και οι «νέοι αριστεροί» αντί να χτυπάνε συναγερμό και να προβληματίζονται με αυτό το γεγονός, στέκονται μόνο στην εξωτερική μορφή του, στέκονται μόνο στο φαντασιακό-δημαγωγικό στοιχείο τής νέας ακροδεξιάς προπαγάνδας, στέκονται μόνο στο νεοφιλελεύθερο στοιχείο της το «οποίο» αίρει όλα τα άλλα «στοιχεία» [όντας σε αντίφαση μαζί τους], έτσι εφησυχάζουν, και συνεχίζουν στον ίδιο λανθασμένο δρόμο.

Σε αυτό τον δρόμο δεν υπάρχει η παράδοση τής «παλαιάς» ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας, ούτε η σταλινική/«εθνοσταλινική» «κρατικιστική» παράδοση, αλλά μπορεί να υπάρξει λόγου χάριν ένα αριστερίστικο «υπερεγώ», στο οποίο απολογούνται όλοι γιατί σε αυτό το συγκεκριμένο «υπερεγώ» μπορούν να απολογηθούν και να παραμείνουν αλώβητοι. 

Δεν θα τους «ζητήσει» τον λόγο για όλα αυτά που είπαμε. 

Θα τους «ζητήσει» το λόγο και θα τους επιτιμήσει γιατί είναι «κρατιστές», θα απολογηθούν γιατί δεν είναι αρκετά «αυτό» που ήδη είναι, και όχι για «αυτό» που ήδη είναι.

Πηγαίνουν στον γκρεμό, αλλά δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα.

 

Ιωάννης Τζανάκος