Δεν αναζητώ μόνον την ορατότητα τής ξοδεμένης ζωής μου ως εργαζόμενου υποζυγίου, και τής ξοδεμένης ζωής των συναδέλφων μου στην εργατική τάξη, αναζητώ την συγκεκριμένη αλήθεια που μπορεί να περικλείει επίσης (όχι μόνον βέβαια) τεχνικούς ορθολογικούς όρους περιγραφής.
Και σε αυτό το επίπεδο ανάγνωσης των πραγμάτων που περικλείει δύο εξίσου ουσιαστικές-ως-συνυφασμένες πτυχές τής ζωής ενός εργαζόμενου, συγγνώμη, φίλοι συμπατριώτες και συνάδελφοι εργάτες και μισθεργαζόμενοι γενικά, αλλά νιώθω πολύ μόνος σε μια ουσιαστικά μη δυτική χώρα.
Πραγματικά μόνος.
Γιατί οι σύντροφοι που επικεντρώνουν στο εγκληματικό ξόδεμα τής ζωής των εργαζόμενων υποζυγίων αυτής τής χώρας δεν ασχολούνται σε βάθος με την ειδική τεχνική-παραγωγική πτυχή αυτού τού ξοδέματος σε χώρες σαθρές και με παραγωγική νοοτροπία κατσαπλιά, ενώ αυτοί που πιάνουν ως «τεχνοκράτες» το νήμα αυτής τής κατσαπλιάδικης παραγωγικής σαθρότητας τής χώρας δεν ασχολούνται με το σπατάλημα τής ζωής μας ως εργαζόμενων υποζυγίων.
Κανείς εν ολίγοις δεν «δένει» την αφήγηση σωστά, για να δείξει το πρόβλημα όπως υπάρχει πραγματικά ως άρρηκτη ενότητα αυτών των δύο εγκληματικών πτυχών του, άρα τα πρώτα και κύρια θύματα θα είμαστε πάλι εμείς, τα εργαζόμενα υποζύγια αυτής τής χώρας.
Ο/Η συνεπής και συναδελφικός/-η συνάδελφος εργαζόμενος/-η δεν είναι ορατός/-η στο σημερινό «ελληνικό» σύστημα αξιών στον ευρύτερο χώρο των δημόσιων ή ημι-δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών
Επικρατεί μια γενική απάθεια, η ευνοιοκρατία και ο χλευασμός αυτών που θέλουν να είναι συνεπείς προς τους (συνήθως) φτωχούς πολίτες.
Μην έχετε αυταπάτες, όσοι τις έχετε, με βάση την εμπειρία μου (που συναντά την κοινωνική εμπειρία):
Η Δεξιά ΝΔ απέδειξε ότι είναι χειρότερη από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το επίπεδο των δημόσιων πραγμάτων.
Όπως λέγαμε ειρωνικά παλιά (το 2019) ότι ήταν «επιτυχία» που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε από την ΝΔ, έτσι λέμε σήμερα (ειρωνικά πάλι) ότι είναι «επιτυχία» που η ΝΔ ξεπέρασε σε ευνοιοκρατική και αδρανή «λογική» τα χυμαδιά τού ΣΥΡΙΖΑ.
Το νόημα δεν είναι αυτό, όμως.
Όποιος στην Ελλάδα θέλει να το ακούσει, το πραγματικό νόημα, ας το ακούσει, αν θέλει να το ακούσει.
Οι εργαζόμενοι στον ζωτικό αλλά «ταπεινό» πυρήνα τού ελληνικού Δημοσίου Τομέα, οι οποίοι νοιάζονται για το αντικείμενο τους ουσιαστικά και έχουν την υποτίθεται αυτονόητη τάση να εκπληρώνουν το ουσιαστικό μέρος τού καθήκοντός τους προς τον όποιο πραγματικά σε ανάγκη συμπολίτη τους, ή τηρούν τους διαχρονικούς κανόνες τής χρηστότητας και τής καλοπροαίρετης (προς τους συνήθως φτωχούς πολίτες) υπηρεσίας, όχι μόνον δεν εισακούγονται, όχι μόνον παραγκωνίζονται από τα βύσματα και τους ανθρώπους των πολιτικών γραφείων, όχι μόνον χλευάζονται σαν ηλίθιοι, αλλά το κυριότερο είναι Μη-Ορατοί, δεν υπάρχουν πουθενά σε καμία πολιτική και ιδεολογική αφήγηση, ναι σύντροφοι τού «κινήματος» στην Ελλάδα, σε καμία πολιτική και ιδεολογική αφήγηση, ούτε στην δική σας την γεμάτη υπερεπαναστατική αμετροέπεια, μια αμετροέπεια έτοιμη να δεχτεί την γραφειοκρατική «γονιμοποίηση» τού κάθε Ραγκούση μπάρμπα Μυτούση.
Να πέσει ο Μητσοτάκης, τώρα, αλλά μην έχετε αυταπάτες ότι περιμένουμε από εσάς κάτι άλλο, όχι, έχετε τελειώσει κι εσείς επίσης, για μας, για μας τούς αόρατους ανόητους.
Ιωάννης Τζανάκος
----
Παρατράγουδο που δεν του χαραμίζω την υπογραφή μου.
-
Ένας από τους κάπως ευφυείς σχολιαστές τού pro-Μητσοτάκης χώρου, έγραψε σήμερα ότι αυτό που έγινε στα Τέμπη είναι μια καμπή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά κάνει λάθος.
Ακόμα κι αν ξαναβγεί η ΝΔ θα είναι μια παρακμιακή κυβέρνηση, ένα αδύναμο και άβουλο πράγμα. Αν ξαναβγεί. Γιατί τις τελευταίες μέρες βλέπω μιαν αλλαγή στο «κλίμα».
Αν ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του (αυτό το πράμα τέλος πάντων που θέλει να λέγεται επιτελείο τού Μητσοτάκη) είχαν ένα κουκούτσι μυαλό και δεν είχαν πάρει τα μυαλά τους αέρα, δεν θα έθεταν ζήτημα μετάθεσης τού χρόνου των εκλογών, αλλά το αντίθετο, επίσπευσής τους, για να μην ωριμάσει κι άλλο η οργή τού λαού. Φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει οι άνθρωποι ότι ένα αρνητικό συναίσθημα, σε ένα άτομο ή σε ένα πλήθος ανθρώπων, όταν ο χρόνος κυλάει, ή καταλαγιάζει ή φουσκώνει.
Από ποιο εγχειρίδιο (σκονάκι, σημειώσεις) μεταπτυχιακού φοιτητή Δαπίτη δεξιούλη άραγε, από την δεκαετία τού '80, έχει αντληθεί η σιγουριά ότι η ροή τού χρόνου μπορεί να γίνει έτσι απλά, και σίγουρα, αντικείμενο καταλαγιαστικής διαχείρισης;
Πέραν όλων των άλλων (πιο ουσιαστικών πραγμάτων), απορώ με τις «τεχνοκρατικές» σπουδές κάποιων κυβερνητικών.
Μα που έχουν μείνει; Όχι ότι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία.
Δεν πάνα βρίσκονται όπου θέλουν μωρέ.
Εδώ δολοφονήθηκαν άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου