Η κοπροφαγία των διεθνών συμμαχιών.

I introduce you to sin as I am, as a corrupter of innocent souls.

I am more than happy to introduce non-leader revolutionary people in sin, in the sin of shit-eating [koprophagia and obligatory koprolagnia] of opportunistic international alliances, which the leaders of revolutions usually want to keep only to themselves.

An introduction to the sin of opportunistic koprophagia and koprolagnia, from a man who once ate the shits of revolutionary leaders without complaint.

The international alliance as koprophagia and obligatory koprolagnia.

If you have to ally with an evil enemy to defeat your direct enemy, then it's like being forced to eat a plate of shit that smells, at the time, less bad than the plate of shit your direct enemy is feeding you.

So the Vietnamese communist will be forced to eat the plate of shit offered to him by Soviet social-imperialist state capitalism, in order not to eat the stinkiest, at that moment, plate of shits offered to him by American imperialism-capitalism. You'll eat the least dirty plate of shit, but it's still a plate of stinky shit, and you'll even develop a shit-poop lust:

At the very least, at that moment, you should start liking the stinking shit, and eventually you will (this is a shit-lust that acquires psycho-ideological characteristics "after the fact", so let's not mess with psychoanalysis in the formal sense, yet, so, Lacan wait a minute please, this is politics, play with your dog in the office hall please, until we call you too).

What we said about the Vietnamese communists also applies proportionally (but not in such a simple way, as we said elsewhere) to the Ukrainian or Iranian democrats, leftists, maybe even communists.

You will eat the allied plate of shit, you will love that food, and don't listen to the Ideal (non-Stalinist) Marxists or anarchists who will tell you that you are not eating shit but just doing your job.

So that you don't misconstrue what I'm saying, some, I'll tell you that anyone who doesn't want to eat this plate of shit, and believes that he will be able to fight the immediate enemy without alliances with forces that also offer shit, as the Iranians leftists believe, he will simply continue to eat the plate of shits that is forced upon him by the immediate enemy.

The first shit-eating politician: Lenin. Let those who deny the forced coprophagia of alliances study him better.

---

Η διεθνής συμμαχία ως κοπροφαγία και υποχρεωτική κοπρολαγνεία.

Αν πρέπει να συμμαχήσεις με έναν κακό εχθρό για να νικήσεις τον άμεσο εχθρό σου, τότε είναι σαν να τρως αναγκαστικά ένα πιάτο με σκατά τα οποία μυρίζουν, εκείνη τη στιγμή, λιγότερο άσχημα από το πιάτο με σκατά που σε ταϊζει ο άμεσος εχθρός.

Έτσι ο βιετναμέζος κομμουνιστής θα φάει αναγκαστικά το πιάτο με σκατά που του προσφέρει ο Σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλιστικός κρατικός καπιταλισμός, για να μην φάει το πιο βρωμερό, εκείνη τη στιγμή, πιάτο με σκατά που του προσφέρει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός. Θα φας το λιγότερο βρώμικο πιάτο με σκατά, το οποίο όμως παραμένει ένα πιάτο με βρωμερά σκατά, και θα αναπτύξεις μάλιστα και μια σκατολαγνεία-κοπρολαγνεία: 

Το λιγότερο, εκείνη τη στιγμή, βρωμερό σκατό θα πρέπει να αρχίσει να σου αρέσει και εντέλει θα σου αρέσει (πρόκειται για μια κοπρολαγνεία που αποκτά ψυχικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά «εκ των υστέρων», οπότε μη μπλέξουμε με την τυπικά εννοούμενη ψυχανάλυση, ακόμα, Λακάν περίμενε λίγο παρακαλώ, εδώ μιλάμε για πολιτική, παίξε με το σκυλάκι σου στον προθάλαμο τού γραφείου παρακαλώ, μέχρι να σε φωνάξουμε κι εσένα).

'Ο,τι είπαμε για τους Βιετναμέζους κομμουνιστές ισχύει αναλογικά επίσης (όχι όμως με τόσο απλό τρόπο, όπως είπαμε αλλού) για τους Ουκρανούς ή Ιρανούς δημοκράτες, αριστερούς, ίσως και κομμουνιστές. 

Θα φας το συμμαχικό πιάτο σκατών, θα αγαπήσεις αυτό το φαγητό, και μην ακούς τους Ιδανικούς (μη σταλινικούς) μαρξιστές ή αναρχικούς που θα σου πούνε ότι δεν τρως σκατά αλλά κάνεις απλά την δουλειά σου.

Για να μην παρερμηνεύσετε ό,τι λέω, μερικοί, θα σας πω ότι όποιος δεν θέλει να φάει αυτό το πιάτο με σκατά, και πιστεύει ότι θα μπορέσει να παλέψει τον άμεσο εχθρό χωρίς συμμαχίες με δυνάμεις που προσφέρουν κι αυτές σκατά, όπως πιστεύουν οι Ιρανοί αριστεροί, απλά θα συνεχίσει να τρώει το πιάτο με σκατά που του προσφέρει αναγκαστικά ο άμεσος εχθρός.

Ο πρώτος σκατοφάγος: Λένιν. Ας τον μελετήσουν καλύτερα όσοι αρνούνται την αναγκαστική κοπροφαγία των συμμαχιών.

Ιωάννης Τζανάκος