The Iranian Left rightly distrusts Iran's bourgeois anti-theocratic forces..

The Iranian Left rightly distrusts Iran's bourgeois anti-theocratic forces, since their main political branches are flirting with the would-be Shah, who has not made clear his position on whether he supports a parliamentary bourgeois state or not.

The would-be Shah is talking about a transitional political system of which he will be the guarantor, so he is talking about a hybrid state which will NOT be a parliamentary democracy but a still middleastern regime of Bonapartism.

The only, albeit significant, difference will be the pro-Western orientation of the new Iran, and the consequent reconstitution of the Iranian-Israeli geopolitical alliance.

I, who am not a (Marxist or anarchist) moralist, consider a possible pro-Western turn of Iran as positive, but this possible event is not in itself positive for the democratic movement in Iran and the other countries of western Asia if not accompanied by at least a normal bourgeois parliamentary pluralist democracy.

The would-be Shah and political monarchism do not guarantee that they will follow this path nor are they committed to modern democratic principles.

As long as the bourgeois-capitalist liberal political factor in Iran, inside and outside the Iranian territory, does not renounce the would-be Shah and monarchism, it actually does not seek to have a real bourgeois democracy in Iran (this is explainable because that the Shah and monarchism they do not guarantee the establishment of a bourgeois-type democracy, so whoever supports him does not want a bourgeois democracy, no matter what she/he says).

 

Το είπαμε και το έχουμε σιγουρέψει, ότι η ιρανική αντι-θεοκρατική μοναρχική δεξιά (ο άλλος κλάδος τής ιρανικής δεξιάς είναι οι ίδιοι οι θεοκρατες) δεν εγγυάται ούτε μιλάει ξεκάθαρα υπέρ μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Ιράν, άρα μάλλον δεν την θέλει την δημοκρατία ούτε ειδικότερα την αστική δημοκρατία. Αυτό φαίνεται στις δηλώσεις τού επίδοξου Σάχη. Κρατάμε μια επιφύλαξη.

Πάμε τώρα στην ιρανική αριστερά.

Ένα μεγάλο μέρος της θα προτιμούσε σίγουρα μιαν αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στο Ιράν και θα ήταν έτοιμο να την στηρίξει στα πρώτα βήματα της, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. 

Πάντα υπάρχει βέβαια στην ιρανική αριστερά ισχυρή η λενινιστική παράδοση που βλέπει αυτό το πρώτο βήμα ως αναγκαίο για να ασκήσει έπειτα τα επαναστατικά-εκτροπικά ή πραξικοπηματικά σχέδια της. 

Τι είδους βοήθεια άραγε θα είναι αυτή; 

Δεν ξέρω και δεν μπορώ ακόμα να ξέρω αν η ιρανική αριστερά έχει μια μη ομολογημένη ατζέντα μίας πιο ουσιαστικής στήριξης μιας νεογέννητης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Ιράν, χωρίς ως αριστερά να το πράττει αυτό εμφανώς, παραβιάζοντας άρα τα ιερά κείμενα της. 

Ελπίζω να υπάρχει μυαλό εκεί πέρα.

Σίγουρα όμως αυτός ο αντιδημοκρατικός συνδυασμός μέσα στην ευρύτερη αντι-θεοκρατική παράταξη στο Ιράν, μοναρχικών από τη μια πλευρά και δογματικών κομμουνιστών από την άλλη πλευρά, δεν με γεμίζει αισιοδοξία.

Μόνο ο ιρανικός λαός ο ίδιος, η κοινωνική βάση, μπορεί να λύσει τον δύσκολο κόμπο.

---

 

We have said it, and we have nown sure of it, that the Iranian anti-theocratic monarchist right (the other branch of the Iranian right is the theocrats themselves) does not guarantee or speak clearly in favor of a bourgeois parliamentary democracy in Iran, so it probably does not want democracy in particular bourgeois democracy.

This can be seen in the statements of the would-be Shah. We have a caveat.

Let's go now to the Iranian left.

A large part of it would certainly prefer a bourgeois parliamentary democracy in Iran and would be ready to support it in its first steps, indirectly or directly.

Of course, there is always a strong Leninist tradition in the Iranian left that sees this first step as necessary in order to then carry out its revolutionary-deviant or coup plans.

What kind of help will this be?

I don't know and still can't know if the Iranian left has an unacknowledged agenda of more substantial support for a newborn bourgeois parliamentary democracy in Iran, without the left openly doing so, thereby violating its holy texts. I hope there is a mind over there.

But certainly this anti-democratic combination within the broader anti-theocratic faction in Iran, monarchists on the one hand and dogmatic communists on the other, does not fill me with optimism.

Only the Iranian people themselves, the social base, can untie the difficult knot.

 

Ιωάννης Τζανάκος