Kantian Kurdism

First Kurds, both the PKK and the right-wing Peshmerga, broke the taboo of non-alliance with the West, throughout western Asia, and they did it with a mixture of cynicism and moral values, and they were right, the Kurds are always right in western asia and everywhere.

 

Kantian Kurdism: from Kurdish
a priori I am led to Iranian synthetic a priori judgments.

 

Ιωάννης Τζανάκος

I come to the conclusion

 

The more I study, as much as I can, the revolutionary process in Iran, the more I come to the conclusion that neither in Iran -today- can the far-left lead a democratic revolution, nor help it, as in the past (everywhere) when the its possible always-imminent coupist attitude and its ideological/political deviantiality to sectarian authoritarianism did not sometimes prevent it from being one of the main forces of a democratic revolution.

I take it for granted, but I will say it, that of course neither the monarchists in Iran desire democracy or are capable of helping it to be born and live.

Όσο μελετάω, όσο μπορώ, την επαναστατική διεργασία στο Ιράν, τόσο περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι ούτε στο Ιράν η ριζοσπαστική (άκρα) αριστερά μπορεί να ηγηθεί σήμερα μιας δημοκρατικής επανάστασης, ούτε να την βοηθήσει, όπως παλιά (παντού) όταν ο πιθανός πάντα-επικείμενος πραξικοπηματισμός και η ιδεολογική/πολιτική εκτροπικότητα της προς τον σεκταριστικό αυταρχισμό δεν την εμπόδιζαν μερικές φορές να είναι μια από τις κύριες δυνάμεις μιας δημοκρατικής επανάστασης.

Το θεωρώ αυτονόητο, αλλά θα το πω, ότι φυσικά ούτε οι μοναρχικοί στο Ιράν επιθυμούν την δημοκρατία ή είναι ικανοί να την βοηθήσουν στο να γεννηθεί και να ζήσει.

 

Ιωάννης Τζανάκος

To plan, as a "vanguard", a democratic anti-theocratic revolution in Iran..

To plan, as a "vanguard", a democratic anti-theocratic revolution in Iran, means that you do not intend to replace the hybrid theocratic regime with a constitutional Bonapartist monarchy, nor with a totalitarian pseudo-worker's regime like Soviet Union that emerged after the coup d'état against the democratic Russian revolution by the Bolsheviks.

Unfortunately, however, the two largest organized anti-theocratic political forces, inside and outside Iran (monarchists and leftists), are defined by these aforementioned anti-democratic ideological and political attitudes.

Thus, neither can you organize the people into a modern, bourgeois or, on the contrary, workers' democracy, nor can you overthrow the theocrats from power.

The Iranian people, mainly inside Iran, are called by History to provide another solution and to overthrow - without the false help of their right and left leaders - the theocratic regime.

 

Το να σχεδιάζεις ως «πρωτοπορία» δημοκρατική αντιθεοκρατική επανάσταση στο Ιράν, σημαίνει ότι δεν σκοπεύεις να αντικαταστήσεις το υβριδικό θεοκρατικό καθεστώς με μια συνταγματική βοναπαρτιστική μοναρχία, ούτε με ένα ολοκληρωτικό ψευτοεργατικό σοβιετικό καθεστώς σαν αυτό που προέκυψε μετά από την πραξικοπηματική εκτροπή τής δημοκρατικής ρώσικης επανάστασης εκ μέρους των μπολσεβίκων.

Δυστυχώς όμως, οι δύο μεγαλύτερες ως οργανωμένες αντιθεοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, εντός και εκτός Ιράν (μοναρχικοί και αριστερά), καθορίζονται από αυτές τις προαναφερόμενες αντιδημοκρατικές ιδεολογικές και πολιτικές στάσεις.

Έτσι, ούτε τον λαό οργανώνεις σε μια σύγχρονη, μπουρζουάδικη ή, αντίθετα, εργατική δημοκρατία, ούτε τους θεοκράτες μπορείς να ρίξεις από την εξουσία.

Ο ιρανικός λαός, κυρίως εντός Ιράν, καλείται από την Ιστορία να δώσει μιαν άλλη λύση και να ρίξει -χωρίς την ψευτοβοήθεια των δεξιών και αριστερών ηγεσιών του- το θεοκρατικό καθεστώς.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

The Iranian Left rightly distrusts Iran's bourgeois anti-theocratic forces..

The Iranian Left rightly distrusts Iran's bourgeois anti-theocratic forces, since their main political branches are flirting with the would-be Shah, who has not made clear his position on whether he supports a parliamentary bourgeois state or not.

The would-be Shah is talking about a transitional political system of which he will be the guarantor, so he is talking about a hybrid state which will NOT be a parliamentary democracy but a still middleastern regime of Bonapartism.

The only, albeit significant, difference will be the pro-Western orientation of the new Iran, and the consequent reconstitution of the Iranian-Israeli geopolitical alliance.

I, who am not a (Marxist or anarchist) moralist, consider a possible pro-Western turn of Iran as positive, but this possible event is not in itself positive for the democratic movement in Iran and the other countries of western Asia if not accompanied by at least a normal bourgeois parliamentary pluralist democracy.

The would-be Shah and political monarchism do not guarantee that they will follow this path nor are they committed to modern democratic principles.

As long as the bourgeois-capitalist liberal political factor in Iran, inside and outside the Iranian territory, does not renounce the would-be Shah and monarchism, it actually does not seek to have a real bourgeois democracy in Iran (this is explainable because that the Shah and monarchism they do not guarantee the establishment of a bourgeois-type democracy, so whoever supports him does not want a bourgeois democracy, no matter what she/he says).

 

Το είπαμε και το έχουμε σιγουρέψει, ότι η ιρανική αντι-θεοκρατική μοναρχική δεξιά (ο άλλος κλάδος τής ιρανικής δεξιάς είναι οι ίδιοι οι θεοκρατες) δεν εγγυάται ούτε μιλάει ξεκάθαρα υπέρ μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Ιράν, άρα μάλλον δεν την θέλει την δημοκρατία ούτε ειδικότερα την αστική δημοκρατία. Αυτό φαίνεται στις δηλώσεις τού επίδοξου Σάχη. Κρατάμε μια επιφύλαξη.

Πάμε τώρα στην ιρανική αριστερά.

Ένα μεγάλο μέρος της θα προτιμούσε σίγουρα μιαν αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στο Ιράν και θα ήταν έτοιμο να την στηρίξει στα πρώτα βήματα της, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. 

Πάντα υπάρχει βέβαια στην ιρανική αριστερά ισχυρή η λενινιστική παράδοση που βλέπει αυτό το πρώτο βήμα ως αναγκαίο για να ασκήσει έπειτα τα επαναστατικά-εκτροπικά ή πραξικοπηματικά σχέδια της. 

Τι είδους βοήθεια άραγε θα είναι αυτή; 

Δεν ξέρω και δεν μπορώ ακόμα να ξέρω αν η ιρανική αριστερά έχει μια μη ομολογημένη ατζέντα μίας πιο ουσιαστικής στήριξης μιας νεογέννητης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Ιράν, χωρίς ως αριστερά να το πράττει αυτό εμφανώς, παραβιάζοντας άρα τα ιερά κείμενα της. 

Ελπίζω να υπάρχει μυαλό εκεί πέρα.

Σίγουρα όμως αυτός ο αντιδημοκρατικός συνδυασμός μέσα στην ευρύτερη αντι-θεοκρατική παράταξη στο Ιράν, μοναρχικών από τη μια πλευρά και δογματικών κομμουνιστών από την άλλη πλευρά, δεν με γεμίζει αισιοδοξία.

Μόνο ο ιρανικός λαός ο ίδιος, η κοινωνική βάση, μπορεί να λύσει τον δύσκολο κόμπο.

---

 

We have said it, and we have nown sure of it, that the Iranian anti-theocratic monarchist right (the other branch of the Iranian right is the theocrats themselves) does not guarantee or speak clearly in favor of a bourgeois parliamentary democracy in Iran, so it probably does not want democracy in particular bourgeois democracy.

This can be seen in the statements of the would-be Shah. We have a caveat.

Let's go now to the Iranian left.

A large part of it would certainly prefer a bourgeois parliamentary democracy in Iran and would be ready to support it in its first steps, indirectly or directly.

Of course, there is always a strong Leninist tradition in the Iranian left that sees this first step as necessary in order to then carry out its revolutionary-deviant or coup plans.

What kind of help will this be?

I don't know and still can't know if the Iranian left has an unacknowledged agenda of more substantial support for a newborn bourgeois parliamentary democracy in Iran, without the left openly doing so, thereby violating its holy texts. I hope there is a mind over there.

But certainly this anti-democratic combination within the broader anti-theocratic faction in Iran, monarchists on the one hand and dogmatic communists on the other, does not fill me with optimism.

Only the Iranian people themselves, the social base, can untie the difficult knot.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Το ψευδο-Υπερεγώ.

Η εποχή που το υποκείμενο απολογούνταν σε ένα υπερκείμενο αυτού υπερεγώ, το οποίο ήταν δύσκολο, σχεδόν σαδιστικό, και απροσπέλαστο, παρήλθε.

Τώρα όλοι προτιμούν ένα μετριοπαθώς κρίνον υπερεγώ, το οποίο τους κρίνει αρνητικά όχι γιατί είναι αυτό που ήδη είναι ως ανεπαρκείς για αυτό που θα όφειλαν να είναι, αλλά διότι δεν είναι αρκετά αυτό που ήδη είναι.

Το ψευδο-υπερεγώ, τής ύστερης νεωτερικότητας, είναι κομμένο και ραμμένο για να το χρησιμοποιήσουν οκνηροί Νάρκισσοι, ώστε χωρίς κόπο να εξαπατήσουν μέχρι και τον εαυτό τους μέσω μιας ψευδοαυτοκριτικής που δεν κοστίζει τίποτα, τσάμπα είναι, γελοία, χαμηλών απαιτήσεων.

Φτάνεις στα αλήθεια να νοσταλγείς το παλαιό σκληρό και απαιτητικό υπερεγώ.

Νοσταλγώ την εποχή λ.χ που για να μπεις σε ένα πανεπιστήμιο ίδρωνες πολύ και για να το τελειώσεις ακόμα περισσότερο.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

When the abscess of religion breaks.

When the abscess of religion breaks, the pus pours out like a new faith, which you must not let infect you, again.

Ιωάννης Τζανάκος

I thank the left for helping me not exist for a long time.

 

I play cards and it's like showing you that I'm stealing, so I don't follow the rule of stealing in secret.

Okay, I'm not trumpeting it.

"He's crazy."

If that satisfies you, Ok.

 

And yet, there are still hidden rules, and I don't just mean stealing openly in the cards, because doing so might be masochism or a lack of self-preservation feeling (of your argument, your own cards) on your part, I mean maybe broking every rule which mandates that you even have a closed argument or your own closed card at the same time you draw up cards from your pocket.

What I propose. 

No closed cards or your own closed argument, but without resorting to violence by breaking up the card game and violently throwing the table in the air shouting "I'm fed up with you!". 

You stay in the game, you draw face up cards, you have face up cards. ''You're broking the game?'' 

The rule that there is a rule to be kept and broken too, this rule, this hidden rule that is known but always hidden, must showed, through a self-cancellation of it through its full manifestation (I steal openly) in ourself as a player, so, we don't uninstall the game so.

 

I help the always moral, ideological and religious humans. .

If they had any brains, they should ask me:

"You tell us you play face up, and when you steal in the game you show it, but how do we know you always show it?"

Reply. You will not know everything, I cannot prove this to you, invoking an honesty of mine. It is your responsibility to ascertain this. But there is a solution, to gain confidence in me and in what I tell you. I'll be playing cards naked, so where will I hide the cards I could steal with in the game?

If our friends had even more brains they would ask:

"But can there be nudity in discources and arguments?"

I don't know, ask materialist dialectic or the theology, they know it all..don't you say so?

 

--

The right to break all hidden rules.

--

I remain in the sinking ship, and I am not its captain.

--

Those leftists have seen the Taviani brothers' movie "Allonsanfàn" have understood the opposite of what the movie says.

Maybe not even the Taviani brothers have understood.

 

Fulvio.

 

---

 

I know when I steal at cards, so I exist. 

I don't always know when you steal at cards, but I always feel it and sometimes I understand it, despite your juggling tricks, so I exist.

I thank the left for helping me not exist for a long time.

The left is philanthropic, as is religion (let's not forget the philanthropy of religion, too), because the burden of existence is great.

 

Fulvio

---

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

The Knife - Wrap Your Arms Around Me

Portishead - We carry on

I play cards

I play cards and it's like showing you that I'm stealing, so I don't follow the rule of stealing in secret.

Okay, I'm not trumpeting it.

"He's crazy."

If that satisfies you, Ok.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

I am slowly discovering that the Iranian communists are saints.

Anyone who talks about justice should stop or show us the metric system of their scales.

 

When the abscess of religion breaks, the pus pours out like a new faith, which you must not let infect you, again.

 

Δεν «το» πηγαίνω, με πηγαίνει.

 

Κάποιοι εγελιανοί νόμισαν ότι ο Έγελος τους υποσχέθηκε πλήρη και καλοπληρωμένη ιστορική σύνταξη, μια χαρά, να κάθονται πάνω στους κόπους και τα βάσανα των ανθρώπων τής παλιότερης εποχής, να τα καρπώνονται, και να τους ρίχνουν κι ένα βλέμμα κατανοήσης και συμπόνοιας, πάνω από τον τάφο.

Η ίδια η διαδικασία, το προτσές που λέγανε (εγώ δεν το έλεγα ποτέ έτσι), τους διέψευσε, και μάλλον προβλέπεται και άλλο αίμα, κι άλλα δάκρυα, κι άλλος ιδρώτας, με άγνωστη τη συνέχεια τού όλου πράγματος.

Όμως, παρά το τέλος τής βιασύνης ή ακόμα και τής ελπίδας, στους νεοεγελιανούς κύκλους, δημιουργήθηκε το βασανιστικό ερώτημα: Όντως υποσχέθηκε ο Έγελος αυτή την σύνταξη; 

Ή οι νεοεγελιανοί κατάλαβαν λάθος;

 

Οι μεγάλες λέξεις έχουν αδειάσει από την κενότητα τους, σαν να κουβαλάνε ένα συντελεσμένο τέλος, τελευταίο και οριστικό.

Σε αγαπώ.

 

I am slowly discovering that the Iranian communists are saints.

While they can eat their enemy's enemy's shit, just as the Vietnamese ate Soviet shit, as the Ukrainians eat American-Western shit, while Lenin ate German shit, they, being the saints that they are, refuse to eat shit in general , so they refuse to eat the necessary, for the downfall of theocrats, western shit.

I watch this holy drama of the purity of Iranian communists, while I begging them to sin, to eat shit too, like all their fellow democrats and communists all over the world, when they are under persecution, but these, these saints do not, they listen to no one, they want to climb the high peaks of sacrifice for the Idea.

---

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Η αλήθεια είναι το χειρότερο σενάριο που κάποτε θα γίνει πράξη.

Η αλήθεια είναι το χειρότερο σενάριο που κάποτε θα γίνει πράξη. 

Ζούμε στον χειρότερο δυνατό κόσμο, και σε αυτόν τον κόσμο ο καλύτερος δυνατός κόσμος είναι ο χειρότερος δυνατός κόσμος ερχόμενος. 

Κάποτε γίνεται αυτό για το οποίο δεν υπάρχει χειρότερο. 

Αυτό που είναι καλύτερο είναι ο αναγκαίος πρόλογος του χειρότερου, και σαν αναγκαίος πρόλογος φανερώνεται κι αυτός ως στοιχείο τού χειρότερου. 

Αυτός όμως ο πρόλογος λειτουργεί σαν διπλασιασμός τού κακού: 

Το καλύτερο παρουσιάζεται, αν λειτουργεί έτσι, σαν χειρότερο κι από το χειρότερο, σαν χλεύη, σαν παρηγοριά που σε προσβάλλει περισσότερο κι από την βία τού χειρότερου που προλογίζει. 

Το καλύτερο τούτο είναι χειρότερο από το χειρότερο, το χειρότερο που θα έρθει δεν μπορεί να φτάσει στον βαθμό έντασης κακού το καλύτερο. 

Αυτό το καλό είναι πιο κακό από το κακό. 

Ο καλύτερος δυνατός κόσμος τούτος είναι χειρότερος από τον χειρότερο από αυτόν χειρότερο δυνατό κόσμο. 

Ο κόσμος αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος όντας ταυτόχρονα ο χειρότερος δυνατός κόσμος, και ο κόσμος αυτός ως ο καλύτερος δυνατός κόσμος αυτού τού κόσμου αποτελεί το χειρότερο μέρος του, ξεπερνώντας το χειρότερο κακό με ένα καλό που φανερώνεται σαν χειρότερο από αυτό που είναι ως κακό χειρότερο του.

--

 

Όταν ανοίγουν οι φάκελλοι των ισχυρών κρατών, πρώτα έρχονται τα καρυκεύματα και μετά το «κυρίως γεύμα». Αν και το να παρακαλάς ένα συμμαχικό ηγεμονικό κράτος να διασπάσει την χώρα σου είναι «κυρίως γεύμα», όπως και να το κάνουμε.

Δεν είναι καθόλου σίγουρο μάλιστα αν αυτό το νέον κράτος τής προλεταριακής αρετής θα ονομάζονταν βόρεια Ελλάδα, έχω κάποιες αμφιβολίες περί τούτου.

Μας έσωσε ο γεωπολιτικός ρεαλισμός-κυνισμός τού Στάλιν, μην σας πω κιόλας και κάποιες αξίες του, ναι, αξίες του.

Τον φαντάζομαι να λέει:

«Καλά αυτοί οι ανίκανοι δεν φτάνει που μου καρφώνουν τα γκομενικά τους, αλλά ζητάνε να διασπάσω και την χώρα τους. 

Το έκανα [ή θα το κάνω] στην Κορέα αλλά εκεί υπάρχει λόγος, δεν θα το κάνω για αυτούς τούς ανόητους. 

Εξάλλου είναι η Ελλάδα, ωραία χώρα. Είπα κάποτε ότι στην Ευρώπη θα παρελάσουμε σαν νικητές και στην Ελλάδα σαν προσκυνητές [αστικός μύθος]. 

Στείλε τους εκεί 150.000 δολάρια και πες στην γραμματεία να μην με ενοχλήσουν άλλο...»

Κάνω λογοτεχνία. Μη με κρίνει το παπαδαριό για το ότι πείραξα τους ιστορικούς χρόνους.

--

 

Η ευθύνη των μητροπολιτικών ριζοσπαστικών θεωρήσεων: όταν ζεις σε μιαν ισχυρή ιμπεριαλιστική μητρόπολη, εσωτερικεύεις την υπεροψία τής μητροπολιτικής άρχουσας τάξης. 

Βλέπεις τον υπόλοιπο κόσμο σαν κάτι που μπορεί να μοιραστεί και να ξαναμοιραστεί χωρίς αυτό να είναι επικίνδυνο για την ζωή των ανθρώπων που ζούνε κάπου εκεί κάτω. 

Έχεις το περιθώριο να σκέφτεσαι έτσι, διότι η θέση σου στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική ιεραρχία εξουσίας σε φέρνει σε κάποια μερική μεν αλλά ισχυρή ταυτότητα με την άρχουσα τάξη τής χώρας σου..

--

 

Δεν παρακολουθώ Βουλή [30-1-2022]. 

Είμαι κολλημένο άτομο. Ζεστά κουλούρια: Ζαχαριάδης, Βαφειάδης, και ερωμένες τους, οι οποίες είναι και πρακτόρισσες να'ούμ.

Καλά να χωρίσεις ρε σύντροφε, να το πιστέψεις κιόλας ότι το αμόρε ήταν πράκτορας τού εχθρού;

Φανταστείτε τώρα να έπαιρναν και εξουσία τα άτομα.

Το πίστευαν ότι είναι πράκτορας η πρώην γυναίκα ερωμένη κ.λπ; ή απλά ήταν η κατά τας γραφάς πρέπουσα κατηγορία;

Ούτε ο θεός δεν ξέρει, διότι ως γνωστόν δεν υπάρχει.

Εξομολογητής, πατέρας, ανώτατος ηγέτης τού παγκόσμιου προλεταριάτου όμως υπήρχε.

Του τα κάρφωναν όλα.

Και ζήταγαν ένα κάτι τις, ένα κρατίδιον τέλος πάντων, μιαν ηγεμονίαν προλεταριακήν. Στα απαυτά τους το έθνος. Καλά αυτό το καταλάβαμε, δεν χρειαζόμαστε τα αρχεία για να το επιβεβαιώσουμε και να το εμπεδώσουμε.

Το ότι ήταν τόσο γελοία πρόσωπα δεν το ξέραμε όμως.

Ευτυχώς, υπό μιαν άλλη έννοια.

Τους κατάλαβε και ο Στάλιν που ήταν μεν ανόητος κυνικός μερικές φορές, αλλά ένα μυαλό το είχε που και που, και τους αγνόησε.

--

 

Η γεννητικότητα των απώτατων γενών είναι προβληματική έτσι κι αλλιώς. 

Φόρμες, υπεραφαιρέσεις, μεγάλα χρήσιμα κενά δοχεία, χρήσιμα ως κενά, χρήσιμα ωστόσο, υπάρχοντα μόνον ως δοχεία κ.λπ. υπάρχουν όσο υπάρχουν, αν έχει νόημα να το λέμε έτσι, ως άρρηκτα μεταξύ τους, αλλά αν θεωρήσεις αυτό το άρρηκτον οντολογικά, έμπλεξες άνθρωπε μου. 

Αλλά τι νόμισες ωστόσο; 

Μπορείς να αποσπάσεις ένα από αυτά, χωρίς τους συντρόφους του στο άρρηκτον; 

Ήδη έχεις αποδεχτείς έτσι την οντολογικοποίηση αυτού τού άρρηκτου, ακόμα κι αν συνάπτεις μόνος σου διαζύγιο ενός από αυτά από ένα ταίρι του (έχει και άλλα). 

Δεν υπάρχει αυτό το διαζύγιο. 

Το εν και η διαφορά, λέξεις κενές, λέξεις γενικότατες, φόρμες κενές, χρήσιμες, τα είπαμε, αλλά για πάντα ενωμένες. 

Μάταιες οι προσπάθειες τής (νέας) οντολογίας τής διαφοράς.

--

 

Απορία. Υπάρχουν ανώτατα γένη που δεν έχουν την ιδιότητα τού κατηγορήματος; Εγώ ο ταπεινός λέω όχι. 

Τα ανώτατα γένη είναι κενές μορφές τής γλώσσας που σημαίνουν κάποια υβριδική ένωση με την κατάσταση που ορίζουμε κανονικά ως κατηγόρημα. 

Τι στα κομμάτια είναι τούτο; 

Δεν ξέρω αλλά νομίζω πρέπει να υπάρχει αν όλα στην γλώσσα είναι γλώσσα σε λειτουργία. 

Αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι η γλώσσα περιέχει σε κάθε στιγμή της τον κατηγοριακό προσδιορισμό. 

Ισχύει αυτό; Που να ξέρω. Πρωτοετής είμαι, μη μας πάρουν με τις πέτρες οι δάσκαλοι. 

Ελπίζω να ανακαλύπτω ξανά κάποια Αμερική, και να μη λέω ανοησίες λόγω σύγχυσης ορολογικής..

--

 

Η ζωή να είναι χαρούμενη, αλλά η μουσική θλιμμένη.

--

 

Κάποιοι εγελιανοί νόμισαν ότι ο Έγελος τους υποσχέθηκε πλήρη και καλοπληρωμένη ιστορική σύνταξη, μια χαρά, να κάθονται πάνω στους κόπους και τα βάσανα των ανθρώπων τής παλιότερης εποχής, να τα καρπώνονται, και να τους ρίχνουν κι ένα βλέμμα κατανοήσης και συμπόνοιας, πάνω από τον τάφο.

Η ίδια η διαδικασία, το προτσές που λέγανε (εγώ δεν το έλεγα ποτέ έτσι), τους διέψευσε, και μάλλον προβλέπεται και άλλο αίμα, κι άλλα δάκρυα, κι άλλος ιδρώτας, με άγνωστη τη συνέχεια τού όλου πράγματος.

Όμως, παρά το τέλος τής βιασύνης ή ακόμα και τής ελπίδας, στους νεοεγελιανούς κύκλους, δημιουργήθηκε το βασανιστικό ερώτημα: Όντως υποσχέθηκε ο Έγελος αυτή την σύνταξη; 

Ή οι νεοεγελιανοί κατάλαβαν λάθος;

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

 

Η κοπροφαγία των διεθνών συμμαχιών.

I introduce you to sin as I am, as a corrupter of innocent souls.

I am more than happy to introduce non-leader revolutionary people in sin, in the sin of shit-eating [koprophagia and obligatory koprolagnia] of opportunistic international alliances, which the leaders of revolutions usually want to keep only to themselves.

An introduction to the sin of opportunistic koprophagia and koprolagnia, from a man who once ate the shits of revolutionary leaders without complaint.

The international alliance as koprophagia and obligatory koprolagnia.

If you have to ally with an evil enemy to defeat your direct enemy, then it's like being forced to eat a plate of shit that smells, at the time, less bad than the plate of shit your direct enemy is feeding you.

So the Vietnamese communist will be forced to eat the plate of shit offered to him by Soviet social-imperialist state capitalism, in order not to eat the stinkiest, at that moment, plate of shits offered to him by American imperialism-capitalism. You'll eat the least dirty plate of shit, but it's still a plate of stinky shit, and you'll even develop a shit-poop lust:

At the very least, at that moment, you should start liking the stinking shit, and eventually you will (this is a shit-lust that acquires psycho-ideological characteristics "after the fact", so let's not mess with psychoanalysis in the formal sense, yet, so, Lacan wait a minute please, this is politics, play with your dog in the office hall please, until we call you too).

What we said about the Vietnamese communists also applies proportionally (but not in such a simple way, as we said elsewhere) to the Ukrainian or Iranian democrats, leftists, maybe even communists.

You will eat the allied plate of shit, you will love that food, and don't listen to the Ideal (non-Stalinist) Marxists or anarchists who will tell you that you are not eating shit but just doing your job.

So that you don't misconstrue what I'm saying, some, I'll tell you that anyone who doesn't want to eat this plate of shit, and believes that he will be able to fight the immediate enemy without alliances with forces that also offer shit, as the Iranians leftists believe, he will simply continue to eat the plate of shits that is forced upon him by the immediate enemy.

The first shit-eating politician: Lenin. Let those who deny the forced coprophagia of alliances study him better.

---

Η διεθνής συμμαχία ως κοπροφαγία και υποχρεωτική κοπρολαγνεία.

Αν πρέπει να συμμαχήσεις με έναν κακό εχθρό για να νικήσεις τον άμεσο εχθρό σου, τότε είναι σαν να τρως αναγκαστικά ένα πιάτο με σκατά τα οποία μυρίζουν, εκείνη τη στιγμή, λιγότερο άσχημα από το πιάτο με σκατά που σε ταϊζει ο άμεσος εχθρός.

Έτσι ο βιετναμέζος κομμουνιστής θα φάει αναγκαστικά το πιάτο με σκατά που του προσφέρει ο Σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλιστικός κρατικός καπιταλισμός, για να μην φάει το πιο βρωμερό, εκείνη τη στιγμή, πιάτο με σκατά που του προσφέρει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός. Θα φας το λιγότερο βρώμικο πιάτο με σκατά, το οποίο όμως παραμένει ένα πιάτο με βρωμερά σκατά, και θα αναπτύξεις μάλιστα και μια σκατολαγνεία-κοπρολαγνεία: 

Το λιγότερο, εκείνη τη στιγμή, βρωμερό σκατό θα πρέπει να αρχίσει να σου αρέσει και εντέλει θα σου αρέσει (πρόκειται για μια κοπρολαγνεία που αποκτά ψυχικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά «εκ των υστέρων», οπότε μη μπλέξουμε με την τυπικά εννοούμενη ψυχανάλυση, ακόμα, Λακάν περίμενε λίγο παρακαλώ, εδώ μιλάμε για πολιτική, παίξε με το σκυλάκι σου στον προθάλαμο τού γραφείου παρακαλώ, μέχρι να σε φωνάξουμε κι εσένα).

'Ο,τι είπαμε για τους Βιετναμέζους κομμουνιστές ισχύει αναλογικά επίσης (όχι όμως με τόσο απλό τρόπο, όπως είπαμε αλλού) για τους Ουκρανούς ή Ιρανούς δημοκράτες, αριστερούς, ίσως και κομμουνιστές. 

Θα φας το συμμαχικό πιάτο σκατών, θα αγαπήσεις αυτό το φαγητό, και μην ακούς τους Ιδανικούς (μη σταλινικούς) μαρξιστές ή αναρχικούς που θα σου πούνε ότι δεν τρως σκατά αλλά κάνεις απλά την δουλειά σου.

Για να μην παρερμηνεύσετε ό,τι λέω, μερικοί, θα σας πω ότι όποιος δεν θέλει να φάει αυτό το πιάτο με σκατά, και πιστεύει ότι θα μπορέσει να παλέψει τον άμεσο εχθρό χωρίς συμμαχίες με δυνάμεις που προσφέρουν κι αυτές σκατά, όπως πιστεύουν οι Ιρανοί αριστεροί, απλά θα συνεχίσει να τρώει το πιάτο με σκατά που του προσφέρει αναγκαστικά ο άμεσος εχθρός.

Ο πρώτος σκατοφάγος: Λένιν. Ας τον μελετήσουν καλύτερα όσοι αρνούνται την αναγκαστική κοπροφαγία των συμμαχιών.

Ιωάννης Τζανάκος

Η λαγνεία τής απάρνησης τής λέξης..

Dear friends ''from the east"..

If we are not accused of being pro-Westernimperialism, we will be accused of being coldwar social democrats.

Before you think about something harder, to you answer the answer you think I'm going to give you, I say this:

Against a China that even now commits genocide against the Uighurs and against a Russia that committed genocide in Mariupol, I am not a coldwar social democrat, I am a warmwar democrat and liberal, I even think positive of Churchill and Roosevelt, so I have no hesitations .

The imperialist East, in the historical moment we live in, is worse than the imperialist West, end of conversation, and if Marxism cannot digest this simple fact, then its last living remnants will disappear.

Monthly Review, and other smelly shit.

--

Dear friends ''from the east", I dare not call you comrades, have you ever considered that the data and analyzes you derive to construct "anti-western imperialist" analyses, come from... the west?

But which west?

This part of West is the part of West that want to leave the Ukrainian and Iranian people to the teeth of the eastern imperialists, "for peace".

The Westerners who provide you with anti-Westernism are like the Christians of the late Roman era, waiting for the barbarians to defeat Rome.

--

Yes, I know, there are good Marxists in the western world, who don't slander the Kurds, don't stand up for the mass murderer Assad, they don't pretend they don't know what's going on in theocratic Iran, they don't identify the victim (Ukraine) with the perpetrator (Russia), they are in a good way "anti-Zionist" and not anti-Semitic.

Here on Facebook, I have met the impeccable Michael and revolutionary socialists from Oakland who always say the right thing and have not let down the honest, truly honest red flag, despite their faults.

But these slandered and few in the global Marxist ideological community are very clean, very emotional, very moral, flawless Marxists, while I who am a dirty, eternally nonmoral, pathological pro-Kurdish, Kurdomaniac, Iranomaniac, Ukrainomaniac, renegade infidel old man, certainly not marxist, only opportunistically as it is called, fan of Alcibiades and not of Christ and Marx, card player, impulsive sinner, full of passions, I want an attack on the fascist east, it will do the eastern peoples good, don't listen to marxist bullshit, I want ideological war now, defeat Russia's now, China's defeat, I want to be done with these bastards..

--

An honest but inadequate Marxist "anti-imperialist" reasoning.

Honest Marxists like Michael make a Vietnam-Ukraine analogy.

Just like this: just as the Vietnamese "communists" received help from the (Stalinist state capitalist) Soviet Union to drive the American imperialists out of Vietnam, so the Ukrainian liberal democrats (who express the free will of the vast majority of Ukrainians) they have the right to receive help from the imperialist west, to expel the Russian fascist invaders from the Ukrainian land.

Before I give my opinion, I make a statement:

Only with these Marxists do I agree to have a serious discussion, or to play cards, so I can reveal to them before the discussion that I also know how to steal at cards.

They are not the only ones who know how to steal, and since as a Greek opportunist I have spent a lot of time in card games and women's affairs, I would like them to also know that I see them when they continue to steal in the card game.

Let's get to the heart of the game, without claiming to play fair, how much longer can I stand to play fair with my friends who are constantly robbing in the card game and selling me honesty? It's impossible, I'm bored, you stole me, I'll steal you too. But that doesn't mean that you will consider my every move as theft. You will play without saying in advance that I am stealing, but you will prove it, you will show it, oh moralistic teenager of human history.

Let me give my opinion on the subject of the analogy of honest Marxists who are more honest than other Marxists, but they are not virgins of morality.

-

When the US intervened in Vietnam, there was already a pro-Western government in South Vietnam, half of Vietnam was in the ideological political cultural sphere of influence of the Western imperialist world, not without the consent of a large part of its population, so this intervention was not an invasion, as it was, after, in Iraq (again by the Americans), as is the invasion of Ukraine by Russian fascists, with no one wanting for them, not even the pro-Russian Ukrainians (few as pro-Russian in the Russian-speaking Ukrainian community).

So, sorry dear Marxist to spoil your analogy soup, the Vietnam example you put on the table is unfortunate, although it certainly fulfills the need to satisfy the Marxist mythology of the Vietnam-symbol. The age of Totems is over, and so are totemic analogies.

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

Sorry comrades to hurt you..

 

Sorry comrades to hurt you, but I'm doing what Marx himself asked me to do in a nightmare I had yesterday.

He came angry in my sleep and asked me to fuck his followers.

"I don't want believers you motherfuckers, fuck you"..

The harshest theocracy: Marxism.

As the former general secretary of the Greek (Stalinist) communist party said: "from communist you can become an opportunist, but from an opportunist you cannot become a communist again".

The Koran doesn't say anything like that either, you just face a death sentence for apostasy, and so on, while the Stalinist communist says something worse, that if the satanic-opportunist quality takes hold in you, there is no going back, once an opportunist for always an opportunist. 

Ιf your communist identity is "contaminated" by opportunism, you can neither repent nor return repentant to your communist family.

At the same moment you fell into the sin of opportunism, at the same moment you entered forever, while still living, into the hell of bourgeois ideology-sin.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Διάσπαρτες σκέψεις για τον επιστημονικό σοσιαλισμό τής Πράξης και την κωμική απελπισία μας.

I don't stretch socialism to the heavens, our known "heavens", I want to throw it into our daily lives, and no, no, this is not May68.

 

Προς κάποιους σεβάσμιους και όχι τόσο γέροντες, εντάξει, είπαμε.

Όταν μετά από 30 χρόνια αποδημήσουν εις Κύριον, να ξέρουν ότι αυτά τα γλιτσιάρικα όντα θα πάνε στην τελετή αποχαιρετισμού (αν ζούνε), και εις άρθρα φλογερά θα τους τιμούν με δόξα και τιμή, καταχωρώντας τους στο ιερόν βιβλίον των ενδόξων προγόνων τής ανανέωσης. 

Σιγά σιγά θα τους ξανακάνουν δικούς τους, όπως το ξέρουν καλά, όπως ξέρουν καλά να λερώνουν τα πάντα όσο ζει κάποιος, αν τολμάνε βέβαια, διότι μερικούς δεν τολμάνε να τους πειράξουν όσο ζούνε, τούς φοβούνται.

Μερικοί δεν αγγίζονται όσο ζούνε αλλά γίνονται αντικείμενο μετά θάνατον κριτικής (Κονδύλης), εφόσον δεν αφομοιώνονται βέβαια στο σχήμα λόγω των παντελώς ετερογενών απόψεών τους, αλλά άλλοι είναι έτοιμοι για μελλοντική κατανάλωση οικειοποίηση και λιγουλάκι κριτική, εντάξει. 

Δεν φταίνε βέβαια που δεν είναι...Κονδύλης, αυτό έλειπε να πρέπει να γίνεις τέρας σμιτιανό για να μην σε πιάνουν στο στόμα τους ως δικό τους, όταν αποδημήσεις.

Μα τι σκέφτομαι θα πείτε τώρα..

Έλαμουντέ..

Στο λογότυπο στις «Θέσεις» τού Μηλιού λείπει ο Λένιν.

Υπάρχει ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Αλτουσέρ, ο Τσε Γκεβάρα και ο Πουλαντζάς, αλλά όχι ο Λένιν, αν και ο Γκεβάρα ο Αλτουσέρ και κάπως ο Πουλαντζάς αναφέρονταν θετικά, υπερθετικά θετικά στον Λένιν.

Ο Μηλιός κάνει ένα αλματάκι, το οποίο θυμίζει τις πειραγμένες φωτογραφίες τού Στάλιν.

Πόσο άθλιος είσαι, πόσο ψεύτης, πόσο κακομοίρης είσαι ρε Μηλιέ, το ξέρεις;

 

 

Άλλο είναι να κάνεις κριτική στον Λένιν, να μην έχεις ταύτιση με τις ιδέες του, ακόμα και να τον ξεθεμελιώνεις, και άλλο είναι να τον απαλείφεις από την «ιερή συνέχειά» σου, βλάκα Μηλιέ, άχρηστε, φανφαρόνε, την στιγμή μάλιστα που αυτή η ρημάδα η «ιερή συνέχειά» σου έχει «εντός» της άτομα που σέβονταν και αποδέχονταν την παράδοση που εγκαινίασε ο ίδιος ο Λένιν, πάντως περισσότερο από εμένα λόγου χάριν.

Επιτελεστικότητα λοιπόν:

Υπάρχει περίπτωση να είσαι στα συγκαλά σου και να θέλεις να διαβάζεις αναλύσεις για το ένα και το άλλο, μαρξιστικές μάλιστα, και να ανοίγεις καν αυτό το έντυπο που διευθύνει αυτός ο βλαξ ο πονηρόβλαξ;

Τι να διαβάσεις δηλαδή;

Η ίδια η «επιτελεστικότητα» τής συμβολικής έναρξης τού εντύπου, σου κραυγάζει:

Μην ασχολείσαι με μαλακίες. Ρίξτο στο τζάκι.

 

Και εκεί που όλα ήταν ήρεμα και μεταφυσικώς νοούμενα έπεσε ο μεταδομιστικός κεραυνός και έλαμψε το φως των «σωμάτων». Κοιτάχτε. Εμείς πιστέψαμε στον Λόγο κάποιου Lenin και δεν κάναμε έτσι, δεν το κάναμε και τόσο μεγάλο θέμα, πέρα από κάποια εμβατήρια.

 

Κοιμάμαι και ξυπνάω με την επιθυμία να φωνάξω σε όλους τους ριζοσπάστες και (ακόμη) επαναστάτες: μην αφήνετε πίσω σας την κατάφαση. Κατάφαση κατάφαση, σύντροφοι, προτού διαβείτε τον δρόμο τής άρνησης. 

Η λογική ζει και αναπνέει με την επιθυμία και την πραγμάτωση μιας προτασιακής κατάφασης που να μπορεί να ελεγχθεί εμπειρικά. 

Αφού η Λογική συγκροτείται με αυτόν τον στόχο, γιατί να μην συγκροτείται με τον ίδιο βασικό στόχο και η κοινωνική και πολιτική οντολογία εκείνη που θα ήθελε να κυριαρχείται από την Λογική; 

Ο Hegel δεν φταίει για την κάθε άστοχη αρνητική οντολογία μας, αλλά αν είναι να θεραπευτούμε ας τον ξεχάσουμε για λίγο. 

Όταν έχεις καταντήσει αλκοολικός τής αρνητικής διαλεκτικής ακόμα και ένα ποτηράκι κρασί Hegel σού κάνει κακό. Υποτροπιάζεις.

 

Το ιδανικό αποτέλεσμα τής δράσης πολλών ειδικών τομέων τής επιστήμης θα ήταν η κατάργηση ή η σημαντική αποδυνάμωση τους μέσω τής ολικής πραγμάτωσης τους (φανταστικό και ανέφικτο σενάριο).

Αν η ιατρική και η φαρμακολογία κατασκεύαζαν λ.χ τα ιδανικά θεραπευτικά μέσα θα αρκούσε ίσως μια στατική διαχείριση τους ως επιστημών, ή αν ανακαλύπτονταν το ελιξίριο τής αθανασίας, το ίδιο.

Ακόμα όμως κι αν δεν μιλάμε για ένα φανταστικό τέλος αυτών των επιστημών που ζούνε και αναπνέουν με ό,τι κακό μπορεί να σου συμβεί αλλά για μια παράκαμψη από το πεδίο τους, είναι νομίζω προφανές ότι κανείς από μας τους υπόλοιπους δεν θέλει να τις συναντήσει, απλά διότι κανείς δεν θέλει να συναντήσει το πεδίο τους.

Όσο μιλάμε για τις λεγόμενες θεραπευτικές επιστήμες, όλα αυτά είναι ok, μιλώντας αλληγορικά. 

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι φορείς αυτών των επιστημών διογκώνουν τεχνητά την παρουσία τους ως επιστημών μέσω μιας διόγκωσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν (αυτή είναι μια υπόθεση που έχουν επίσης διογκώσει όλοι οι ακροαριστεροί και ακροδεξιοί ιατροφοβικοί), δεν μπορούμε να αρνηθούμε πλήρως την αξία μιας κάποιας παρουσίας τους όσο υπάρχουν αυτά τα προβλήματα.

Το ζήτημα γίνεται δυσκολότερο όταν μεταβαίνουμε στις λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες, και βέβαια στα πεδία τους. 

Εκεί υπάρχουν ενεργές ακόμα, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όλες εκείνες οι ουτοπίες που ζούνε και αναπνέουν με την φανταστική πιθανότητα κατάργησης των διαμεσολαβήσεων αυτών των πεδίων από ειδικούς πρακτικούς αλλά και επιστημονικούς θεσμούς. 

Οι κοινωνικοί θεσμοί έχουν πρωτοδημιουργηθεί και συνεχίζουν να λειτουργούν και να αναπτύσσονται σε ένα άδικο ταξικό και ιεραρχικό σύστημα. 

Οι ουτοπιστές και οι σεκταριστές θεωρούν ότι μαζί με την καταστροφή τού ταξικού συστήματος θα καταστραφούν ή θα απονεκρωθούν και οι κεντρικοί θεσμοί που το πλαισιώνουν. Χρειάζεται βέβαια να αλλάξουν αυτοί οι θεσμοί, εκ θεμελίων, αλλά η ουτοπική υπόθεση ότι θα συμπαρασυρθούν από την καταστροφή τής ταξικής κοινωνίας είναι λανθασμένη.

 

 

Συντάσσω προχείρως αλλά εξ' ιδίας πείρας έναν κατάλογο των δαιμονικών-σατανικών ιδιοτήτων συμφώνως προς την Πίστη τού Μαρξισμού ο οποίος δια των διαφόρων Ομολογιών του κατηγοριοποιεί το δαιμονικόν-σατανικόν και το χρησιμοποιεί εναντίον των Απίστων Μη-Μαρξιστών αλλά και στις διάφορες διαμάχες μεταξύ των αλληλοκατηγορούμενων-αλληλοκαταγγελλόμενων Ομολογιών του. Αμήν.

Το πρόβλημα αυτής τής δαιμονολογικής-σατανολογικής μελέτης έγκειται στην δαιμονική-σατανική ιδιότητα τού συντάκτη τής μελέτης, σύμφωνα πάντα με τις φήμες που κυκλοφορούν μεταξύ όλων των Ομολογιών.

Ο συντάκτης αρνείται τις κατηγορίες, και επιπλέον ισχυρίζεται θρασυτάτως ότι τούτη η μελέτη θα μπορούσε να συνταχθεί μόνον μέσω (αθλίων) υποκειμένων όπως τούτος, εφόσον η συγκεκριμένη θρησκεία στηρίζει την Πίστη της στον απόλυτο αγώνα απέναντι σε κάθε θρησκεία, άρα αρνείται ως θρησκεία την παρείσφρηση θεολογικών/θρησκευτικών, άρα και δαιμονολογικών-σατανολογικών, όρων κατά την μελέτη τού εαυτού της.

Είναι το γνωστό σύνδρομο τού Κομισαρίου, που σημαίνει Υπουργός που δεν είναι Υπουργός αλλά Υπουργός είναι εντέλει, αρκεί να μην λεχθεί ποτέ ως Υπουργός. 

Αναλόγως ισχύει και στο «γενικός γραμματέας» που Πρόεδρος είναι εντέλει, αλλά να μην λεχθεί ποτέ ως Πρόεδρος, διότι θα είμαστε Αστοί, ενώ έτσι δεν είμαστε, Αστείοι είμαστε. 

Όχι και τόσο αστείοι όμως, αν σκεφτεί κανείς τις συνέπειες και τις επιπτώσεις αυτής τής αντιθρησκευτικής θρησκείας, ειδικά πάνω στα μυαλά των Πιστών της.

 

Αποφάσισα μια μέρα φίλοι μου να πάψω να είμαι ρεβιζιονιστής, οπορτουνιστής και άλλα μη κατανοητά από το μη μαρξιστικό/μαρξοειδές κ.λπ κοινό. 

Όπως καταλάβατε η απόφαση μου αυτή θα ήταν δυνάμενη να υλοποιηθεί μόνον ή κυρίως με την βοήθεια των συμμετεχόντων στην ειδική γλώσσα που χρησιμοποιεί τέτοιους.. όρους να τους πω; 

Με κάποια σεμινάρια και ένας εξωτερικός συνεργάτης θα μπορούσε να βοηθήσει. 

Όμως υπάρχουν ανυπέρβλητα προβλήματα ορισμού των παραπάνω .. όρων να πω; Διότι στον αντι-οπορτουνιστικό αγώνα συμμετέχουν πολλοί οι οποίοι αλληλοκαταγγέλλονται χρησιμοποιώντας αυτόν ακριβώς τον όρο εναντίον τού άλλου αντι-οπορτουνιστή. 

Όμως το πρόβλημα μου μεγάλωσε κι άλλο όταν αντελήφθην ότι και κάποιοι που ειρωνεύονταν αυτό το συγκεκριμένο κατηγορητήριο, όπως ορίζονταν δια του όρου τούτου, τα ίδια έπρατταν με άλλες λέξεις. 

Μην σας κουράσω με τις λεπτομέρειες τού απέραντου πλούτου των συμπληρωματικών όρων.. επί τού όρου. 

Σκέφτομαι μόνον μήπως η ορθή οδός θα ήτο ακριβώς να ήθελα σε αυτήν μου την ιδεολογική περιπέτεια να ορίσω εντέλει το ιδεολογικό ράκος που έχει απομείνει ως μαρξιστικός εαυτός μου ως «Το Οπορτουνιστικόν καθ'εαυτόν», ή «Το όντως Οπορτουνιστικόν». 

Έτσι και η μάταιη έρευνα μου θα λάμβανε τέλος και η επιστήμη του μαρξισμού -λέμε τώρα- θα είχε ενώπιον της αυτό το ίδιο το καταραμένο αντικείμενο της. 

Δεν νομίζω να βρίσκονταν ωστόσο κάποιος που θα αμφισβητούσε και αυτήν μου την αγαθώς ομολογημένη ιδιότητα. 

Λέτε; 

Είναι τόσες οι ικανότητες τού πονηρού πνεύματος ώστε θα ήταν εύλογο και ορθό να το υποψιαστεί κάποιος ότι η ίδια η εμφάνιση του δεν θα ήταν βέβαια απαλλαγμένη από τα στοιχεία τού αγαθού πνεύματος. 

Καταλάβατε τώρα; 

Ούτε οπορτουνιστής δεν μπορείς να είσαι σε αυτό τον κόσμο.

 

Είναι όντως άστοχο να μιλάμε για μια ανθρώπινη φύση, εφόσον θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε στον ορισμό της ό,τι ανθρώπινο υπήρξε και θα υπάρξει. 

Ας πούμε ότι μπορούμε να συλλέξουμε όλες τις ιδιότητες αυτού του ανθρώπινου γεγονότος ως τα τώρα. 

Και πάλι, έχουμε πρόβλημα. 

Τι θα φανερωθεί στο μέλλον; 

Αν παρουσιαστούν και άλλα δεδομένα τού ανθρώπινου γεγονότος σίγουρα θα εμφανιστούν ιδιότητες ή υπο-ιδιότητες τις οποίες αγνοούσαμε. 

Αλλά και όταν λέμε: ως τα τώρα, τι εννοούμε; 

Τι είναι αυτό το τώρα; 

Αλλά ας πούμε ότι τα προσπερνάμε και αυτά τα προβλήματα ορισμού μέσα από την πρόβλεψη και επιβεβαίωση όλων των ειδικών καθορισμών τού ανθρώπινου σε ένα σχετικά οριστικό μέλλον όπου θα φαίνεται ότι όλα μπορούν να οριστούν. Λογικά και τότε θα κρατάγαμε μιαν επιφύλαξη, δεν θα είμαστε δογματικοί. 

Θα μπορούσαμε να λέμε σε μια τέτοια περίπτωση ότι επειδή δεν ξέρουμε το μέλλον κρατάμε μιαν επιφύλαξη, μέχρι να... μέχρι τι όμως; Το τέλος; 

Ας πούμε ότι αυτό το λ.χ θερμοδυναμικό τέλος έρχεται και το ξέρουμε. 

Πώς θα ξέρουμε τι θα ήμασταν αν αυτό το τέλος αναβάλλονταν; Ακόμα και πριν ένα αναπόφευκτο και αυστηρά καθορισμένο φυσικό τέλος δεν ξέρει κανείς τι θα αναδύονταν ως νέο στο ανθρώπινο που θα συνέχιζε να ζεί.

 

Υπάρχει μια εν μέρει παράλογη εν μέρει ρεαλιστική εν μέρει θεολογική και εν μέρει φιλοσοφική ή φιλοσοφίζουσα αίσθηση των πραγμάτων που σε υποβάλλει στην μεταφορική εικόνα ότι ζούμε σε μια μεγάλη φυλακή. 

Αυτήν την αίσθηση δεν μπορώ να την αποβάλλω από μέσα μου. 

Και όταν ακούω ότι κάποιος δηλώνει φωναχτά ότι έχει τα κλειδιά αυτής τής φυλακής υποψιάζομαι ότι απλά θέλει να μας πάει σε μιαν άλλη φυλακή, ουσιαστικά σε ένα άλλο παράρτημα αυτής τής μεγάλης φυλακής. 

Πρώτοι ύποπτοι κλειδοφύλακες οι ιδρυτές θρησκειών και οι συνεχιστές πιστοί τους, δεύτεροι ύποπτοι κλειδοφύλακες οι κοινωνικοί αναμορφωτές και οι συνεχιστές πιστοί τους.

 

Σύμφωνα με μια έγκυρη βιογραφία του ο Nietzsche έγραφε από ένα σημείο και πέρα αποσπασματικά γιατί υπέφερε από αφόρητες κεφαλαλγίες και άλλες ενοχλήσεις. Το αφηγείται και ο ίδιος. 

Πόσο άστοχη μπορεί να είναι η ανάλυση ενός έργου αν δεν ληφθούν υπόψιν τέτοια βιογραφικά δεδομένα! 

Από την άλλη η απολυτοποίηση αυτών των δεδομένων μπορεί να οδηγήσει σε άλλες λανθασμένες θεάσεις τού έργου και του δημιουργού που εξετάζεται. 

Ίσως λόγου χάριν αυτή η ροπή του Nietzsche προς τους αφορισμούς να είναι και ενδογενής στην δημιουργική ιδιοσυγκρασία και το είδος τού λόγου του, ή απλά να μην έχει νόημα να δούμε τις βιογραφικές αιτίες εμφάνισης ενός έργου αν τούτες είναι απλά οι αφορμές εμφάνισης αυτού τού λόγου.

--

 

 

Summary: the "leftist" criticism of Sovietism, as it incorporated ideological elements derived from ultra-leftism, Trotskyism, anarchism, "Maoism", etc. not only does not solve our strategic problem but exacerbates it.

The paradoxical and funny thing at the same time is that this ideological explosion of criticism from a multifaceted utopian point of view, not only does not solve our strategic problem, but makes us all (and anarchists as well) captives of every left "ultra-left" social democracy, type Tsipras Varoufakis Sanders etc.

The tragic thing, however, and not at all funny, is that this left social democracy manifests itself as ideological and geopolitical captive of the emerging eastern imperialisms.

For this reason, let not many be surprised by the "centrist" turn of some of us who have been pointing out all this for decades

 

Ιωάννης Τζανάκος