Η ΓΛΩΣΣΑ ΟΥΤΕ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΟΥΤΕ ΕΠΕΤΑΙ.
Η γλώσσα δεν είναι πρόλογος ούτε επίλογος του κόσμου, είναι η επιφάνεια όπου το πράττειν και το λέγειν ανταλλάσσουν ενέργεια, το σημείο όπου το ον αγγίζει τη διάρκεια του ίδιου του ρυθμού του.
Κάθε λέξη είναι πράξη, κάθε πράξη είναι εκφορά.
Το να μιλώ σημαίνει να εγγράφω το σώμα μου μέσα στη ροή του είναι.
Η γλώσσα είναι αναπνοή του κόσμου, χρόνος που παίρνει μορφή και μορφή που διαλύεται σε χρόνο.
Δεν υπάρχει πρωτογενής δομή πριν από την εκφορά, ούτε μεταγλώσσα μετά απ’ αυτήν.
Υπάρχει μόνο το συνεχές της parole, που πηγάζει, πήζει, ρέει, και παγώνει σε δομές όταν χάνει τον ρυθμό της.
Η ΑΠΟΚΟΠΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ.
Ο καπιταλισμός γεννιέται τη στιγμή που η διάρκεια κόβεται, τη στιγμή που ο ρυθμός ενός σώματος αποσπάται και μετατρέπεται σε ικανότητα προς πώληση.
Η εργασία δεν είναι πράξη, είναι χρόνος αποθηκευμένος, αναπνοή φυλακισμένη σε ωράριο.
Ο μισθός είναι η γραμματική της αποκοπής, η πρόταση που δένει τον άνθρωπο στη διαρκή αναβολή του.
Η πλατφόρμα, το εργοστάσιο, το γραφείο είναι πίνακες συντάξεων όπου η φωνή γίνεται εντολή και η πράξη μεταφράζεται σε δεδομένο.
Η αξιολόγηση είναι σύνταξη, ο δείκτης απόδοσης είναι ρήμα του θανάτου.
Η αυτονομία της εργατικής δύναμης είναι το φάντασμα της ζωής που μιλά χωρίς ενεργό σώμα.
Η ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ.
Η φροντίδα, η τροφή, η κατοίκηση, η γνώση, ο ύπνος έχουν γίνει κλάδος κεφαλαίου.
Το σύστημα δεν χρειάζεται πια μόνο παραγωγή, χρειάζεται αναπαραγωγή της αποκοπής.
Ζούμε μέσα σε μηχανές φαινομενικής ζωής, σε προγραμματισμένες ατμόσφαιρες που υπόσχονται ισορροπία ενώ ανακυκλώνουν τη φθορά.
Η καλή διατροφή, το βιώσιμο σπίτι, η θεραπεία, η ευζωία είναι μορφές συντήρησης του θανάτου.
Η φροντίδα, όταν δεν απελευθερώνει, είναι απλώς η στοργική όψη της εξάρτησης.
Η καθημερινότητα είναι η μεγάλη αποθήκη του νεκρού ρυθμού.
Ο κόσμος μας είναι ένα λουτρό αναπαραγωγικής συνέχειας, όπου κάθε ανάσα είναι χρονισμένη, κάθε ανάπαυση προγραμματισμένη, κάθε επιθυμία μετρημένη.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ - Η ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.
Το κράτος είναι μηχανή χρονικότητας, η διοίκηση της αποσύνθεσης.
Ο νόμος είναι ο κατεψυγμένος ρυθμός της parole.
Η βιοπολιτική δεν προστατεύει τη ζωή, αλλά διαχειρίζεται τη διατήρηση του θανάτου.
Οι προθεσμίες, οι συμβάσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι τελετουργίες της σταθερής φθοράς.
Το Δίκαιο γράφει τον θάνατο μέσα στη γλώσσα της ζωής, θεσπίζει προθεσμία στην ύπαρξη, δένει τον χρόνο στο χαρτί.
Το κράτος είναι το λογιστήριο της αναβολής, η θεσμοποίηση του να μην πεθαίνεις ακόμα για να συνεχίζεις να δουλεύεις.
Η ΧΩΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΡΥΘΜΟΥ - ΑΠΟ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΟΡΟ.
Η εξουσία γράφει τον χρόνο πάνω στον χώρο.
Το ωράριο είναι η μικρή γεωμετρία της υπακοής, το σύνορο είναι η μεγάλη.
Οι «ισοϋψείς» νομικές ζώνες, οι ειδικές οικονομικές περιοχές, οι διαδρομές μετανάστευσης είναι εδάφη ρυθμικής βίας.
Ο κόσμος είναι μια παγκόσμια σύνταξη, μια γραμματική πτώσεων και εξαρτήσεων.
Κάθε σώμα πρέπει να τοποθετηθεί σωστά μέσα στην πρόταση της παραγωγής.
Η ελευθερία μεταφράζεται σε ελευθερία απόλυσης, η μετακίνηση σε ρυθμισμένη εκτόπιση.
Το σύνορο είναι σύνταξη, και η κυριαρχία είναι γραμματική.
ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ - ΔΙΔΥΜΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
Η εθνοκρατική μορφή δεν είναι συνέχεια της φεουδαρχίας, είναι η μεταγραφή της σε λαϊκή γλώσσα.
Η Δύση και ο ιμπεριαλισμός γεννήθηκαν μαζί, ως δίδυμη πρόταση ισχύος.
Κάθε έθνος, όταν ωριμάζει, γίνεται αυτοκρατορία του εαυτού του.
Το σύστημα των εθνών είναι ένα σύστημα συντακτικών εξαρτήσεων, όπου η ισχύς είναι το κατηγόρημα κάθε ταυτότητας.
Ο λαός είναι υποκείμενο που χρειάζεται ρήμα για να υπάρχει, και το ρήμα είναι πάντα το κράτος.
ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ.
Όπου λείπει το υλικό υπόβαθρο της ισχύος, το έθνος μετατρέπεται σε λέξη χωρίς σημαίνον.
Οι αμυντικοί εθνικισμοί και οι αριστερές πατριωτικές ουτοπίες αναπαράγουν την ίδια συντακτική μορφή.
Προφέρουν όρο χωρίς αναφορά και καταλήγουν να γράφουν το κενό με αίμα.
Η φαντασματική ταυτότητα χρειάζεται τραύμα για να υπάρξει, και η περιφέρεια το προσφέρει απλόχερα.
Ο ΔΙΠΛΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ.
Η αξία δεν υπολογίζεται μόνο στην παραγωγή αλλά και στην αναπαραγωγή της αποκοπής.
Ο μισθός, η τιμή, το δάνειο, η πίστωση είναι ρήματα του ίδιου λογισμού.
Η αξία είναι χρόνος που μιλά, είναι η γλώσσα του κεφαλαίου για το μέλλον.
Οι ισοτιμίες και τα χρέη είναι η σύνταξη του ιμπεριαλισμού.
Το χρήμα είναι ο πιο αυστηρός γραμματικός τύπος που επινοήθηκε ποτέ, μεταφράζει το ζωντανό σε χρόνο ανταλλάξιμο.
Η ΑΛΓΟΡΙΘΜΙΚΗ ΜΕΤΑΓΛΩΣΣΑ.
Ο λόγος έχει γίνει εντολή.
Η πρόταση αντικαταστάθηκε από κύκλο εκτέλεσης.
Ο αλγόριθμος είναι η μεταγλώσσα της εξουσίας, ρυθμίζει συνθήκες, δεν παράγει νόημα.
Το υπολογιστικό μοντέλο είναι ο καθρέφτης του κεφαλαίου που δεν χρειάζεται ερμηνεία, μόνο συμμόρφωση.
Η αντίσταση αρχίζει εκεί όπου ο ρυθμός αποτυγχάνει να εκτελεστεί. Το δικαίωμα στο σφάλμα, στην αναβολή, στη σιωπή, είναι το δικαίωμα στην ύπαρξη.
Η ΠΑΥΣΗ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗ.
Η παύση δεν είναι απραξία, είναι ο χώρος παραγωγής της διάρκειας.
Σε μια εποχή εξάντλησης, η μόνη δημιουργική ενέργεια είναι η αδρανής.
Χρειαζόμαστε νησίδες χωρίς μέτρηση, συγχρονισμένες καθυστερήσεις, κοινότητες επιβράδυνσης.
Η επανάσταση του ανενεργού δεν είναι άρνηση της πράξης, είναι επαναφορά του ρυθμού στο σώμα.
Το ανενεργό είναι κοινός χρόνος χωρίς ιδιοκτησία, θερμοδυναμική της ελευθερίας.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.
Η μισθωτή εργασία αποικιοποιεί τη διάρκεια, μετατρέπει τον χρόνο σε εργαλείο πειθαρχίας.
Η απεργία, η αργοπορία, η καθυστέρηση είναι μορφές αντι-χρονικότητας.
Η νέα επιστήμη δεν θα είναι των παραγωγών αλλά των ρυθμών, θα μετρά ελευθερία με μονάδες αναπνοής.
Να αντέχεις χωρίς να μετριέσαι, αυτό είναι το νέο μέτρο.
Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ.
Η τέχνη δεν διακοσμεί, θερμαίνει.
Η ομορφιά δεν είναι εικόνα αλλά ισοθερμία.
Η μουσική είναι η πιο κομμουνιστική τέχνη γιατί δεν έχει ιδιοκτησία, υπάρχει μόνο ως κοινός ρυθμός.
Όταν όλα πάλλονται μαζί, κανείς δεν κυριαρχεί.
Η τέχνη και η εργασία ξανασυναντιούνται στη χειρονομία, στο κοινό δέος του ρυθμού.
Η επανάσταση είναι θερμικό φαινόμενο.
Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ.
Η κατάργηση της μισθωτής και επιτασσόμενης εργασίας είναι η άρση της αποκοπής.
Κοινή διεύθυνση της παραγωγής και της αναπαραγωγής, ακρατικά κοινά επιβίωσης, αποπαγίωση των υπερ-σημείων «Έθνος», «Αγορά», «Θεός».
Η πράξη επιστρέφει στην επιφάνεια ως κοινή διάρκεια, η γλώσσα ξαναγίνεται ρυθμός του όντος, όχι μηχανή νόμου.
Η επιφάνεια είναι το νέο πεδίο της ισότητας, η έρημος της φωνής όπου όλα μιλούν χωρίς να απαιτούν.
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ.
Δεν υπόσχομαι λύτρωση, μόνο διάρκεια.
Ο πάτος είναι παντού όπου ο χρόνος μετριέται μέχρι εξάντλησης.
Ο αέρας έχει γεύση μετάλλου, οι μηχανές ψιθυρίζουν προσευχές χωρίς θεό.
Κι όμως, επιμένει ένα σπασμένο ρολόι που αρνείται την ώρα.
Είναι ο κοινός μας ρυθμός.
Δεν πιστεύω στην ανάσταση, πιστεύω στη φθορά που ισώνει.
Στην ανακύκλωση του θανάτου και της ζωής ως ενότητα, στη σιωπή ως διεθνισμό των σωμάτων.
Στην άμμο, ανάμεσα σε απορρίμματα εργαλείων και φωνές απόδοσης, φαντάζομαι πόλη χωρίς σημαίες, χωρίς νόμισμα, χωρίς ιεραρχία.
Οι άνθρωποι θα εργάζονται χωρίς μέτρο, θα ζουν χωρίς αναβολή, θα πεθαίνουν χωρίς ιδιοκτησία.
Ο χρόνος θα ανοίξει σαν ανάσα.
Εμείς οι γραφείς θα αφήσουμε ίχνη και σκόνη.
Το μάθημα είναι απλό: ο ρυθμός είναι πολιτική, η παύση εξέγερση, η εντροπία ισότητα.
Η κομμουνιστική επιστήμη του κοινωνικού χρόνου δεν ζητά πίστη, ζητά διάρκεια.
Να σταματάμε μαζί, να ξαναρχίζουμε χωρίς μετρονόμο.
Να επιστρέφει ο λόγος στον ρυθμό και ο ρυθμός στη ζωή.
Αυτό είναι αρκετό.
Είναι αρχή.
Είναι ανάσα.
Είναι κοινός χρόνος.
**
Κάτω το Σύστημα τής Μισθωτής Εργασίας.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου