Καμία αναγκαιότητα δεν είναι Λόγος.
Η εκμετάλλευση και η ιεραρχία δεν υπήρξαν «ορθή» αναγκαιότητα, αλλά εξαναγκασμός που εμφανίζεται ως φυσικός μόνο επειδή εξάντλησε όλες τις άλλες δυνατότητες.
Η γραφή γεννήθηκε από βία, αλλά δεν της ανήκει.
Το σημάδι στον πηλό, το λογιστικό αρχείο, το νομικό κείμενο - όλα φτιάχτηκαν μέσα σε αίμα, αλλά μπορούν να γίνουν κοινά εργαλεία μνήμης και ελευθερίας.
Η επιστήμη δεν είναι θεά, είναι κοινότητα ρυθμών.
Ό,τι αποδεσμεύεται από το κέρδος, ό,τι μετρά για να φροντίσει και όχι για να επιταχύνει, είναι ήδη κομμουνιστική πράξη.
Η αναγκαιότητα δεν σώζει, η αποσύζευξη σώζει.
Αποσύζευξη γνώσης από εξουσία, λόγου από νόμο, πράξης από ωράριο, φροντίδας από ιδιοκτησία.
Η αναπαραγωγή είναι το νέο πεδίο του αγώνα.
Τροφή, ενέργεια, κατοίκηση, υγεία, γνώση - όχι εμπόρευμα, αλλά κοινά.
Εδώ παίζεται η νέα ταξική σύγκρουση.
Η παύση είναι παραγωγική δύναμη.
Η αδράνεια, η καθυστέρηση, το σφάλμα - είναι το δικαίωμα του σώματος να ορίζει ρυθμό, να ανακτά τον χρόνο.
Ο χρόνος είναι το νέο πεδίο κυριαρχίας και απελευθέρωσης.
Να μετράς χωρίς να κυριαρχείς, να αναπνέεις χωρίς να αξιολογείσαι.
Ο κοινός χρόνος είναι η νέα βάση της ισότητας.
Καμία ιεραρχία δεν είναι φυσική.
Η πατριαρχία, η ταξική διαίρεση, η κρατική εξουσία δεν είναι αναπόφευκτες μορφές, είναι υπολειμματικές κατασκευές εξαναγκασμού.
Η τέχνη και η επιστήμη επιστρέφουν στη φροντίδα.
Θερμικά φαινόμενα του κοινού σώματος.
Ό,τι θερμαίνει χωρίς να καίει, ό,τι συντονίζει χωρίς να επιβάλλει, είναι η νέα δημιουργία.
Ο κομμουνισμός είναι αποκατάσταση ρυθμού.
Η ενότητα του λέγειν και του πράττειν, η κοινή διάρκεια χωρίς ωράριο, χωρίς ιδιοκτησία, χωρίς τελεολογία.
Να σταματάμε μαζί και να ξαναρχίζουμε χωρίς μετρονόμο.
Ιστοριογραφική Σημείωση.
«Για να» υπάρξει γραφή, συντακτικό, (μαθηματικός-λογικός) τύπος, «δομή», επιστήμη, χύθηκε τόσο αίμα, χάθηκε τόση ζωή.
Δεν άξιζε τον κόπο, δεν υπήρξε/υπάρχει κανένας (οντολογικός) αποχρών Λόγος, αλλά ένα «αναπόφευκτον» υπήρξε -πως αλλιώς να εννοηθεί η μαρξική ιδέα για την «ιστορική αναγκαιότητα τής εκμετάλλευσης/καταπίεσης»; είναι αυτή η πτυχή τού μαρξισμού μια κακώς εννοούμενη εγελιανή επιρροή; ή απλά είναι η αλήθεια;
Μαρξισμός σημαίνει να δεχτείς έναν βαθμό αναγκαιότητας-αναγκαστικότητας αυτής τής βαθμίδας: εκμετάλλευση-ιεραρχία-πατριαρχία-πολιτισμική και παραγωγική συσσώρευση, χωρίς ίσως να απολυτοποιείς τον όρο τής αναγκαιότητας ταύτης σε αποχρώντα Λόγο και σε γενική νομοτέλεια.
Άρα:
Μιας και έγινε λοιπόν «όλο αυτό» ας δούμε τι μπορεί να διασωθεί από αυτό, και πως μας ταιριάζει «για μια» ελεύθερη και υπεύθυνη-εν-ελευθερία ζωή.
Σε έναν ανθρώπινο/έμβιο κόσμο χωρίς ταξική κοινωνική δομή και σκληρές ιεραρχίες (ή, χωρίς καθόλου ιεραρχία/ιεραρχίες).
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου