Δεκέμβριος, μη-επετειακό..

Τιμώ την εξέγερση τού Δεκέμβρη, γιατί δεν την τιμώ επετειακά, και έχω την φιλοσοφική έπαρση να λέω ότι μόνον έτσι τιμάται αυτή η εξέγερση, όταν δεν την τιμάς επετειακά.

Όποιος δεν αγγίχθηκε από αυτή την εξέγερση δεν έχει καταλάβει τίποτα από αυτό που έγινε τότε και από αυτό που θεμελιώθηκε τότε ως το πραγματικό μέλλον αυτής τής χώρας ως μιας ελευθεριακής και τολμώ να πω πραγματικά δημοκρατικής χώρας.

Δεν ήμουν τότε ενεργό στοιχείο τής εξέγερσης ούτε όμως απλός θεατής της.

Θυμάμαι όμως την μέθη, έλλογη μέθη, τον πραγματικό ρυθμό μιας εξέγερσης και τον φόβο και τον τρόμο «συναδέλφων» στη δουλειά μου που έπειτα αποδείχτηκαν σάπιοι, όχι ότι δεν φαίνονταν, διεφθαρμένοι, χαφιέδες και οικονομικά εγκληματικά στοιχεία. 

Θυμάμαι πόσο φοβόντουσαν, θυμάμαι πόσο μισούσαν, και θυμάμαι πόσο αλαλάζαμε εμείς, όσοι ζούσαν ακόμα, περνώντας αμήχανα σαν θεατές και μη θεατές από τα «πεδία των μαχών», ποιών μαχών δηλαδή, οι αστυνομικοί και οι ρουφιάνοι είχαν κρυφτεί σαν ποντίκια.

Αυτά, και τίποτα άλλο, μεγαλόστομο και μεγαλοπιασμένο..

Ιωάννης Τζανάκος