Δεν συμμετέχω σε κανέναν διαγωνισμό πολιτικής χυδαιότητας, κι αν στα παλιότερα χρόνια (μέχρι το 2015) συμμετείχα με ευθύνη μου, αλλά και λόγω απειρίας και άγνοιας, σε τέτοιες πρακτικές, νιώθω ντροπή και θλίψη για τον χρόνο που σπατάλησα και έτσι έχασα.
Και τότε ακόμα, όμως, όταν συμμετείχα σε μάχες τού δρόμου στο ίντερνετ, βρισκόμουν πάντα σε άμυνα απέναντι σε σμήνη συκοφαντών και ανόητων ιδεοληπτικών, προερχόμενων από όλους τους ιδεολογικούς χώρους, και τον τότε ευρύτερο δικό μου.
Άλλο πράγμα η σφοδρή ως και ανηλεής κριτική, ακόμα και εντός ενός λιβελογραφικού τρόπου έκφρασης, κι άλλο πράγμα το σκόπιμο ψέμα ή το ψέμα που προκύπτει από μιαν ανόητη βιασύνη.
Η βιασύνη στις κριτικές για άλλους ανθρώπους, ειδικά όταν επαναλαμβάνεται συνέχεια, δείχνει πρόθεση.
Δεν αγγίζουμε την ακεραιότητα του καθένα, στο προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, όταν την αποδεικνύει, και αν δεν ξέρουμε ψάχνουμε καλοπροαίρετα για να διερευνηθεί η παρουσία ή μη παρουσία αυτής τής ακεραιότητας.
Η Κουτσούμπα αντιπροσωπεύει και συνοψίζει για μένα όλη την πολιτική και ιδεολογική παθολογία τής αριστεράς στην Ελλάδα αλλά ίσως και σε όλο τον κόσμο, σήμερα. Σαν πρόσωπο, όπως την μετράω δια του τρόπου που παρεμβαίνει, μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, την αντιπαθώ βαθιά, και το εννοώ αυτό, αλλά..
Είναι γυναίκα, εργαζόμενη, επαρκής επιστήμονας, και σύμφωνα με τον δικό μου κώδικα, μια γυναίκα δεν έχεις δικαίωμα να την βρίζεις ακόμα κι αν η ίδια έχει βρίσει εσένα ή άλλον άνθρωπο, δεν έχεις δικαίωμα να την αμφισβητείς άδικα στον εργασιακό χώρο της, ούτε να προβαίνεις σε υποθέσεις για το προσωπικό ηθικό φορτίο που κουβαλάει σαν καθημερινός άνθρωπος.
Για μένα πάντα, δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο για άτομα τού αντρικού φύλου.
Μπορεί αυτό που λέω να θεωρηθεί από κάποιους μια αντιφεμινιστική στάση, ή το αντίθετο, μια υπερφεμινιστική στάση, αλλά δεν ξέρω τι από αυτά τα δύο ισχύει, αν ισχύει κάτι από αυτά δύο.
Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο καθένας, ούτε ποια είναι η αντικειμενική αλήθεια σε αυτόν μου τον κώδικα, απλά τον ακολουθώ πλέον με θρησκευτική ευλάβεια.
Ιωάννης Τζανάκος
Πριν δύο μέρες έγραψα στο fb :
ΑπάντησηΔιαγραφή"..Δε μπορώ δε μπορώ, ξανακυλάω στα ελλαδικά ναρκωτικά μου.
Η σφόδρα αντιεθνικίστρια αρχιαρχαιολόγος, μέλλουσα ηγέτιδα τού πιο αντικαπιταλιστικού μετώπου στο χωριό μας, συνάντησε τον δε ξέρω τι είμαι αλλά ξέρει καλά το παιδί, για να φτιάξουν ένα εθνικιστικό μέτωπο ενάντια στο πιθανολογούμενο κοσμοπόλιταν παζάρι τού Μητσοτάκη που απαυτώνεται ο άνθρωπος, σε γλώσσα επαρκώς ελληνοαριστερή μιλώντας.
Τώρα ποιος απαυτώνεται και τι απαυτώνεται σε αυτόν τον τόπο τού γενικευμένου ιδεολογικού απαυτώματος, δε ξέρω να σας πω.
Ας αποφασίσουν οι μετααποικιακές σπουδές..." Το ότι αντιγυρναω στον έναν τις ύβρεις του άλλου, καταλαβαίνετε τι σημαίνει, έτσι; Ή μήπως υπάρχει πρόβλημα σε όλη την ελληνική κοινωνία, εγγράμματη ή αγράμματη, στο να κατανοεί το στοιχειώδες; Δεν δέχτηκα ενόχληση από κάποιον, ούτε νιώθω ενοχές για το παιχνίδι ΣΑΣ, των χαρακτηρισμών, απορώ μόνον αν ζω εδώ στην Ελλάδα ή έχω ήδη μεταναστεύσει άλλου. Είμαι και ξεσκολισμενος λιβελογραφος και προπαγανδιστής από τα 16 μου, άλλα τέτοια γενικευμένη χυδαιότητα δεν έχω ξαναδεί, μα τον Αλλάχ και τον Βούδδα, όσο κι αν έψαξα στο ίντερνετ σε όλο τον πλανήτη.