Το ψευδο-Υπερεγώ.

Η εποχή που το υποκείμενο απολογούνταν σε ένα υπερκείμενο αυτού υπερεγώ, το οποίο ήταν δύσκολο, σχεδόν σαδιστικό, και απροσπέλαστο, παρήλθε.

Τώρα όλοι προτιμούν ένα μετριοπαθώς κρίνον υπερεγώ, το οποίο τους κρίνει αρνητικά όχι γιατί είναι αυτό που ήδη είναι ως ανεπαρκείς για αυτό που θα όφειλαν να είναι, αλλά διότι δεν είναι αρκετά αυτό που ήδη είναι.

Το ψευδο-υπερεγώ, τής ύστερης νεωτερικότητας, είναι κομμένο και ραμμένο για να το χρησιμοποιήσουν οκνηροί Νάρκισσοι, ώστε χωρίς κόπο να εξαπατήσουν μέχρι και τον εαυτό τους μέσω μιας ψευδοαυτοκριτικής που δεν κοστίζει τίποτα, τσάμπα είναι, γελοία, χαμηλών απαιτήσεων.

Φτάνεις στα αλήθεια να νοσταλγείς το παλαιό σκληρό και απαιτητικό υπερεγώ.

Νοσταλγώ την εποχή λ.χ που για να μπεις σε ένα πανεπιστήμιο ίδρωνες πολύ και για να το τελειώσεις ακόμα περισσότερο.

 

Ιωάννης Τζανάκος