There is an ideological entrapment..

 February 1, 2022

There is an ideological entrapment (intertwined with a corresponding theoretical entrapment) which rests on a mistaken assumption about historical development.
I begin with my objection to this view which I consider to be wrong and arbitrary:
What does not exist as a social form/situation and in some broad historical moment appears/is created, is not defined only as a result of the specific contexts and conditions* that gave birth to it, and furthermore it is not necessary that it once disappear due to the very fact that it once did not exist and then it was/appeared/created.
__
Let's see more specifically what this wrong view is and how I try to combat it with some arguments (initial argument draft):
Those who analyze the historical appearance of these social forms often see them only in relation to this specific historical-generative context of their emergence and consolidation, and if this specific context is considered by them to be transitory (a thought that may be correct) they are making a fundamental mistake to identify the transitoriness of this special framework with the as perceived transience of the forms that emerged through that context.
Champions of the fundamental errors in the reading of historical development and in this general field that we are now mentioning are again the Marxists and the anarchists.
Let's take a look at their logic:
Because: (1) once there was no state and because the state was formed through the process of creating class society (correct reasoning), therefore: (2) along with the historical destruction and transcendence of class society there will be an immediate or slower transcendence of the state.
This is an arbitrary reasoning that is not based on empirical observations and experimental confirmations, but on the metaphysical utopian choice of one of the 2 alternative versions that exist as -implied- possibilities.
It may be shown in the future that there were no two possible versions necessarily equivalent, but today we have no evidence to prove that one of the two possibilities understood by us today - that there is or is not a state in classless society - is the necessary prevailing in the future.
What applies to the concept/status of the state also applies to the concept/status of the nation.
* When we talk about the specific historical context for the emergence of general social forms such as the state, we are referring more to the specific context that explains their emergence as general forms and not to the more specific or historically peculiar conditions that make this emergence possible.

 

Υπάρχει ένας ιδεολογικός εγκλωβισμός (που συνυφαίνεται με έναν ομόλογο θεωρητικό εγκλωβισμό), ο οποίος στηρίζεται σε μιαν αστόχαστη υπόθεση για την ιστορική εξέλιξη.

Ξεκινάω με την αντίρρηση μου σε αυτήν θεώρηση που θεωρώ λανθασμένη και αυθαίρετη:

Ό,τι δεν υφίσταται ως κοινωνική μορφή/κατάσταση και σε κάποια ευρεία ιστορική στιγμή εμφανίζεται/δημιουργείται, δεν ορίζεται μόνον ως αποτέλεσμα των ειδικών πλαισίων και συνθηκών* που το γέννησαν και επιπλέον δεν είναι αναγκαίο να εξαφανιστεί κάποτε λόγω ακριβώς τού γεγονότος ότι κάποτε δεν υπήρχε και έπειτα υπήρξε/εμφανίστηκε/δημιουργήθηκε.

__

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα ποια είναι αυτή η λανθασμένη θεώρηση και πως επιχειρώ να την καταπολεμήσω με κάποιες επιχειρηματολογίες (αρχικό σχέδιο επιχειρηματολογίας):

Όσοι αναλύουν την ιστορική εμφάνιση αυτών των κοινωνικών μορφών πολλές φορές τις βλέπουν μόνο σε σχέση με αυτό το ειδικό ιστορικογενετικό πλαίσιο τής ανάδυσης και εδραίωσης τους, και αν αυτό το ειδικό πλαίσιο θεωρείται από αυτούς παροδικό (σκέψη που μπορεί να είναι ορθή) κάνουν το θεμελιώδες λάθος να ταυτίζουν την παροδικότητα αυτού τού ειδικού πλαισίου με την θεωρούμενη από αυτούς παροδικότητα των μορφών που αναδύθηκαν μέσω αυτού τού πλαισίου.

Πρωταθλητές των θεμελιωδών λαθών στην ανάγνωση τής ιστορικής εξέλιξης και σε αυτό το γενικό πεδίο που αναφέρουμε τώρα είναι πάλι οι μαρξιστές και οι αναρχικοί.

Ας δούμε λίγο την λογική τους:

Επειδή: (1) κάποτε δεν υπήρχε κράτος και επειδή το κράτος σχηματίστηκε μέσω τής διεργασίας δημιουργίας τής ταξικής κοινωνίας (ορθός συλλογισμός), άρα: (2) μαζί με την ιστορική καταστροφή και υπέρβαση τής ταξικής κοινωνίας θα υπάρξει άμεση ή βραδύτερη υπέρβαση τού κράτους.

Πρόκειται για αυθαίρετο συλλογισμό που δεν στηρίζεται σε εμπειρικές εποπτείες και πειραματικές επιβεβαιώσεις, αλλά στην μεταφυσική ουτοπική επιλογή μιας από τις 2 εναλλακτικές εκδοχές που υπάρχουν ως -εννοούμενες- πιθανότητες.

Μπορεί να φανερωθεί στο μέλλον ότι δεν υπήρχαν δύο πιθανές εκδοχές ως αναγκαία ισοδύναμες, αλλά σήμερα δεν έχουμε κανένα στοιχείο για να αποδείξουμε ότι η μία από τις δύο εννοούμενες από εμάς σήμερα ως πιθανότητες- να υπάρχει ή να μην υπάρχει κράτος στην αταξική κοινωνία- είναι και η αναγκαία υπερισχύουσα στο μέλλον.

Ό,τι ισχύει για την έννοια/κατάσταση τού κράτους ισχύει και για την έννοια/κατάσταση τού έθνους.

* Όταν μιλάμε για το ειδικό ιστορικό πλαίσιο ανάδυσης γενικών κοινωνικών μορφών όπως το κράτος αναφερόμαστε περισσότερο στο ειδικό πλαίσιο που εξηγεί την ανάδυση τους ως γενικών μορφών και όχι στις ειδικότερες ή ιστορικά ιδιόμορφες συνθήκες που κάνουν εφικτή αυτήν την ανάδυση.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

I come to the conclusion

 

The more I study, as much as I can, the revolutionary process in Iran, the more I come to the conclusion that neither in Iran -today- can the far-left lead a democratic revolution, nor help it, as in the past (everywhere) when the its possible always-imminent coupist attitude and its ideological/political deviantiality to sectarian authoritarianism did not sometimes prevent it from being one of the main forces of a democratic revolution.

I take it for granted, but I will say it, that of course neither the monarchists in Iran desire democracy or are capable of helping it to be born and live.

Όσο μελετάω, όσο μπορώ, την επαναστατική διεργασία στο Ιράν, τόσο περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι ούτε στο Ιράν η ριζοσπαστική (άκρα) αριστερά μπορεί να ηγηθεί σήμερα μιας δημοκρατικής επανάστασης, ούτε να την βοηθήσει, όπως παλιά (παντού) όταν ο πιθανός πάντα-επικείμενος πραξικοπηματισμός και η ιδεολογική/πολιτική εκτροπικότητα της προς τον σεκταριστικό αυταρχισμό δεν την εμπόδιζαν μερικές φορές να είναι μια από τις κύριες δυνάμεις μιας δημοκρατικής επανάστασης.

Το θεωρώ αυτονόητο, αλλά θα το πω, ότι φυσικά ούτε οι μοναρχικοί στο Ιράν επιθυμούν την δημοκρατία ή είναι ικανοί να την βοηθήσουν στο να γεννηθεί και να ζήσει.

 

Ιωάννης Τζανάκος

To plan, as a "vanguard", a democratic anti-theocratic revolution in Iran..

To plan, as a "vanguard", a democratic anti-theocratic revolution in Iran, means that you do not intend to replace the hybrid theocratic regime with a constitutional Bonapartist monarchy, nor with a totalitarian pseudo-worker's regime like Soviet Union that emerged after the coup d'état against the democratic Russian revolution by the Bolsheviks.

Unfortunately, however, the two largest organized anti-theocratic political forces, inside and outside Iran (monarchists and leftists), are defined by these aforementioned anti-democratic ideological and political attitudes.

Thus, neither can you organize the people into a modern, bourgeois or, on the contrary, workers' democracy, nor can you overthrow the theocrats from power.

The Iranian people, mainly inside Iran, are called by History to provide another solution and to overthrow - without the false help of their right and left leaders - the theocratic regime.

 

Το να σχεδιάζεις ως «πρωτοπορία» δημοκρατική αντιθεοκρατική επανάσταση στο Ιράν, σημαίνει ότι δεν σκοπεύεις να αντικαταστήσεις το υβριδικό θεοκρατικό καθεστώς με μια συνταγματική βοναπαρτιστική μοναρχία, ούτε με ένα ολοκληρωτικό ψευτοεργατικό σοβιετικό καθεστώς σαν αυτό που προέκυψε μετά από την πραξικοπηματική εκτροπή τής δημοκρατικής ρώσικης επανάστασης εκ μέρους των μπολσεβίκων.

Δυστυχώς όμως, οι δύο μεγαλύτερες ως οργανωμένες αντιθεοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, εντός και εκτός Ιράν (μοναρχικοί και αριστερά), καθορίζονται από αυτές τις προαναφερόμενες αντιδημοκρατικές ιδεολογικές και πολιτικές στάσεις.

Έτσι, ούτε τον λαό οργανώνεις σε μια σύγχρονη, μπουρζουάδικη ή, αντίθετα, εργατική δημοκρατία, ούτε τους θεοκράτες μπορείς να ρίξεις από την εξουσία.

Ο ιρανικός λαός, κυρίως εντός Ιράν, καλείται από την Ιστορία να δώσει μιαν άλλη λύση και να ρίξει -χωρίς την ψευτοβοήθεια των δεξιών και αριστερών ηγεσιών του- το θεοκρατικό καθεστώς.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

The Iranian Left rightly distrusts Iran's bourgeois anti-theocratic forces..

The Iranian Left rightly distrusts Iran's bourgeois anti-theocratic forces, since their main political branches are flirting with the would-be Shah, who has not made clear his position on whether he supports a parliamentary bourgeois state or not.

The would-be Shah is talking about a transitional political system of which he will be the guarantor, so he is talking about a hybrid state which will NOT be a parliamentary democracy but a still middleastern regime of Bonapartism.

The only, albeit significant, difference will be the pro-Western orientation of the new Iran, and the consequent reconstitution of the Iranian-Israeli geopolitical alliance.

I, who am not a (Marxist or anarchist) moralist, consider a possible pro-Western turn of Iran as positive, but this possible event is not in itself positive for the democratic movement in Iran and the other countries of western Asia if not accompanied by at least a normal bourgeois parliamentary pluralist democracy.

The would-be Shah and political monarchism do not guarantee that they will follow this path nor are they committed to modern democratic principles.

As long as the bourgeois-capitalist liberal political factor in Iran, inside and outside the Iranian territory, does not renounce the would-be Shah and monarchism, it actually does not seek to have a real bourgeois democracy in Iran (this is explainable because that the Shah and monarchism they do not guarantee the establishment of a bourgeois-type democracy, so whoever supports him does not want a bourgeois democracy, no matter what she/he says).

 

Το είπαμε και το έχουμε σιγουρέψει, ότι η ιρανική αντι-θεοκρατική μοναρχική δεξιά (ο άλλος κλάδος τής ιρανικής δεξιάς είναι οι ίδιοι οι θεοκρατες) δεν εγγυάται ούτε μιλάει ξεκάθαρα υπέρ μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Ιράν, άρα μάλλον δεν την θέλει την δημοκρατία ούτε ειδικότερα την αστική δημοκρατία. Αυτό φαίνεται στις δηλώσεις τού επίδοξου Σάχη. Κρατάμε μια επιφύλαξη.

Πάμε τώρα στην ιρανική αριστερά.

Ένα μεγάλο μέρος της θα προτιμούσε σίγουρα μιαν αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στο Ιράν και θα ήταν έτοιμο να την στηρίξει στα πρώτα βήματα της, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. 

Πάντα υπάρχει βέβαια στην ιρανική αριστερά ισχυρή η λενινιστική παράδοση που βλέπει αυτό το πρώτο βήμα ως αναγκαίο για να ασκήσει έπειτα τα επαναστατικά-εκτροπικά ή πραξικοπηματικά σχέδια της. 

Τι είδους βοήθεια άραγε θα είναι αυτή; 

Δεν ξέρω και δεν μπορώ ακόμα να ξέρω αν η ιρανική αριστερά έχει μια μη ομολογημένη ατζέντα μίας πιο ουσιαστικής στήριξης μιας νεογέννητης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Ιράν, χωρίς ως αριστερά να το πράττει αυτό εμφανώς, παραβιάζοντας άρα τα ιερά κείμενα της. 

Ελπίζω να υπάρχει μυαλό εκεί πέρα.

Σίγουρα όμως αυτός ο αντιδημοκρατικός συνδυασμός μέσα στην ευρύτερη αντι-θεοκρατική παράταξη στο Ιράν, μοναρχικών από τη μια πλευρά και δογματικών κομμουνιστών από την άλλη πλευρά, δεν με γεμίζει αισιοδοξία.

Μόνο ο ιρανικός λαός ο ίδιος, η κοινωνική βάση, μπορεί να λύσει τον δύσκολο κόμπο.

---

 

We have said it, and we have nown sure of it, that the Iranian anti-theocratic monarchist right (the other branch of the Iranian right is the theocrats themselves) does not guarantee or speak clearly in favor of a bourgeois parliamentary democracy in Iran, so it probably does not want democracy in particular bourgeois democracy.

This can be seen in the statements of the would-be Shah. We have a caveat.

Let's go now to the Iranian left.

A large part of it would certainly prefer a bourgeois parliamentary democracy in Iran and would be ready to support it in its first steps, indirectly or directly.

Of course, there is always a strong Leninist tradition in the Iranian left that sees this first step as necessary in order to then carry out its revolutionary-deviant or coup plans.

What kind of help will this be?

I don't know and still can't know if the Iranian left has an unacknowledged agenda of more substantial support for a newborn bourgeois parliamentary democracy in Iran, without the left openly doing so, thereby violating its holy texts. I hope there is a mind over there.

But certainly this anti-democratic combination within the broader anti-theocratic faction in Iran, monarchists on the one hand and dogmatic communists on the other, does not fill me with optimism.

Only the Iranian people themselves, the social base, can untie the difficult knot.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

When the abscess of religion breaks.

When the abscess of religion breaks, the pus pours out like a new faith, which you must not let infect you, again.

Ιωάννης Τζανάκος

I thank the left for helping me not exist for a long time.

 

I play cards and it's like showing you that I'm stealing, so I don't follow the rule of stealing in secret.

Okay, I'm not trumpeting it.

"He's crazy."

If that satisfies you, Ok.

 

And yet, there are still hidden rules, and I don't just mean stealing openly in the cards, because doing so might be masochism or a lack of self-preservation feeling (of your argument, your own cards) on your part, I mean maybe broking every rule which mandates that you even have a closed argument or your own closed card at the same time you draw up cards from your pocket.

What I propose. 

No closed cards or your own closed argument, but without resorting to violence by breaking up the card game and violently throwing the table in the air shouting "I'm fed up with you!". 

You stay in the game, you draw face up cards, you have face up cards. ''You're broking the game?'' 

The rule that there is a rule to be kept and broken too, this rule, this hidden rule that is known but always hidden, must showed, through a self-cancellation of it through its full manifestation (I steal openly) in ourself as a player, so, we don't uninstall the game so.

 

I help the always moral, ideological and religious humans. .

If they had any brains, they should ask me:

"You tell us you play face up, and when you steal in the game you show it, but how do we know you always show it?"

Reply. You will not know everything, I cannot prove this to you, invoking an honesty of mine. It is your responsibility to ascertain this. But there is a solution, to gain confidence in me and in what I tell you. I'll be playing cards naked, so where will I hide the cards I could steal with in the game?

If our friends had even more brains they would ask:

"But can there be nudity in discources and arguments?"

I don't know, ask materialist dialectic or the theology, they know it all..don't you say so?

 

--

The right to break all hidden rules.

--

I remain in the sinking ship, and I am not its captain.

--

Those leftists have seen the Taviani brothers' movie "Allonsanfàn" have understood the opposite of what the movie says.

Maybe not even the Taviani brothers have understood.

 

Fulvio.

 

---

 

I know when I steal at cards, so I exist. 

I don't always know when you steal at cards, but I always feel it and sometimes I understand it, despite your juggling tricks, so I exist.

I thank the left for helping me not exist for a long time.

The left is philanthropic, as is religion (let's not forget the philanthropy of religion, too), because the burden of existence is great.

 

Fulvio

---

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

I play cards

I play cards and it's like showing you that I'm stealing, so I don't follow the rule of stealing in secret.

Okay, I'm not trumpeting it.

"He's crazy."

If that satisfies you, Ok.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

I am slowly discovering that the Iranian communists are saints.

Anyone who talks about justice should stop or show us the metric system of their scales.

 

When the abscess of religion breaks, the pus pours out like a new faith, which you must not let infect you, again.

 

Δεν «το» πηγαίνω, με πηγαίνει.

 

Κάποιοι εγελιανοί νόμισαν ότι ο Έγελος τους υποσχέθηκε πλήρη και καλοπληρωμένη ιστορική σύνταξη, μια χαρά, να κάθονται πάνω στους κόπους και τα βάσανα των ανθρώπων τής παλιότερης εποχής, να τα καρπώνονται, και να τους ρίχνουν κι ένα βλέμμα κατανοήσης και συμπόνοιας, πάνω από τον τάφο.

Η ίδια η διαδικασία, το προτσές που λέγανε (εγώ δεν το έλεγα ποτέ έτσι), τους διέψευσε, και μάλλον προβλέπεται και άλλο αίμα, κι άλλα δάκρυα, κι άλλος ιδρώτας, με άγνωστη τη συνέχεια τού όλου πράγματος.

Όμως, παρά το τέλος τής βιασύνης ή ακόμα και τής ελπίδας, στους νεοεγελιανούς κύκλους, δημιουργήθηκε το βασανιστικό ερώτημα: Όντως υποσχέθηκε ο Έγελος αυτή την σύνταξη; 

Ή οι νεοεγελιανοί κατάλαβαν λάθος;

 

Οι μεγάλες λέξεις έχουν αδειάσει από την κενότητα τους, σαν να κουβαλάνε ένα συντελεσμένο τέλος, τελευταίο και οριστικό.

Σε αγαπώ.

 

I am slowly discovering that the Iranian communists are saints.

While they can eat their enemy's enemy's shit, just as the Vietnamese ate Soviet shit, as the Ukrainians eat American-Western shit, while Lenin ate German shit, they, being the saints that they are, refuse to eat shit in general , so they refuse to eat the necessary, for the downfall of theocrats, western shit.

I watch this holy drama of the purity of Iranian communists, while I begging them to sin, to eat shit too, like all their fellow democrats and communists all over the world, when they are under persecution, but these, these saints do not, they listen to no one, they want to climb the high peaks of sacrifice for the Idea.

---

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Η αλήθεια είναι το χειρότερο σενάριο που κάποτε θα γίνει πράξη.

Η αλήθεια είναι το χειρότερο σενάριο που κάποτε θα γίνει πράξη. 

Ζούμε στον χειρότερο δυνατό κόσμο, και σε αυτόν τον κόσμο ο καλύτερος δυνατός κόσμος είναι ο χειρότερος δυνατός κόσμος ερχόμενος. 

Κάποτε γίνεται αυτό για το οποίο δεν υπάρχει χειρότερο. 

Αυτό που είναι καλύτερο είναι ο αναγκαίος πρόλογος του χειρότερου, και σαν αναγκαίος πρόλογος φανερώνεται κι αυτός ως στοιχείο τού χειρότερου. 

Αυτός όμως ο πρόλογος λειτουργεί σαν διπλασιασμός τού κακού: 

Το καλύτερο παρουσιάζεται, αν λειτουργεί έτσι, σαν χειρότερο κι από το χειρότερο, σαν χλεύη, σαν παρηγοριά που σε προσβάλλει περισσότερο κι από την βία τού χειρότερου που προλογίζει. 

Το καλύτερο τούτο είναι χειρότερο από το χειρότερο, το χειρότερο που θα έρθει δεν μπορεί να φτάσει στον βαθμό έντασης κακού το καλύτερο. 

Αυτό το καλό είναι πιο κακό από το κακό. 

Ο καλύτερος δυνατός κόσμος τούτος είναι χειρότερος από τον χειρότερο από αυτόν χειρότερο δυνατό κόσμο. 

Ο κόσμος αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος όντας ταυτόχρονα ο χειρότερος δυνατός κόσμος, και ο κόσμος αυτός ως ο καλύτερος δυνατός κόσμος αυτού τού κόσμου αποτελεί το χειρότερο μέρος του, ξεπερνώντας το χειρότερο κακό με ένα καλό που φανερώνεται σαν χειρότερο από αυτό που είναι ως κακό χειρότερο του.

--

 

Όταν ανοίγουν οι φάκελλοι των ισχυρών κρατών, πρώτα έρχονται τα καρυκεύματα και μετά το «κυρίως γεύμα». Αν και το να παρακαλάς ένα συμμαχικό ηγεμονικό κράτος να διασπάσει την χώρα σου είναι «κυρίως γεύμα», όπως και να το κάνουμε.

Δεν είναι καθόλου σίγουρο μάλιστα αν αυτό το νέον κράτος τής προλεταριακής αρετής θα ονομάζονταν βόρεια Ελλάδα, έχω κάποιες αμφιβολίες περί τούτου.

Μας έσωσε ο γεωπολιτικός ρεαλισμός-κυνισμός τού Στάλιν, μην σας πω κιόλας και κάποιες αξίες του, ναι, αξίες του.

Τον φαντάζομαι να λέει:

«Καλά αυτοί οι ανίκανοι δεν φτάνει που μου καρφώνουν τα γκομενικά τους, αλλά ζητάνε να διασπάσω και την χώρα τους. 

Το έκανα [ή θα το κάνω] στην Κορέα αλλά εκεί υπάρχει λόγος, δεν θα το κάνω για αυτούς τούς ανόητους. 

Εξάλλου είναι η Ελλάδα, ωραία χώρα. Είπα κάποτε ότι στην Ευρώπη θα παρελάσουμε σαν νικητές και στην Ελλάδα σαν προσκυνητές [αστικός μύθος]. 

Στείλε τους εκεί 150.000 δολάρια και πες στην γραμματεία να μην με ενοχλήσουν άλλο...»

Κάνω λογοτεχνία. Μη με κρίνει το παπαδαριό για το ότι πείραξα τους ιστορικούς χρόνους.

--

 

Η ευθύνη των μητροπολιτικών ριζοσπαστικών θεωρήσεων: όταν ζεις σε μιαν ισχυρή ιμπεριαλιστική μητρόπολη, εσωτερικεύεις την υπεροψία τής μητροπολιτικής άρχουσας τάξης. 

Βλέπεις τον υπόλοιπο κόσμο σαν κάτι που μπορεί να μοιραστεί και να ξαναμοιραστεί χωρίς αυτό να είναι επικίνδυνο για την ζωή των ανθρώπων που ζούνε κάπου εκεί κάτω. 

Έχεις το περιθώριο να σκέφτεσαι έτσι, διότι η θέση σου στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική ιεραρχία εξουσίας σε φέρνει σε κάποια μερική μεν αλλά ισχυρή ταυτότητα με την άρχουσα τάξη τής χώρας σου..

--

 

Δεν παρακολουθώ Βουλή [30-1-2022]. 

Είμαι κολλημένο άτομο. Ζεστά κουλούρια: Ζαχαριάδης, Βαφειάδης, και ερωμένες τους, οι οποίες είναι και πρακτόρισσες να'ούμ.

Καλά να χωρίσεις ρε σύντροφε, να το πιστέψεις κιόλας ότι το αμόρε ήταν πράκτορας τού εχθρού;

Φανταστείτε τώρα να έπαιρναν και εξουσία τα άτομα.

Το πίστευαν ότι είναι πράκτορας η πρώην γυναίκα ερωμένη κ.λπ; ή απλά ήταν η κατά τας γραφάς πρέπουσα κατηγορία;

Ούτε ο θεός δεν ξέρει, διότι ως γνωστόν δεν υπάρχει.

Εξομολογητής, πατέρας, ανώτατος ηγέτης τού παγκόσμιου προλεταριάτου όμως υπήρχε.

Του τα κάρφωναν όλα.

Και ζήταγαν ένα κάτι τις, ένα κρατίδιον τέλος πάντων, μιαν ηγεμονίαν προλεταριακήν. Στα απαυτά τους το έθνος. Καλά αυτό το καταλάβαμε, δεν χρειαζόμαστε τα αρχεία για να το επιβεβαιώσουμε και να το εμπεδώσουμε.

Το ότι ήταν τόσο γελοία πρόσωπα δεν το ξέραμε όμως.

Ευτυχώς, υπό μιαν άλλη έννοια.

Τους κατάλαβε και ο Στάλιν που ήταν μεν ανόητος κυνικός μερικές φορές, αλλά ένα μυαλό το είχε που και που, και τους αγνόησε.

--

 

Η γεννητικότητα των απώτατων γενών είναι προβληματική έτσι κι αλλιώς. 

Φόρμες, υπεραφαιρέσεις, μεγάλα χρήσιμα κενά δοχεία, χρήσιμα ως κενά, χρήσιμα ωστόσο, υπάρχοντα μόνον ως δοχεία κ.λπ. υπάρχουν όσο υπάρχουν, αν έχει νόημα να το λέμε έτσι, ως άρρηκτα μεταξύ τους, αλλά αν θεωρήσεις αυτό το άρρηκτον οντολογικά, έμπλεξες άνθρωπε μου. 

Αλλά τι νόμισες ωστόσο; 

Μπορείς να αποσπάσεις ένα από αυτά, χωρίς τους συντρόφους του στο άρρηκτον; 

Ήδη έχεις αποδεχτείς έτσι την οντολογικοποίηση αυτού τού άρρηκτου, ακόμα κι αν συνάπτεις μόνος σου διαζύγιο ενός από αυτά από ένα ταίρι του (έχει και άλλα). 

Δεν υπάρχει αυτό το διαζύγιο. 

Το εν και η διαφορά, λέξεις κενές, λέξεις γενικότατες, φόρμες κενές, χρήσιμες, τα είπαμε, αλλά για πάντα ενωμένες. 

Μάταιες οι προσπάθειες τής (νέας) οντολογίας τής διαφοράς.

--

 

Απορία. Υπάρχουν ανώτατα γένη που δεν έχουν την ιδιότητα τού κατηγορήματος; Εγώ ο ταπεινός λέω όχι. 

Τα ανώτατα γένη είναι κενές μορφές τής γλώσσας που σημαίνουν κάποια υβριδική ένωση με την κατάσταση που ορίζουμε κανονικά ως κατηγόρημα. 

Τι στα κομμάτια είναι τούτο; 

Δεν ξέρω αλλά νομίζω πρέπει να υπάρχει αν όλα στην γλώσσα είναι γλώσσα σε λειτουργία. 

Αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι η γλώσσα περιέχει σε κάθε στιγμή της τον κατηγοριακό προσδιορισμό. 

Ισχύει αυτό; Που να ξέρω. Πρωτοετής είμαι, μη μας πάρουν με τις πέτρες οι δάσκαλοι. 

Ελπίζω να ανακαλύπτω ξανά κάποια Αμερική, και να μη λέω ανοησίες λόγω σύγχυσης ορολογικής..

--

 

Η ζωή να είναι χαρούμενη, αλλά η μουσική θλιμμένη.

--

 

Κάποιοι εγελιανοί νόμισαν ότι ο Έγελος τους υποσχέθηκε πλήρη και καλοπληρωμένη ιστορική σύνταξη, μια χαρά, να κάθονται πάνω στους κόπους και τα βάσανα των ανθρώπων τής παλιότερης εποχής, να τα καρπώνονται, και να τους ρίχνουν κι ένα βλέμμα κατανοήσης και συμπόνοιας, πάνω από τον τάφο.

Η ίδια η διαδικασία, το προτσές που λέγανε (εγώ δεν το έλεγα ποτέ έτσι), τους διέψευσε, και μάλλον προβλέπεται και άλλο αίμα, κι άλλα δάκρυα, κι άλλος ιδρώτας, με άγνωστη τη συνέχεια τού όλου πράγματος.

Όμως, παρά το τέλος τής βιασύνης ή ακόμα και τής ελπίδας, στους νεοεγελιανούς κύκλους, δημιουργήθηκε το βασανιστικό ερώτημα: Όντως υποσχέθηκε ο Έγελος αυτή την σύνταξη; 

Ή οι νεοεγελιανοί κατάλαβαν λάθος;

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

 

Η κοπροφαγία των διεθνών συμμαχιών.

I introduce you to sin as I am, as a corrupter of innocent souls.

I am more than happy to introduce non-leader revolutionary people in sin, in the sin of shit-eating [koprophagia and obligatory koprolagnia] of opportunistic international alliances, which the leaders of revolutions usually want to keep only to themselves.

An introduction to the sin of opportunistic koprophagia and koprolagnia, from a man who once ate the shits of revolutionary leaders without complaint.

The international alliance as koprophagia and obligatory koprolagnia.

If you have to ally with an evil enemy to defeat your direct enemy, then it's like being forced to eat a plate of shit that smells, at the time, less bad than the plate of shit your direct enemy is feeding you.

So the Vietnamese communist will be forced to eat the plate of shit offered to him by Soviet social-imperialist state capitalism, in order not to eat the stinkiest, at that moment, plate of shits offered to him by American imperialism-capitalism. You'll eat the least dirty plate of shit, but it's still a plate of stinky shit, and you'll even develop a shit-poop lust:

At the very least, at that moment, you should start liking the stinking shit, and eventually you will (this is a shit-lust that acquires psycho-ideological characteristics "after the fact", so let's not mess with psychoanalysis in the formal sense, yet, so, Lacan wait a minute please, this is politics, play with your dog in the office hall please, until we call you too).

What we said about the Vietnamese communists also applies proportionally (but not in such a simple way, as we said elsewhere) to the Ukrainian or Iranian democrats, leftists, maybe even communists.

You will eat the allied plate of shit, you will love that food, and don't listen to the Ideal (non-Stalinist) Marxists or anarchists who will tell you that you are not eating shit but just doing your job.

So that you don't misconstrue what I'm saying, some, I'll tell you that anyone who doesn't want to eat this plate of shit, and believes that he will be able to fight the immediate enemy without alliances with forces that also offer shit, as the Iranians leftists believe, he will simply continue to eat the plate of shits that is forced upon him by the immediate enemy.

The first shit-eating politician: Lenin. Let those who deny the forced coprophagia of alliances study him better.

---

Η διεθνής συμμαχία ως κοπροφαγία και υποχρεωτική κοπρολαγνεία.

Αν πρέπει να συμμαχήσεις με έναν κακό εχθρό για να νικήσεις τον άμεσο εχθρό σου, τότε είναι σαν να τρως αναγκαστικά ένα πιάτο με σκατά τα οποία μυρίζουν, εκείνη τη στιγμή, λιγότερο άσχημα από το πιάτο με σκατά που σε ταϊζει ο άμεσος εχθρός.

Έτσι ο βιετναμέζος κομμουνιστής θα φάει αναγκαστικά το πιάτο με σκατά που του προσφέρει ο Σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλιστικός κρατικός καπιταλισμός, για να μην φάει το πιο βρωμερό, εκείνη τη στιγμή, πιάτο με σκατά που του προσφέρει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός. Θα φας το λιγότερο βρώμικο πιάτο με σκατά, το οποίο όμως παραμένει ένα πιάτο με βρωμερά σκατά, και θα αναπτύξεις μάλιστα και μια σκατολαγνεία-κοπρολαγνεία: 

Το λιγότερο, εκείνη τη στιγμή, βρωμερό σκατό θα πρέπει να αρχίσει να σου αρέσει και εντέλει θα σου αρέσει (πρόκειται για μια κοπρολαγνεία που αποκτά ψυχικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά «εκ των υστέρων», οπότε μη μπλέξουμε με την τυπικά εννοούμενη ψυχανάλυση, ακόμα, Λακάν περίμενε λίγο παρακαλώ, εδώ μιλάμε για πολιτική, παίξε με το σκυλάκι σου στον προθάλαμο τού γραφείου παρακαλώ, μέχρι να σε φωνάξουμε κι εσένα).

'Ο,τι είπαμε για τους Βιετναμέζους κομμουνιστές ισχύει αναλογικά επίσης (όχι όμως με τόσο απλό τρόπο, όπως είπαμε αλλού) για τους Ουκρανούς ή Ιρανούς δημοκράτες, αριστερούς, ίσως και κομμουνιστές. 

Θα φας το συμμαχικό πιάτο σκατών, θα αγαπήσεις αυτό το φαγητό, και μην ακούς τους Ιδανικούς (μη σταλινικούς) μαρξιστές ή αναρχικούς που θα σου πούνε ότι δεν τρως σκατά αλλά κάνεις απλά την δουλειά σου.

Για να μην παρερμηνεύσετε ό,τι λέω, μερικοί, θα σας πω ότι όποιος δεν θέλει να φάει αυτό το πιάτο με σκατά, και πιστεύει ότι θα μπορέσει να παλέψει τον άμεσο εχθρό χωρίς συμμαχίες με δυνάμεις που προσφέρουν κι αυτές σκατά, όπως πιστεύουν οι Ιρανοί αριστεροί, απλά θα συνεχίσει να τρώει το πιάτο με σκατά που του προσφέρει αναγκαστικά ο άμεσος εχθρός.

Ο πρώτος σκατοφάγος: Λένιν. Ας τον μελετήσουν καλύτερα όσοι αρνούνται την αναγκαστική κοπροφαγία των συμμαχιών.

Ιωάννης Τζανάκος