Έχω συναντήσει τον «σταθμάρχη» από τον Οκτώβριο τού 2021, οπότε οι μαλακίες τής ελληνικής δεξιάς και τής ελληνικής εθνοαναρχοαριστεράς δεν με αγγίζουν.
Όλη η ελληνική κοινωνία είναι ένα εγκληματικό χυμαδιό.
25 Οκτωβρίου 2021
Καλά, εμέναν θα με εξόντωνε μια άσχετη αγροτική ιατρός (έχω αποδεικτικά στοιχεία).
Πόσοι άνθρωποι έχουν εξοντωθεί από άσχετους;
Η εμπειρία μου με την χοληδόχο κύστη..
---
Πρώτα θα φιλοσοφήσω.
---
Η λειτουργική καθημερινότητα ενός έμβιου σώματος κάνει τον «φορέα» του να πιστεύει ότι είναι άτρωτο.
Όταν όλα πάνε ρολόι κάθε τι στην «χρήση» των μελών του που το έμβιο υποκείμενο «χρησιμοποιεί» ως προεκτάσεις τής βούλησης του, δημιουργεί μια προφάνεια ως προς την μεταξύ τους «ενότητα».
Έχεις ένα ή δύο χέρια -αν τα έχεις, ένα ή δύο πόδια -αν τα έχεις, έχεις έναν κώλο που χέζει, τα συνδυάζεις όλα κ.λπ, κι αν δεν τα έχεις ούτε αυτά έχεις (συνήθως) έναν ευλύγιστο δυνατό «κορμό» τον οποίο στρέφεις όπου θέλεις κι όπου χρειάζεται.
Πρώτα έρχεται ο πόνος, έπειτα βρίσκεσαι σε μια κλίνη, ακινητοποιημένος όχι μόνον από τον πόνο αλλά και από τον αναγκαίο περιορισμό που φέρνουν οι «πεταλούδες» τού ορού και των φαρμάκων.
Την άλλη μέρα χειρουργείσαι.
Όλα πάνε καλά, ας δούμε αυτό το ενδεχόμενο που βίωσα.
Πρέπει να πας τουαλέτα, και τότε είναι μεν τα χέρια τα πόδια και ο κώλος σου στην θέση τους, αλλά η «ενοποίησή» τους για να πας στην τουαλέτα δεν είναι καθόλου εύκολη: για να φτάσεις στην τουαλέτα πρέπει να κουβαλήσεις τον ορό μαζί σου, να χέσεις και μετά να σκουπίσεις τον κώλο σου.
Το χέρι με το χαρτί δεν φτάνει στη σκατωμένη κωλοτρυπίδα χωρίς να σφαδάξεις από πόνο.
Όταν επιστρέφεις με την βοηθό σου στο κρεβάτι πρέπει να βρεις την σωστή θέση στο κρεβάτι αυτό και να καθίσεις πάλι σε μια ικανοποιητική θέση που δεν είναι ποτέ ικανοποιητική.
Οι «πεταλούδες» σε εμποδίζουν να κουλουριαστείς, και αν κάτσεις ανάσκελα υποφέρεις από μια ειδική μορφή ακινησίας που σε γεμίζει απελπισία.
Το σώμα είναι σαν να έχει κατακερματιστεί σε μια συνάντηση ξεχωριστών οργάνων που όμως δεν παύουν να είναι μαζεμένα σε μια ενότητα.
Τι έγινε
---
Πέρασα 2-3 μέρες άγνοιας για το τι συμβαίνει στα σπλάχνα μου.
Είχα πέτρα στην χοληδόχο κύστη και μια εκτεταμένη πυώδη φλεγμονή που ήταν όμως και ο πραγματικός κίνδυνος.
Αν αργούσε η νοσηλεία μου μια μέρα θα πάθαινα σηψαιμία και θα πέθαινα.
Όταν πρωτοπήγα στα επείγοντα στο ΝΣΚ Σπάρτης μια αγροτική γιατρός δεν σκέφτηκε να κάνω ηχογράφημα άνω και κάτω κοιλίας (έκανα όλες τις άλλες εξετάσεις), και με έδιωξε να κάνω ελέγχους έξω.
Πήγα έξω και έκανα γαστροσκόπηση και εντέλει το ηχογράφημα, το οποίο έδειξε το πρόβλημα.
Τελικά μπήκα στο νοσοκομείο και ο αμίλητος μονόχνωτος αλλά άψογος χειρούργος Παναγιώτης Πατρικάκος με έσωσε στην κυριολεξία, με μια 4ωρη επέμβαση.
Δεν λέω ότι το αγροτικό γιατρουδάκι φταίει για όλα, μιας και ήταν στην εφημερία χωρίς να έχει ίσως ακόμα τα προσόντα και επίσης ήμουν με χαμηλό πυρετό, άρα ίσως να ξεγελάστηκε από αυτό (επειδή είμαι -ακόμα- θηρίο είχα όλους τους «δείκτες» καλούς, πως να το φανταστεί το γιατρουδάκι ότι ένα θηρίο μπορεί να πεθάνει από μια αχίλλειο πτέρνα λεπτομέρεια; -περιαυτολογώ; δεν πειράζει).
Θα επανέλθω στο μέλλον για όλα αυτά.
Ιωάννης Τζανάκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου