Ο μουμιοποιημένος Δήμιος Μουμτζής, και άλλα, περί θυμάτων..

Δεν χρειάζεται να προτείνει κάποιος στην Ελλάδα αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στην τρυφερότητα των εκδικητικών συναισθημάτων.

Η αγορά αυτή είναι ρυθμισμένη από την εμμονή τής ελληνικής Δεξιάς να κρατάει πάση θυσία τον ρόλο τού Δήμιου.

Θα ήταν ανόητοι οι γνωστοί για την ιστορική μνησικακία τους Έλληνες (ή Ελληναράδες) αριστεροί, να μην καρπωθούν τα οφέλη μιας τέτοιας διαχρονικής ρύθμισης.

Ας μην διαμαρτύρονται λοιπόν οι Έλληνες Δεξιοί Δήμιοι.

 

In Greece, both the Right and the Left dance to the rhythm of De Maistre, but the Right always manages to lead in this dance as the Executioner.
I am waiting for serious immigration suggestions from my friends on facebook. I prefer a position as an assistant gardener in an Iranian garden, but since if I go to Iran I will be arrested immediately (until the theocratic regime falls), I am forced to be positive about other proposals.

I apologize to the damned spirit of De Maistre for humiliating association of him that I made with the Balkan far-right scum.

 

Ζητώ Συγγνώμη από το καταραμένο πνεύμα τού De Maistre για την ταπεινωτική συσχέτιση του με τους βαλκάνιους δεξιούς κατσαπλιάδες.

---

Μουμιοποιημένος Δήμιος Μουμτζής

 

 

The class struggle in Greece, as perhaps in other regions of the world (how do I know?) has not simply been refracted by the "healthy" distorting effects of history, nor is it generally and vaguely "alienated".

I also see it fictionally or allegorically as the aggressive "dialogue" between a first-year sociology student who insists that everything has "social causes" and a theology seminary student intending to study economics who insists that everything is a "personal- Individual responsibility".

The infancy of humanity, which I am not at all sure it will outgrow, mandates these warlike simplifications between opposing class infants, one infant in a precarious position of dependence and the other infant in command.

My own class position is in the first infant, I am poor and penniless working man, so I am by "side" with that, but since I was born oldmen, this collusion of me with this infant is not wholehearted.

In short, I am elsewhere.

Amen and never-when (modified Greek phrase).

 

Η ταξική πάλη στην Ελλάδα, όπως ίσως και σε άλλες περιοχές τού πλανήτη (πως να ξέρω;) δεν έχει απλά διαθλαστεί από τις «υγιώς» στρεβλωτικές επιδράσεις τής ιστορίας, ούτε είναι γενικά και αόριστα «αλλοτριωμένη».

Εγώ την βλέπω συν τοις άλλοις μυθιστορηματικά ή αλληγορικά σαν τον επιθετικό «διάλογο» μεταξύ ενός πρωτοετή φοιτητή κοινωνιολογίας που επιμένει ότι όλα έχουν «κοινωνικές αιτίες» και ενός μαθητή ιερατικής σχολής που σκοπεύει να σπουδάσει οικονομικές επιστήμες ο οποίος επιμένει ότι για όλα υπάρχει «προσωπική-ατομική ευθύνη».

Η νηπιακή ηλικία τής ανθρωπότητας, για την οποία δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα την ξεπεράσει, επιτάσσει αυτές τις πολεμικές απλουστεύσεις μεταξύ αντιτιθέμενων ταξικών νηπίων, εκ των οποίων το ένα νήπιο είναι σε δυσχερή θέση εξάρτησης και το άλλο νήπιο κατέχει την κυριαρχία.

Η δική μου ταξική θέση είναι στο πρώτο νήπιο, είμαι φτωχός άφραγκος εργαζόμενος, οπότε «συμπαρατάσσομαι» εκ των πραγμάτων με αυτό, αλλά μιας και γεννήθηκα γέρος η συμπαράταξη μου αυτή δεν είναι ολόψυχη.

Με λίγα λόγια, είμαι αλλού.

Αμήν και ποτέ πότε.

Τι θυμάται κανείς σε τέτοιες περιστάσεις, είναι παράξενο.

Κάποτε, ήμουν δίπλα σε έναν δικό μου άνθρωπο που είχε αναλάβει, για κακή του τύχη, την διαχείριση μίας πολυκατοικίας στην Νέα Σμύρνη.

Στην πολυκατοικία αυτή υπήρχε μια Μετώπη που είχε ραγίσει. Ακόμα ραγισμένη είναι.

Όταν τέθηκε το ζήτημα τής επιδιόρθωσης της, έγινε συνέλευση των ιδιοκτητών.

Η μαινόμενη πλειοψηφία των ιδιοκτητών, ζηταγε με απειλές από τον άτυχο διαχειριστή να φέρει ένα συνεργείο χωρίς να υπάρχει πολεοδομική άδεια, χωρίς τις προβλεπόμενες σκαλωσιές, χωρίς το συνεργείο να είναι ασφαλισμένο στο ΙΚΑ.

Είναι απλό, έλεγαν, εμείς ξέρουμε (είχαν προβεί σε έρευνα στη πιάτσα), θα κρεμαστούν τα παιδιά αυτά από την ταράτσα, θα το φτιάξουν και η τιμή θα είναι στο 1/3.

Τότε παρενέβην, οντάς στο όριο να βγει πάλι από μέσα μου ο αγριάνθρωπος που μετά βίας κρατάω κλειδωμένο κάτω από την συμπεριφορική μου ηρεμία.

Τους λέω λοιπόν, αυτό που λέτε είναι απαράδεκτο από πολλές πλευρές, αλλά αν υποθέσουμε κύριοι ότι αυτοί τού συνεργείου πάθουν κάτι, ποιος θα τραβηχθεί στο αυτόφωρο και μετά στον εισαγγελέα για να υποστεί τις κυρώσεις;

Μήπως εσείς;

Κι αν ωστόσο επικαλεστούμε την δική σας ψήφο και συνυπευθυνότητα, θα την αποδεχτείτε, ή θα παριστάνετε τον Κινέζο Αυτοκράτορα;

Πήρα τα βιβλία τού διαχειριστή μέσα από το σπίτι και τα πέταξα κυριολεκτικά στα μούτρα τους, σχεδόν εξαναγκάζοντας τον δικό μου άνθρωπο να παραιτηθεί από τη θέση μαρτυρίου που λέγεται διαχειριστής ελληνικής πολυκατοικίας.

Εννοείται ότι το έργο επιδιόρθωσης τής ραγισμένης Μετώπης δεν έγινε, και αυτό είναι ακόμα πιο εξοργιστικό, διότι αποδεικνύει ότι τα εν λόγω μικροαστικά καθάρματα που πίεζαν να γίνει το έργο χωρίς όρους ασφαλείας και χωρίς πολεοδομικούς όρους, πίεζαν να γίνει από κάποιον ΆΛΛΟΝ, δηλαδή ένα θύμα που θα υλοποιούσε την παρανομία που τους συμφέρει αλλά χωρίς οι ίδιοι να αναλάβουν το ρίσκο αυτής τής παρανομίας.

Για αυτό λοιπόν, δεν πείθομαι εύκολα ούτε ενθουσιάζομαι πολύ, λίγο ναι, για την αντίσταση αυτής τής κοινωνίας στο "σύστημα".

Στον φίλο Βάγγο.

Ο καροτσέρης μπορεί να μάθει να διαχειριστεί σύνθετα τεχνικά συστήματα, ξέρει να σέβεται τον χρόνο μάθησης, και υποταγής ακόμα, στο αντικείμενο και σε αυτόν που το κατέχει γνωστικά με ξενύχτια ιδρώτα και πόνο.

Άλλοι είναι οι άχρηστοι, και κρύβονται μαζί με την αχρηστία τους σε όλες τις αντιμαχόμενες φατρίες τού κατσαπλιαδισμού.

Επίσης, τέτοια καταστροφή τής μαθητείας και τού σεβασμού δεν έχει ματαγίνει, ούτε υπάρχει, ούτε στην Δύση ούτε στην Ανατολή.

Είμαστε υπεύθυνοι για μια παγκόσμιας πρωτοτυπίας κοινωνικοανθρωπολογική καταστροφή.

Αμφισβητώ την ορθολογική υπόσταση τής συλλογικής σκέψης ενός κινήματος που θέλει να εξηγήσει τα πάντα για τον ρόλο του εχθρού αλλά δεν στρέφει τα βέλη τής κριτικής του στο ένδον των λαϊκών τάξεων, αλλά εντάξει, δεν ζητάω πια πολλά από συγκεκριμένους ιδεολογικούς ή γεωγραφικούς τόπους.

Παρεμπιπτόντως, βλέπω ξανά ότι το ανάθεμα προς τον μικροαστό, αλλά και το παραγάδι για μια κοινωνική συνάντηση προλετάριων και μικροαστών, πέφτει σαν να υπήρχαν όντως αυτές οι διαιρέσεις με τον τρόπο που το φαντάζονται όσοι πετάνε αυτό το ανάθεμα ή αυτό το παραγάδι στην κοινωνική θάλασσα.

Φανταστικές ιστορίες σε φανταστικές θάλασσες, αλλά υπάρχει πρακτικό νόημα/νήμα σε αυτόν τον παραλογισμό που ντύνεται με το ρούχο τής κοινωνιολογίας περί μικροαστών κ.λπ.

Το νόημα/νήμα είναι ότι το σημερινό κίνημα ξέρει πολύ καλά ότι χωρίς μια μικροαστική εναλλακτική οικονομία που θα κοντράρει πρακτικά την μεγαθηριακή οικονομία τής κρατικοκαπιταλιστικά ρυθμισμένης αγοράς, ούτε καν το ίδιο ως κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει.

Οι μικροαστοί καλούνται με ύβρεις ή παρακάλια για να βοηθήσουν στην μικροαστική οικονομία τού κινήματος, that's the point.

Η κατάρα είναι το παραγάδι που έρχεται και το παραγάδι είναι η κατάρα που έρχεται, σε αυτό το ιδεολογικό παιχνίδι περί μικροαστισμού.

Και ο ελληνικός μικροαστισμός εύκολα κοιτάει προς ανατολάς αν χρειάζεται, η φιλοσοφία του είναι ο ανορθολογισμός, σε όλες τις εκδοχές του. Και άλλα...

 

Ιωάννης Τζανάκος