Τροφή για σκέψη.
Γενικά είμαι υπέρ τής παθητικής, σχεδόν βουδιστικου τύπου, αντίστασης και άμυνας όταν δεν υπάρχει στρατηγικό ζήτημα ένοπλης εξέγερσης.
Καθιστική διαμαρτυρία, απεργία πείνας, αυτοπυρπόληση και άλλα.
Όταν τεθεί ζήτημα ένοπλης εξέγερσης τότε τείνω να φαντάζομαι από Βούδας να γίνεσαι Χο Τσι Μινχ, η Οτσαλάν, οκ.
Όμως, μιας και η μορφή τής τακτικής τακτικοστρατηγικής αντίστασης έχει εγκλειστεί σε άλλες εκδοχές, είμαι υποχρεωμένος να σεβαστώ τις επιθυμίες τού ριζοσπαστικού πόπολου.
Σε τελική ανάλυση η ιδιομορφία κάποιου προσώπου δεν μπορεί να καθορίσει τη θέληση των περισσοτέρων, που έχουν αναπτύξει μια οργανωτική σοφία κ.λπ, και αν θέλει αυτό το πρόσωπο να δράσει άλλως ας το κάνει μόνο του.
Εν πάση περιπτώσει, όπως βλέπουμε στην Γαλλία, αλλά είδαμε και στο Ιράν, το Κουρδιστάν και το Μπαλοχιστάν, εξέγερση ή ξεσηκωμός λίγο πριν την εξέγερση, χωρίς κάψιμο αυτοκινήτων και οδοφράγματα δε γίνεται, αρκεί να υπάρχει ένα σημαντικό γεγονός που πυροδοτεί αυτό το βίαιο κοινωνικό λαϊκό ξέσπασμα.
Υπάρχουν κράτη που δεν ανέχονται αυτού τού είδους το κοινωνικό ξέσπασμα και προβαίνουν σε αιματηρή καταστολή, όπως το θεοκρατικό Ιράν, υπάρχουν κράτη που προβαίνουν σε σκληρή καταστολή αλλά γενικά επιδεικνύουν μια κάποια ανοχή (μιλάμε πάντα για την συγκεκριμένη μορφή διαμαρτυρίας), όπως είναι οι ΗΠΑ, υπάρχουν χώρες που δείχνουν μεγάλη ανοχή απέναντι στους εξεγερμένους, αρκεί να είναι ανήκοντες στο ίδιο έθνος, όπως είναι η Γαλλία και το Ισραήλ.
Δεν έχω ακόμα καταλάβει αυτό το κατσαπλιάδικο κοινωνικό μόρφωμα που ζούμε εδώ, τι ακριβώς επιθυμεί περί αυτού τού θέματος, και τι δημιουργεί ως πολιτικό αντίστοιχο αυτής του τής συγκεκριμένης επιθυμίας, υπό την οιανδήποτε ταξική η ιδεολογική σκοπιά. Συνοπτικά:
Ας το δούμε από την σκοπιά και των υποστηρικτών τής (κατά περίσταση ή διαρκούς) αναγκαιότητας των βίαιων κοινωνικών εξεγέρσεων και από την σκοπιά των αντιθέτων, των συντηρητικών δηλαδή.
Από τη σκοπιά των Ελλήνων συντηρητικών, στους οποίους ανήκε κάποτε όχι μόνο η Δεξιά αλλά και το ΚΚΕ, αλλά επίσης ανήκουν σήμερα σχεδόν όλοι οι λεγόμενοι ακραίοι κεντρώοι, υπάρχει γενικά μια δυσανεξία απέναντι στις καταστροφές υλικών αγαθών, ιδιόκτητων πραγμάτων δηλαδή, λες και δολοφονούνται άνθρωποι.
Ενώ η καταστολή που φαντάζονται αυτοί οι άνθρωποι δεν φτάνει ποτέ στην υλοποίηση, αυτό που πραγματικά θα ήθελαν να ισχύσει είναι ένα μοντέλο καταστολής (τέτοιας μορφής διαμαρτυριών) το οποίο να είναι (ως μοντέλο) κάπου ενδιάμεσα μεταξύ μοντέλου ΗΠΑ και Ιράν.
Το τι κάνει η αστυνομία και ο στρατός τού Ισραήλ λ.χ, οι Έλληνες συντηρητικοί ούτε θέλουν ούτε μπορούν να το καταλάβουν, είτε αφορά την καταστολή των Ισραηλινών πολιτών ή των Παλαιστινίων (τρομοκρατών ισλαμιστών ή ειρηνικών διαδηλωτών, οι οποίοι τελευταίοι όμως μοιράζονται μεταξύ ειρηνικών διαδηλωτών που παίζουν τον ρόλο ασπίδας των τρομοκρατών και πραγματικά ειρηνικών διαδηλωτών).
Ο εθνικιστικός μεν αλλά ταυτόχρονα δημοκρατικός σεβασμός των Ισραηλινών καταστολέων απέναντι στους ομοεθνείς τους, ειδικά όταν διαδηλώνουν μαζικά όπως τώρα, και ο επιστημονικός σχεδόν τέλειος επαγγελματισμός τους, είναι μάλλον πράγματα τα οποία είναι εντελώς ακατανόητα στα μάτια των Ελλήνων συντηρητικών, αν και ξερογλείφονται εξ αποστάσεως με την ιδέα να είχαν έστω ένα ψίχουλο από αυτό που βλέπουν σαν πρότυπο.
Επίσης, οι Έλληνες εξεγερτιστές αδυνατούν μάλλον να κατανοήσουν πώς και αυτό το Ισραηλινό πλήθος είναι τόσο αυτοπειθαρχημένο κ.λπ.
Οι Έλληνες συντηρητικοί λοιπόν, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται βέβαια και οι ακροδεξιοί, φαντάζονται μια καταστολή άγρια ως το σημείο τής εκτέλεσης αν είναι δυνατόν, κάπου μεταξύ καταστολής τύπου ΗΠΑ και Ιράν, ακόμα και όταν βάλουν φωτιά στο τουτού τους ή σπάσει καμία από αυτές τις τζαμαρίες που ούτε καλσόν να ήτανε ρε παιδί μου, μικροαστικό, τόση αξία που του δίνουν όταν σκίζεται.
Μη κάνεις έτσι ρε Έλληνα μικροαστε φετιχιστή, δεν σου κάψανε και το σπίτι, ρε κότα, ηρέμησε υστερικό πλάσμα.
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά.
Οι χυμαδιά ημιπαράφρονες που επανδρώνουν τις πρώτες γραμμές των βίαιων συγκρούσεων από τη σκοπιά των όποιων ξεσηκωμένων στην Ελλάδα, δεν έχουν καμία λογική τακτικής σύγκρουσης που έχει μεν την πρέπουσα ευελιξία και χαοτικότητα αλλά επίσης στόχους.
Για αυτό είναι και αυτοί επικίνδυνοι μαλακές, κατά τη γνώμη μου, όχι γιατί σπάνε το τουτού τών άλλων βλαμμένων, για τους οποίους μόλις μιλήσαμε, ούτε γιατί στήνουν οδοφράγματα, αλλά διότι δεν ξέρουν τι κάνουν, πως να το κάνουν, τι σημαίνει μάχη, ήπιος ανταρτοπόλεμος, και κάποια μορφή λογικής σκέψης, όχι με την έννοια ρε παιδί μου τού αστικού ορθολογισμού, δεν εννοώ αυτό ρε μαλάκα μου, αλλά με την έννοια ότι και μέσα στη φωτιά πρέπει να σκέφτεσαι, ευέλικτα μεν αλλά να σκέφτεσαι, πρέπει να σχεδιάζεις, ευέλικτα μεν και στιγμιαία ως και παροδικά, μεν, αλλά να σχεδιάζεις.
Δε κρίνω με την στενή τεχνική έννοια των όρων, αλλά:
Η μορφή του κοινωνικού πολέμου μιας κοινωνίας, δεν είναι τεχνική λεπτομέρεια, δείχνει το ποιόν και των δύο ανταγωνιστικών πόλων που συμμετέχουν στη σύγκρουση.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου