The game is lost again. Be careful dear ones. I warned you.

 

I think now and say to myself.

You said it well about what you wouldn't do if you were faced with a persecuted foreign person, and even a like-minded person.

You shall not offend him, anyway it is not good to offend people, or if it is sometimes unavoidable, because of a harsh conflict Ok, but the stranger, the persecuted by power man, you should not offend him anyway.

He is supposed to be like-minded, in the broadest sense, at least.

Well now, my lads, let's not get into that, because I already have my objections.

It reminds me of a tribe and a family, and something grabs me, a tightness, something anyway.

Anyway.

Now I'm thinking the reverse of things, not the opposite.

I mean the position of the Iranian communist political refugee who was take some punches from Greek ''leftists''.

Normally, I think, he would say to himself, these are the ideological political struggles within the movement, we are fighting, and above all there are comrades in the wider ideological space of the anti-capitalist movement, left communist anarchists, who do not shared the views and practices of these people (who abused him).

Yes, let's say, the issue was reported, it was even internationalized, etc., etc.

Sharp.

The political stake is again very large, of global scope, and I will define it schematically.

Behind and beyond this global new competition, as an economic political and geopolitical competition between great imperialist superpowers, the mature - to the point of crisis of decline some say - dominant West and emerging authoritarian East (figuratively speaking), there is issues that have equally important in objective importance and more in a essential view, for people all over the world.

The freedom of people, women, minorities, democratic values and institutions as they exist, elementally yes, mainly in the Western world.

Since this ideological space, in which the abused Iranian is located, even now has trouble recognizing these elements, and the majority keeps an equal distance, or even worse, some flirt with the new authoritarian east, what reason do we have to see and worry about which punches do those equidistant from the LeftTaliban, that are take from their common space?

One would cynically say, that is their problem, let them solve it.

I'm not saying that.

First of all, the problem is bigger, because some of those who keep supposedly equal distances, also throw punches at others who are really consistent in this logic.

But who, after all, is consistent?

Shall we now think to find, what?

I suspect that the most consistent in the political space of ''equal distances'' are those who use them as a pretext.

So the honest people of this logic are simply probably suffering from Bukharin's stupidity.

I won't take it any more.

Whoever still has this divine nonsense, I congratulate him, I pity him, I respect him, but I will not take it.

The game is lost again.

Be careful dear ones.

I warned you.

---

Varoufakis of the "equal distances east-west'', violently expels a Russian anti-regime pacifist activist, from a event of the leftist party he founded.

Other, more hard-line Greek leftists beat up an Iranian communist political refugee when he protested the pro-theocrat, pro-Putin and anti-Ukraine lies they were telling at their event.

 

 

 

-------------

Σκέφτομαι τώρα και λέω στον εαυτό μου.

Ωραία τα είπες για το τι δεν θα έκανες αν είχες απέναντι σου έναν κυνηγημένο ξένο άνθρωπο, και μάλιστα ομοϊδεάτη σου.

Δεν θα τον προσβάλλεις, έτσι κι αλλιώς δεν είναι καλό να προσβάλλεις ανθρώπους ή αν κάποτε είναι αναπόφευκτο, λόγω μιας σκληρής σύγκρουσης, τον ξένο άνθρωπο, τον κυνηγημένο, δεν πρέπει να τον προσβάλλεις ούτως ή άλλως.

Υποτίθεται ότι είναι και ομοϊδεάτης σου, με την ευρεία έννοια, έστω.

Καλά τώρα, παλικάρια και παλικαρούδες μου, μην το πιάσουμε και αυτό το θέμα, γιατί ήδη έχω τις ενστάσεις μου.

Μου θυμίζει tribe αυτό και οικογένεια, και κάτι με πιάνει, ένα σφίξιμο, κάτι τέλος πάντων.

Τέλος πάντων.

Τώρα σκέφτομαι την αντίστροφη τροχιά των πραγμάτων, όχι την αντίθετη.

Εννοώ τη θέση τού Ιρανού κομμουνιστή πολιτικού πρόσφυγα που έφαγε τα σπρωξίματα του και ίσως και κάποιες μπουνιές.

Κανονικά, σκέφτομαι, θα είπε μέσα του, αυτά έχει ο ιδεολογικός πολιτικός αγώνας μέσα στο κίνημα, παλεύουμε, και κυρίως υπάρχουν σύντροφοι στον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο τού αντικαπιταλιστικού κινήματος, αριστεροί κομμουνιστές αναρχικοί, που δεν συμμερίζονται τις απόψεις και τις πρακτικές αυτών των ανθρώπων (που τον κακοποίησαν).

Να, ας πούμε, έγινε καταγγελία τού ζητήματος, διεθνοποιηθηκε μάλιστα κ.λπ κ.λπ.

Ορθά κοφτά.

Το διακύβευμα τής πολιτικής είναι πάλι πολύ μεγάλο, παγκόσμιας εμβέλειας, και θα το ορίσω σχηματικά.

Πίσω κάτω και πέραν αυτού τού παγκόσμιου νέου ανταγωνισμού, ως οικονομικού πολιτικού και γεωπολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων ιμπεριαλιστικών υπερπόλων, ώριμης -έως σε κρίση παρακμής λένε κάποιοι- κυριαρχικής Δύσης και αναδυόμενης αυταρχικής Ανατολής (σχηματικά μιλώντας), διακυβεύονται εξίσου σημαντικά σε αντικειμενική σημασία και περισσότερο σε ουσιαστική σημασία πράγματα, για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Η ελευθερία των ανθρώπων, των γυναικών, των μειονοτήτων, οι δημοκρατικές αξίες και θεσμοί όπως υπάρχουν, στοιχειωδώς ναι, κυρίως στον Δυτικό κόσμο.

Αφού αυτός ο ιδεολογικός χώρος, που μέσα του βρίσκεται ο κακοποιημένος, ακόμα και τώρα έχει πρόβλημα να αναγνωρίσει αυτά τα στοιχειώδη, και τηρεί πλειονοτικά ίσες αποστάσεις ή ακόμα χειρότερα μερικοί φλερτάρουν με την νέα αυταρχική ανατολή, τι λόγο έχουμε να βλέπουμε και να προβληματιζόμαστε ποιες μπουνιές τρώνε οι των ίσων αποστάσεων από τους Ταλιμπάν τού κοινού τους χώρου;

Κυνικά θα έλεγε κανείς, δικό τους πρόβλημα, ας το λύσουν.

Δε λέω αυτό.

Καταρχάς το προβλήμα είναι μεγαλύτερο, διότι μερικοί από αυτούς που κρατάνε υποτίθεται ίσες αποστάσεις, ρίχνουν κι αυτοί μπουνιές σε άλλους που είναι πραγματικά συνεπείς σε αυτή τη λογική.

Ποιος όμως εντέλει είναι συνεπής;

Θα κάτσουμε τώρα να βρούμε γωνία στο δίφραγκο;

Εγώ υποψιάζομαι ότι οι πιο συνεπείς στον χώρο των ίσων αποστάσεων είναι αυτοί που τις χρησιμοποιούν σαν πρόφαση.

Οπότε οι τίμιοι αυτής τής λογικής απλά μάλλον πάσχουν από την ανοησία τού Μπουχάριν.

Δεν θα πάρω άλλο.

Όποιος έχει ακόμα αυτή τη θεϊκή ανοησία, τον συγχαίρω, τον λυπάμαι, τον σέβομαι, αλλά δεν θα πάρω.

Το παιχνίδι έχει χαθεί πάλι.

Να προσέχετε αγαπητοί.

Εγώ σας προειδοποίησα.

Ιωάννης Τζανάκος 

---

 

 

 

Ιωάννης Τζανάκος