Thucydides is not Carl Schmitt. ''Yes, I support..''

What happens when ultra-conservative reactionary forces or even fascists do not simply infiltrate a just struggle against a fascist conquering imperialism or against an oppressor within the "nation", but are already strongly present from the start of this struggle and slowly acquire a hegemony?

Can this struggle continue to be considered just, and therefore worthy of our support?

I answer directly, that Yes, if not in all cases at least in many specific cases we are obliged to risk supporting a people or a social mass which falls victim to an external intervention or an intra-national oppression, even when that people or social mass is subject to reactionary or even fascist ideas.

It is not the best case of political/ideological choice and decision, but it cannot be done otherwise in my opinion.

I have been tormented by this question, and since I am, even as a fictional Greek, a Thucydian, and not a kantian or hegelian Marxist, political analyst, I employ the Thucydian blend of realism and moral judgment to answer Yes, I support the Syrian people against Russian rule and of the National Socialist Fascist Assad regime, knowing that despite the makeup conservative Islamist as well as Islamofascist forces dominate, Yes, I support the struggle of Kurdish nationalism against almost all other nationalisms, and I don't mean only the PKK but all other factions, communist left but and right-wing, Yes, I support the Ukrainian people against the Russian expansionist conqueror fascist monster knowing that within the Ukrainian struggle there are indeed strong democratic and leftist elements but the main axis of resistance is the right and sometimes the extreme right.

I am not a Marxist hypocrite, I am a Greek amateur philosopher who likes to imagine that he wants and promotes the truth and the courage to speak it bluntly and without Western Marxist or anti-Marxist moralisms.

 

Τι γίνεται όταν υπερσυντηρητικές αντιδραστικές δυνάμεις ή ακόμα και φασίστες δεν διεισδύουν απλώς σε έναν δίκαιο αγώνα ενάντια σε έναν φασίστα κατακτητικό ιμπεριαλισμό ή ενάντια σε έναν καταπιεστή εντός τού «έθνους», αλλά είναι ήδη από την εκκίνηση αυτού τού αγώνα ισχυρά παρούσες και σιγά σιγά αποκτούν μιαν ηγεμονία;

Μπορεί αυτός ο αγώνας να συνεχίζει να θεωρείται δίκαιος, άρα άξιος τής υποστήριξης μας;

Απαντώ ευθέως ότι, Ναι, αν όχι σε όλες τις περιπτώσεις πάντως σε πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις είμαστε υποχρεωμένοι να ρισκάρουμε να υποστηρίξουμε έναν λαό ή μια κοινωνική μάζα που πέφτει θύμα μιας εξωτερικής επέμβασης ή μιας ενδοεθνικής καταπίεσης, ακόμα κι όταν αυτός ο λαός ή η κοινωνική μάζα υπόκειται σε αντιδραστικές ή ακόμα και φασιστικές ιδέες.

Δεν είναι η καλύτερη περίπτωση πολιτικής/ιδεολογικής επιλογής και απόφασης, αλλά δεν γίνεται αλλιώς κατά την γνώμη μου.

Έχω βασανιστεί πολύ από αυτό το ερώτημα, και μιας και είμαι, έστω ως φαντασιακά Έλληνας, θουκιδίδειος και όχι εγελοκαντιανός ή εγελομαρξιστής πολιτικός αναλυτής, επιστρατεύω την θουκιδίδεια μείξη ρεαλισμού και ηθικής κρίσης για να απαντήσω Ναι, υποστηρίζω τον συριακό λαό ενάντια στην κυριαρχία τής Ρωσίας και του εθνικοσοσιαλιστικού φασιστικού καθεστώτος Άσαντ, γνωρίζοντας ότι παρά το μακιγιάζ κυριαρχούν συντηρητικές ισλαμιστικές ως και ισλαμοφασιστικές δυνάμεις, Ναι, στηρίζω τον αγώνα τού κουρδικού εθνικισμού εναντίον σχεδόν όλων των άλλων εθνικισμών, και δεν εννοώ μόνον το ΡΚΚ αλλά και όλες τις άλλες φράξιες, κομμουνιστικές αριστερές αλλά και δεξιές, Ναι, στηρίζω τον ουκρανικό λαό απέναντι στο ρωσικό επεκτατικό κατακτητικό φασιστικό τέρας ξέροντας ότι μέσα στον ουκρανικό αγώνα υπάρχουν μεν ισχυρά αστικά δημοκρατικά και αριστερά στοιχεία αλλά ο κύριος άξονας τής αντίστασης είναι η δεξιά και μερικές φορές η άκρα δεξιά.

Δεν είμαι μαρξιστής υποκριτής, είμαι ένας Έλληνας ερασιτέχνης φιλόσοφος που τού αρέσει να φαντάζεται ότι θέλει και προωθεί την αλήθεια και το θάρρος να την εκφέρεις αφτιασίδωτα και χωρίς δυτικές μαρξιστικές ή αντιμαρξιστικές ηθικολογίες.

 

Ιωάννης Τζανάκος