Ας μην αφήσουμε τη κυβέρνηση αυτή σε χλωρό κλαρί, ούτε λεπτό πλέον, αλλά ας δούμε ταυτόχρονα και την ευρύτερη κοινωνικοανθρωπολογική διάσταση τής τραγωδίας στα Τέμπη.
Σε αυτό με παρακινεί μια παράλληλη συζήτηση που έχω με τον Νίκο και τον Βάγγο, δύο φίλους που δεν θέλω να βγάλω στα μανταλάκια (για αυτό δεν λέω το πλήρες διαδικτυακό όνομα), με τους οποίους βρίσκομαι σε μια διαρκή συμφωνία διαφωνία, για τους ίδιους λόγους αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους αν και επίσης σε μερικά συμφωνούν και σε μερικά σίγουρα διαφωνούν.
Το μυαλό μου έχει γίνει πάλι τροχονόμος.
Ελπίζω να μη πάρει πολύ αέρα και χάσουμε τη διαδρομή.
Λοιπόν.
Τόνισα εμφατικά το ζήτημα εφαρμογής σύγχρονης τεχνικής έλεγχου κ.λπ.
Επίσης τόνισα την ευθύνη τής συγκεκριμένης Δεξιάς κυβέρνησης, αλλά και τού ΣΥΡΙΖΑ για την μη τήρηση κανενός πρωτοκόλλου ασφαλείας και σε αυτό τον κλάδο παραγωγής, διότι είναι κλάδος παράγωγης κι αυτός, και μάλιστα σύμφωνα με την πιο σκληρή μαρξιστική οικονομική θεωρία είναι κλάδος όπου υπάρχει παραγωγικό και όχι εμπορικό κεφάλαιο (μη καπιταλιστικά παραγωγικό κεφάλαιο).
Επιπλέον τίθεται ζήτημα ανθρώπινης ουσίας, διότι δεν υπάρχει σε αυτό τον κλάδο απλά μεταφορά προϊόντων κ.λπ διακυβεύονται με κρίσιμο τρόπο πολλές ανθρώπινες ζωές.
Τόνισα ότι η αποκάλυψη από τον Ραγκούση τού ΣΥΡΙΖΑ ότι το σύστημα τηλεδιοίκησης εγκαταλείφθηκε από την δεξιά διοίκηση έριξε ένα παραπάνω βάρος στην ευθύνη τής δεξιάς διοίκησης, αλλά αυτό, παρά ίσως τις ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να ελαφρύνει παρά πολύ τις ευθύνες και του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα τής ασφάλειας.
Τόνισα αρχικά ότι η διαδικασία ιδιωτικοποίησης στρατηγικών υποδομών, ως διαδικασία αλλά και ως αποτέλεσμα, περιέχει κινδύνους για το δημόσιο κοινό αγαθό και τα ξεχωριστά άτομα, που δεν περιορίζονται στο ζήτημα διαχείρισης ή ασφαλείας, και αυτό δεν αθωώνει βέβαια τον κρατισμό σε όλες τίς εκδοχές του, ούτε όμως τον υπερβαίνει, οδηγώντας μας στην διαπίστωση μιας κοινής αδυναμίας κρατισμού φιλελευθερισμού, όταν μιλάμε για αυτό που ο αείμνηστος Σάκης Καράγιωργας ονόμαζε, ακολουθώντας την σοσιαλδημοκρατική αλλά και ευρύτερη επιστημονική παράδοση τής εποχής του, αδιαίρετο αγαθό.
Οι ιδιωτικές εταιρείες δεν αναλαμβάνουν να φτιάξουν δίκτυα σε βαριές στρατηγικές υποδομές, δεν μπορούν να αντέξουν ένα τέτοιο κόστος που προϋποθέτει μια μορφή εγγενούς ελλείμματος, για να το πω έτσι, είναι δηλαδή υποδομές που για να γίνουν χρειάζεται μεγάλο κομπόδεμα για να ξοδευτεί χωρίς κερδοσκοπικό όφελος για δεκαετίες, αυτό το κάνει το δημόσιο ή πιο στενά, συνήθως, το κράτος, και έπειτα, αυτές οι εταιρίες κάθονται ούτως ειπείν πάνω σε αυτές τις υποδομές βγάζοντας κέρδος, το οποίο όμως είναι επί τής ουσίας ένα επιδοτούμενο από το κράτος και τους φορολογούμενους πολίτες (συνήθως φτωχούς πολίτες) κέρδος.
Αυτό το πράγμα είναι ο νεοφιλελευθερισμός σε λίγα λόγια, και αυτό το πράγμα, το ακολουθούν πιστά όχι μόνον οι δυτικοί καπιταλιστές αλλά και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι αλλά και οι Ιρανοί καπιταλιστές, με τον δικό τους πιο κρατικοκαπιταλιστικό τρόπο, αλλά αυτό το πράγμα γενικά είναι ένα σκάφος που βυθίζεται και απειλεί να πάρει μαζί του όλη την παγκοσμιοποίηση με τα καλά και τα κακά της και βέβαια όλη την παγκόσμια οικονομία και στο τέλος όλη την ανθρωπότητα.
Γιατί αυτό το ψεύτικο πράγμα να πρέπει να έχει ακόμα το νερό, τα τρένα, το οδικό δίκτυο, το ρεύμα στα χέρια του;
Ξεκινάμε από αυτό το ερώτημα, και εκεί χωρίζουν πολλοί δρόμοι μας. Προτού φτάσουμε στο ζήτημα καπιταλισμός ή εργατική δημοκρατία; ας απαντήσει ο καθένας σε αυτό το ερώτημα.
Η δική μου απάντηση είναι ότι αυτό το πράγμα δεν έχει μέλλον, ακόμα κι αν ο καπιταλισμός συνεχίσει να υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα.
Πάμε τώρα στο κράτος-δημόσιο λείψανο που ο νεοφιλελευθερισμός έχει αφήσει να υπάρχει ακόμα, στις στρατηγικές υποδομές.
Εκεί το κράτος έχει κρατήσει την μερική αρμοδιότητά του, και για να το πω λαϊκά πρέπει να το κάνει αυτό προς όφελος των ιδιωτών παίζοντας τον ρόλο του ανίσχυρου κορόιδου, που συνεχίζει να τρώει τις βρισιές τής νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας του κάθε Άδωνη ή Βορίδη ή των σκύλων τού ΣΚΑΪ.
Είναι αυτό το κράτος εκεί ένα αξιόπιστο κράτος;
Όχι. Ήταν ποτέ; Προτού δηλαδή υπάρξει η ιδιωτικοποίηση; Περισσότερο από ό,τι πριν την ιδιωτικοποίηση.
Πριν την ιδιωτικοποίηση υπήρχε σε πολλούς παραγωγικούς κλάδους τού δημοσίου ή κράτους μεγάλη διαφθορά, υπήρχε αδιανόητη γραφειοκρατία, πελατειακό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα υπήρχε μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρας υπηρεσιακότητας, την οποία η ιδιωτικοποίηση την ξερίζωσε.
(συνεχίζεται).
Συνεχίζοντας λοιπόν την σύντομη και μη επαρκή επιστημονικώς περιήγηση μας στο ειδικό κοινωνικοανθρωπολογικό «τοπίο» τού δημοσίου γενικά, και τού ελληνικού δημοσίου ειδικότερα, όπως αυτό δομείται μετά από την νεοφιλελεύθερη «μεταρρύθμιση», ας δούμε το μέτρο τής πραγματικής ευθύνης τού προσωπικού του, όταν αυτό όντως λειτουργεί ως ένας ακόμα διαλυτικός αποσυνθετικός παράγοντας.
Σε χώρες χωρίς ισχυρή νεωτερική κουλτούρα δεν υπήρξε ποτέ έλλειψη αυτής τής διαλυτικής αποσυνθετικής κατάστασης μέσα στις κρατικές υπηρεσίες. Ξεκινάμε με αυτό το δεδομένο.
Υπάρχουν πολλές παράμετροι αυτής τής μη-ιδιάζουσας πραγματικότητας που περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος όλου τού πλανήτη, επομένως δεν έχει νόημα να παραθέσουμε εδώ ό,τι μπορούμε να παραθέσουμε, παρά μόνον να θυμόμαστε ότι μιλάμε για μια κατάσταση που δεν αφορά την Φαιδρά Πορτοκαλέα και μόνον.
Αντί να στρέφουμε τα βέλη μας προς αυτήν την κάπως ασαφή πολιτισμιολογική, θα έλεγα «βεμπεριανά» οριζόμενη διαίρεση τού κόσμου, θα έλεγα πως θα ήταν φρόνιμο να ξεκινήσουμε με την «γνωστική αποδοχή» τού ντόπιου σημείου εκκίνησης της, το οποίο πριν την νεοφιλελεύθερη αξίωση αλλαγής του ήταν δομημένο σε ένα σχετικά ισορροπημένο «γραφειοκρατικό σώμα» με όλες του τις παθογένειες τις προερχόμενες γενικά από τον «κρατισμό» αλλά και από τον ειδικό «κρατισμό» που υπάρχει ως μη-ιδιάζουσα απάντηση οιονεί μη-ολοκληρωμένων νεωτερικών κοινωνιών στην ραγδαία νεωτερικότητα.
Αυτό όμως το «γραφειοκρατικό σώμα» λειτουργούσε ωστόσο και θετικά, υπήρχε άρα στο ελληνικό δημόσιο, όπως είπα πριν, μια γραφειοκρατική επάρκεια, μια υπηρεσιακή συνέχεια, ένα κάποιο υπηρεσιακό ήθος, το οποίο εκφράζονταν ακόμα και στο επίπεδο των άμεσων συμπεριφορικών εκφράσεων.
Αυτό το ήθος δεν το κράτησε ο βαλκάνιος νεοφιλελευθερισμός των νεοκατσαπλιάδων τής ΝΔ, το διέλυσε χωρίς κανέναν δισταγμό και το έριξε στην πυρά τού υποτιθέμενου γραφειοκρατικού παρελθόντος, παρουσιάζοντας την πρακτική της ως μια καινοτόμα πρακτική χωρίς τα βαρίδια τού παρελθόντος.
Να αστειευτώ λίγο, χρησιμοποιώντας ένα κινηματογραφικό παράδειγμα:
Η ΝΔ είναι σαν το Σακκελάριο και την Βουγιουκλάκη στο «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο».
Διαλύεται ο ρόλος τού άτεγκτου καθηγητή Φιλολογίας που ακολουθεί τα παλιά ιεραρχικά μοτίβα παράδοσης και μάθησης για να έρθει το ακροδεξιό «νιάου νιάου βρε γατούλα» που ούτε αυτό δεν κάνει που έκανε παλιά ο καθηγητής αυτός, ούτε τίποτα, μόνο αέρας κοπανιστός και ένα ξεπούλημα μπιρ παρά.
Ας φανταστούμε αυτόν τον καθηγητή λίγο περισσότερο μεσανατολικά, ας πούμε χρησιμοποιώντας την φαντασία μας ότι δεν δίδασκε Ιλιάδα ή Οδύσσεια αλλά αποσπάσματα από το Κοράνι σε μια ομοσπονδία μεσανατολικών φυλών.
Τι κάνει η ΝΔ; Παίρνει μια τέτοια ομοσπονδία φυλών τής κοινωνίας και τού πελατειακού κράτους, και αφού υπόσχεται «εκσυγχρονισμόν» τα πουλάει όλα (μαζί με τον Σύριζα), και ρίχνει το παράγγελμα μιας αέρα πατέρα ιδιωτικοποίησης, σε όλα, ενόσω παρεμπιπτόντως μοιράζει τα ιμάτια τού κράτους σε ξένες πολυεθνικές, Πιερρακάκη πες αλεύρι, ο Γκέητς σε γυρεύει, αλλά και σε ντόπιους μεγαλοφυλάρχους κατσαπλιάδες κατασκευαστές και ενίοτε πλοιοκτήτες ημι-λαθρεμπορικών που σπάνε εδώ και δεκαετίες όλα τα εμπάργκο που έχουν τεθεί από την Δύση.
Ναι, ξέρω, ο σταθμάρχης φταίει και αυτός, ήταν βύσμα χύμα στο κύμα, και αυτός ο λαός ήταν και είναι επιφανειακά μοντέρνος. Σώπα.
Καλώς ήρθατε στην βαθιά μέση ανατολή, αλλά μη αυταπατάσθαι, και ο Άδωνης εντός αυτής πάντα Βεδουίνος ήτανε.
Κάποτε υπήρχε σε αυτόν τον τόπο και ένας καλός συντηρητικός δημόσιος υπάλληλος, ένας μίζερος σταθμάρχης, ή ένας τμηματάρχης β', και ένας στρυφνός φιλόλογος, και τον διαλύσατε κι αυτόν.
Τώρα φάτε Άδωνη, Σκέρτσο και στο βάθος...Σύριζα..
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου