Παιχνίδια στον αφρό και θεωρίες του βάθους. Ένα ωραίο αδιέξοδο..

 

Η ικανότητα να «περικλείεις» αντιφάσεις που δημιουργείς είναι εκδήλωση της μέγιστης στρατηγικής ικανότητας. 

Φαίνεται αρχικά πως όλα είναι μόνον ένα παιχνίδι, και οι αφελέστεροι ερμηνευτές φαντάζονται πως όλα είναι τεχνητά. 

Όμως οι αντιφάσεις που δημιουργούνται με τα ίδια τα χέρια του στρατηγικού παίχτη δημιουργούνται στη βάση αναγκαιοτήτων που δεν είναι επιλεγμένες.

Το παιχνίδι των δημιουργημένων αντιφάσεων είναι ένα δευτερογενές επίπεδο πάνω στο θεμελιακό «πρώτο» επίπεδο των νομοτελειακών αντικειμενικών αντιφάσεων. 

Έτσι λοιπόν μας παρουσιάζεται η εικόνα της ικανότητας δημιουργίας αντιφάσεων και της περίκλεισής τους ως μέρος της ευρύτερης ικανότητας περίκλεισης αντιφάσεων που δεν δημιουργούνται από τα ίδια τα «παιγνιώδη» υποκείμενα.

Αν έχει κάποια σημασία η έννοια της ηγεμονίας αυτή αφορά το σύστημα αυτών των δύο επιπέδων. 

Η ικανότητα όμως να αξιοποιείς αυτό το εύπλαστο δεύτερο επίπεδο και μέσω αυτού να χειρίζεσαι το πρώτο (μη-επιλεγμένο) επίπεδο αντιφάσεων δεν σημαίνει επίσης πως αυτό (το δεύτερο επίπεδο) είναι δημιουργημένο από τα υποκείμενα.

Ειδικά αν μιλάμε για μια συντελεσμένη ιστορική δομή.

[Η στρατηγική της δημιουργίας έντασης μεταξύ της στρατηγικής και της τακτικής ύπαρξης της κοινωνίας είναι επίσης μια σχηματισμένη στρατηγική δομή]. 

Ένα πολύμορφο πεδίο επιλογών έντασης μεταξύ μερικών και ολικών αποφάσεων βρίσκεται στην διάθεση της ηγετικής τάξης και όλοι οι υπόλοιποι χορεύουν στον ρυθμό τους, δηλαδή στον ρυθμό της.

Η ηγεμονία λοιπόν, όπως την παρουσιάζουμε εδώ, είναι μια ξεκάθαρη κυριαρχία της ηγετικής τάξης και πολλοί από αυτούς που νομίζουν πως έχουν στο τσεπάκι τους την ουσία και την υφή της πολιτικής της συνήθως πλανώνται οικτρά.

Φυσικά υπάρχουν και «παλιές καραβάνες» της τακτικής-στρατηγικής των υποτελών τάξεων που δεν «τσιμπάνε» στο παιχνίδι τόσο εύκολα και ξέρουν να περιμένουν ή να επιφυλάσσονται, ειδικά όταν όλα φαίνονται πολύ εύκολα (για τους ίδιους) για να είναι εύκολα ή πολύ δύσκολα (για τους αντίπαλους) για να είναι δύσκολα.

Οι άσσοι στο μανίκι των μεγάλων μάγων της αστικής κυριαρχίας δεν είναι τόσο πολλοί αλλά τα χαρτιά είναι σημαδεμένα. 

Αλλά και να ξέρεις το σημάδεμα αυτό και να αποφεύγεις να «λερώσεις τα χέρια» σου με τα «παιχνίδια» του κυρίαρχου παίχτη μπορεί να είναι απλά συμμετοχή στο παιχνίδι χωρίς καν να το ξέρεις. Η αλληλοχλεύη μεταξύ: των συμμετεχόντων στο παιχνίδι [στο «δεύτερο» επίπεδο] (από την σκοπιά των υποτελών) και των μη-συμμετεχόντων στο παιχνίδι, και η συνεχής αλληλο-αποκάλυψή τους σε σχέση με το μεγάλο παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο στον παίχτη-νικητή και απατεώνα μάγο.  

Αυτό που μένει άθικτο δεν είναι μόνον το πρώτο επίπεδο των αντιφάσεων (σιγά την αποκάλυψη) αλλά το σημείο που αυτό ενώνεται με το πεδίο δημιουργίας.

Η προσπάθεια να απαλειφθεί αυτό το δεύτερο επίπεδο με την θεωρητική αναγωγή στο πρώτο ή η προσπάθεια να γίνει το δεύτερο επίπεδο το κύριο επίπεδο θεωρητικής και πρακτικής δράσης είναι η ίδια αντι-διαλεκτική προσπάθεια.
Από την μία το επαναστατικό βάθος από την άλλη ο ρεφορμιστικός δημοκρατικός αφρός.

Ιωάννης Τζανάκος