Οι ξεκούρδιστες ευρωαριστερές ευρωκομμουνιστικές και (ευρω)αριστερίστικες λατέρνες τής ηγεμονο-λογίας/γκραμσιανο-λογίας και τής κινηματο-λογίας..

Η αδυναμία μιας κοινωνικής τάξης με ιστορικό χαρακτήρα δεν είναι παροδική σε σχέση με το μέλλον που τής έχει «ετοιμασθεί» από την ίδια την ιστορία αλλά δεν το «κατέχει» «ακόμα»:

Όταν μια κοινωνική τάξη έχει ιστορικό χαρακτήρα και δεν τον έχει ακόμα «εκφράσει», δεν μπορεί να υπάρξει για σημαντικό διάστημα ως ένα ισοδύναμο κοινωνικό Είναι σε σχέση με την κυρίαρχη και εκφρασμένη δύναμη που είναι η κυρίαρχη τάξη και η κοινωνία της. 

Η δύναμη της κυρίαρχης ιστορικής κοινωνικής τάξης εκδηλώνεται και στην πολυμορφία τής κοινωνίας που σχηματίζει.

Όπως έχουμε πει και αλλού αυτή η έλλειψη «ισορροπίας» ανάμεσα σε δύο ιστορικές κοινωνικές τάξεις (την κυρίαρχη και την ανερχόμενη) είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν αφορά την εργατική τάξη και την αστική τάξη, τις δύο ανταγωνιστικές τάξεις στον καπιταλισμό.  

Η εργατική τάξη δεν έχει τα ερείσματα που είχε η αστική τάξη κατά την φάση της ιστορικής ανόδου της, ούτε έχει την δυνατότητα να φτιάξει «οχυρώσεις» τής ίδιας δύναμης και επάρκειας όπως αυτές που δημιούργησε η αστική τάξη λόγω της δυνατότητάς της για ένα διάστημα να είναι εκμεταλλεύτρια αν και μη-κυρίαρχη ή μισο-κυρίαρχη τάξη.  

Το λάθος πολλών νεο-γκραμσιανών αναλυτών έχει να κάνει με την μη-επίγνωση της ανομοιότητας της ιστορικής ανόδου των δύο τάξεων λόγω της θεμελιωδώς διαφορετικής σχέσης τους με την οικονομική εξουσία και δύναμη. 

Η αστική τάξη σκαρφάλωσε στην κυριολεξία στην κεντρική κυρίαρχη δύναμη με σταδιακά βήματα και απότομες ανόδους αντιστοιχώντας πάντα σε ένα είδος οικονομικής δύναμης και επέκτασης στα πλαίσια πάντα της «διαχρονικής» δομής της οικονομικής εκμετάλλευσης, παρά τις ριζικές διαφορές της ειδικής εκμεταλλευτικής δομής που αντιπροσώπευε με τις ειδικές εκμεταλλευτικές δομές των προ-αστικών εκμεταλλευτικών τάξεων.

Η ιστορική δύναμη της εργατικής τάξης, αντίθετα, προκύπτει μέσα από ένα κενό δύναμης και μιαν απόλυτη αποξένωση από τους όρους της δύναμης.

Μπορεί η εργατική τάξη να είναι ο παραγωγός των πάντων, και σε αυτήν να συμπεριλαμβάνονται σιγά σιγά όλες οι «διανοητικές» επαγγελματικές ομάδες όπως είναι οι προλεταριοποιημένοι επιστήμονες, οι προλεταριοποιημένοι «δημόσιοι λειτουργοί», αλλά δεν έχει στην κυριολεξία τίποτα.

Αυτό φανερώνει έναν ειδικό ιστορικό σκοπό αλλά και ειδικά ιστορικά καθήκοντα που αφορούν την κοινωνία στο σύνολό της αλλά και την τάξη ως φορέα των ιδιαίτερων ιστορικών της συμφερόντων. 

Όλα αυτά έχουν αναλυθεί, αν και έχουν συσκοτιστεί τελευταία με την ευρω-αριστερή και «κινηματική» (αριστερίστικη) προπαγάνδα που εκφράζουν μετα-λενινιστικές φαντασιώσεις με σαφή μικροαστικό (ιδεολογικό) προσανατολισμό. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.

Το μόνο που μπορώ να επαναλάβω είναι πως ένα από τα στοιχεία που φανερώνουν τη αδυναμία της τάξης μας είναι η δομική της αδυναμία, εντός του καπιταλισμού αλλά και εντός του μεταβατικού σοσιαλιστικού κράτους, να ορθώσει ένα είδος πολλαπλότητας αντίστοιχης με την πολλαπλότητα της αστικής τάξης σήμερα, αλλά και την πολλαπλότητα που ενσάρκωνε η αστική τάξη κατά την «ηρωική» της περίοδο. 

Η ανάγκη μπετοναρίσματος των εργατών, μισθοσυντήρητων, και φτωχών αγροτών σε ΕΝΑ πολιτικό και ιδεολογικό φορέα είναι ανάγκη που προκύπτει από μια ιστορική αδυναμία η οποία όμως δεν υπερβαίνεται με ευχολόγια και απομιμήσεις της «ηγεμονικής» πορείας της αστικής τάξης. 

Τέρμα τα αστεία. 

Τέρμα και οι φαντασιώσεις. 

Αυτή είναι η ιστορική αναγκαιότητα και εδώ τελειώνει και η κουβέντα. 

Αν τώρα αμφισβητείται η ιστορική αντιστοιχία αυτής τής νομοτελειακής (ιστορικής) πολιτικης Εν-ότητας με τον ένα ή τον άλλο φορέα αυτό είναι ένα άλλο θέμα..

 

Ιωάννης Τζανάκος