Οι εξελίξεις στην Τουρκία..

Ο τουρκικός λαός, η τουρκική κοινωνία, οι Τούρκοι πρέπει να αποφασίσουν σε ποιον δρόμο θα πορευτούν, από εδώ και στο εξής.

Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία για το πάνω από το 10% που ψηφίζει γκρίζους λύκους, και για τους ισλαμοσυντηρητικούς «πελάτες» τού ψευτοσουλτάνου, δεν υπάρχει πλέον άλλη ευκαιρία για τούς νεοκεμαλιστές για να απαρνηθούν, έστω με έμμεσο τρόπο, το εθνορατσιστικό παρελθόν τους, τώρα που διακυβεύονται κι αυτές ακόμα οι κοσμικές-προοδευτικές κοινωνικές αρχές που επέβαλλε ο θεμελιωτής τού ρατσιστικού κράτους τής Τουρκίας.

Ο Ερντογάν και το καθεστώς του μπαίνουν πλέον σε μια τροχιά αγώνα ζωής-και-θανάτου.

Έχει μια ισχυρή εφεδρεία: τον εθνοφασίστα Πούτιν.

Ο άλλος εθνοφασίστας φίλος του, ο Τραμπ, εξουδετερώθηκε προσωρινά, και τώρα τού έχει «μείνει» το άλλο κάθαρμα, ο Πούτιν.

(Το ίνδαλμα τού Λαφαζάνη, και άλλων μισότρελων, κυρίως ακροδεξιών, στην χώρα μας).

Για να πάρει όμως υποστήριξη από τον μαφιόζο, πρέπει να δώσει κι άλλα, κι άλλα, και αυτά που θα δώσει δεν μπορεί παρά να βάλουν την Τουρκία σε αντιφάσεις, και μεγάλες γεωπολιτικές περιπέτειες.

Για να αποχωρήσει η Τουρκία από το δυτικό μπλοκ, και να προσχωρήσει στο ανατολικό-ρωσικό μπλοκ, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω μιας στρατιωτικής παρακρατικής κίνησης υποστήριξης τού ψευτοσουλτάνου σε περίπτωση που αυτός θα θελήσει να γυρίσει το τιμόνι όλης τής χώρας.

Θα είναι κάτι σαν πραξικόπημα υποστήριξης.

Αυτό όμως ήδη ενέχει κινδύνους ξεσπάσματος μιας πάλης ζωής-και-θανάτου μέσα στον στρατό και το βαθύ κράτος, την ίδια στιγμή βέβαια που είναι σίγουρο ότι σε περίπτωση τέτοιων εξελίξεων και οι Η.Π.Α θα βάλουν το χεράκι τους, ίσως ακόμα προσεκτικότερα αυτή τη φορά, αλλά θα το βάλουν.

(Περιμένω τότε καταγγελία τού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, από τον ελλαδικό και κυπριακό αριστερισμό και κνιτισμό).

Τέλος πάντων.

Ο τουρκικός λαός έχει μια ευκαιρία, ανοίγεται ένα παράθυρο ειρήνης και συνεννόησης αν απαλλαχθεί από το τέρας που διάλεξε να τον «σώσει» από τον κεμαλισμό για να τον βυθίσει ακόμα πιο βαθιά στα σκατά.

Οι λαοί είναι υπεύθυνοι, και στην περίπτωση αυτή, τού τουρκικού λαού, η ευθύνη είναι ακόμα πιο βαριά, εφόσον αυτός ο λαός δέχτηκε εδώ και αιώνες να παίζει -μέσω τού αγαπημένου από αυτόν κράτους του- τον ρόλο τού νταή και τού αφεντικού.

 

Ιωάννης Τζανάκος