Σάββατο, 26 Νοεμβρίου 2016 - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΘΗΛΩΣΗ..

 

 

Σύμφωνα με την τυπική μαρξιστική έννοιά του το Κεφάλαιο είναι ένα όριο του ίδιου του εαυτού του, ο καπιταλισμός έχει απόλυτους όρους αυτοπεριορισμού κυρίως γιατί θεμελιώνεται στο «ελεύθερο» εμπόρευμα-εργασιακή δύναμη ή ουσιαστικότερα στην μισθωτή εργασία, την μισθωτή δέσμευση της εργασίας, όπως (όλα αυτά) παράγονται από την αποξένωση του άμεσου παραγωγού από τους αντικειμενικούς όρους της παραγωγής (και <αντιστρόφως> την παράγουν/ανα-παράγουν). 

Η αποξένωση των παραγωγών από τους αντικειμενικούς όρους της παραγωγής παρουσιάζει την οντολογική αποξένωση της ίδιας της άμεσης εργασίας από το υλικό μέσο της πραγμάτωσής της. 

--

 

Η ίδια η ιστορία των εργασιακών και λαϊκών κινημάτων και των επαναστατικών ελίτ και γραφειοκρατιών που τα καθοδήγησαν προς την εξουσία, έδειξε πως αυτό που παράχθηκε ως «απάντηση» στο Κεφάλαιο ήταν ένα μεταβατικό κοινωνικό σύστημα με στοιχεία και από τον καπιταλισμό και από την «ιδέα» και την «πράξη» μιας κοινωνίας πέραν των νομοτελειών που αυτός σημαίνει.

Με λίγα λόγια, η ίδια η επαναστατική ιστορία κατά την πραγματική της πορεία, ειδικότερα μάλιστα κατά την ειδική της πορεία προς τον απώτατο στόχο (πέραν δηλαδή του σοσιαλδημοκρατικού φιλοκαπιταλισμού), έφερε στο φως μια μεταβατική κατάσταση με μόνιμα χαρακτηριστικά. 

Επίσης, όταν τίθεται πραγματικά το ζήτημα της εξουσίας, όχι για τον «απόλυτο κομμουνισμό» αλλά για ένα μεταβατικό ηγεμονικό επαναστατικό κράτος, αυτό που εμφανίζεται είναι μια αντίστοιχη μεταβατική κατάσταση και μάλιστα αυτή έχει τις βάσεις της στην ίδια την μεταβατικότητα των κοινωνιών που την γεννάνε, πάντα σε μια περιφέρεια του μητροπολιτικού (ιμπεριαλιστικού) κέντρου.

Ας θεωρηθεί αυτό μια έλλειψη, μια προβληματική καθήλωση, αλλά έτσι είναι ακόμα.

Επίσης, μετά από αρκετές διαλεκτικές και ευφυείς οικειοποιήσεις αυτής της μεταβατικής κατάστασης, αυτήν με όλο της το ιδεολογικό πολιτικό και στρατιωτικό φορτίο την λαμβάνουν και αντιδραστικές μαύρες δυνάμεις. 

Αν υποθέσουμε πως στην Λατινική Αμερική αυτή την οικειοποίηση την διενεργούν δυνάμεις που τήρησαν κάποια πραγματικά προσχήματα (λ.χ οι τσαβιστές) σε άλλες περιοχές με ανάλογα χαρακτηριστικά την οικειοποίηση την διενεργούν σκοτεινότερες δυνάμεις (Μέση Ανατολή).

Υπάρχουν τρείς (3) απαντήσεις σε αυτή την μόνιμα καθηλωτική πλέον κατάσταση:
 

1.  

Αναζήτηση ενός ενδιάμεσου δρόμου μεταξύ φιλοκαπιταλιστικής σοσιαλδημοκρατίας και κομμουνισμού, και στην «περιφέρεια» και στην «μητρόπολη» (με διάφορες μορφές).

Αυτή η απάντηση, αν δεν υποκύψει τελικά στην τυπική σοσιαλδημοκρατία, μαγνητίζεται από τις αντιδραστικές «τοπικές» εναλλακτικές δυνάμεις που έχουν ήδη διενεργήσει μιαν οικειοποίηση του πρωταρχικού επαναστατικού μοντέλου. 

2.  

Συνέχιση της πρώτης αντι-μητροπολιτικής αντι-ιμπεριαλιστικής εξέγερσης με προοπτική μιαν καλύτερα οργανωμένη «μεταβατική κοινωνία», όπου το καλύτερο-προτιμότερο μπορεί να εννοείται με την έννοια της σκληρότερης ή αντίθετα τής μετριοπαθέστερης στάσης απέναντι στις παραμένουσες καπιταλιστικές δομές. 

Και εδώ υπάρχει ένας μαγνητισμός από αντιδραστικές «τοπικές» δυνάμεις, αν και η κομμουνιστική θεμελίωση σχηματίζει (κάπως τεχνητά) ιδεολογικά και πολιτικά «αντισώματα». 

3.
Υπάρχει η πρόταση για έναν αμιγή, «καθαρό» αντι-καπιταλισμό στην βάση της ριζοσπαστικής κριτικής κάθε παραμονής σε κάθε μεταβατικότητα.

Αυτή η στάση ενώ έχει τα φαινομενικά θετικά και ελπιδοφόρα χαρακτηριστικά της επαναστατικότητας και της κριτικής της εγκατάλειψης του πραγματικού αντικαπιταλισμού και αντιεθνικισμού, σημαίνει μιαν έμμεση ή ακόμα και άμεση ξεδιάντροπη συμμαχία με το μητροπολιτικό ιμπεριαλιστικό Κεφάλαιο, χωρίς τελικά να καταπολεμάται (στην ίδια την μητρόπολη) ούτε αυτό, άρα ούτε το Κεφάλαιο εν γένει. 

Αν με ρωτήσετε ποιά είναι η λύση αυτού του ιστορικού αινίγματος, και πως θα ξεκινούσαμε πάλι με αξιώσεις την παγκόσμια επανάσταση, θα σας απαντήσω:

ΔΕΝ ΞΕΡΩ..

Εσείς που είστε τόσο πάνσοφοι επαναστάτες, μπορείτε να πιστεύετε πως έχετε την λύση.

Τα συγχαρητήριά μου.

 

Ιωάννης Τζανάκος