Η αλλαγή της αλυσίδας. Ο κόσμος των πολλών βαρών..

Η παρόρμηση ενός εγκλωβισμένου ανθρώπου να φύγει μακριά από τα δεσμά του μπορεί να είναι ένα μέσο για να αποδεχθεί τα δεσμά κάθε μορφής.  

Απομακρυνόμενος μέσα στην φαντασία του από τη συγκεκριμένη αλυσίδα που σέρνει ήσυχα ή με θόρυβο ανακαλύπτει έναν άλλο κόσμο που δεν έχει αλυσίδες, ακόμα κι αν έχει όλα τα στοιχεία μπροστά του ότι αυτός ο άλλος κόσμος έχει σκλαβιά και αλυσίδες. 

Όπως ο εσωτερικός μετανάστης «έφτιαξε» μέσα στο μυαλό του την εικόνα μιας ελεύθερης πόλης που τον περίμενε και ο εγκλωβισμένος κάτοικος στο άθλιο διαμερισματάκι της Αθήνας «φτιάχνει» την εικόνα μιας ελεύθερης υπαίθρου.

Η ανάγκη να έχεις κάτι όσο είναι αδύνατον να βγάλεις την αλυσίδα.  Και να το έχεις μόνος σου αφού μόνος σου είσαι έτσι κι αλλιώς. Αλλά μπορείς ωστόσο να φύγεις.  

Όχι μόνον μπορείς αλλά φεύγεις και για ένα μεγάλο διάστημα μπορείς να απολαύσεις την ελευθερία της νέας σκλαβιάς. 

Νιώθεις καλύτερα με την εξαφάνιση της ιδιαίτερης μορφής της ασθένειας μέχρι να αρχίσεις να αισθάνεσαι βαριά και να κατανοήσεις καλά τη νέα αλυσίδα. Αυτή η ποικιλομορφία του κόσμου δεν είναι μόνο μια αφηρημένη και ενδιαφέρουσα ιδιότητά του αλλά και ένα παιχνίδι με αλυσίδες και αναθεμελιώσεις της σκλαβιάς. Καθείς ένας νεοφώτιστος μιας νέας θρησκείας ώσπου το βάρος της γενικής κατάστασης να απλώσει την σκιά του σε όλη την ύπαρξη. Μέσα στο γενικό σκοτάδι τού γενικού πένθους αναδύεται η μορφή του εν-ός ως μηδενός και μέσα στην μορφή που ενώνει αυτό το εναλλασσόμενο εν-μηδέν αναδύεται ένα υπαρκτικό ανταλλακτήριο μεγαθηριακών διαστάσεων που είναι το μέγεθός του όχι μόνον στην διάσταση της έκτασης του μέσου και μεγάλου κόσμου των διαμεσολαβήσεων αλλά και στην ελαχιστότερη μορφή.  

Η κυριαρχία της αστικής ημι-δημοκρατίας μέσα στην ελάχιστη δύναμη των φυγών και των αυταπατών. 

Η ελευθερία ως ένα ελαστικό διάστημα που ενώνει την ελαχιστοποίηση με την μεγιστοποίηση της σκλαβιάς.
Ο απόλυτος εγκλωβισμός εντός της εναλλαγής και της κατάρρευσης των «βαρών». 

Το «βάρος» δεν έχει άλλο «βάρος» από την ελαστικότητα της ενέργειας των αεί υποκαθιστώμενων και αντικαθιστώμενων σωμάτων που είναι εντός της «βαρύτητας» αυτής τής (μεταφορικής) μορφής. 

Ο θάνατος κάθε σώματος σε αυτό τον κόσμο της υλικής κοινωνικής «βαρύτητας» υποκαθιστά και αντικαθιστά αμέσως τον χώρο-σώμα που καταλαμβάνει «αυτό» το σώμα με ένα «άλλο» σώμα, είτε αυτό είναι ένα σώμα άλλου είτε είναι το σώμα μας που μετατίθεται σε έναν άλλο κόσμο του ίδιου και απαράλλακτου αλλά πολύτροπου κόσμου. Η ύπαρξη αυτή είναι έναντι ενός ερωτήματος ενοχής και ενοχοποίησης που απορρέει από την αμετακίνητη βαρύτητα της γενικής ενοχής και της γενικής πρόσκλησης να λάβεις θέση σε μια εναλλαγή.

 

Ιωάννης Τζανάκος