Το σημερινό αδιέξοδο σε λίγες γραμμές..

 

Η σύναψη κοινωνικής νόησης και συστηματικής απώθησης τού άμεσου κοινωνικού υπαρκτικού καθορισμού τής ανθρώπινης ζωής έχει ως διιστορική τάση απολυτοποιηθεί στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αυτό (δηλ. το καπιταλιστικό σύστημα) δεν φαίνεται να περικλείει την άρση της, δεν φανερώνει στην επιφάνεια των κοινωνικών εξελίξεων μιαν εμφανή και διαυγή αντίρροπη τάση.

Η κυρίαρχη λατρεία στον καπιταλισμό είναι η ατομική ύπαρξη ως μόνον-ύπαρξη, η ατομική ζωή ως μόνον-ζωή, ίσως μερικές φορές (όταν υπάρχει αντιδραστική εκτροπή -και αυτή νομοτελειακά) η ζωή ως θάνατος και όχι μόνον (όπως στις «κανονικές» φάσεις) ως ζωή-ζωή, αλλά πάντα η ζωή ως ένα μοναχικό, γυμνό, αυτοκαθορισμένο αφηρημένο αυτοφαινόμενο εμφανίζον την συγκεκριμενότητα μόνον ως οικεία προς την ατομική/ατομικιστική ζωή ιδιότητα. 

Η ζωή, και ειδικότερα η ανθρώπινη ζωή, είναι βέβαια ένα αυτοφαινόμενο, δεν περικλείεται σε κανέναν υπερβατικό ή υπερκείμενο καθορισμό, ο σκοπός της είναι ανύπαρκτος αν θεωρηθεί ως κάτι «παραπάνω» από την ειδική εμμένειά της η οποία είναι μάλιστα διασπασμένη πάντα σε ειδικότερες εμμένειες. 

Η (ανθρώπινη) ζωή είναι εμμενής στην μη υπερβατική της θεμελίωση και είναι την ίδια στιγμή εμμενής στην ειδικότερη εμμένειά της, δεν αποτελεί δηλαδή ως εμμενές μη υπερβατικό αυτοφαινόμενο ούτε καν μια καθολικότητα, ένα γενικό έστω ον με ειδικές εκφάνσεις. 

Ο καπιταλισμός έχει παροξύνει αυτή την γενική τάση τής εμμένειας προς την μερικότητα αλλά σε μιαν ατομικιστική μορφή τής επίτασης, γι΄αυτό και η μεταφυσική του είναι θεμελιωμένη στην ατομικιστική αφαίρεση τής εμμένειας και όχι στην εμμένεια εν γένει: 

Η ατομικιστική επίταση τής οντολογικής «ειδικότητας» τής εμμένειας σημαίνει στον καπιταλισμό ακραία επίταση και της αντίρροπης αφαίρεσης: τής απρόσωπης και υπερατομικής καθολικότητας. 

Η μετατροπή όλων των λατρειών της αυτοζωής όπως μάλιστα έχουν εδραιωθεί στην «ψυχική σφαίρα» ή στο «ψυχικό επίπεδο» σε ζόμπι συνθέσεις ζόμπι θανατολογικού και ζόμπι ζωολαγνικού ατομικισμού είναι αναπόφευκτη και απορρέει ακριβώς από την αντικειμενική-οντική πόλωση ανάμεσα σε θανατολαγνικό και ζωολαγνικό τροπισμό στα πλαίσια τού ακραίου ατομικισμού, την οποία ο καπιταλισμός επιτάσσει δια των δομών του, όσο υφίσταται βέβαια. 

Επειδή όμως δεν παρουσιάζονται διαλεκτικές τάσεις, επειδή υπάρχει περαιτέρω απολυτοποίηση και οντολογικοποίηση τής πόλωσης, πως θα ήταν δυνατή μια άρση του καπιταλισμού; 

Άρση του καπιταλισμού σημαίνει ότι μέσω τής άρσης των κατανεμητικών δομών τής ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων εργασίας, τής (άρσης τής) μισθωτής εργασίας και τής γενικευμένης εμπορευματικής μορφής, αλλάζει το οντικό/οντολογικό υπόδειγμα τής ζωής και τίθεται σε άλλη δόμηση η σχέση των ζωντανών και των μη-ζωντανών (πραγμικών και σημειακών) όρων της ίδιας τής (ανθρώπινης) ζωής. 

Υπάρχει σαν «παράδειγμα» το μιμητικό (προς τον καπιταλισμό) σύστημα τού «γραφειοκρατικού σοσιαλισμού», το οποίο υπήρξε και λειτούργησε όσο λειτούργησε και όπως λειτούργησε, αλλά η επαναφορά του ακόμα και σε μια βελτιωμένη μορφή είναι δυσχερής λόγω της γενικευμένης αποχαλίνωσης τής οντικής/οντολογικής πόλωσης τόσο στο επίπεδο τής «ψυχικής σφαίρας» όσο και στις αντικειμενικές (τεχνικές, διανοητικοπαραγωγικές) δομές που στηρίζουν αυτή την «σφαίρα». 

Δεν αναφέρομαι καν στην μη ελκυστικότητα μιας απλώς πιθανής καλύτερης μορφής τής καταπίεσης, και αν. 

Όσο φανερώνονταν ως το αχνοφέγγισμα μιας πλήρους κατάργησης τής καταπίεσης είχε μια δυναμική που μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και στην αυτοθυσία, όταν αποκαλύφθηκε ως το πιθανόν (και αν) καλύτερο ή υλικά ανεκτικότερο σύστημα καταπίεσης, δεν θα μπορούσε να παραμείνει ως ιδέα, παρά μόνον μέσω σκοταδιστικών ιστορικών απολογητικών και αποκρύψεων που είχαν/έχουν την σημασία τους όσο η δεξιά και η «κεντρώα» σοσιαλδημοκρατία συνεχίζουν απλά την χυδαία προπαγάνδα τους. 

Αυτό που δεν υπάρχει είναι ένα υπόδειγμα ζωής που να διαφεύγει και από αυτό το μιμητικό «γραφειοκρατικο σοσιαλιστικό» υπόδειγμα αλλά να το κάνει αυτό με έναν και ρεαλιστικό και ηθικό τρόπο. 

Ακούγεται κοινότοπο, ευτυχώς, και είναι κοινότοπο, πάλι ευτυχώς, να μιλάμε έτσι, αλλά δεν είναι μόνον αυτό, δυστυχώς. 

Η ανάδυση ενός νέου τρόπου ζωής, ήτοι ενός νέου σοσιαλισμού, είναι πλέον και ηθική υπόθεση, χωρίς η υπόθεση να χάνει ούτε ένα σημείο από την αντικειμενική ή αντικειμενικίζουσα «διάστασή» της. 

Ίσια ίσια, η εξέταση τής ειδικής σχέσης των εμβιωτικών και των θανατολογικών καθορισμών τής ζωής είναι κατάσαρκα μέσα και στο ηθικόν και στο ρεαλιστικόν (δομικόν) τής εκάστοτε κοινωνικο-ιστορικής πραγματικότητας, άρα κατάσαρκα και εντός τού σοσιαλισμού. 

Όταν ισχυρίζομαι ότι δεν βλέπω πουθενά κάποια αντίρροπη τάση στο καπιταλιστικό μοντέλο ζωής, δεν σημαίνει πως το θεωρώ αιώνιο ή μη αδιέξοδο, ούτε (σημαίνει) πως δεν βλέπω τις διαρκείς νομοτελειακές και δομικές και ανθρωπολογικές κρίσεις του.

Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι δεν υπάρχει ως εμφανής ή παρουσιαζόμενη διαλεκτικά μια αντίρροπη τάση που να δείχνει ως αντικειμενική κατεύθυνση προς ένα ριζικά έτερον, προς έναν ούτε καν μιμητικό προς τον καπιταλισμό τρόπο ζωής και προς κάποια ούτε καν μιμητική προς τον καπιταλισμό δόμηση ζωής. 

Αυτό που ισχυρίζομαι σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω ούτε στην «νέα αριστερά» την δυνατότητα να εκφράσει ίσως μια πραγματική νέα ριζοσπαστική τάση, εφόσον αυτή δεν υφίσταται ως πραγματικά εμφανής ή διαλεκτικά παρουσιαζόμενη. 

Ακόμα και ο απολογητικός, μιμητικός «γραφειοκρατικός σοσιαλισμός», ενός κκε λ.χ, παρά τις όποιες (μόνον ιδεολογικές πλέον) φρικαλεότητές του είναι σε ένα ανώτερο σημείο «μη-καπιταλιστικότητας» από όλες μαζί τις σέκτες φατρίες ομαδούλες ή τάσεις τής «νέας αριστεράς» εν συνόλω και ανά περίπτωση (αριστερή σοσιαλδημοκρατία, νεοαριστερισμός, νεοαναρχία κ.λπ). 

Αυτό είναι ένα εξαιρετικό και ενδεικτικό «σημαδιακό» πολιτικο-ιδεολογικό γεγονός, όσο τουλάχιστον η «νέα αριστερά» δεν έχει αδράξει έστω δια μίας «θυσίας» την αίγλη τής προοπτικής. 

Αυτό που επιδιώκει «ασυνείδητα» η «νέα αριστερά» είναι μια νέα «θυσία», μια πρώτη μεγάλη απελπισμένη εξέγερση για να πάρει πάνω της όλο το νέο συμβολικό «θυσιαστικό απόθεμα» και να δομήσει κεντρικά το αφήγημά της κατά τα συνηθισμένα θυσιαστικά πρότυπα.

Αλλά δεν έχουμε ακόμα δει μια πραγματική μεγάλη εξέγερση, ούτε καν μιαν επανάληψη τής εξέγερσης του μάη68, αλλά μόνον σπασμωδικές εμφανίσεις και εξεγέρσεις (δεκέμβρης08) οι οποίες ήταν μεν αληθινές (αντίθετα από τα λεχθέντα των ανόητων συντηρητικών συνωμοσιολόγων ψευδαριστερών) αλλά όχι αρτιωμένες σε ένα στοιχειώδες οντικό/οντολογικό και αφηγηματικό όλον ή ψευδοόλον. 

Ποιο θα μπορούσε να είναι το μέλλον όλων αυτών; 

Ακόμα αιωρούμαστε σε ένα αόριστο και ουτοπικογενές ή ουτοπικοειδές «εποικοδόμημα» χωρίς να δυνάμεθα μάλιστα να αποφύγουμε την έλξη μας από αλλότριες αστικές-μητροπολιτικές δυνάμεις που οικειοποιούνται την ελευθεριακή δυναμική και τις συντηρητικές αντιδράσεις προς αυτήν, συγκροτώντας έναν νέο αφηρημένο σχήμα ετεροκαθορισμένης ενδοαστικής «αντίθεσης» ανάμεσα στον λιμπερτινισμό και τον νεοσυντηρητισμό, το οποίο (ως σχήμα «αντίθεσης») είναι κατάλληλο κυρίως για την φατριαστική διαμάχη μέσα στις εγκληματικές συμμορίες των δυτικών καπιταλιστών και διανοουμένων τής δυτικοϊμπεριαλιστικής μητρόπολης. 

Ιωάννης Τζανάκος