Όπως δεν δένεται το ατσάλι..

 

Η ανθρώπινη ζωή δεν δένεται όπως το ατσάλι, κι ας είναι εκείνη που το κάνει κι αυτό, να δένει το ατσάλι.

Η ανθρώπινη ζωή δεν σημαίνεται ολικά σε κανέναν δεσμό, ούτε προκύπτει ολικά από κανέναν δεσμό, δεν δημιουργεί ολικά κανέναν δεσμό, αλλά αν υπάρχει ή αν υπάρξει ακέραια, αν, καταλύει δεσμούς, τους θρυμματίζει σαν να ήταν από πηλό, τους κάνει σκόνη, τους ομοιάζει με το τίποτα, και τότε το ατσάλι δεν είναι τίποτα άλλο από το τίποτα, και πάντα αυτό ήταν.  

Ο δεσμός υπάρχει ως όλον στις αλυσίδες αυτής τής ζωής, εκεί όπου η ζωή δένει με ατσάλι την άλλη ζωή, αλλά ήδη, τότε, η άλλη ζωή αυτή δεν είναι εκεί, έχει αποδράσει εντός της και μόνον να αποδράσει σκέφτεται και «εκτός», μάταια; μπορεί; 

Και ποιος το λέει αυτό; 

Ο δεσμοφύλακας; 

Ο δεσμώτης; 

Ο συγκροτών τον ατσάλινο δεσμό που δένει τη ζωή στην αλυσίδα; 

Αυτός που φοράει τον δεσμό στο σώμα τού δεσμώτη; 

Ή ο λυτρωτής που θα σπάσει την αλυσίδα τούτη; 

Και ποιος είναι αυτός ο λυτρωτής; εσείς;

«Όχι», λένε, οι νέοι λυτρωτές που λεν πως δεν είναι λυτρωτές, «μόνοι σας μόνοι μας».  

Τι κι αν έσπαγε άλλος τις αλυσίδες μου;

Θα μού έπεφτε λίγο ή πολύ; 

Ή μήπως θα στεναχωρούσε την περηφάνια μου;

Ήταν ο Προμηθέας μη αξιοπρεπής που ζήταγε τον σπάστη τής αλυσίδας; ή μήπως έσπασε τις αλυσίδες του μόνος του και δεν το ξέρουμε, εμείς οι ταπεινοί;

Το γνωρίζουμε, δεν υπάρχει λυτρωτής αν δεν βρούμε μια λίμα να αρχίσουμε να τροχίζουμε την αλυσίδα, αλλά αν έρθει κάτι να την σπάσει πιο γρήγορα, ένας κεραυνός, δεν θα το αρνηθούμε, κι ας ξέρουμε ότι αυτό το κάτι μάλλον δεν υπάρχει. 

Κι αν υπάρχει ωστόσο μια εξωτερική στους δεσμώτες δύναμη, ποια θα ήταν τούτη;

--- 

 

Ο κόσμος δεν είναι ως όλον μια εχθρική φυλακή, ποτέ.

Αν ήταν θα είχαν λιώσει οι τοίχοι της μόνον από τις φωνές των φυλακισμένων της.

Αλλά το φανταζόμαστε μερικές φορές πως είναι σαν να είναι μια μεγάλη φυλακή, και δεν το νιώθουμε μόνον, το βλέπουμε γύρω μας, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάξουμε τις συγκεκριμένες πραγματικότατες φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όλων των καθεστώτων.

Αυτή η φυλάκιση μάς στιγματίζει, κι ας μην υπάρχει, μας φοβίζει κι ας μην συμβαίνει, μας απειλεί συνέχεια, σε μιαν αναβολή μιας ήδη εκδοθείσας καταδικαστικής απόφασης που δεν εκτελείται όμως ποτέ ή σχεδόν ποτέ.

Ο κόσμος μας ενέχει μιαν αόρατη δέσμευση σε μια δίκη που δεν αρχίζει και δεν τελειώνει ποτέ, σε μια καταδίκη που δεν εκτελείται αλλά και δεν αίρεται, σε μιαν απόρριψη της υπόστασής μας γεμάτη από ευμενείς ωστόσο εισηγήσεις, σε μια κρίση δια εξηγήσεων και αγάπης ίσως, από όλους σας, ω λυτρωτές που είστε λυτρωτές και λυτρωτές που δεν είστε λυτρωτές αλλά είστε.

Είστε όλοι δικαστές και κρίνοντες, για αυτό το πλήθος, εγκαλείτε, διώκετε απαλά ή σκληρά δια της κρίσεως τη ζωή αυτού του πλήθους, την ίδια στιγμή που το δοξολογείτε σαν να είναι το ερωτικό σας απόλυτο.

Τι τρέχει εδώ; τι συμβαίνει;

Ποιος είναι ο δεσμώτης και ποιος ο δεσμοφύλακας αυτής τής κρίσης;

 

Ιωάννης Τζανάκος