Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας. Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου.

Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας..[1]

Ορίσαμε σχηματικά την δομή αλλά και την αρχική αναγκαιότητα τού αντανακλαστικού «αντιστροφικού» ετεροκαθορισμού των καταπιεσμένων υποκειμένων από την εκάστοτε εκμεταλλευτική κυριαρχία που τους υπαγάγει στην άμεση εξουσία της. 

Το «πρόβλημα» αυτής τής δομής εκφράζεται δια των σύγχρονων ιστορικών κοινωνικών-ταξικών αποτελεσμάτων του, όταν αναδύεται μια ιστορική παραγωγή μη-καπιταλιστικών μεν αλλά εκμεταλλευτικών ταξικών κοινωνιών, ακριβώς δια τής ταυτόχρονα εξομοιωτικής-και-αντιστροφικής άρνησης τής καπιταλιστικής κοινωνίας (από την εργατική τάξη και τα διανοούμενα και γραφειοκρατικά κοινωνικά στρώματα). 

Μια ειδικότερη, οντικά-οντολογικά στενότερη, αλλά το ίδιο τραγική και αδιέξοδη μορφή ετεροκαθορισμένης αντιστροφής μιας καταπιεστικής και ιεραρχικής δομής, σχετίζεται με την εθνική/εθνοκρατική κυριαρχική μορφή.

Το έθνος [nation] σε διάκριση προς τήν εθνοτική ομάδα ή εθνότητα (ως εθνοτικότητα)[ethnicity, ethnic group], αποτελεί έναν ιεραρχικό κυριαρχικό καταπιεστικό μηχανισμό που αποκρυσταλλώνεται σε Κράτος, ο οποίος αφομοιώνοντας και αλλοτριώνοντας με επιθετικό-και-συναινετικό τρόπο ετερογενή εθνοτικά στοιχεία δια μιας κυρίαρχης εθνοτικής ομάδας, εκφράζει πάντα μια κυρίαρχη εκμεταλλευτική τάξη [όντας ο «ίδιος» μέρος της] ως σχετικά αυτόνομος βραχίονας της [που μπορεί να αυτονομηθεί περισσότερο συγκροτώντας το κύριο «σώμα» τής άρχουσας εκμεταλλευτικής τάξης].

Το πεδίο «τέλεσης» αλλά και «εγκλωβισμού» τής ταξικής πάλης στην σύγχρονη καπιταλιστική και γραφειοκρατική εποχή, αλλά όχι μόνον [εφόσον υπάρχουν έθνη/έθνη-κράτη και όχι μόνον εθνότητες, και στην προ-καπιταλιστική εποχή], είναι το έθνος/έθνος-κράτος.

---

Τονίζω διευκρινιστικά, προτού προχωρήσω και σε άλλα σημεία τής ανάλυσης: 

Η «σχετική αυτονομία» τού κράτους, άρα και τού έθνους-κράτους δεν σημαίνει σε κάθε εκδοχή της την ύπαρξη μιας υπερταξικής ή διαταξικής αυτονομίας του.  

Η σχετική αυτονομία τού κράτους/έθνους/έθνους-κράτους σημαίνει συν τοις άλλοις ότι το ίδιο καθεαυτό αποτελεί έναν ειδικό και σχετικά αυτοτελή εκμεταλλευτικό-κυριαρχικό συντελεστή.  

Το γεγονός ότι το κράτος απορροφώντας την «δημόσια αρχή» επιτελεί και μια γενικότερη «ουδέτερη» λειτουργία δεν σχετίζεται με αυτό το είδος «σχετικής αυτονομίας-αυτοτέλειας» του που μας απασχολεί τώρα. 

Επίσης, η ύπαρξη εθνών/εθνών-κρατών πριν τον καπιταλισμό, έχει αποδειχτεί κυρίως από την εργασία τού Anthony Kaldellis, και δεν σχετίζεται κυρίως ή μόνον με την εργασία τού Benedict Anderson.

---

 

Το έθνος/έθνος-κράτος δεν είναι όμως μόνον ένα (κυρίαρχο σήμερα) πεδίο «τέλεσης» και «εγκλωβισμού» των ταξικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, αλλά και το πεδίο των ευρύτερων διακρατικών αντιθέσεων συγκρούσεων και ενοποιήσεων. 

 Εδώ όμως υπάρχει μια όχι και τόσο καλά επισημασμένη δομική «ιδιοτυπία»: 

Αυτό το διεθνές-οικουμενικό παιχνίδι μεταξύ των κρατών/εθνών/εθνών-κρατών είναι ένα ιεραρχικό παιχνίδι στο οποίο ισχύει και υφίσταται πάντα:

Και 1) μια θεμελιώδης ασυμμετρία/ανισότητα,  

Και 2) ένα κενό κυριαρχίας.

Το διαεθνικό-ως-διακρατικό σύστημα δεν δομείται μόνον ως ένα σύστημα όπου υπάρχει άνιση ανάπτυξη και εδραίωση ισχύος μεταξύ των κρατών, αλλά κυρίως ως δομικά ασύμμετρο και εντέλει «μηδενοποιητικό» σύστημα. 

Η ανισότητα ισχύος μεταξύ των κρατών/εθνών/εθνών-κρατών, είναι το αποτέλεσμα τής δομικής ασυμμετρίας και τής καταστροφικά «μηδενιστικής» δομικής ουσίας τού ίδιου καθαυτού τού κράτους, άρα και τού έθνους/έθνους-κράτους.

Διευκρινίζω για τι πράγμα μιλάω:

Το διαεθνικό-ως-διακρατικό σύστημα στον κυριαρχικό και δεσπόζοντα «πυρήνα» του είναι ένα σύστημα συσχέτισης μεταξύ ενεργών αυτοκρατορικών-ιμπεριαλιστικών εθνών/εθνών-κρατών και δυνάμει αυτοκρατορικών-ιμπεριαλιστικών εθνών/εθνών-κρατών. 

Το έθνος [nation] είναι ένας ενδογενώς ιμπεριαλιστικός-αυτοκρατορικός εκμεταλλευτικός/κυριαρχικός θεσμός, ακόμα κι όταν παράγεται σαν [ανεστραμμένο, αντιστροφικό] αχνό νοηματικό πρόπλασμα στα μυαλά των καθημερινών ανθρώπων και των διανοουμένων μιας καταπιεσμένης εθνότητας [που η ίδια ίσως να υπόκειται στην κυριαρχία μιας αυτοκρατορίας].

Άρα:

Όσο υπάρχει «έθνος» θα υπάρχει ασυμμετρία και ανισότητα μεταξύ των «εθνών», διότι δεν γίνεται όλα τα «έθνη» να γίνονται τα «οχήματα» μιας αυτοκρατορίας ή να θέτουν στα σοβαρά «υποψηφιότητα» για την δημιουργία αυτοκρατορίας.

Επομένως: 

Τα «προπλάσματα» εθνών ή έθνη σε αδυναμία να συγκροτήσουν ακόμα και την δυνατότητα τους να αναδυθούν ως πραγματικά κυρίαρχα εντός αυτής τής ριζικής ασυμμετρίας τής διεθνούς διακρατικής οργάνωσης, παράγονται ως «κενά κυριαρχίας», άρα σαν έθνη που στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε μπορούν έστω δυνητικά να είναι «ολοκληρωμένα» έθνη ως κυρίαρχα «έθνη», εφόσον σαν «σημεία μηδέν» στο διακρατικό διαεθνικό σύστημα, ακόμα κι αν έχουν επιτύχει μια φαινομενικά σταθερή θέση στην «μέση» τής παγκόσμιας ιεραρχικής εξουσιαστικής πυραμίδας, δεν πληρούν τον θεμελιώδη όρο των εθνών/εθνών-κρατών να είναι [στην κυριολεξία, εν τοις πράγμασι] «έθνη» [δηλαδή αυτό που λένε ότι είναι] μόνον όσον και εφόσον είναι ενεργές ή δυνητικές αυτοκρατορικές-ιμπεριαλιστικές οντότητες:

Η αδυναμία αυτών των εθνών/εθνών-κρατών να αναδυθούν σε όντως κυρίαρχα, τα θέτει σε ένα συνεχές όριο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, θα μπορούσαμε άρα να πούμε ότι δεν πληρούν τον θεμελιώδη όρο εκείνο που θα τα καθιστούσε «κυριολεκτικά» «έθνη», έτσι τουλάχιστον έτσι όπως ορίζεται το «έθνος» στον διεθνή στίβο τής «ύπαρξης-αυθυπαρξίας» ως υφιστάμενης μόνον όταν ένα εθνικο/εθνοκρατικό μόρφωμα κατέχει κυριαρχία [και επί άλλων κοινωνιών, ή συγκυριαρχία επί άλλων κοινωνιών κ.λπ].

---

 

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι αριστεροί εθνικιστές, ή αντιστροφικοί εθνικιστές που αντιπροσωπεύουν καταπιεσμένες εθνότητες, όπως η τεράστια μορφή Malcolm X, είναι ότι άλλο πράγμα είναι ο επαναστατικός/επαναστατημένος εθνοτισμός [που δεν πρέπει να συγχέεται με την μασκαρεμένα εθνικιστική ανασημασιοδότηση/κακομετάφρασή του στα νέα ελληνικά ως «εθνισμός»], και άλλο πράγμα ο εθνικισμός. 

Όταν ο εθνοτισμός τής καταπιεσμένης εθνότητας-λαότητας μετασχηματίζεται αντιστροφικά σε εθνικισμό, οι φορείς του, ως εθνικιστές πλέον, είτε φαντασιώνονται την μετατροπή τής εθνότητάς τους σε αυτοκρατορία, είτε, αν είναι πιο αφελείς ή ηθικοί, φαντασιώνονται ότι σε ένα τέτοιο διακρατικό-διαεθνικό σύστημα κυριαρχικού ανταγωνισμού είναι δυνατόν να είναι ένα έθνος/έθνος-κράτος ανεξάρτητο χωρίς να είναι αυτοκρατορικό ιμπεριαλιστικό και πάντα καταπιεστικό και «προς τα μέσα» και «προς τα έξω». 

Η «εθνική ανεξαρτησία», όχι η «εθνοτική αυτονομία» [έστω μεταβατικά η «εθνική αυτονομία»], είναι ένα αίτημα, ένα σύνθημα, μια ιδεολογική προγραμματική θέση, που αν δεν σημαίνει απλά και ως πρόχειρη μετωνυμία την μη-κατοχή από ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σημαίνει ενεργή ή επιθυμητή-δυνάμει ιμπεριαλιστική ανεξαρτησία και ιμπεριαλιστική αυτοτέλεια, απέναντι σε όλες τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εναντίον των αδύναμων λαών. 

Είναι ένα εθνικιστικό σύνθημα που πρακτικά μπορεί να σημαίνει μόνον-ή-κυρίως την κυριαρχία ενός έθνους απέναντι στα άλλα έθνη και απέναντι στους αδύναμους «εντός» και «εκτός» τού έθνους. 

Ως σύνθημα για την δυνατότητα ενός αδύναμου έθνους ή μιας «διαμορφωνόμενης»-σε-έθνος εθνότητας, να μετατραπούν σε κυρίαρχες διεθνείς, άρα αυτοκρατορικές-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, έχει έναν βαθμό ρεαλιστικότητας, αρκεί να υπάρχουν απομεινάρια μιας ήδη υπάρχουσας αυτοκρατορίας και ενός ήδη υπάρχοντος κυριαρχικού έθνους/έθνους-κράτους. 

Το βλέπουμε αυτό το ενδεχόμενο να υλοποιείται εν μέρει και «επισφαλώς» με το Ιράν και την Τουρκία. 

Αυτά τα περιφερειακά έθνη/έθνη-κράτη είχαν και έχουν ακόμα το «πρόπλασμα» τού «αυτοκρατορικού έθνους», άρα είναι έθνη με την κυριολεκτική έννοια όπως είναι και τα δυτικά ιμπεριαλιστικά έθνη ή τα «διαχρονικά» μη-δυτικά ιμπεριαλιστικά έθνη όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα. 

«Κάτω» από αυτό τον βαθμό εθνοϊμπεριαλιστικής ισχύος, εθνοϊμπεριαλιστικής κυριαρχικής αυθυπαρξίας και εθνοϊμπεριαλιστικών δομικών δυνατοτήτων, δεν υπάρχουν απλά «αδύναμα έθνη» ή εθνότητες που «μπορούν να γίνουν» έθνη, αλλά [υπάρχει] ένας χώρος δομικά  ανέφικτων «τάσεων» προς την «εθνική κυριαρχία» και την «εθνική υπόσταση».

Και εδώ είναι που πραγματικά κρύβεται η παγίδα τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας:

Η παγίδα υπάρχει και για τους εργαζόμενους λαούς και τους διανοούμενους τής περιφέρειας που ζούνε ως εθνοτικά ή και εθνικά καταπιεσμένοι εκτός των κυρίαρχων ή δυνητικά κυρίαρχων εθνών, αλλά και για τους εργαζόμενους και διανοούμενους των καταπιεσμένων εθνοτικών ομάδων εντός των κυρίαρχων ή δυνητικά κυρίαρχων εθνών. 

Είναι απόλυτα κατανοητή και προβλεπόμενη η «τάση» τους να αντιπροτάξουν έναν φαντασιακό αμυντικό εθνικισμό, έναν ετεροκαθορισμένο αμυντικό πατριωτισμό, ειδικά όταν υπάρχει άμεση επέμβαση των μεγάλων εθνοϊμπεριαλιστικών δυνάμεων στις υποθέσεις τής χώρας «τους» ή τής εθνότητάς τους, αλλά τούτη η «τάση» είναι εκ τής εκκινήσεώς της «εγκλωβισμένη» όχι μόνον στον εθνικισμό/εθνοπατριωτισμό/πατριωτισμό ως ένα αλλότριο προς τις πραγματικές λαϊκές αξίες ιδεολογικό και πολιτικό σύστημα, αλλά κυρίως είναι «εγκλωβισμένη» σε ένα «ανέφικτον», σε μια ουτοπία η οποία μπορεί να λάβει τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες τής καταστροφικής και τυφλής ουτοπίας. 

Ακόμα και από μια πρακτική σκοπιά να το δει κανένας, ακόμα δηλαδή κι αν παραβλέψει κάποιος την προβληματικότητα τής αξιακής/ιδεολογικής/πολιτικής ένταξης σε ένα σύστημα σκέψης-και-δράσης που είναι «κομμένο και ραμμένο» για να συντελεί στην δημιουργία εκμεταλλευτικών κυριαρχικών και πατριαρχικών δομών, θα πρέπει να αρχίσει να έρχεται σε επαφή με την σκέψη ότι και «έτσι φτιαγμένο και αποδεκτό» ένα τέτοιο σύστημα σκέψης/δράσης δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί αν η χώρα που ζει ή η εθνότητα στην οποία οικεί ο εαυτός του δεν ανήκουν ήδη στον παγκόσμιο [ενεργό ή δυνητικό] κυριαρχικό «πυρήνα». 

Εκτός κι αν θεωρήσει κανένας «εφαρμογή» μια προσπάθεια να γίνει κυρίαρχο συμπεριληπτικό και καταπιεστικό συνάμα έθνος, ας πούμε το αδύναμο ή ασήμαντο κυριαρχικά έθνος του ή η μη-εθνικά συγκροτημένη εθνότητά του, κλείνοντας εφτασφράγιστα τα υλικά ή «διανοητικά» σύνορα του, ενώ στην πραγματικότητα ούτε το αδύναμο έθνος ή η μη-εθνική εθνότητά του δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «έθνος» με την κυριολεκτική, πραγματική/πρακτική έννοια που έχει αυτός ο όρος, ως όρος εκφράζων μια πραγματικότητα ή μια πραγματική δυνατότητα ιμπεριαλιστικής/αυτοκρατορικής κυριαρχίας. 

Η πραγματική επίγνωση, ωστόσο, ότι στις περιπτώσεις αυτές δεν μιλάμε για πραγματικά, εν τοις πράγμασι, έθνη αλλά για εθνομορφώματα και ιμπεριαλιστικές ιδεολογικές και οικονομικές «αποφύσεις» άλλων πραγματικών, εν τοις πράγμασι, εθνών, ήτοι εθνοϊμπεριαλιστικών εθνών, έχει συνέπειες [ως πραγματική επίγνωση] και προς την αντίθετη ιδεολογική φορά των πραγμάτων:

Διότι, αν πρέπει να υπάρξει [και πρέπει να υπάρξει] πραγματικός αντιεθνικισμός, ως ανοιχτός Λόγος και ως ανοιχτή Πράξη ενάντια [και] στην έννοια/ιδέα/ιδεολογία τού «έθνους», τότε πως θα γίνει αυτό όταν το ίδιο το πραγματικό «έδαφος» τού έθνους-εθνικισμού-πατριωτισμού κ.λπ, δηλαδή το ίδιο το «έθνος», απουσιάζει; 

Αυτό το τελευταίο, όπως ακριβώς σας το είπα, δεν είναι ένα σόφισμα, ένα πρόχειρο εύρημα. 

Σημαίνει πράγματα, ερωτήματα, διλήμματα, και χάσματα, τα οποία αν τα σκεφτείτε θα σας βασανίσουν πραγματικά, για να βρείτε λύσεις, προοπτικές, εντέλει πεδία για να δομήσουμε το πραγματικό πλαίσιο στο οποίο θα άξιζε να κινηθούμε για να αγωνιστούμε, εδώ που ζούμε. 

Γιατί εδώ ζούμε, και εδώ, όπως σε κάθε όμοιο «εδώ», δεν παλεύουμε μόνο πραγματικότητες αλλά και φαντασιώσεις, φαντάσματα, ανυπαρκτότητες.

Θα επανέλθω πιο συγκεκριμένα, από αυτό ακριβώς το σημείο.      

 

Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας..[2]

Τα έθνη/έθνη-κράτη που αναδύθηκαν μετά την ανάδυση των δυτικών εθνών/εθνών-κρατών ήταν και είναι δέσμια των εθνικιστικών αντικατοπτρισμών που πηγάσανε από τον ανερχόμενο δυτικό κόσμο, δεν «μπορούσαν» εκ τής θέσεώς τους να αναγνωρίσουν, να «διαβάσουν» το ευρύτερο πλαίσιο τής «δυτικής ανάδυσης». 

Το «βλέμμα» των «αργότερα» αναδυόμενων εθνών/εθνών-κρατών περιορίστηκε στην ίδια την αναδυόμενη μορφή τού έθνους/έθνους-κράτους και στο εθνικό καπιταλιστικό υπόβαθρο αυτής τής αναδυόμενης μορφής, και «παράβλεψε» το ειδικό γεωστρατηγικό πλαίσιο μέσω τού οποίου αναδύθηκε αυτή η μορφή. 

Τα «βεστφαλιανά» δυτικά κράτη αναδύθηκαν μέσω ανελέητων κρατικών συγκρούσεων σε ένα κοινό πεδίο μάχης, το δυτικοευρωπαϊκό «έδαφος», σε αναφορά προς τον «νέο κόσμο», την ανάπτυξη τού δουλεμπορίου και την γενοκτονία των ιθαγενών τού «νέου κόσμου».  

Υπήρξε δηλαδή μια ολοκληρωμένη (αν και όχι «κλειστή») ευρύτερη υπερεθνική «εδαφικοποίηση» των κρατικών και πρωτο-καπιταλιστικών ανταγωνισμών και μέσω αυτής η ανάδυση των «βεστφαλιανών» εθνικών κρατών.

---

Προτού μιλήσουμε λοιπόν για τους εθνοκρατικούς και τους εθνοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς «μέσω» των οποίων αναδύθηκαν τα νεωτερικά έθνη-κράτη, πρέπει να διευκρινίσουμε αυτό το ειδικό «χωρικό» ή «τοπολογικό» πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκαν αυτοί οι ανταγωνισμοί ως στοιχεία πλέον αυτού τού πλαισίου και όχι σαν «εξωτερικοί» ή «αυτόνομοι» συντελεστές του. Η δύση αυτοσπαράσσονταν εθνοκαπιταλιστικά δομώντας τον «εαυτό» τής ως έναν ενιαίο, παρά τους εθνοκαπιταλιστικούς σπαραγμούς, χώρο κυριαρχίας και αυτοκαθορισμού αυτής τής κυριαρχίας. 

Ακόμα και μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι μαρξιστές λόγου χάριν, δεν αντιλαμβάνονται ότι όλοι οι [τότε δυτικοί] πρώτοι ενδοϊμπεριαλιστικοί δια-εθνοκρατικοί/δια-κρατικοί ανταγωνισμοί, οι πόλεμοι μεταξύ των εθνικών καπιταλιστικών και εθνοκρατικών «μονάδων», δεν συνέβαιναν απλώς «πάνω» σε ένα τυχαίο «γεωγραφικό πεδίο» αλλά συγκροτούνταν σε αυτό το πεδίο και [ταυτόχρονα] συγκροτούσαν αυτό το ρευστό μεν αλλά σχετικά οριοθετημένο πεδίο, ως πεδίο μιας κοινής δυτικοϊμπεριαλιστικής κυριαρχίας και ενός κοινού δυτικοϊμπεριαλιστικού αυτοκαθορισμού τής κυριαρχίας, η οποία έλαβε μέχρι πρόσφατα την μορφή τής κοσμοκρατορικής κυριαρχίας. 

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι εθνικές/εθνοκρατικές «μονάδες» δεν είναι το μοναδικό «αιτιακό πλέγμα» παραγωγής τού νέου κυριαρχικού [καπιταλιστικού] κόσμου, αλλά υφίστανται ως ενεργοί αναδυόμενοι συντελεστές του εντός ενός ενιαίου αν και «σπαρασσόμενου» κυριαρχικού «γεωστρατηγικού χώρου» εκ τού οποίου εκπηγάζει η άσκηση κυριαρχίας και εκτός τού ιδίου.

---

Τα έθνη/έθνη-κράτη που «ήρθαν αργότερα», ακόμα και ως αρνητικό αντανακλαστικό «αποτέλεσμα» τής κυριαρχικής επιρροής τού δυτικού εθνοκαπιταλιστικού «βεστφαλιανού» κόσμου, «ήρθαν» ακριβώς με το «στίγμα» τής αδυναμίας τους ή να ενταχθούν σχετικά ισότιμα σε αυτό τον ευρύτερο  υπερεθνικό κυριαρχικό/αυτοκυριαρχικό «χώρο» που «περιείχε» αυτόν τον [δυτικό] κόσμο ή να κατασκευάσουν έναν «όμοιο» ευρύτερο υπερεθνικό κυριαρχικό/αυτοκυριαρχικό «χώρο» μαζί με άλλες αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις. 

Αυτή η «υστέρηση» αντανακλούσε και αντανακλάται ακόμα και σήμερα στον κυριαρχικό εθνικιστικό αναστοχασμό των κυριαρχικών δυνάμεων που τα «ανάδυσαν». 

Δεν μιλάμε όμως μόνον για τα σχετικά «ολοκληρωμένα» έθνη/έθνη-κράτη πού «ήρθαν» έπειτα, αλλά και για αγωνιζόμενες να αναδυθούν ως έθνη/έθνη-κράτη εθνοτικές και κοινωνικές δυνάμεις προτού επιτύχουν τον σκοπό τους τής εθνοκρατικής ανάδυσης.  

Ακριβώς λόγω τής «υστέρησής» τους αυτής, η οποία ήταν υλική ιστορικοχρονική και χωρική «υστέρηση» στην κτήση μιας ολοκληρωμένης εθνικοϊμπεριαλιστικής κυριαρχίας στο πλαίσιο ενός ειδικού υπερεθνικού πεδίου «χωρικής κυριαρχίας» [όπως έγινε με την δύση], συγκροτήσανε ένα σχέδιο φαντασιακής δόμησης έθνους/έθνους-κράτους που ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένο σε μια νεωτερική εθνικιστική παραλλαγή τού καταγωγικού εθνοτικού φυλετισμού, παράγοντας τον πιο πιεστικό, μονομερή, σχεδόν «βεβιασμένο» τροπισμό μονοεθνοτικού εθνικισμού.

Αυτός ο εκρηκτικός «συνδυασμός» νεωτερικού δυτικογεννημένου εθνικισμού/εθνοκρατισμού, και αλλοιωμένου από τον εθνικισμό εθνοτισμού, σε ένα πλαίσιο γρήγορων επιτακτικών εθνικοποιήσεων τής κοινωνικής ζωής, ήταν και είναι ένας από τους δολοφονικότερους μη-αμιγώς δυτικούς εθνικισμούς που εμφανίστηκαν.  

Οι εθνοκαθάρσεις στα Βαλκάνια από όλα τα αναδυόμενα έθνη/έθνη-κράτη, οι Γενοκτονίες με την καθοδήγηση και συνέργεια των Τούρκων εθνικιστών, ήταν οι πρώτες ιστορικές εμφανίσεις αυτής τής «επισπεύδουσας» δολοφονικότητας, και σήμερα βλέπουμε αντί για μια «εξημέρωση» της μιαν επέκτασή της σε όλο τον κόσμο: Γενοκτονία των Ροχίνγια στην Μιανμάρ, Γενοκτονία στο Σουδάν, Γενοκτονία στην Ρουάντα, Γενοκτονία των Γεζίντι στο Ιράκ, και άλλες, μαζί με διαρκείς εθνοκαθάρσεις εκτοπίσεις κ.λπ. 

Και όλα αυτά «γιατί» ο μη-δυτικός καπιταλιστικός κόσμος είχε εκ των πραγμάτων «καθυστερήσει» να συγκροτήσει «κανονικά» έθνη/έθνη-κράτη, ήτοι είχε «καθυστερήσει» λόγω τής ιστορικοχρονικής και «χωρικής» υστέρησης του να δομήσει και  διατηρήσει έναν κυρίαρχο ομογενή εθνοκρατικό εθνοϊμπεριαλισμό που θα ήταν συναρμοσμένος «αρμονικά» [βρυκολακίστικα «αρμονικά»] με έναν ευρύτερο-υπερεθνικό ειδικό κυριαρχικό χώρο [όπως στην δύση].

Και όλα αυτά λοιπόν γιατί ο μη-δυτικός περιφερειακός καπιταλιστικός κόσμος «επείγονταν» να γίνει κι αυτός ολοκληρωμένος εθνικός-«βεστφαλιανός» κόσμος, όπως η δύση, αναπτύσσοντας για αυτό τον λόγο και μιαν ελλιπή και συμπλεγματική ανεστραμμένη μίμηση τής δύσης, ενίοτε κρίνοντας και υβρίζοντάς την την ίδια στιγμή. 

Οι προκαπιταλιστικές κοινωνίες στον μη-δυτικό κόσμο, ήταν οι περισσότερες και παρέμειναν πολυπολιτισμικές πολυεθνοτικές, και ο «εισαγόμενος» [αρχικά] από την δύση «εθνικός σκοπός» μαζί με τον επίσης «εισαγόμενο» καπιταλισμό, προκάλεσαν μιαν επισπεύδουσα βία ομογενοποίησης η οποία δεν έχει πάψει, ακόμα και τώρα που φαίνεται το άσκοπο και το ανέφικτο τής στόχευσης της.  

Ο περιφερειακός εθνικισμός όμως δεν υποχωρεί, προκαλώντας κι άλλες κι άλλες κι άλλες κολασμένες αιματοχυσίες, προκειμένου να πραγματοποιηθεί ο ανέφικτος σκοπός του, ο «εθνικός σκοπός» του να ομογενοποιήσει επιταχυντικά  ανομοιογενείς κοινωνίες. 

Αυτός ο «εθνικός σκοπός» λοιπόν ακόμα και αν θα μπορούσε κανείς να τον ορίσει κυνικά και ούτως να τον ανεχτεί, εκτός από απόλυτα ανήθικος και φασιστικός είναι πλέον και ανέφικτος, και ως ανέφικτος προκαλεί ακόμα περισσότερους αντιδραστικούς σπασμούς και εντέλει ολέθρους. [Όπως φαίνεται τον ανέχονται, επιλεκτικά, ακόμα και «αντι[δυτικο]ιμπεριαλιστές», αρκεί να αφορά στο περιφερειακό έθνος τής «αντι[δυτικο]ιμπεριαλιστικής» αρεσκείας τους].

---

Αυτό που μετατρέπει όλη αυτή την κατάσταση σε πραγματική κόλαση, είναι ότι σε αυτό το αδιέξοδο «παιχνίδι» κατάκτησης «κυριαρχικών ιδιοτήτων» δεν συμμετέχουν μόνον οι εθνοψωνισμένες και κατά φαντασίαν [ψευτο-]εθνικές μικροϊμπεριαλιστικές αστικές τάξεις αδύναμων ή «αποτυχημένων» χωρών τής μη-δυτικής περιφέρειας, αλλά και οι άνθρωποι των καταπιεσμένων λαϊκών τάξεων, εργάτες και μικροαστοί εντός αυτών των χωρών. 

Αυτό που μετατρέπει όλη αυτή την κατάσταση σε κάτι παραπάνω από πραγματική κόλαση, είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι αναζήτησης μιας πλασματικής ανέφικτης και κατά φαντασίαν ολοκληρωμένης εθνικής/εθνικιστικής ταυτότητας συμμετέχουν και κάποιες εθνοτικές και άλλες «μειονότητες» εντός κάποιων δυτικών χωρών, φαντασιωνόμενες μάλιστα μερικές από αυτές ότι ίσως θα μπορούσαν να έχουν «αυτοκρατορικό» έρεισμα ευρισκόμενο «εκτός» τής αυτοκρατορίας που τις καταπιέζει, σε μιαν άλλη υποτίθεται «καλύτερη» ανατολική αυτοκρατορία.  

Εδώ ενώνονται όλες οι μη πραγματικότητες, όλες οι ανέφικτες επιθυμίες μιας ψευδο-βεστφαλιανής ή ψευδο-μακιαβελικής πατριωτικής φαντασίωσης των διανοούμενων εξαρτημένων χωρών, και οι εντός τής δύσης ριζοσπαστικές φαντασιωτικές επιθυμίες περί ενός «εξωτερικού» διαλυτή των δυτικών κυριαρχιών. 

«Κάποιου τέλος πάντων», όπως τον φαντάζονται μερικοί εκτός ή εντός δύσης, φανταζόμενοι και τον εαυτό τους ως φορέα μιας εξωπραγματικής συμμαχίας κάποιων εξωδυτικών ριζοσπαστικών εθνικιστικών ή ακόμα χειρότερα εθνοθεοκρατικών «δυνάμεων» [κινημάτων] με κάποιες «δυνάμεις» [κινήματα] εντός τού δυτικού κόσμου. 

Εδώ είμαστε για να διαλύσουμε όλες τις ψεύτικες ελπίδες και των περιφερειακών εθνικιστών/πατριωτών όλων των αποχρώσεων, και αυτών που εντός των δυτικών τειχών τούς εξιδανικεύουν, τους καλύπτουν στα μαζικά εγκλήματά τους. 

Πως «συνδυάζονται» όλοι αυτοί;

 

Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας..[3]

Η εικόνα τού ύστερου καπιταλιστικού κόσμου ως «πολυπολικού» κρύβει πίσω από την αλήθεια της ένα ψεύδος. 

Ο νέος «πολυπολικός» κόσμος δεν είναι «ακόμα» ολοκληρωμένος ως «πολυπολικός» διότι απαρτίζεται από: 

1) την δυτική ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία που απαρτίζεται από ανταγωνιζόμενες επιμέρους ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορικές δυνάμεις, και η οποία εκκινεί όπως πάντα από τον «κοινό χώρο» τού αυτοκαθορισμού τής κυριαρχίας της, 

και

2) αναδυόμενες εθνοκαπιταλιστικές δυνάμεις που τείνουν να γίνουν επιμέρους αυτοκρατορικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τείνοντας ταυτόχρονα να συγκροτήσουν έναν [εναλλακτικό ως προς τον «δυτικό»] κοινό [μεταξύ τους] κυριαρχικό «χώρο» αυτοκαθορισμού και «χωρικής εκκίνησης» τής κυριαρχίας τους και προς τον «εξωτερικό χώρο». 

---

Βλέπουμε ότι κάποιες από τις ιστορικοχρονικά «υστερούσες» εθνοκρατικές και εθνοκαπιταλιστικές δυνάμεις τού μη-δυτικού κόσμου, με την βοήθεια και τής Ρωσίας [η οποία [και ως Σοβιετική Ένωση] βρίσκονταν πάντα στον ενδιάμεσο «χώρο» μεταξύ δυτικής αυτοκρατορίας και μη-δυτικού κόσμου] τείνουν να ολοκληρωθούν σε κυρίαρχα έθνη/έθνη-κράτη με τον μοναδικό τρόπο που γίνεται αυτό, δηλαδή με την μετατροπή τους σε αυτοκρατορικές-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τείνουν ταυτόχρονα να συγκροτήσουν έναν «δικό» τους ειδικό «κοινό χώρο» αυτοκαθορισμού τής εθνοκαπιταλιστικής/εθνοκρατικής κυριαρχίας τους που θα λειτουργήσει και σαν πεδίο των δικών τους ανταγωνισμών και σαν «χώρος εκκίνησης». 

Τώρα αυτά τα έθνη/έθνη-κράτη ενώ ήταν αρχικά μόνον απομεινάρια παλαιών αυτοκρατοριών που είχαν όμως απολέσει και την υλική και την ιδεολογική κτήση τής αυτοκρατορικής ιδιότητας, έχουν αρχίσει να «διαβάζουν» σωστά τον εθνικισμό όπως τούτος αναπτύχθηκε εντός τής δύσης [για να πατήσουν στα χνάρια της], και δεν στέκονται μόνον στην λαμπερή αλλά κίβδηλη εθνικιστική επιφάνεια τής ιδιο-εθνοανάδυσης κάθε δυτικού έθνους/έθνους-κράτους, εφόσον οι κινήσεις τους δείχνουν ότι έχουν «αντιληφθεί» ότι είναι αναγκαίος και ένας «κοινός χώρος» αυτοκαθορισμού και «χωρικής εκκίνησης» τής κυριαρχίας τους για να υπάρξουν ως ξεχωριστά έθνη/έθνη-κράτη, άρα ως αυτοκρατορικά-ιμπεριαλιστικά έθνη/έθνη-κράτη. 

Πρέπει όμως να τονίσουμε εδώ ότι αυτά τα έθνη/έθνη-κράτη και όταν ακόμα είχαν χάσει την «αυτοκρατορική ιδιότητά» τους μέσα στα πλοκάμια τής δυτικής κυριαρχίας και των ενδοδυτικών ανταγωνισμών ωστόσο δεν έπαψαν να την διατηρούν μέσα στην εθνικιστική μνήμη τού κράτους. 

Το Ιράν, η Τουρκία, και πάνω από όλα τα άλλα μη-δυτικά έθνη/έθνη-κράτη η Κίνα, δεν είχαν και δεν έχουν, ως συλλογικά εθνικιστικά υποκείμενα, απλώς μιαν αχνή και εξωπραγματική φαντασιακή μνήμη τής αυτοκρατορίας που κάποτε ήταν, δεν ανήκαν δηλαδή, ούτε ανήκουν, στην κατηγορία των περιφερειακών εθνοψώνιων εκείνων που «βρίσκονταν/βρίσκονται» σε αδύναμες και κυριαρχούμενες χώρες ή έθνη/έθνη-κράτη ή ακόμα και σε μη-εθνικά συγκροτημένες εθνότητες, και φαντάζονταν/φαντάζονται χωρίς πρακτικά πληθυσμιακά, οικονομικά και στρατιωτικά ερείσματα και χωρίς μεθοδικές πράξεις κυριαρχικού αυτοκαθορισμού, ότι ίσως θα μπορούσαν να ωθήσουν το κακόμοιρο εθνάριό τους στο να γίνει [ξανά] ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία. 

Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς ποιοι, αλλά νομίζω ότι και στην έρμη τη χώρα μας μερικοί φαντασμένοι εθνικιστές/εθνιστές/πατριώτες και άλλα εθνοψώνια θα έπρεπε να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτή την τελευταία κατηγορία. 

Και δεν εννοώ μόνον ή κυρίως αυτούς τους γραφικούς αλλά πάντα ψυχοπαθητικούς επικίνδυνους ελληνοφαντασμένους ή βυζαντινοφαντασμένους που οραματίζονται ακόμα και σήμερα την ανασύσταση οικουμενικών ηγεμονιών, και μοστράρουν στον σπασμένο καθρέφτη τους τον ρόλο τού χλαμυδοφόρου «Οικουμενικού ΥπερΈλληνα» ή τον εξίσου αστείο αλλά ίσως περισσότερο κακομοίρικο και κακορίζικο ρόλο τού «Οικουμενικού Ορθόδοξου» χριστιανόσκατου. 

Όχι, δεν περιορίζομαι μόνον σε αυτά τα τυχοδιωκτικά και αναλώσιμα υποκείμενα, αναλώσιμα από οποιονδήποτε ιμπεριαλισμό περάσει από την γειτονιά. 

Επεκτείνω την κριτική μου και στον υποτιθέμενο σοβαρό χώρο τού κεντρώου και μερικές φορές «αριστερού» εθνικισμού, που τον έχω «σπουδάσει» εκ των έσω καλά, και ξέρω τι μούφα είναι κι αυτός.

--   

Με την ευκαιρία αυτής τής ειδικής κριτικής των εθνοφαντασμένων ψώνιων που βρίσκονται στα ενδότερα αδύναμων και «ιμπεριαλιστικά αποτυχημένων» εθνών/εθνών-κρατών [και έχουν σαν «σκοπό» τους να τα ρίξουν στο τελικό βάραθρο], θέλω να συζητήσουμε λίγο για την κακή επερχόμενη μοίρα των εθνών/εθνών-κρατών και των εργαζόμενων λαών που βρίσκονται στα «σπλάχνα» τους ή ακόμα και των [ακόμα] μη-εθνικών εθνοτήτων, στα πλαίσια τής παραμένουσας «κατώτερης» ή «μεσαίας» θέσης τους στον διαμορφούμενο νέο ιεραρχικό καταμερισμό παγκόσμιας αυτοκρατορικής-ιμπεριαλιστικής ισχύος.

 

 

Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας..[μεταξύ 3 και 4]. Ενδιάμεση σημείωση για καχύποπτους..

Αν ορίσουμε μια ψευδαίσθηση ως πιθανά κοινή σε όλες τις κοινωνικές τάξεις μιας συγκεκριμένης εκδοχής τής καπιταλιστικής κοινωνίας, ίσως να μας κακοχαρακτηρίσουν όσοι θεωρούν ότι οι ψευδαισθήσεις δεν μπορούν να είναι κοινές σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις.  

Οι κοινωνικές ψευδαισθήσεις όμως έχουν διαφορετικά ταξικά «πρόσημα», είναι καθορισμένες με άλλον τρόπο ανά κοινωνική τάξη, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι δεν δύνανται υπό μιαν έννοια να είναι κοινές.  

Για να κάνουμε το χατηράκι στους πάντα επιφυλακτικούς, για να μην πω παρανοϊκούς, ταξικιστές που είναι και τής μόδας εδώ και δεκαετίες και στην χώρα, ας δεχτούμε ότι μπορεί να υπάρχουν κοινές «διαταξικές» ψευδαισθήσεις αλλά η πηγή τους ίσως είναι η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία, ο καπιταλιστικός «φετιχισμός», και πέραν όλων αυτών οι καπιταλιστικοί ιδεολογικοί και πολιτισμικοί μηχανισμοί.  

Εντάξει τώρα, μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς να φοβόμαστε ότι δεν ικανοποιήσαμε και τις ψυχικές-ιδεολογικές ανάγκες των «αριστεριστών» τού Κολοσσαίου που διψάνε για ταξικό άρτο και επαναστατικά θεάματα. 

Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε και τους «πατριώτες» τού Κολοσσαίου. 

Αυτοί μπορούνε να παν' να...οραματιστούνε, μόνοι τους, τις γνωστές φαντασίες τους για την «εθνική» τους «μοναξιά» και «αλλοτρίωση» κ.λπ. 

Είναι εντελώς βαρετοί, ενώ το επαναστατικό πόπολο τής «αριστερόστροφης» χώρας με το πομπώδες φαντασιακό παρελθόν έχει γούστο, με κάνει να διασκεδάζω. 

Που είχαμε μείνει; α, ναι, στις κοινές ψευδαισθήσεις ετερογενών ταξικών και ιδεολογικών/πολιτισμικών «ακροατηρίων». 

Τι σχέση μπορούν να έχουν αυτές οι πιθανές κοινές ψευδαισθήσεις με την θεματολογία που αγγίζουμε με τις δημοσιεύσεις μας; και που βρίσκονται τέλος πάντων; σε ποιες κοινωνίες; σε ποια σημεία τού οικουμενικού καπιταλιστικού «χώρου» μπορούμε να τις εντοπίσουμε μαζί με τους «φορείς» τους; 

Δεν σκοπεύω να γίνω ψυχαναλυτής ή ψυχοϊστορικός, αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσω.

Η πρόθεση μου είναι σαρκαστική, και κυρίως παιδαγωγική, απευθυνόμενη όμως σε ριζοσπαστικά στραβόξυλα και σε ιδεολόγους, άρα είναι στραμμένη σε υποκείμενα εκ των προτέρων αποφασισμένα να μην ακούσουν τίποτα.

Για αυτό τον λόγο, όπως σας έχω πει, ραπάρω και κάνω και την πλάκα μου, γιατί δεν έχει νόημα. 

Εδώ υπάρχει ο Μέγας Μηλιός, ο Μέγιστος των Μεγίστων Μπελαντής, υπάρχουν οι ταξικές αφισέτες σεντόνια στην Πατησίων, στην Κυψέλη, στα Εξάρχεια, που τα εξηγούν όλα, τι να κάνουμε εμείς;  

Εδώ υπάρχει στερεοποιημένη και αποκρυσταλλωμένη νέα ιδεολογία περί ενοποίησης τού καπιταλιστικού κόσμου. 

Χρειάζονταν όμως αυτή η ενδιάμεση σημείωση, για το τι εννοώ και δεν εννοώ σαν «κοινή ψευδαίσθηση», για να μην γεμίσω το 4ο μέρος των δημοσιεύσεων μου με κουραστικές διευκρινήσεις. 

 

Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας..[4]

 

Η εικόνα τού δυτικού έθνους-κράτους στον εξωδυτικό κόσμο, όταν η δύση έχτιζε την ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία της ανά αυτοκρατορικό ιμπεριαλιστικό έθνος και ως ενότητα [παρά τις ενδοδυτικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις], ήταν για τους μη-δυτικούς αποδέκτες της μια εικόνα μερική, αποσπασματική. 

Αυτή η πλασματική απεικόνιση τής δυτικοϊμπεριαλιστικής κυριαρχίας ως εθνοκρατικής κυριαρχίας αλλά και γενικότερα ως κυριαρχίας, δεν ήταν πλασματική διότι δεν περιείχε «εντός» τής εικόνας όλα τα πραγματικά στοιχεία της.  

Υπήρχε «εντός» της και το συστατικό στοιχείο τού έθνους/έθνους-κράτους και το συστατικό στοιχείο μιας ευρύτερης γεωστρατηγικής ενότητας που το «περιείχε». 

Η εικόνα ήταν περιορισμένη και πλασματική στον βαθμό που δεν απεικόνιζε «μέσες άκρες» ορθά την διάταξη των στοιχείων, τον κώδικά τους, και αυτή της η «αδυναμία» ήταν αποτέλεσμα τής δυσχερούς και ιστορικοχρονικά «υστερούσας» θέσης των μη-δυτικών χωρών, εθνών/εθνών-κρατών συνολικά, αλλά και των εθνοτήτων που δεν είχαν συγκροτηθεί σε έθνος/έθνος-κράτος, απέναντι στην δομικά «πάνοπλη» πλέον δύση.  

Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι ο δυτικός κόσμος [+ η Ρωσία, παρά και την δική της ιστορικοχρονική «υστέρηση»] εξήγαγε και τον καπιταλισμό, δεν υπήρχε τότε πουθενά αλλού καπιταλισμός, και αυτή η εξαγωγή δεν ήταν μια απλή μεταφορά «δομής» αλλά σήμαινε την αρχική έστω υπαγωγή όλων των χώρων, χωρών, εθνών/εθνών-κρατών και εθνοτήτων στον δυτικοκαπιταλιστικό «κανόνα» υπό επαχθείς εξαρτησιακούς και αποικιακούς όρους, και για τις λαϊκές τάξεις αλλά και για την αναδυόμενη ψευδοεθνική αστική τάξη αυτών των «ζωνών» κυριάρχησης τής δύσης.

Δεν υπήχθησαν μόνον περιφερειακές ζώνες χωρίς εθνοκρατική ή άλλη κεντρική πολιτειακή-κυριαρχική οργάνωση, αλλά και ήδη υπάρχοντα και περήφανα αυτοκρατορικά έθνη που «ασκούσαν» για εκατοντάδες χρόνια έναν προκαπιταλιστικό ιμπεριαλισμό/αυτοκρατορισμό με ή χωρίς επεκτατικές πρακτικές ή βλέψεις. 

Και σε αυτές τις περιοχές τής οικουμένης η έφοδος των «δυτικών σατανάδων» δεν απεικονίστηκε ούτως ειπείν ορθά μέχρι την εμφάνιση τού λενινιστικού μαρξισμού, στον οποίο όμως όπως θα δούμε κάποια άλλη στιγμή συνέχισαν να αντιπροσωπεύονται «μοτίβα» [και] ελλιπούς κατανόησης τού «φαινομένου». 

Η βαθύτερη διεργασία «σύντηξης» τού ενδοδυτικού χωροκυριαρχικού αυτοκρατορικού-ιμπεριαλιστικού «πυρήνα» έμεινε σκοτεινή, και σε μεγάλο βαθμό παραμένει σκοτεινή για την πλειονότητα των αντιστεκόμενων ή αντιδρώντων στην δυτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία [είτε βρίσκονται εντός είτε βρίσκονται εκτός δύσης], ενώ έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν θραύση ιδεαλιστικές και πολιτισμιολογικές ερμηνείες για την συγκρότηση αυτού τού «πυρήνα».

---

Απηχήσεις αυτής τής παράξενης πρόσληψης τής ενδοσυγκρότησης τού δυτικού ιμπεριαλισμού υπάρχουν ακόμα και σήμερα μέσω μιας χυδαίας εξαλλαγής τής βεμπεριανής θεωρίας, ή ακόμα και μέσω πιο ραφιναρισμένων εκδοχών της που πλησιάζουν περισσότερο στο λανθασμένο μεν αλλά θεωρητικά-επιστημονικά απαράμιλλο βεμπεριανό «πρωτότυπο». 

Είναι οι γνωστές παραναγνώσεις περί «προτεσταντικής ηθικής» κ.λπ, οι οποίες όμως επεκτάθηκαν και απέκτησαν ψυχωτικό ψευδοερμηνευτικό «βάθος» και μεγαλύτερο «πλάτος» στόχευσης σε μια πολλαπλότητα αντικειμένων, με τις αρλούμπες τού Κ.Καστοριάδη, τού Κ.Παπαϊωάννου, με την νεοφασιστική νεοσμιτιανή θεωρία τού Π.Κονδύλη και τελευταία με τις νεοψυχροπολεμικές αρλούμπες τού Σ.Χάντιγκτον. 

Δεν είναι τυχαίο ότι τις θεωρήσεις όλων των παραπάνω «βεμπεριανών» και άλλων περισσότερο γνωστών και επιδραστικών «βεμπεριανών» με ανάλογες ιδέες και διανοητικές μεθόδους [ο Χάντιγκτον συγκαταλέγεται σε αυτούς], τις «ρούφηξαν» στην κυριολεξία τα ιδεολογικά ιερατεία και τα πολιτικά επιτελεία σχεδόν όλων των εξωδυτικών και μισο-δυτικών «περιφερειακών» εθνικιστών. 

Η ανορθολογικότητα των θεωρήσεων αυτών ταιριάζει στις ιδεολογικές ορίζουσες των περιφερειακών εθνικισμών και ως προς τον αντιδραστικό, μιμητικά ανεστραμμένο και αμυντικοεπιθετικό «αντιδυτικισμό» τους. 

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει επιρροή τους και εντός των δυτικών τειχών, κυρίως σε μια νεοεθνικιστική νεοπατριωτική διανόηση που συντονίζεται «με τα μάτια» με την εθνικιστική πατριωτική διανόηση τού εξωδυτικού και του μισοδυτικού κόσμου. Αυτό που παραμένει ωστόσο, και από την σκοπιά ακόμα των εθνικιστικών προσλήψεων αυτών των θεωρήσεων είναι μια ακόμα αποτυχημένη πρόσληψη τής δυτικής κυριαρχίας. 

Αν όμως υπάρχει γενικά αποτυχημένη πρόσληψη αυτής τής κυριαρχίας, τότε πως οι αναδυόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τής ανατολής κυρίως [πλην Κίνας που έχει δική της παράδοση κυριαρχικής σκέψης], καταφέρνουν ωστόσο, πλέον, την ίδια καθαυτή την ανάδυσή τους στο προσκήνιο τής διαμάχης για την κοσμοκρατορία; 

Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει αλλού, εφόσον το βασικό ζήτημα που εξετάζουμε εδώ είναι τι γίνεται με τις ούτως ειπείν αποτυχημένες χώρες, χώρους, εθνοκρατικές και εθνοκαπιταλιστικές «οντότητες» εκτός δύσης ή στα εξόχως πλέον επικίνδυνα εσωτερικά-εξωτερικά όρια τής δύσης, μεταξύ δύσης και των «υπολοίπων».

Φτάσαμε στον πυρήνα τού προβλήματός μας.

 

Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας [5]. 3 στοιχεία και επίλογος..

1.

Η υπόθεση ότι υπήρξε και υπάρχει μια ευρύτερη «εδαφικοποίηση» τής δυτικής αυτοκρατορικής-ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας που «υπερβαίνει» και «περιέχει» τις εθνοκρατικές και εθνοκαπιταλιστικές «οντότητες» που αναπτύχθηκαν «εντός» της [και] ως «εδαφικοποιήσεις» δια αυτής [τής ευρύτερης «εδαφικοποίησης»], μας οδηγεί σε μια γενικότερη εικόνα τής εθνικής κυριαρχίας, τού έθνους κράτους και τής εθνικής [όχι εθνοτικής] οντότητας, ως «αποτελέσματος» περισσότερο μιας γενικότερης αυτοκρατορικής-ιμπεριαλιστικής ταξικής-εκμεταλλευτικής δομής και όχι τόσο [ως «αποτελέσματος»] των εκάστοτε εθνοτικών, κοινωνικοπολιτισμικών και «εσωτερικών» «ενδοεθνικών» ταξικών δομών [που «λειτούργησαν» σε αυτή την εκδοχή αυτοκρατορικής κυριαρχίας σαν επικαθορισμένα και εργαλειοποιημένα «εσωτερικά» «ενδοεθνικά» υπόβαθρα-θεμέλια αυτής τής ευρύτερης και «ισχυρότερης» θεμελιωτικής ταξικής-κυριαρχικής δομής].

Όταν το προ-καπιταλιστικό έθνος/έθνος-κράτος [όπως η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η Κίνα] ταυτίζονταν μερικά ή ολικά με την ευρύτερη οικουμενική ή οικουμενικότροπη «εδαφικοποίηση» και υπήρχε μερική ή ολική ταύτιση «κόσμου» και αυτοκρατορίας, «κόσμου» και κυρίαρχου έθνους/έθνους-κράτους, τότε υπήρχε και μερική ή ολική ταύτιση τής «εσωτερικής» θεμελίωσης των ταξικών δομών και αντιθέσεων με τις οικουμενικές ταξικές δομές και αντιθέσεις [στην ώριμη «φάση» τής αρχαίας Ρώμης το «εσωτερικό» «ενδοαυτοκρατορικό» ταξικό διακύβευμα δεν είναι πλέον «ενδοεθνικό-εθνικό», μέχρι η αρχαία Ρώμη στα τελευταία της να γίνει ενιαίο ως αυτοκρατορικό έθνος/έθνος-κράτος και έτσι να παραδώσει τα ηνία στην ανατολική Ρώμη].

Ο νέος δυτικός κόσμος, ο νέος ενιαίος [παρά τον ενδοκυριαρχικό σπαραγμό του] δυτικοϊμπεριαλιστικός κόσμος, λειτούργησε από την αρχή με μιαν εσωτερική διαίρεση τού κυριαρχικού φαινομένου, σε εθνική κυριαρχία και οικουμενική-οικουμενικότροπη κυριαρχία, χωρίς ωστόσο να θραύεται η δομική κυριαρχία τής οικουμενικής-οικουμενικότροπης κυριαρχίας.  

Οι λαϊκές τάξεις κυρίως διαιρέθηκαν με τον καιρό σε «στεγανοποιημένες» μεταξύ τους εθνικές λαϊκές τάξεις και εργαλειοποιήθηκαν ως τέτοιες, σε έναν ρόλο που θύμιζε όλο και περισσότερο τους Ρωμαίους πληβείους «μικρούς» εκμεταλλευτές [και εκμεταλλευόμενους από τους «μεγάλους» εκμεταλλευτές] τής αρχαίας ρωμαϊκής οικουμένης στην πρώτη φάση τής αυτοκρατορίας [όπου υπήρχε ακόμα μια κάποια διαίρεση τού ρωμαϊκού έθνους/έθνους-κράτους από την κυριαρχούμενη επικράτειά της], και όχι σαν «αγνοί» προλετάριοι, όπως θα ήθελαν οι επαναστάτες μαρξιστές οι αναρχικοί κ.λπ. 

 

2.

Αυτό που στους καταπιεσμένους πληβείους τής νέας Ρώμης και στα έθνη/έθνη-κράτη και τους λαούς τής εξωδυτικής «περιφέρειας», φαίνονταν, παρουσιάζονταν ως η ουσία τής νέας ιμπεριαλιστικής κρατικής κυριαρχίας, η οποία συνυφαίνονταν με την ανάδυση τού καπιταλισμού, ήταν βέβαια το Κεφάλαιο, αλλά ήταν και οι εθνικές κρατικές κυριαρχικές «μονάδες», τα έθνη/έθνη-κράτη, ενώ η πραγματική ουσία τής νέας κυριαρχίας ήταν βέβαια το Κεφάλαιο αλλά ως [κρατική] κυριαρχία η ευρύτερη δύση. 

Η αυτοκρατορία έγινε «αόρατη» στους υπηκόους της, υποστασιοποιήθηκε ως αφαίρεση, ως ένα αόριστο «πολιτισμικό» και άυλο πράγμα [όταν υπήρχε μια πρώτη νοητική σύλληψή του]. 

Είναι αλήθεια ότι οι εξωδυτικοί παρατηρητές τής νέας δύσης, ως θύματά της, ως αποδέκτες τής  ωμής ισχύος της, αντιλήφθηκαν πρώτοι την ενότητα τού δυτικοϊμπεριαλιστικού φαινομένου.  

Το είδαν ως φαινόμενο μιας ενιαίας καταστροφικής δύναμης. 

Η δύση, όχι μόνον ως Κεφάλαιο αλλά και ως ιμπεριαλιστική κυριαρχία, επιτέθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις των μη-δυτικών κοινωνιών, είτε αυτές είχαν οργανωθεί σε έθνη/έθνη-κράτη είτε όχι. 

Η δύση, έστρεψε ένα ολοκληρωτικό καταστροφικό όπλο ενάντια σε όλη την μη δυτική κοινωνία, και αυτό φάνηκε και επέδρασε ακόμα πιο φρικτά στην συνείδηση και την αξιοπρέπειά της όταν τελούνταν μέσω των δυτικών πληβείων. 

Ο τελευταίος καραβανάς, ο τελευταίος λεγεωνάριος, ο ποταπότερος μικροεκμεταλλευτής φονιάς πληβείος από την δύση, μπορούσε να φερθεί στον οποιονδήποτε Πρώτο μιας μη δυτικής κοινωνίας σαν να ήταν σκλάβος του. 

Την χυδαιότητα, το θράσος τού δυτικού, ειδικά όταν ήταν πληβείος, απέναντι στην εκάστοτε προκαπιταλιστική εξωδυτική άρχουσα τάξη, δεν μπορεί να την καταλάβει, να την κατανοήσει ένας σύγχρονος ταξικιστής, δεν δύναται να δει τι σημαίνει στο βάθος της, δεν είναι Μάρξ.

«Αφού ο δυτικός πληβείος πρόσβαλε [και προσβάλλει ακόμα] τον μη δυτικό αφέντη, τι με νοιάζει εμένα; αφέντης δεν είναι κι αυτός;» λέει ο ταξικιστής. 

Είπαμε, δεν είναι Μαρξ. Δεν μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει να εξευτελίζει ένας αποικιοκράτης καπιταλιστής, και μάλιστα  με την μορφή τού πληβείου οργάνου του, την ιεραρχική συμβολική εξουσία ενός μη καπιταλιστικού λαού. 

Ό,τι έκαναν οι προκαπιταλιστικές κοινωνίες σε ακραίες και σπάνιες περιστάσεις, όταν εκπορθούνταν κάστρα και πόλεις, ήταν η καθημερινότητα τού δυτικού αποικιοκράτη, ειδικά τού πληβείου, τού ψευτοπρολετάριου, ή μήπως τού κανονικού άντρα προλετάριου εργάτη; 

Δεν ξέρω, εσείς ξέρετε, οι εργατιστές.

 

3.

Στα χνάρια αυτής της φρικαλέας προόδου, στα χνάρια τής δημιουργίας σύγχρονων αυτοκρατορικών δομών, πατάνε πλέον σχεδόν όλες οι «κατάλληλες» προς αυτό μη-δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες.  

Μια από αυτές βρίσκεται ακριβώς δίπλα σας. 

Δεν ξέρω αν αυτό σας ανησυχεί, πάντως ίσως να σας διαφεύγει ότι η δική σας χώρα, κι ας μην την θεωρείτε δική σας, δεν είναι μια δυτική αυτοκρατορική χώρα, είναι μια απόφυση, ένα ξέφτι δυτικών αυτοκρατορικών χωρών, μια απόφυση τής δυτικής ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας που βρίσκεται στην «άκρη» της, λίγο πριν το βάραθρο που ανοίγει, των νέων αναδυόμενων ανατολικών αυτοκρατοριών. 

Δεν ξέρω αν αυτό σας ανησυχεί, πάντως ίσως να σας διαφεύγει ότι αν είσαστε «κάτοικοι» στα όρια μιας αυτοκρατορίας και μάλιστα ως «ψοφοδεής χώρα», η ίδια η αυτοκρατορία μπορεί να σας πουλήσει, να σας αναλώσει, να σας εγκαταλείψει στην άλλη αυτοκρατορία. 

Μη χαζογελάτε χάχες τού ελλαδικού «αντικαπιταλισμού». 

Δεν είναι μόνον οι Έλληνες καπιταλιστές και εθνικοπατριώτες υποψήφια «ύλη» για «ανάλωση» από το νεοκαπιταλιστικό νεοαυτοκρατορικό Σουλτανάτο.  Είστε κι εσείς.  

Σας περιμένουν κι εσάς οι Τούρκοι πληβείοι τού νέου Σουλτανάτου, με άγριες «διεθνιστικές» διαθέσεις, ταξικο-πατριαρχικές. 

Τρέξτε να ζητήσετε παρηγοριά στον Μηλιό, στους ηγετίσκους τής εδώ «αυτονομίας», για να σας καθησυχάσουν ότι όλα αυτά είναι ψέματα, αφορούν μόνον συμμετρικούς ενδοϊμπεριαλιστικούς και ενδοκαπιταλιστικούς εθνοκρατικούς ανταγωνισμούς.  

Θα σας δείξουν και στατιστικούς πίνακες για το πόσο μεγάλο είναι το εθνικό ελληνικό Κεφάλαιο, άρα θα σας πείσουν ότι δεν τίθεται θέμα ανάλωσης μιας ολόκληρης και τόσο «σημαντικής» καπιταλιστικής χώρας, και έτσι θα πειστείτε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να είστε διεθνιστές επαναστάτες και ντεφετιστές. 

Εξάλλου δεν πολεμάμε για το Κεφάλαιο, έτσι δεν είναι; 

Ε, ναι, δεν πολεμάμε, οπότε αν η αναδυόμενη [ως Κεφάλαιο-Κράτος και ως σύγχρονη ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία] ανατολή καταπιεί μαζί με το ελληνικό Κεφάλαιο και την χώρα, κανένα πρόβλημα για σας.  

Τι είναι εξάλλου «χώρα»; αυτά είναι «εθνικισμοί», έτσι δεν σας λένε οι δάσκαλοί σας; οι κινηματομπαμπάδες σας; όλα καλά, μην ανησυχείτε. 

Πάντως, δεν ξέρω αν σας ανησυχεί αυτό, αλλά μερικές φορές μαζί με το Κεφάλαιο-Κράτος μιας χώρας, ένα κατακτητικό Κεφάλαιο-Κράτος καταπίνει και τους εργάτες και τους μικροαστούς αυτής τής χώρας. 

Μη χαζογελάτε χάχες τού ελλαδικού «αντικαπιταλισμού». 

Το τούρκικο Κεφάλαιο-Κράτος θα σας καταπιεί κι εσάς. 

Το Κεφάλαιο-Κράτος κάνει διεθνισμό στην πράξη, αν χρειαστεί, δεν κάνει ταξικές και εθνοτικές διακρίσεις.  

Αν είναι σε κατακτητική φάση τα καταπίνει όλα. 

---

Ξεκίνησα να γράφω σήμερα με την επιθυμία να σκιαγραφήσω μερικές ερωτηματοθεσίες για το μέλλον, και να κλείσω με μερικά συμπεράσματα, αλλά η αηδία μου πάλι ξεχείλισε όταν σας θυμήθηκα σύντροφοι. Εν πάση περιπτώσει. Υπάρχουν και χειρότερα. 

Μπορεί ακόμα και Καραμπελιάς να καταντήσεις, και να γράφεις γελοία, ανεδαφικά για την συνέχεια τού τρισχιλιετούς έθνους ημών.  

Αν περάσει κανείς από την αριστερά και την «αυτονομία» ξέρει αν μη τι άλλο να κοροϊδεύει τον εαυτό του καλύτερα από τους δεξιούς. Πως τον αποκαλούσαν οι συντριπτικά περισσότεροι Βυζαντινοί τον εαυτό τους Κυρ Γιώργη; 

 Πως τον αποκαλούσαν τον εαυτό τους  και οι πραγματικοί πρόσφατοι πρόγονοί μας μέχρι τις αρχές τού 19ου αιώνα;  

 Μήπως θυμάσαι; Λυπάμαι και που τον ανέφερα. Τον κυρ Γιώργη εννοώ.

Από την μια μεριά οι στρουθοκάμηλοι τού ελλαδικού αντι-καπιταλισμού και τού κεντροαριστερού [συριζο- ή μη συριζο-] φιλελευθερισμού, και από την άλλη οι Έλληνες εθνικιστές με τις εθνικορομαντικές τους σερπατίνες. 

Δεν έχουμε ελπίδα.

Μόνο η τύχη θα μας σώσει.

 

--------------------------------

 

 Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [1-πρόλογος]..

Προσπαθώντας να ερευνήσουμε την χωροκυριαρχική «εδαφικοποίηση» των αυτοκρατορίων και ειδικότερα των νεώτερων καπιταλιστικών αυτοκρατοριών, ανοιγόμαστε σε ένα ευρύ ιστοριογραφικό και αναλυτικό πεδίο γνώσης.  

Έχουμε στα χέρια μας τις ελλιπείς, μονομερείς και πολιτικά αμφιλεγόμενες ερμηνείες τού Λένιν και των ριζοσπαστών δημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών προκατόχων του [όταν οι σοσιαλδημοκράτες ήταν ακόμα μαρξιστές]. 

 Οι αμφιλεγόμενες ερμηνείες αυτές, εκ μέρους των δημοκρατών και τού Λένιν, μπορούν πλέον να ερμηνευτούν από την σκοπιά των συνεπειών των λενινιστικών [και μετά των μαοϊκών] πολιτικών σε αυτά ακριβώς «πάνω» τα κοινωνικά και ιστορικά υποκείμενα που αρχικά βρήκαν την έκφρασή τους σε αυτές τις πολιτικές. 

Και δεν μιλάω βέβαια για τους προλετάριους πληβείους τής δυτικής ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας τής καπιταλιστικής εποχής, οι οποίοι έμειναν πιστοί «μέχρι τέλους» στην δυτικοσωβινιστική «αριστερή» [σοσιαλρεφορμιστική] ηγεσία τους, αλλά για τις αναδυόμενες αστικές και μικροαστικές τάξεις τού εξωδυτικού κόσμου και για τις ακτήμονες εργαζόμενες εργατικές και αγροτικές τάξεις αυτού τού κόσμου. 

Οι μόνες κοινωνικές τάξεις που ωφελήθηκαν κυρίαρχα ήταν οι αναδυόμενες κρατικές γραφειοκρατίες μεγάλων μη δυτικών ή οριακά δυτικών πρώην φεουδαλο-ιμπεριαλιστικών χωρών που μετατράπηκαν σε άρχουσες τάξεις κρατικοσοσιαλιστικών εκμεταλλευτικών κοινωνιών και οι οποίες σχημάτισαν επίσης έναν νέου τύπου ιμπεριαλισμό, ή οι αντιδυτικοϊμπεριαλιστικές εθνικο-αστικές και εθνικο-μικροαστικές/μικρο-γραφειοκρατικές τάξεις τού μη δυτικού κόσμου, αλλά κατά περίσταση, προσωρινά και ανάλογα με την λαϊκότητα και την δημοκρατική υπόσταση τής εθνικολαϊκής εξέγερσης και οι ακτήμονες εργαζόμενοι εργάτες-αγρότες. 

 Αυτή η παράξενη, αδιέξοδη, αντινομική, και σε μεγάλο βαθμό κίβδηλη ιστορική κοινωνική συμμαχία, την οποία οι ψωραλέα συμμετέχοντες [σε αυτήν] τροτσκιστές την ονόμασαν μισο-επιτυχημένα μισο-αποτυχημένα «βοναπαρτισμό», κατέρρευσε το 1989-1991. Μαζί της έπαψε να λάμπει και το πολιτικό και θεωρητικό άστρο της, ο Λένιν και οι επίγονοί του.  

Το αδιέξοδο και το θανατηφόρο «ειδικό περιεχόμενο» των καπιταλιστικών αυτοκρατοριών, ωστόσο, το οποίο ανέδειξε με δογματικό και στενοκέφαλο τρόπο, αλλά το ανέδειξε, ο Λένιν σε διάκριση προς τον αφηρημένο μαρξισμό των σοσιαλδημοκρατών και των αριστεριστών, παρέμεινε.  

Μπορεί ό,τι «ήταν» ο Λένιν και το σύστημα που αντιπροσώπευσε και έκφρασε ως θεωρητικός και πολιτικός ιδρυτής του, να τελείωσαν για πάντα, μπορεί να βγήκαν στο ιστορικό φως όλες οι εσωτερικές αντινομίες τους, αλλά η αριστερίστικη και αναρχική κριτική τού καπιταλιστικού συστήματος και τού κράτους που βγήκε μπροστά πλέον σαν «ιστορικά δικαιωμένη» δεν μπόρεσε ακόμα να «καλύψει» το θεωρητικό/πολιτικό κενό που άφησε η δογματική λενινιστική παρακαταθήκη στο ζήτημα τής αυτοκρατορίας.  

Η θεωρητική «απόκριση» τού παλαιού θεωρητικού Πατριάρχη τού σαλταρισμένου δυτικού αυτονομοαριστερισμού Νέγκρι και τού συνεργάτη του [που δεν θυμάμαι το όνομά του], για την κάλυψη τού κενού αυτού, ήταν αστεία, κωμική, παραληρηματική. 

 Ούτε όταν «ραπάρω» στο χαρτί δεν έχω καταφέρει να τζαζέψω τόσο πολύ όσο κάτι «θεωρητικοί» σαν και τού λόγου του.  

Η ανάγνωση τής «αυτοκρατορίας» τού Νέγκρι ήταν για μένα μια πραγματική αγγαρεία, όπως όταν διάβαζα για να περάσω στο πανεπιστήμιο το «Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο». 

Δεν διαβάζεται αυτό το πράμα.   

Υπάρχει όμως ένα πολιτικό προκείμενο σε αυτό το πολτώδες κείμενο που είναι κοινό σε όλο τον προ-λενινιστικό και μετα-λενινιστικό αριστερισμό, ακόμα κι όταν αυτός δεν έχει τα παραληρηματικά χαρακτηριστικά τής Νεγκρι-κής θεωρίας: 

 Η αδυναμία θεωρητικής και πολιτικής αντιμετώπισης τού φαινομένου τής [καπιταλιστικής] αυτοκρατορίας ως ασύμμετρου φαινομένου σε αναφορά προς τα ισχυακά και χωροκυριαρχικά δεδομένα που «περιέχει», ως φαινομένου δηλαδή που παρουσιάζει στο φως τής πραγματικότητας το οικουμενικό εκμεταλλευτικό σύστημα, και ειδικά τον καπιταλισμό, ως ενδογενώς ασύμμετρο και άνισα συγκροτημένο [μέσα] στην ίδια αυτή την οικουμενική/οικουμενικότροπη δόμησή του σε διαφορετικές [σε ιεραρχική θέση/ισχύ και «χωρική» υπόσταση] χωροκυριαρχικές «εκτάσεις» ανά ευρύτερη ιμπεριαλιστική υπερεθνική «μονάδα» ή μικρότερη ιμπεριαλιστική «εθνοκρατική» «καπιταλιστική μονάδα», με δεδομένη και την ύπαρξη [εντός αυτού τού παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος] μικρότερων σε ισχύ «εθνοκρατικών» «καπιταλιστικών μονάδων» που είτε είναι προσαρτημένες σαν ορντινάτσες-λοχίες σε μιαν ισχυρότερη εθνοκρατική ή υπερεθνική ιμπεριαλιστική «καπιταλιστική μονάδα» είτε παραδέρνουν μεταξύ πολλών.  

Πάντως και οι τελευταίοι «μικροί» λοχίες ή ημι-ανεξάρτητοι «μικροί» ή «μεσαίοι» μισθοφόροι τού εκάστοτε αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού, δεν είναι «εξαρτημένοι» με την έννοια τού κακόμοιρου «εθνοθύματος», εφόσον μια χαρά κάνουν την βρωμοδουλειά από την θέση τού λοχία τού ιμπεριαλισμού ή από την θέση τού τυχοδιώκτη που παλαντζάρει μεταξύ πολλών μεγάλων ιμπεριαλισμών.  

Η «εξάρτηση» των μικρών ή μεσαίων καπιταλιστικών δυνάμεων υπάρχει ως επαχθής πραγματικότητα που έχει σημασία από την σκοπιά των λαϊκών τάξεων που ζούνε «εκεί», αν τυχόν και ζήταγαν έναν τοπικό κοινωνικό αυτοκαθορισμό τους σε εναντίωση προς τις μεγάλες ή και άλλες μικρότερης ισχύος καπιταλιστικές δυνάμεις.  

Η ίδια η έννοια είναι ελλιπής διότι υποθέτει το συμμετρικά αντίθετό της, το οποίο είναι μια ανυπόστατη εθνική ή τοπική «ανεξαρτησία». Ενώ τα ζητήματα είναι:

Η διαφορά ισχύος μεταξύ των καπιταλιστικών κοινωνιών όπως προκύπτει από την ασυμμετρία που παράγει ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός μετατρέπεται σε αδυναμία τής εργαζόμενης κοινωνίας αν ζει σε μια αδύναμη περιφερειακή χώρα τού παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, και έτσι οξύνεται και μπαίνει «εκεί» σε πρώτο φόντο η ανάγκη να έχει κάθε τόπος, κάθε εθνότητα, και κάθε έθνος την αυτονομία του και τον αυτοκαθορισμό του, ως μέρος ενός ευρύτερου αυτοκαθορισμού, ως μέρος τής δυνητικής παγκόσμιας-ως-ομοσπονδιακής, και ομοσπονδιακής-ως-παγκόσμιας, εργατικής και λαϊκής πολιτείας.

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [2].. 

Το Κεφάλαιο ως εγκληματική οντότητα.

 

Όταν ο καπιταλισμός στην αρχική-δυτική μορφή του έπεσε σαν κατάρα και σαν θανατικό πάνω στον υπόλοιπο κόσμο, οι κοινωνίες που ήρθαν σε αυτή την άμεση συσχέτιση θανάτωσής τους από αυτόν ήταν οι περισσότερες ταξικές κοινωνίες, ούτε καν στο πρώιμο στάδιο ανάπτυξης των ταξικών κοινωνιών, μερικές ήταν μάλιστα σκληρές «αρχαϊκές» ιεραρχικές ταξικές κοινωνίες. 

Αυτή η υποτιθέμενη «γενική ισορροπία» στην αφηρημένη «εκμεταλλευτική ταξικότητα» τής οργάνωσης τής κοινωνικής δομής μεταξύ των λήσταρχων τής δύσης που έφερναν σαν κατάρα και όλεθρο τον καπιταλισμό και των ντόπιων μη καπιταλιστικών [αλλά συνήθως] ταξικών κοινωνιών, δεν καθιστούσε τον καπιταλισμό και τους δυτικολήσταρχους φονιάδες «φορείς» του «ομοίους» με τις ταξικές κοινωνίες [ακόμα και τις άρχουσες τάξεις] που κατέστρεψαν.   

Ο καπιταλισμός από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στον κόσμο ήταν οργανωμένος σαν μια λησταρχική ιμπεριαλιστική συμμορία όχι μόνον στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών αλλά κυρίως στην σχέση του με τον υπόλοιπο κόσμο.  

Όταν ο Λένιν και οι πρώτοι κομμουνιστές τής τσαρικής αυτοκρατορίας οργανώνανε τον αναλυτικό και ιδεολογικό λόγο τους και την πολιτική πρακτική τους στην βάση τής εναντίωσης στον οικείο [τσαρικό] και τον ξένο ιμπεριαλισμό, «χτύπαγαν» μια γνωστή μαρξική «φλέβα» ανάλυσης ως προς την αρπακτική συσχέτιση του καπιταλισμού και τού ιστορικοχρονικά πρώτου φορέα του [τής δύσης] με τον υπόλοιπο κόσμο. 

 Βέβαια ο Μαρξ διακατέχονταν ταυτόχρονα και από μετριασμένες-«αντικειμενικοποιημένες» [αλλά υπάρχουσες «εντός» του] φιλοαποικιοκρατικές ιδέες, μιας και θεωρούσε με έναν αντικειμενικίστικο τρόπο τον καπιταλισμό ως ένα είδος «προόδου» [παρά την φλογερή κριτική που ασκούσε σε «αυτήν»].  

Κατά κάποιο τρόπο αυτές οι μαρξικές ιδέες, και ο τρόπος που τις δομούσε ο ίδιος ο Μαρξ, διακατείχαν και τους Ρώσους κομμουνιστές, με τον ίδιο τρόπο που τις δομούσε κι αυτός. 

Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε, έτσι κι αλλιώς, για δυτικούς κομμουνιστές, άρα μιλάμε για «δυτικά ιδεολογικά υποκείμενα» τα οποία ακόμα κι αν «θάβουν» τον δυτικισμό τους κάτω από πολλά στρώματα «αντικειμενικοποίησης» και ηθικολογικών ιδεών, αυτός παραμένει, «λειτουργώντας» και σαν μια δυνάμει σοσιαλιμπεριαλιστική «παρακαταθήκη» για το «σοσιαλιστικό» μέλλον των αυτοκρατοριών των οποίων αποτελούν διανοούμενους ή πληβείους πολίτες.

Ωστόσο, δια τούτης τής συγκεκριμένης αντιιμπεριαλιστικής επαναστατικής ιδεολογίας, φιλολογίας και πολιτικής, η οποία δεν ήταν μια απλή σοσιαλσωβινιστική «παρακαταθήκη» εφόσον δομήθηκε σαν εναντίωση και στον «οικείο» ιμπεριαλισμό-αυτοκρατορισμό, έγινε δυνατή η αναλυτική, ιδεολογική και εντέλει πολιτική ανάδυση τού ζητήματος τής λησταρχικής αρπακτικής «δομικής υπόστασης» τού Κεφαλαίου και τού νεωτερικού Κράτους. Εκεί ακριβώς βέβαια επανεμφανίστηκαν και οι πρώτες αλλοτριωτικές ιδεολογικές/πολιτικές «αντικειμενικοποιήσεις» τής καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ειδικά στην επιδρομική κατακτητική προς τα «έξω» έκφρασή της.  

Θεωρήθηκε ότι ο «ιμπεριαλισμός» είναι μια μεταγενέστερη «φάση» τού καπιταλισμού, συναρμοσμένη με την «μονοπωλιακή» «φάση» των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. 

Ενώ η ιμπεριαλιστική, αρπακτική και ουσιαστικά η αυτοκρατορική «δομική υπόσταση» τού Κεφαλαίου υπάρχει από την πρώτη ιστορική «στιγμή» τής εμφάνισής του, αν μιλάμε βέβαια για το συνολικό Κεφάλαιο μιας κοινωνίας, δηλαδή για τα ιδιωτικά και κρατικά Κεφάλαια μιας κοινωνίας στην εκάστοτε συνολική κυριαρχική ύπαρξή τους στα πλαίσια μιας ευρύτερης εθνοκρατικής ή και ειδικά-υπερεθνικής αυτοκρατορικής «χωροκυριαρχικής» επικράτειας.  

Αν όμως αναλύσουμε και αντιμετωπίσουμε το Κεφάλαιο-Κράτος ως εξ υποστάσεως αυτοκρατορικό, αρπακτικό, λησταρχικό, εγκληματικό οικονομικό και πολιτικο-οικονομικό σύστημα, πρέπει ταυτόχρονα να δούμε πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις εμφανίζεται και δρα σε φρικιαστική παρόξυνση αυτών των εγκληματικών ιδιοτήτων του. 

Αυτό είναι σήμερα, από την εποχή τού Κεμάλ μέχρι τους σημερινούς ψευτοϊσλαμικούς [το Ισλάμ δεν φταίει] υπερ-ισλαμιστές φασίστες τού Ερντογάν, το τούρκικο Κεφάλαιο. 

Αυτό που ήταν και το ναζιστικό γερμανικό Κεφάλαιο. 

Αυτό είναι ίσως σαν τάση πλέον και το μη δυτικό Κεφάλαιο συνολικά, ευρισκόμενο στην φάση τής πρωταρχικής αυτοκρατορικής συσσώρευσης του.  

Το Κεφάλαιο είναι πολιτικο-οικονομικός καθορισμός, και εντός τού πολιτικού υπο-καθορισμού του περιέχεται νομοτελειακά το έγκλημα, η νομοτελειακά εγκληματική κρατική και διακρατική «έννομη τάξη». 

Δεν υπάρχει μη εγκληματικό Κεφάλαιο. 

Μπορεί όμως ένα Κεφάλαιο ως «έτσι κι αλλιώς» εξ υποστάσεως εγκληματική πολιτικο-οικονομική μορφή, να διέρχεται από μια φάση παρόξυνσης αυτής τής εγκληματικής ιδιότητάς του. 

Αυτό είναι το μάθημα τού 2ου παγκοσμίου πολέμου, το οποίο δεν θέλουν να το καταλάβουν ούτε οι αριστεριστές [προσφάτως και το κΚε] ούτε οι αναρχικοί. 

Δεν ήταν ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ μη εγκληματίες, εγκληματίες ήταν, εγκληματικά αρπακτικά Κεφάλαια εκφράζανε, αλλά έπρεπε να συμμαχήσουμε μαζί τους για να καταπολεμήσουμε από κοινού το σε εγκληματική παρόξυνση ναζιστικό γερμανικό Κεφάλαιο και τους δωσιλόγους του σε άλλα υποτακτικά του Κεφάλαια.  

Αυτή η συμμαχία δημιούργησε προβλήματα στο λαϊκό στρατόπεδο, από τους σταλινικούς ως τους τίμιους τροτσκιστές και αναρχικούς. 

Δεν υπήρχε όμως άλλος δρόμος, και αυτά τα «αντίθετα» ταξικίστικα που λένε οι Μηλιοί, οι «αυτόνομοι», ένα μέρος τής γελοίας ηγεσίας τού κΚε, ένα μέρος του ελλαδικού αναρχικού χώρου, αυτά που έλεγαν ουσιαστικά οι «αριστεροί κομμουνιστές» τύπου Μπορντίγκα, είναι όχι μόνο άστοχα, δείχνουν την κατρακύλα τους. 

Η κατρακύλα τους φαίνεται εξάλλου και στην «αντικειμενικοποίηση» τού προβλήματος με το τουρκικό Κεφάλαιο-Κράτος.  

Κάνουν το ίδιο λάθος με αυτό που κάνουν με την αριστερίστικη «ιστορική αναθεώρηση» που επιτελούν.  

Μόνο που στο παρόν δεν υπάρχει περιθώριο παρόμοιου αναλυτικού λάθους. 

Αν ο εργαζόμενος λαός τής Ελλάδας τούς γυρίσει τη πλάτη και προσχωρήσει σε μια μορφή εθνικισμού, σε περίπτωση που το τούρκικο Κεφάλαιο-Κράτος και οι πληβείοι του οργανώσουν εγκληματική επεκτατική εκστρατεία εναντίον τής χώρας μας, να μην κλαίνε την μοίρα τους, ούτε να κατηγορούν τον λαό.  

Το ζήτημα είναι η μελέτη και η κριτική γνώση τού τι είναι «Κεφάλαιο». 

Τι είναι [και τι ήταν] στην πραγματικότητα ο καθορισμός «Κεφάλαιο-Κράτος» σε ένα μη-οικονομίστικο και μη-μηχανιστικό τρόπο ερμηνείας τής έννοιας και τής πραγματικότητάς του, ο οποίος χωρίς να υποπίπτει σε ηθικολογικές και ιδεαλιστικές κριτικές ερμηνείες του, θα αναδύσει αναλυτικά και κριτικο-πολιτικά την εγκληματική δομή του. 

Χωρίς την μερική και διαλεκτική ταύτιση των «ιδιοτήτων»: τής αρπακτικότητας, τής λησταρχικής δράσης, τής ομογενοποιητικής απορρόφησης των ζωντανών διαφορών-ετεροτήτων, και της αυτοκρατορικής-ιμπεριαλιστικής υπόστασής του, δεν υπάρχει πραγματική έννοια τού Κεφαλαίου. 

Αν περιοριστούμε στην έννοια τού Κεφαλαίου που συγκροτείται μόνον ή κυρίως σε αφηρημένη αναφορά προς την «υπεραξία» και την υπερεργασία ή το υπερπροϊόν, θα έχουμε τελέσει μονομερή έρευνα, θα έχουμε καταλήξει σε μονομερή θεωρητικά αποτελέσματα, εντέλει θα δράσουμε με πολιτική μονομέρεια, στενοκεφαλιά, δογματικά, και εντέλει δεν θα βοηθήσουμε κανέναν εργαζόμενο ή μη-εργαζόμενο ακτήμονα, ούτε τον εθνοτικά οικείο ούτε έναν εθνοτικά μη οικείο μας.

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [3]..Ενδιάμεση σημείωση για τις μάσκες και την μασκαράτα..    

Οι ετερογενείς μεταξύ τους κυριαρχικές δομές τού καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι «μάσκες» μιας κρυμμένης «ουσίας» του που βρίσκεται κάτω από τις «μάσκες». 

Παρεκτός κι αν θεωρήσουμε τις «μάσκες» αυτές τού καπιταλισμού ως διαδεχόμενες μεταξύ τους, η μία μετά την άλλη, χωρίς να υπάρχει ένα «πρόσωπο» από «πίσω» τους, ούτε «αυτό» που υποτίθεται θα «αποκαλύπτονταν» όταν οι «αγωνιστές» που [νομίζουν ότι] τού εναντιώνονται θα τράβαγαν όλες τις «μάσκες».

Από αυτά που είδαμε μέχρι τώρα, και από αυτά που βλέπουμε και στο παρόν, όταν πέφτουν οι «μάσκες» τού καπιταλισμού και τού ιμπεριαλιστικού αυτοκρατορισμού του, αυτό που αποκαλύπτεται είναι μια άλλη ταξική και εκμεταλλευτική «μάσκα», αυτή ενός άλλου μη καπιταλιστικού αλλά ωστόσο εκμεταλλευτικού και αυτοκρατορικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, τού «σοσιαλισμού». Αλλά και όταν αυτή η «μάσκα» πέφτει, δεν έχουμε τελικά μια «τελική αποκάλυψη» τού «μοναδικού» «προσώπου» τής εκμετάλλευσης, τής αλλοτρίωσης, τής ιεραρχίας και τής καταπίεσης. Αυτοί που ρίξανε και την «μάσκα» τού «σοσιαλισμού» που [δεν] ζήσαμε [γιατί υπήρξε μόνον σαν ιδεολογικό καρτ ποστάλ], είτε το πράττουν αυτό προσχωρώντας ανοιχτά και ξεδιάντροπα στην απολογητική τού «φιλελεύθερου» ή «δημοκρατικού» καπιταλισμού, ενίοτε ως «αριστερόστροφοι» ή «αναρχίζοντες» μαϊντανοί του, οπότε ρίχνουν μεν την «μάσκα» τού «σοσιαλισμού» και των «παρακολουθημάτων» του [μαρξισμός, αλλά και κάθε άλλη αντικαπιταλιστική θεωρία/πρακτική κ.λπ] αλλά το πράττουν αυτό το ξεμασκάρεμα [ξανα]φορώντας οι ίδιοι τις γνωστές καπιταλιστικές «μάσκες», είτε φτιάχνουν μιαν εγγύτατη στον αυτοκρατορικό καπιταλισμό νεοαριστερίστικη «μάσκα».

Θέλετε να σας μιλήσω και για αυτές και για άλλες μασκαράτες;

Μου αρέσει να στέκομαι λίγο παραπάνω στους κριτικούς τού σοβιετικού «σοσιαλισμού» και μαρξισμού, όχι γιατί τούτος δεν έχει κι αυτός τα χάλια του, αλλά διότι η υποκρισία των κριτικών τού υπαρκτού-ανύπαρκτου «σοσιαλισμού» φτάνει στα ύψη.   

Φανερό σε πολλές εκδοχές: 

Όταν κατακρημνίζεται δια τής κριτικής, και καλώς κατακρημνίζεται το δογματικό «σοβιετικό» μοντέλο θεώρησης και εκμεταλλευτικής/ιεραρχικής πράξης, αλλά για να τελεστεί εξιδανίκευση και ιστορική αθώωση τής μυστικιστικής και ιδεολογικής παράνοιας τού εθνικισμού και τής θεοκρατίας, τότε όλη αυτή η κριτική πέφτει στο κενό. 

Όταν κατακρημνίζεται δια τής κριτικής, και καλώς κατακρημνίζεται το δογματικό «σοβιετικό» μοντέλο θεώρησης και εκμεταλλευτικής/ιεραρχικής  πράξης, αλλά για να τελεστεί έμμεση «τροτσκιστική» ή «αντιεξουσιαστική» εξιδανίκευση τού αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού και τής αυτοκρατορικής εγκληματικής παγκοσμιοποίησης, για να εξαφανιστούν εθνότητες, ήθη και έθη τόπων και λαών, τότε όλη αυτή η κριτική πέφτει στο κενό. 

Όταν κατακρημνίζεται δια τής κριτικής, και καλώς κατακρημνίζεται το δογματικό «σοβιετικό» μοντέλο θεώρησης και εκμεταλλευτικής/ιεραρχικής  πράξης, αλλά για να τελεστεί έμμεση απάλειψη των κοινών ιστορικών ευθυνών, από όλους τους προαναφερόμενους, και να πέσει όλη η «κατάρα» στον «λεπρό» «σταλινικό», και μάλιστα να συκοφαντηθεί αυτός περαιτέρω για το «αμάρτημα» τού φαντασιακού, ανύπαρκτου ως τρόπου παραγωγής: «κρατικού καπιταλισμού», τότε δεν πέφτει μόνον η κριτική στο κενό, αλλά αποκαλύπτει τον κρίνοντα ως πολιτικά ανήθικο, πολιτικό ψεύτη, ιδεολογικό απατεώνα, ανεύθυνο Θερσίτη τής Ιστορίας που στην πραγματικότητα ένα πράγμα τον ενδιαφέρει: να αποσείσει την ιστορική ευθύνη για τις και δικές του ιδεολογικές και πολιτικές εγχαράξεις ως υπεύθυνες για τον εκτροχιασμό τού οράματος για μια αταξική κοινωνία. 

Δεν είναι δυνατόν λόγου χάριν αυτοί που ζήταγαν από τους σταλινικούς τής πλειοψηφίας να διαπράξουν Γενοκτονία εναντίον των αγροτών συνολικά, οι τροτσκιστές και οι τής «αριστερής» [αριστερίστικης] τάσης των μπολσεβίκων, να έρχονται σήμερα δια των ιδεολογικών επιγόνων τους, αλλά και δια άλλων νεώτερων «μπορντιγκιανών» «αριστερών [αριστεριστών] κομμουνιστών» και ψευτοαναρχικών, να κρίνουν τον σταλινισμό, και να βγαίνουν όπως λέμε λαϊκά «και από πάνω».  

Ναι, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα τού «υπαρκτού» «σοσιαλισμού» διέπραξε εναντίον των αγροτών, πλουσίων και φτωχών, μεγάλα μαζικά εγκλήματα, κυρίως από άγνοια, ανοησία, μερικές φορές με πρόθεση, αλλά τήρησε και κάποια κυνικά όρια, ενώ οι αριστεριστές κριτές του, τότε και τώρα, έναν σκοπό είχαν, να οργανώσουν μια κανονική στρατιωτική μιλιταριστική επίθεση εναντίον τής υπαίθρου.  

Αυτός ο παρανοϊκός πολιτικός εγκληματίας, ο Τρότσκι, ήταν από τους πρώτους που σχεδίαζαν στρατιωτικοποίηση των πάντων, επίθεση στην ύπαιθρο, και μαζικές εκτελέσεις, προτού πραγματοποιηθούν αυτές οι αγριότητες από τους σταλινικούς, αλλά με ένα «μέτρο», απορρέον από τον κυνισμό τους και όχι από πολιτική αρετή. 

Οι αριστεριστές δεν είχαν ούτε αυτό το κυνικό μέτρο.  

Αυτοί λοιπόν ήταν που συγκρότησαν το ευρύ «αντι-σταλινικό» μέτωπο, μαζί και παραδίπλα με τους «αριστερούς [αριστεριστές] κομμουνιστές» τής δυτικής Ευρώπης [με τους οποίους δεν είχαν αρχικά καλή σχέση, αλλά απλά την ίδια μηδενιστική νοοτροπία, για αυτό και τα βρίσκουν τώρα τα παιδιά]. 

Χίλιες φορές να παραμέναμε στην σταλινική παράνοια, στην σταλινική σέκτα, παρά να καταλήγαμε σαν όλους αυτούς τούς «αντι-σταλινικούς». 

Για αυτό και αργήσαμε να απαρνηθούμε το δικό μας λάθος, την δική μας ευθύνη, όσοι αργήσαμε, και όσοι ξέρουμε ότι είχαμε και έχουμε ευθύνη για την υπεράσπιση τού σοβιετικού «μοντέλου» και μάλιστα τού κυρίαρχου ρεύματος εντός του, τού «σταλινικού». 

 Όταν βλέπεις όλους μαζί και κάθε έναν χώρια τους «συντελεστές» τού «αντι-σταλινισμού» καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά εκεί πέρα, κάτι είναι ακόμα χειρότερο από τον πρώην οικείο «σταλινικό» και «σταλινογενή» χώρο.  

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [4]..

Οι ετερογενείς μεταξύ τους κυριαρχικές δομές τού καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι «μάσκες» μιας κρυμμένης «ουσίας» του που βρίσκεται κάτω από τις «μάσκες».  

Κάθε ειδική θεμελιακή αντικειμενική δομή, κάθε ιδιαίτερος θεμελιακός αντικειμενικός τροπισμός, κάθε θεμελιακή αντικειμενική έκφραση, ενός ταξικού εκμεταλλευτικού συστήματος, αποτελεί ένα στοιχείο τού πολλαπλού θεμελίου του.

Ένα πολλαπλό θεμέλιο ενός εκμεταλλευτικού συστήματος δεν είναι «άπειρα» πολλαπλό. 

Ο καπιταλισμός, όπως κάθε κοινωνικό σύστημα, «περικλείεται» σε μια σειρά θεμελίων, και αυτά τα θεμέλια συναποτελούν ένα μοναδικό αν-και-πολλαπλό-στην-σύστασή-του θεμέλιο. 

Είναι απαραίτητο για την διαλεκτική έρευνα των εκμεταλλευτικών/ιεραρχικών κοινωνικών συστημάτων [και ειδικά τού καπιταλισμού], να καταλήγει σε μια υπόθεση για έναν περιορισμένο αριθμό υπο-θεμελίων ή θεμελιακών υπο-καθορισμών, τα οποία θα θεωρηθούν ως τα «πολλά» συστατικά υπο-θεμέλια ή στοιχεία τού ενός θεμελίου του, ακολουθώντας [ως διαλεκτική έρευνα] έναν μετριασμένο «αναγωγισμό» στην συγκρότησή της.  

Κατά την δική μας θεώρηση, όπως σχηματίστηκε στο διάβα πολλών αντινομιών και προσωπικών ιδεολογικών ταλαντεύσεων, ο πολιτικός ή πολιτειακός ή κρατικός καθορισμός αποτελεί ως συστατικό στοιχείο έναν σημαντικό υπο-καθορισμό τού καπιταλιστικού συστήματος και όχι απλά «εποικοδόμημα» ή «υπερδομή» του. 

 Σε αυτόν τον υπο-καθορισμό έχουν ενωθεί ταξικοεκμεταλλευτικές και ιεραρχικές πρακτικές με ουδέτερες δημόσιες πρακτικές λειτουργίες, οι οποίες όμως έχουν αλλοτριωθεί-«αλωθεί» από τις ταξικοεκμεταλλευτικές ιεραρχικές πρακτικές, πράγμα εμφανές από την δομική επικράτηση τής κρατικής «πτύχωσης» τού πολιτικού υπο-καθορισμού σε σχέση με την περισσότερο ουδέτερη και εύπλαστη πολιτειακή «πτύχωση» αυτού τού υπο-καθορισμού. 

Να μην εξαπατούμε τον εαυτό μας κρατικιστικά-ρεφορμιστικά:  

Μόνον μια ελευθεριακή επανάσταση των εργαζόμενων όλων των εθνοτήτων θα επαναφέρει την «πρωτοκαθεδρία» τής πολιτειακής πτύχωσης τού πολιτικού υπο-καθορισμού τής παγκόσμιας κοινωνίας και κάθε ξεχωριστής εθνότητας. 

Μέχρι αυτή την επανάσταση, η οποία πρέπει να έχει ένα υλικό και νοηματικό βάθος και πλάτος που δεν έχει ξαναεμφανιστεί στην ανθρώπινη ιστορία, ο καπιταλισμός και οι συγγενικοί του «κρατικοί σοσιαλισμοί» [που γνωρίσαμε], θα επιβάλλουν την κρατική εκδοχή-πτύχωση τής πολιτικής και πολιτειακής οργάνωσης τής κοινωνίας. 

Τι είναι όμως κράτος; Δεν θα λύσουμε τώρα το θέμα. 

Αυτό που θα λέμε από τώρα μέχρι να πεθάνουμε, είναι ότι για να παραγκωνίσουμε, να διαλύσουμε, να εξαφανίσουμε, να κονιορτοποιήσουμε το έθνος κράτος, κάθε έθνος-κράτος, όλα τα έθνη-κράτη, όλες αυτές τις βρυκολακίστικες συσπειρώσεις των εχθρών τής ζωντανής εργαζόμενης ή άεργης υποκειμενικότητας, μαζί με την εξαφάνιση, κονιορτοποίηση, διάλυση όλων των [υπόλοιπων] αρχουσών τάξεων, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ένα πράγμα, ένα σημαντικό θαρρώ πράγμα: 

Ότι το αυταρχικό «Κράτος» υπάρχει στον καπιταλισμό και τον κρατικό σοσιαλισμό [δύο διαφορετικά εκμεταλλευτικά συστήματα], και ως έθνος/έθνος-κράτος και ως αυτοκρατορία. 

Πρέπει να τα διαλύσουμε μαζί, πρέπει να κονιορτοποιήσουμε και τις δύο εκφάνσεις τού υπερ-κράτους, γιατί αν περιοριστούμε μόνον στην διάλυση των εθνών/εθνών-κρατών τότε θα έχουμε παίξει το παιχνίδι κάποιας αυτοκρατορίας ή αν διαλύσουμε μόνον τις αυτοκρατορίες τότε θα έχουμε δημιουργήσει έναν νέο εθνικισμό, άρα θα επαναφέρουμε πάλι εμμέσως [ίσως χωρίς να το θέλουμε πάλι] μια αυτοκρατορική δομή. 

Από την μια ακούγεται ουτοπικό, από την άλλη ακούγεται άξιο να το επιθυμεί κανείς αλλά αρκετά δεμένο σε μια συμμετρικότητα, σε μια ομογενοποιητική σκέψη, η οποία «βλέπει» αυτό τον σκοτεινό κόσμο ωσάν να είχε ήδη μια συμμετρικότητα στην αθλιότητά του, την οποία θα μπορούσε ένα ιστορικό υποκείμενο να την «αντιστρέψει» στην αντίθετη κατεύθυνση. 

Και οι δύο αιτιάσεις, περί «ουτοπικότητας» και περί «ψευδοσυμμετρίας», είναι ορθές, εκφράζουν μια δυνατότητα, την πιθανότητα μιας νέας-και-παλαιάς αλλοτριωτικής δυναμικής. 

Το να σας πω ότι ξέρω τι πρέπει να γίνει για να μην αναδυθεί πάλι μια αλλοτριωτική δυναμική, θα ήταν ψέμα. 

Εξάλλου υπάρχει το πολιτικό παρόν, υπάρχουν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί σπαραγμοί τού παρόντος, και χάσματα προερχόμενα από αυτό το «παρόν» που δεν είναι ένα «μόνον-παρόν», τα οποία μερικές φορές μάς χωρίζουν σαν βάραθρο και σαν άβυσσος, ακόμα κι αν μοιραζόμαστε τις ίδιες γενικές προοπτικές και τούς ίδιους ορίζοντες στο επιθυμητό μέλλον. 

 Στην πολιτική, και ειδικά στην πολιτική που ονοματίζει τον εαυτό της ως «ριζοσπαστική», δεν υπάρχουν περιθώρια να μπαζώσεις βάραθρα και αβύσσους με αγαπούλες και συναισθηματικές αναφορές στο κοινό στοιχείο. 

Ρωτάω πάντα τον εαυτό μου: 

Κάνω κάποιο στρατηγικό λάθος; 

Μακάρι να κάνω λάθος. 

Δεν κάνω λάθος όμως. 

Έχω δίκιο:

Η ανάδυση μιας εν δυνάμει πολυεθνικής ανατολικής καπιταλιστικής «αυτοκρατορίας», όχι με την «κυριολεκτική έννοια» αλλά με την έννοια τής δημιουργίας μιας εναλλακτικής άρα όμοιας προς την δυτική «αυτοκρατορία» έννομης εγκληματικής υπερεθνικής τάξης με ειδικά και οροθετημένα γεωκυριαρχικά χαρακτηριστικά, σημαίνει μια ανάλογη με την πρωταρχική δυτική, «αυτοκρατορική» πρωταρχική συσσώρευση [Κεφαλαίου]. 

«Είμαστε» στα γεωγραφικά γεωστρατηγικά «όρια» αυτού τού αναδυόμενου καπιταλιστικού «ηφαιστείου», και αυτή η αντικειμενική θέση τής χώρας «μας» [δεν είναι δική μας, ακτήμονες είμαστε], δεν πρόκειται να φέρει εύκολες καταστάσεις για όσους φαντάζονται λανθασμένα από διαφορετικά ταξικά και ιδεολογικά μετερίζια το ίδιο πράγμα: 

Οι περισσότεροι «εδώ» δεν καταλαβαίνουν ότι: 

Η χώρα που ζούμε δεν είναι ιμπεριαλιστική παρά μόνον με την έννοια τής απόφυσης τής δυτικής καπιταλιστικής «αυτοκρατορίας».

Η χώρα, όπως κάθε μη-ιμπεριαλιστική χώρα δεν «έχει» ούτε πρόκειται ποτέ να «αποκτήσει» «εθνική αστική τάξη», παρά τον όγκο και την στατιστική ή πραγματική ισχύ των ελληνικών Κεφαλαίων. 

Ο ενδοκαπιταλιστικός ενδοϊμπεριαλιστικός/ενδοαυτοκρατορικός και διακρατικός ανταγωνισμός στην περιοχή που μας «περικλείει», έχει σαν πραγματικούς ενεργούς και αυτοκαθοριζόμενους παίχτες του, από την μια πλευρά δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οργανωμένες παρά τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους στο δυτικό ιμπεριαλιστικό-αυτοκρατορικό σχήμα, και από την άλλη πλευρά ανατολικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μεγάλες όπως η Ρωσία και μικρότερες όπως η Τουρκία και το Ιράν, οι οποίες προσπαθούν εν μέσω των δικών τους ανταγωνισμών και των ανταγωνισμών τους με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές να οργανώσουν κι αυτές μιαν ανατολική καπιταλιστική «αυτοκρατορία», μια νέα έννομη εγκληματική υπερεθνική τάξη με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά.  

Τι συμβαίνει στα μυαλά «εδώ» σε σχέση με αυτή την πραγματικότητα; 

Και οι καπιταλιστές, δεξιοί κεντρώοι «αριστεροί» κ.λπ, και οι αντικαπιταλιστές, θεωρούν λανθασμένα ότι η χώρα «Ελληνική Δημοκρατία» έχει αυτοδύναμες καπιταλιστικές δυνάμεις, θεωρούν λανθασμένα ότι παίζει στο διακρατικό «αυτοκρατορικό παιχνίδι» αν όχι με ίσους όρους πάντως από μια ενεργή σκοπιά. 

Δεν έχει όμως σημασία μόνον αν οι καπιταλιστές και οι αντικαπιταλιστές αυτής τής χώρας προσδίδουν άλλο ιδεολογικό και άλλο πολιτικό και ταξικό προσανατολισμό σε αυτές τους τις λανθασμένες εποπτείες. 

Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι ότι και οι δύο πλευρές της ιδεολογικής ταξικής πάλης είναι δέσμιες μιας συλλογικής παράκρουσης, μιας κοινής ιδεολογικής ψευδαίσθησης, αλλά αυτό αν θέλετε καθιστά βασικά πιθανά θύματα αυτής τής συλλογικής ψευδαίσθησης όχι τους καπιταλιστές και τους εθνικιστές συνοδοιπόρους και σκύλους τους, αλλά την εργατική τάξη και τους φτωχούς μικροαστούς.

Όταν κατοικώντας σε μια χώρα «απόφυση» είσαι δίπλα σε ένα «ηφαίστειο», το οποίο μπορεί να εκραγεί στο κεφάλι σου, όταν είσαι εργατική τάξη ή φτωχή μικροαστική τάξη σε αυτή την χώρα «απόφυση», και δεν έχεις σχέδια, σχέδια ταξικού πολέμου λέω εγώ, όχι εθνικά σχέδια, χέστα τα εθνικά σχέδια, όταν λοιπόν δεν έχεις σε αυτές τις οριακές συνθήκες κάποια προπλάσματα σχεδίων ταξικού λαϊκού πολέμου προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις, όταν δεν είσαι έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο πολέμου, πολέμου ενάντια στους πλούσιους και τους καπιταλιστές, πολέμου ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστές, δυτικούς και ανατολικούς, πολέμου ενάντια και σε κάθε «γείτονα», όχι λαό αλλά κράτος, τότε, αν δεν έχεις τίποτα, ούτε σαν πρόπλασμα, γιατί να έχω άδικο που προτάσσω σχηματικά έναν επαναστατικό μιλιταρισμό;

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [5]

Οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις είναι ολοκληρωμένες και ανεξάρτητες καπιταλιστικές κυριαρχίες ως «έθνη» [Nations], είναι δηλαδή «επιμέρους» εθνικές αστικές τάξεις [και «επιμέρους» ιμπεριαλιστικές εθνικές αστικές τάξεις], οι οποίες είναι όμως πάντα ενταγμένες ως ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους σε ένα ευρύτερο αλλά πάντα οροθετημένο «σχήμα» υπερεθνικής ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας: 

Σε μια υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά. 

Πάντα υπάρχουν «πολλοί πόλοι» ιμπεριαλιστικών υπερεθνικών εγκληματικών συνασπισμών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, χωρίς να παύει ποτέ να υπάρχει και ο «εσωτερικός» [εντός τού εκάστοτε ιμπεριαλιστικού «πόλου»] ανταγωνισμός μεταξύ των ξεχωριστών «εθνών» ή εθνικοϊμπεριαλιστικών αστικών τάξεων. 

Η γενική ιδιομορφία από το 1917 έως το 1989 ήταν ότι τον ένα «πόλο» τού εθνικού/διεθνούς εγκλήματος τον «καταλάμβανε» ο δυτικός καπιταλιστικός «κόσμος» [με όλες τις εσωτερικές συγκρούσεις του να συνεχίζονται απρόσκοπτες], και τον άλλο «πόλο» τον «καταλάμβανε» ο «σοσιαλιστικός» «κόσμος», ένας «κόσμος» μη-καπιταλιστικών αλλά ουσιαστικά εξίσου εκμεταλλευτικών ιεραρχικών κοινωνιών. 

«Κάτω» από αυτόν τον «βαθμό» καπιταλιστικής και ταξικοεκμεταλλευτικής κυριαρχίας που μόλις ιχνογραφήσαμε δεν υπάρχουν, ούτε πρόκειται να υπάρξουν ολοκληρωμένα «έθνη», ούτε εθνικές αστικές τάξεις, ούτε εθνική ανεξαρτησία, και όσα μη-ολοκληρωμένα ως προς την καπιταλιστική κυριαρχία τους έθνη/έθνη κράτη, ως αστικές τάξεις, «θέτουν» τρόπον τινά «υποψηφιότητα» για να μετατραπούν σε ολοκληρωμένες εθνικές-εθνικοϊμπεριαλιστικές κυριαρχίες, το επιτυγχάνουν αυτό μόνον δια τής μετατροπής τους σε ιμπεριαλιστικά έθνη/έθνη-κράτη και σε ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις. 

Η «αναβάθμιση» ενός καπιταλιστικού εθνοκρατικού/εθνικού μορφώματος από παρακολούθημα, λοχία, ορντινάτσα και συμπληρωματική «απόφυση» άλλων εθνοκρατικών/εθνικών καπιταλιστικών μορφωμάτων, σε ανεξάρτητο μπορεί να υλοποιηθεί με δύο τρόπους: 

1.

Αν αυτό το μόρφωμα ενταχθεί «επί ίσοις όροις» σε μια υπάρχουσα υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά [αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι ήδη «μέλος» αλλά παρακολούθημα και να «αναβαθμίζεται», ή ότι μπορεί να μην είναι αρχικά καν μέλος αλλά εντάσσεται σε μια από τις εγκληματικές ιμπεριαλιστικές τάξεις πραγμάτων «εκ των προτέρων» σε θέση «κυρίαρχου»].

2.

Αν αυτό το μόρφωμα δεν μπορεί ή δεν επιλέγει [«θέλει»] να ενταχθεί σε μια υπάρχουσα εγκληματική ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων ή επιλέγει να αποχωρήσει από αυτήν στην οποία είναι ήδη και η οποία δεν «καλύπτει» τις κυριαρχικές δυναμικές ή φιλοδοξίες «του», και «προσπαθήσει» μαζί με άλλες νέες εν δυνάμει ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις ή μικροϊμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις να συντελέσει στην συγκρότηση ενός νέου εγκληματικού ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού οικουμενικού «πόλου», δηλαδή  μιας νέας υπερεθνικής έννομης εγκληματικής τάξης πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά.

Οι κακομοίρηδες τής «δικής» «μας» αστικής τάξης, οι ταξικοί ηγήτορες και η «ψυχή» τού έθνους, το έθνος δηλαδή ως δεσπόζον μόρφωμα τής καπιταλιστικής εποχής στην νεοελληνική εκδοχή του [όπως τούτη εμφανίστηκε στις αρχές τού 19ου αιώνα], προσπάθησαν να υφαρπάξουν μιαν «ανώτερη» ιμπεριαλιστική θέση εντός τού δυτικοευρωπαϊκού κλάδου τής ευρύτερης δυτικοϊμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, αλλά το 1922 έσπασαν για πάντα τα μούτρα τους στην τυχοδιωκτική και ρατσιστική μικρασιατική εκστρατεία τους ενάντια στους άλλους επηρμένους κι αυτούς, αλλά πιο επιφυλακτικούς σκληρούς και ανεξάρτητους Τούρκους εθνικιστές ρατσιστές εγκληματίες, οι οποίοι την ίδια στιγμή συγκροτούσαν με γενοκτονίες μαζικούς θανάτους, καταστροφές και σε επίσπευση εθνοομογενοποιήσεις το δικό τους περισσότερο και ακραία φρικαλέο τουρκικό/νεοτουρκικό έθνος/έθνος-κράτος.  

Σήμερα υπάρχει μια ισχυρή τάση το τουρκικό έθνος/έθνος-κράτος να «ολοκληρωθεί», να μετατραπεί δηλαδή σε εθνοϊμπεριαλιστικό ανεξάρτητο καπιταλιστικό μόρφωμα, εντός ενός αναδυόμενου νέου ιμπεριαλιστικού-αυτοκρατορικού «ανατολικού» καπιταλιστικού «πόλου», εντός μιας νέας υπερεθνικής έννομης εγκληματικής τάξης πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά. Τον «δρόμο» αυτής τής νέας «υποψήφιας» εθνοϊμπεριαλιστικής δύναμης, αυτού τού σε εθνική ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση μορφώματος, δεν πρόκειται να τον «κλείσουν» οι αποτυχημένοι πρώην μικροϊμπεριαλιστές τής «Ελληνικής Δημοκρατίας», το έθνος τού καραγκιόζ μπερντέ, με τις τρισχιλιετείς φαντασιώσεις του και τα περασμένα μεγαλεία, αρχαιοελληνικά και βυζαντινά, διηγώντας τα να κλαίνε και να κλάνουν παπαρηγοπούλειες πορδές. 

Τον «δρόμο» αυτού τού νεοπαγούς σε νέα ιμπεριαλιστική κυριαρχία έθνους/έθνους-κράτους και τής αναδυόμενης εθνικής αστικής τάξης του, δεν θα τον κλείσουν οι Έλληνες εθνικιστές/πατριώτες τής οιασδήποτε μορφής, αριστερής δεξιάς «κεντρώας».  

Δεν θα τον κλείσουν βέβαια - τον ανοίγουν διάπλατα, ούτε οι σχιζοδιεθνιστές που δεν αναγνωρίζουν καν το ζήτημα, αλλά φαντασιώνονται ότι υπάρχει ένας «συμμετρικός» διακρατικός καπιταλιστικός ανταγωνισμός. 

Πρόκειται για ένα ειδικό θέμα, με ειδικούς «αποδέκτες».  

Σταματάω εδώ την ιχνογράφησή του, και επιστρέφω στην γενική εικόνα. 

Η κυριαρχία κάθε ξεχωριστής ηγεμονικής καπιταλιστικής χώρας και τής αστικής τάξης της, δεν είναι μια μορφή αυτοκαθοριζόμενης εθνικής καπιταλιστικής κυριαρχίας που «έπειτα» εκρέει προς κάποιον «εξωτερικό» χώρο, είτε συγκροτώντας συμμαχικούς υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς δια τής «συνάντησης» άλλων ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών και αστικών τάξεων, είτε «συναντώντας» ανταγωνιστικά άλλες ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες. 

Η ίδια η συγκρότηση τού πεδίου διακαπιταλιστικής-διακρατικής συνεργασίας και διακαπιταλιστικού-διακρατικού ανταγωνισμού, σημαίνει στην πράξη ταυτόχρονη «ίδρυση» των νέων καπιταλιστικών εθνών/εθνών-κρατών και τού οικουμενικού ή μάλλον οικουμενικότροπου «αυτοκρατορικού»-διιμπεριαλιστικού πεδίου τής εγκληματικής συνεργασίας ή τού εγκληματικού ανταγωνισμού τους. 

---

Οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις είναι ολοκληρωμένες και ανεξάρτητες καπιταλιστικές κυριαρχίες ως «έθνη» [Nations], είναι δηλαδή «επιμέρους» εθνικές αστικές τάξεις [και «επιμέρους» ιμπεριαλιστικές εθνικές αστικές τάξεις], οι οποίες είναι όμως πάντα ενταγμένες ως ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους σε ένα ευρύτερο αλλά πάντα οροθετημένο «σχήμα» υπερεθνικής ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας: 

Σε μια υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά. 

Πάντα υπάρχουν «πολλοί πόλοι» ιμπεριαλιστικών υπερεθνικών εγκληματικών συνασπισμών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, χωρίς να παύει ποτέ να υπάρχει και ο «εσωτερικός» [εντός τού εκάστοτε ιμπεριαλιστικού «πόλου»] ανταγωνισμός μεταξύ των ξεχωριστών «εθνών» ή εθνικοϊμπεριαλιστικών αστικών τάξεων. 

Η γενική ιδιομορφία από το 1917 έως το 1989 ήταν ότι τον ένα «πόλο» τού εθνικού/διεθνούς εγκλήματος τον «καταλάμβανε» ο δυτικός καπιταλιστικός «κόσμος» [με όλες τις εσωτερικές συγκρούσεις του να συνεχίζονται απρόσκοπτες], και τον άλλο «πόλο» τον «καταλάμβανε» ο «σοσιαλιστικός» «κόσμος», ένας «κόσμος» μη-καπιταλιστικών αλλά ουσιαστικά εξίσου εκμεταλλευτικών ιεραρχικών κοινωνιών. 

«Κάτω» από αυτόν τον «βαθμό» καπιταλιστικής και ταξικοεκμεταλλευτικής κυριαρχίας που μόλις ιχνογραφήσαμε δεν υπάρχουν, ούτε πρόκειται να υπάρξουν ολοκληρωμένα «έθνη», ούτε εθνικές αστικές τάξεις, ούτε εθνική ανεξαρτησία, και όσα μη-ολοκληρωμένα ως προς την καπιταλιστική κυριαρχία τους έθνη/έθνη κράτη, ως αστικές τάξεις, «θέτουν» τρόπον τινά «υποψηφιότητα» για να μετατραπούν σε ολοκληρωμένες εθνικές-εθνικοϊμπεριαλιστικές κυριαρχίες, το επιτυγχάνουν αυτό μόνον δια τής μετατροπής τους σε ιμπεριαλιστικά έθνη/έθνη-κράτη και σε ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις. 

Η «αναβάθμιση» ενός καπιταλιστικού εθνοκρατικού/εθνικού μορφώματος από παρακολούθημα, λοχία, ορντινάτσα και συμπληρωματική «απόφυση» άλλων εθνοκρατικών/εθνικών καπιταλιστικών μορφωμάτων, σε ανεξάρτητο μπορεί να υλοποιηθεί με δύο τρόπους: 

1.

Αν αυτό το μόρφωμα ενταχθεί «επί ίσοις όροις» σε μια υπάρχουσα υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά [αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι ήδη «μέλος» αλλά παρακολούθημα και να «αναβαθμίζεται», ή ότι μπορεί να μην είναι αρχικά καν μέλος αλλά εντάσσεται σε μια από τις εγκληματικές ιμπεριαλιστικές τάξεις πραγμάτων «εκ των προτέρων» σε θέση «κυρίαρχου».

2.

Αν αυτό το μόρφωμα δεν μπορεί ή δεν επιλέγει [«θέλει»] να ενταχθεί σε μια υπάρχουσα εγκληματική ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων ή επιλέγει να αποχωρήσει από αυτήν στην οποία είναι ήδη και η οποία δεν «καλύπτει» τις κυριαρχικές δυναμικές ή φιλοδοξίες «του», και «προσπαθήσει» μαζί με άλλες νέες εν δυνάμει ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις ή μικροϊμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις να συντελέσει στην συγκρότηση ενός νέου εγκληματικού ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού οικουμενικού «πόλου», δηλαδή  μιας νέας υπερεθνικής έννομης εγκληματικής τάξης πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά.

---

Οι κυριαρχημένες ή περιφερειακές ως προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα καπιταλιστικές χώρες, συγκροτήθηκαν ακολουθώντας μιαν αμφίσημη αλλά ουσιαστικά αστική-καπιταλιστική εθνικιστική ουτοπία: 

Να μετατραπούν οι λαότητες και οι εθνότητες [εθνοτικές και όχι εθνικές ομάδες/συλλογικότητες] που τις «έφτιαξαν» δια των αναδυόμενων αστικών τάξεων που υπήρχαν στους κόλπους τους, σε κυρίαρχα και ανεξάρτητα καπιταλιστικά ή κρατικοσοσιαλιστικά έθνη/έθνη κράτη, χωρίς ίσως να «χρειάζεται» αυτή η μετατροπή να σημαίνει κυριαρχία και καταπίεση επί άλλων εθνών. 

Ήταν τόσο ισχυρή αυτή η εθνικιστική ουτοπία ώστε ακόμα και πρωτο-φασίστες και παλιάνθρωποι όπως ο Κεμάλ Ατατούρκ να δηλώνουν και να πιστεύουν στα αλήθεια ότι «αυτό» που θέλουν αυτοί και το έθνος που ιδρύουν δεν θέλουν να σημαίνει κυριαρχία επί άλλων εθνικών/εθνοκρατικών οντοτήτων εκτός τής «επικράτειας» αυτού τού έθνους. 

Εννοείται ότι οι εν λόγω εθνικιστές και ιδρυτές νέων εθνών/εθνών-κρατών, όχι βέβαια μόνον ως ηγετικά πρόσωπα αλλά και ως εθνικιστικές αστικές τάξεις και κρατικές ελίτ, δεν επέκτειναν αυτόν τον φαινομενικό και αμφίσημο «ειρηνισμό» τους εντός αυτής τής «επικράτειας».  

Εντός τής χωροκυριαρχικά οροθετημένης «εθνικής επικράτειας», αυτό που έπρεπε να ισχύει και κατά την θέση των τάχα αυτοαναφορικών εθνικιστών και κατά την θέση των ανοιχτά επιθετικών προς άλλα «εξωτερικά» έθνη εθνικιστών, ήταν ότι «επιτρέπονταν» και «επιτρέπεται» να υπάρχει μόνον όποιος υπάρχει ως ανήκων στο κυρίαρχο και έν-α έθνος.  

Η εθνικιστική ουτοπία-δυστοπία αυτή, ας πούμε ακόμα και στην πιο «εσωστρεφή» μορφή της, δεν είναι η παρέκκλιση τού εθνικισμού/πατριωτισμού, η παρεκκλίνουσα εκδοχή τής ύπαρξης τού νεωτερικού καπιταλιστικού έθνους/έθνους-κράτους, αλλά αντιπροσωπεύει με τον συνεπέστερο τρόπο την «εσωτερική-ενδογενή» δολοφονική και εγκληματική ουσία του.

---

Αν «αφήσουμε» ωστόσο «για λίγο» στην άκρη τούς ανοιχτούς εγκληματίες τού εθνοκρατικού «πατριωτισμού», αυτούς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οργανώνουν πρώτα στο μυαλό τους και έπειτα υλοποιούν αν μπορούν το έγκλημα που λέγεται «έθνος» [Nation], και σταθούμε στα όρια τής εθνότητας, στα «εσωτερικά όρια» τής εθνοτικής [και όχι εθνικής] ομάδας/συλλογικότητας, θα συναντήσουμε ούτως ειπείν «αγαθότερους» εκπροσώπους αυτής τής εθνικιστικής ουτοπίας. 

Εθνότητες και λαότητες ήδη καταπιεσμένες και από τον δυτικό ιμπεριαλισμό και από τον αναδυόμενο εθνοολοκληρωτισμό τού έθνους, συγκροτούν, δια τής διανόησής τους και δια των οικείων αντανακλαστικών συλλογισμών-φαντασιών και μύθων τής λαϊκής κοινωνίας τους, μιαν ανεστραμμένη εικόνα ενός μη κυριαρχικού έθνους.

Θέλω να μπω αμέσως στην ουσία:

Και αυτοί οι συλλογισμοί, και αυτές οι μυθολογικές φαντασίες, και αυτοί οι δίκαιοι και δικαιολογημένοι στοχασμοί αυτών των ανθρώπων, «κινούνται» στο πλαίσιο μιας αντανακλαστικής εξαρτημένης και ετεροκαθορισμένης εγκληματικής ατομικής ή συλλογικής εθνικής πρόθεσης.

Το σχεδιαζόμενο έγκλημα «εδώ», όμως, είναι συγκροτημένο μεν σε αυτό το πλαίσιο όπου υπάρχει ανεστραμμένη θυματοποίηση, αλλά η ίδια η θυματοποίηση είναι στηριγμένη σε πραγματικά γεγονότα, στο πραγματικό γεγονός ότι η εθνότητα είναι θύμα τής «αρχής» τού «έθνους» στο πρόσωπο μιας άλλης εθνότητας που κατόρθωσε να αναδυθεί ως έθνος ή μιας αυτοκρατορίας που λειτουργεί σε σημαντικό βαθμό ως έθνος/έθνος-κράτος δια αποκλεισμών και όχι μόνον:

Ακόμα και μια αντιδραστική προ-καπιταλιστική αυτοκρατορία στην οποία δεν ίσχυε η «βεστφαλιανή» «αρχή» τού έθνους/έθνους-κράτους όπως ήταν λόγου χάριν η οθωμανική αυτοκρατορία, ήταν μια θεοκρατική και έμμεσα εθνοκρατική εγκληματική οντότητα, η οποία παρά την συμπεριληπτικότητα και την πολυπολιτισμικότητά της λειτουργούσε δια υποχρεωτικών αφομοιώσεων καταπιεσμένων εθνοτήτων, εθνοκτονιών, μαζικών σφαγών και τρομοκρατίας.

Άρα:

Οι καταπιεσμένες εθνότητες-λαότητες είχαν κάθε δίκαιο και δικαίωμα να στρέψουν εναντίον αυτής τής εγκληματικής οντότητας νεωτερικές αμυντικές και αμυντικοεπιθετικές δομές σκέψης και δράσης που περιείχαν τον ίδιο βαθμό εγκληματικότητας.

---

Κάθε εθνικό έγκλημα είναι αντιδραστικό έγκλημα, ακόμα κι όταν υφίσταται στα πλαίσια μιας μη θεμελιακά παρανοϊκής αμυντικής σκέψης μιας εθνότητας που φαντάζεται τον εαυτό της ως έθνος χωρίς να έχει μετατραπεί «ακόμα» σε έθνος, αλλά, ως εγγενώς αντιδραστικό και αυτό, όταν είναι αμυντικό-αμυντικοπαρανοϊκό στην εκκίνηση του, έχει μια σημαντικότερη αξιακή και πολιτική νομιμοποίηση από την ψευδο-νομιμοποίηση που φτιάχνουν οι μελοδραματικοί και εθνικολυρικοί παραληρηματίες ήδη εδραιωμένων εθνών/εθνών-κρατών. 

Οι Τούρκοι εθνικιστές λόγου χάριν δεν ανήκουν/ανήκανε σε αυτή την «κατηγορία».  

Αντιπροσώπευαν την ιδεολογική φαντασιακή ταυτότητα μιας αυτοκρατορίας που διαλύονταν μέσα στο αίμα και την αντιδραστική βία της, ως «αναβιωτές» τής κυρίαρχης εθνοτικής συνιστώσας της. 

Οι καταπιεσμένες εθνότητες όμως, στα «σπλάχνα» αυτού τού αποκρουστικού οθωμανικού τέρατος, δεν ήταν το ίδιο πράγμα, ακόμα κι όταν έφτασαν να βάψουν τα χέρια τους με αθώο αίμα ειρηνικών επήλυδων.

---

Το πρόβλημα, πέρα από την διάκριση μεταξύ των εξεγερμένων εθνοτήτων υπό την εγκληματική μεν αλλά αναπόφευκτη ιδέα τού νεωτερικού βεστφαλιανού έθνους/έθνους-κράτους και των προκαπιταλιστικών ή πρώιμων καπιταλιστικών εθνών και αυτοκρατοριών, έγκειται στην διατήρηση αυτής τής διάκρισης, ως παραλλαγμένης ριζικά βέβαια, και σε ωριμότερες ιστορικές φάσεις, όπου δεν έχουμε να κάνουμε «απλά» με αναδυόμενα έθνη/έθνη-κράτη, αλλά [έχουμε να κάνουμε με] μιαν εγκατεστημένη παγκόσμια ιμπεριαλιστική καπιταλιστική δομή. 

Τα ίδια τα αενάως ολοκληρώσιμα και αενάως μη ολοκληρώσιμα, τα αενάως ολοκληρωμένα ως μη-ολοκληρωμένα και μη-ολοκληρωμένα ως ολοκληρωμένα, ύστερα νεοπαγή έθνη/έθνη-κράτη τής παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, μαστίζονται από συνεχή ρεύματα εθνικιστικών ουτοπιών-και-ουτοπιών/δυστοπιών ή απελευθερωτικών υπερεθνικών ουτοπιών-και-ουτοπιών/δυστοπιών που έχουν όμως «εντός» τους πάντα μιαν εθνικιστική ιδεολογική ορίζουσα. 

Αυτό συμβαίνει και γιατί αυτά τα νεοπαγή εθνοκρατικά εθνομορφώματα ως νομοτελειακά μη-ολοκληρωμένα κατά τον τρόπο των ιστορικοχρονικά προπορευομένων ιμπεριαλιστικών εθνών/εθνών-κρατών, ψάχνουν την «ευκαιρία» να «πηδήξουν» στην λοκομοτίβα τής εκάστοτε διαθέσιμης ιμπεριαλιστικής συγκυριαρχίας, και [συμβαίνει επίσης] γιατί «εναλλακτικά» προς το παραπάνω αμιγώς εγκληματικό όνειρό τους διατηρούν εντός τους την ουτοπία μιας «έστω» μοναχικής και [φαινομενικά] μη-επεκτατικής μη-επιθετικής εθνικής κυριαρχίας-ανεξαρτησίας. 

Αυτό που παράγεται, σε κάθε περίπτωση, εντός αυτών των νεο-«εθνικών» κοινωνιών, και στην αστική τάξη και διανόηση, και στους γραφειοκράτες τού κράτους, αλλά και στα λαϊκά στρώματα, σε όλη την κοινωνία, είναι μια συλλογική παραίσθηση μιας έωλης και μονόχνωτης «εθνικής ταυτότητας».  

Θεωρήστε δεδομένη, σε αυτό το πλαίσιο, και την συνύπαρξη σε αυτό το σχήμα αντίθετων, φαινομενικά αντίθετων στάσεων, που εκφράζονται δια τής τεχνητής εισαγωγής εκσυγχρονιστικών ή ανεπεξέργαστων «ριζοσπαστικών» «μητροπολιτικών» υπερδιεθνιστικών ιδεών, αντιπροσωπεύοντας μια συμμετρική προς τα προηγούμενα «αντεθνική» δυσφορία.

---

Και στα δύο ψευτοάκρα τής περιφερειακής κοινωνίας, υπάρχει το φάντασμα ενός έθνους που είτε «δεν υπάρχει ακέραιο» ενώ «πρέπει να υπάρξει ακέραιο», είτε υπερ-υπάρχει κάτω από την «εθνομηδενιστική παρακμή», είτε υπερ-υπάρχει ως το τέρας τού Λοχ Νες που οι υπερεπαναστάτες το ανακάλυψαν στην άκρη τής βαλκανικής ως το μέγα ιμπεριαλιστικό έθνος και τώρα ετοιμάζονται να το κατατροπώσουν.   

Σε κάθε περίπτωση, αυτό το έθνος υπάρχει στα μυαλά αυτών των ανθρώπων, «πλήρες» και ολοκληρωμένο, ενώ στην πραγματικότητα είναι το μόνο που όχι μόνον δεν υπάρχει ως «πλήρες» αλλά είναι ένα περιφερόμενο και επικίνδυνο να βυθιστεί σαπιοκάραβο, αν δεν έχει τελικά κατορθώσει να θέσει «υποψηφιότητα» να συμμετέχει «επί ίσοις όροις» σε έναν ιμπεριαλιστικό-αυτοκρατορικό σχηματισμό. Αυτό που διαφεύγει σε όλους τους σε παραίσθηση πατριώτες και αντι-πατριώτες αυτών των χωρών είναι ότι ο κόσμος στον οποίο ζούνε και ο κόσμος στον οποίο ζούσανε οι πρόγονοί τους, δεν ήταν ποτέ το έθνος ως εξ ιδίων δυνάμεων κυρίαρχος συντελεστής τής ανθρώπινης ζωής, αλλά ούτε καν ως κυρίαρχος συντελεστής τής ίδιας τής οικείας εθνικής ζωής «του». 

Κανένα έθνος/έθνος-κράτος δεν «γεννήθηκε» ποτέ από τον εαυτό του, ούτε καν όταν συγκροτούνταν τα πρώτα νεωτερικά βεστφαλιανά καπιταλιστικά έθνη/έθνη-κράτη δια τής αρχής τής «αδιαίρετης» στο «εσωτερικό» τους κυριαρχίας. 

Αυτό ακριβώς που διαφεύγει σε όλους τούς εθνικιστές και αντιεθνικιστές τής «περιφέρειας», ειδικά τής «περιφέρειας» που δεν δύναται να θέσει «υποψηφιότητα» να γίνει «μητρόπολη», είναι ότι και το σύγχρονο εθνοκρατικό μόρφωμα, το σύγχρονο έθνος, υπάρχει ως καπιταλιστική ομογενοποιητική κυριαρχία, ως ενιαίος αφηρημένος καπιταλισμός ή ως ενιαίος αφηρημένος «σοσιαλισμός», μόνον δια μιας ενιαίας, ευρύτερης τού ίδιου τού έθνους, χωροκυριαρχικής ενότητας, η οποία συγκροτημένη ως υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων «δίνει» και στο έθνος, στο έγκλημα «έθνος» [Nation], το «δικαίωμα» ή τον «λόγο» για να υπάρξει.

---

Και τότε;

Πως οι καταπιεσμένοι τής ιμπεριαλιστικής περιφέρειας θα υπάρξουν; Με ποιο τρόπο θα ξεπεράσουν τους αντανακλαστικούς εθνικιστικούς ετεροκαθορισμούς τους; χωρίς να δίνουν όμως γη και ύδωρ στον μητροπολιτάνικο μητροπολιτικό φασισμό τού υπερδιεθνισμού-ψευτοδιεθνισμού; 

Αλλά πέραν και των λαοτήτων τής ιμπεριαλιστικής περιφέρειας και ημι-περιφέρειας, υπάρχουν και οι μειονότητες, εθνοτικές και σεξουαλικές, εντός των ίδιων των δυτικών καπιταλιστικών μητροπόλεων αλλά και των αναδυόμενων ανατολικών καπιταλιστικών μητροπόλεων. 

Τι μπορούν να κάνουν κι αυτοί οι άνθρωποι;  

Να «αφομοιωθούν»; 

Προτού προχωρήσω, θα απαντήσω ως προς το τελευταίο:

Ποτέ αφομοίωση.

--- 

Πρέπει να το κατανοήσουμε έλλογα, να το βγάλουμε στο φως τής διαυγούς σκέψης: 

Ζώντας απομακρυσμένοι από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις βρισκόμαστε σε μια παράδοξη κατάσταση, σε μια σύνθετη κατάσταση, ειδικά και ακριβώς αν «ανήκουμε» στις καταπιεσμένες εργαζόμενες ή μικροαστικές τάξεις τής κοινωνίας. 

Μπορεί όλος ο κόσμος να έχει συγκροτηθεί πλέον γύρω από τερατώδη αστικά-αστεακά κέντρα, και να μην υπάρχει πουθενά αστεοποίηση σε φάση ολοκλήρωσης, μπορεί να έχει επικρατήσει παντού ο καπιταλισμός και να μην υπάρχουν προκαπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, μπορεί να έχει υπάρξει μια αναβάθμιση όλων σχεδόν των επιμέρους εθνικών καπιταλισμών, ακόμα και στις χώρες τού παλαιά λεγόμενου «τρίτου κόσμου», αλλά η γενική διαίρεση ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις εξαρτημένες από αυτά ιμπεριαλιστικές περιφέρειες, δεν έχει πάψει να υφίσταται, όμως σε συνθετότερη, μεταλλαγμένη και ριζικά παράδοξη μορφή.

---

Στο μεταξύ, «παράλληλα», εντείνεται και εμβαθύνεται η εσωτερική σε όλα τα έθνη-κράτη περιθωριοποίηση των δικών «τους» περιφερειών. 

Γύρω από τις τερατώδεις αστεακές μητροπόλεις δεν υπάρχει πλέον η αγροτιά με τις ταξικές διαιρέσεις της όπως την ξέραμε, αλλά ένα διαλυμένο εξαρτημένο από την μεγάλη αστεακή μητρόπολη «τοπίο», μεγάλες ή μεσαίες βιομηχανικοαγροτικές εκμεταλλεύσεις στις οποίες εργάζονται συνήθως οι πιο δυστυχισμένοι και αδικημένοι προλετάριοι τού κόσμου, ξένοι εργάτες, κυνηγημένοι, αποπροσανατολισμένοι, που ζούνε συνήθως σε άθλια παραπήγματα, σε αποθήκες, σε στάβλους ή σε άθλια διαμερίσματα στην πρωτεύουσα περιμένοντας την εποχή τής σοδειάς, άνθρωποι που δέχονται συνέχεια έναν χημικό βομβαρδισμό φυτοφαρμάκων χωρίς κανέναν κανόνα και μέσο υγειονομικής ασφάλειας, μερικές φορές δολοφονημένοι από τους ψευτοαγρότες νεοαγρότες καπιταλιστές και [στην κυριολεξία] δουλέμπορους τής πώλησης τής εργατικής τους δύναμης.

---

Ο κόσμος μας δεν είναι ενοποιημένος, παρά την βίαιη καπιταλιστική ενοποίηση του, παρά την βίαιη αστεακή ενοποίησή του, παρά την βίαιη ιδεολογική και θεαματική ενοποίησή του. 

Η γη μας, ο πλανήτης μας δεν είναι ένα «λείο πεδίο» όπου «ρέουν» τα πάντα, όπως την παρουσιάζουν οι δεξιοί φιλελεύθεροι και οι αριστεροί μεταμοντερνιστές. 

Παντού ορθώνονται νέα τείχη, νέα όρια, νέοι ιεραρχικοί διαχωρισμοί, και όταν πέφτει ένας παλαιός φράχτης, ενώ στα ερείπια του υπάρχει μια βιαστική γιορτή, κάπου αλλού υψώνεται ένας άλλος καινούργιος, αρχικά μη ορατός, αρχικά παρουσιαζόμενος και εμφανιζόμενος ως μέρος μιας «λεπτής διαφοράς» που δεν πρόκειται να αποτελέσει νέο τείχος διαχωρισμού. Δείτε εμάς.  

Πως ήταν η κατάσταση στις μεταξύ μας άμεσες κοινωνικές σχέσεις πριν την μνημονιακή λαίλαπα και πως είναι τώρα. 

Δεν μιλάω για οικονομικές και άλλες δυσπραγίες, σημαντικές και αυτές, εφόσον δεν είμαστε «άυλοι», και κάθε υλική οικονομική αλλαγή εις βάρος μας θα έχει πάντα τις επιπτώσεις της και στο επίπεδο των άμεσων κοινωνικών σχέσεων. 

Μιλάω για τα βαθύτερα ρήγματα που υπήρχανε σε αδελφικούς, συντροφικούς και φιλικούς ιδεολογικούς και περισσότερο «προσωπικούς» «χώρους» μέσα στην γενικότερη «λαϊκή κατάσταση» και πριν το «μνημόνιο», τα οποία [ρήγματα] αντί να γεφυρωθούν ανοίξανε παραπάνω.  

Δεν συμφωνώ με αυτό που λένε δεξιοί και αριστεροί, και άλλοι, ότι η εκάστοτε «κρίση» στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να παρουσιάζει την αλήθεια των βαθύτερων ρηγμάτων, και ότι ανοίγει τα πάντα στο φως. 

Αυτή είναι η μια, ή μια κυνική εκδοχή, των πραγμάτων. 

Η κρίση και ανοίγει παλιές πληγές και διαλύει κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, εντέλει προκαλεί μεγαλύτερα και δύσκολα πλέον στο να γεφυρωθούν χάσματα, τα οποία δεν δικαιολογούνται συνήθως από προϋπάρχουσες ιδεολογικές ή αξιακές, ή ακόμα και από προϋπάρχουσες ταξικές ή ενδοταξικές διαφορές. 

Μια πιο άμεση λοιπόν εποπτεία τού κοινωνικού τοπίου, ίσως δείχνει από την σκοπιά τού κοινωνικού μικρόκοσμου τι γίνεται και στον κοινωνικό μακρόκοσμο. 

Και μιλάω πάντα για τα «ενδότερα» των καταπιεσμένων λαϊκών τάξεων, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τις.

--- 

Η προσπάθεια όσων ζούνε σε κάποια περιφέρεια ή σε κάποια «ασήμαντη» άκρη τού παγκόσμιου μητροπολιτικού καπιταλιστικού και κρατικού κόσμου, είναι συνήθως μια μπερδεμένη υπόθεση, μια μάταιη επιθυμία, αλλά μπορεί και να είναι ένα τρελό όνειρο, ένα πάθος να βρεθεί επιτέλους το σημείο από το οποίο να αρχίζουν να πλέκουν το ύφασμα τής αντίστασης, το σύμβολο τού δίκαιου αγώνα, μπορεί και να είναι η αγωνία μέχρι επιτέλους να βρεθεί η ενιαία «σύμπτωση» των δίκαιων νοημάτων και των ελευθεριακών αξιών για τις οποίες θα δώσουν τη μάχη, δίνοντας ταυτόχρονα και την μάχη για αυτή την συγκεκριμένη ενότητά τους.

--

 Οι λαοί τής περιφέρειας, οι άνθρωποι τής περιφέρειας, κι ας μην την φανταζόμαστε αυτήν την «έννοια/κατάσταση» ως «απόλυτη», καμία «περιφέρεια» δεν ήταν ποτέ μόνον-περιφέρεια, οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν δέχτηκαν όλα τα μηνύματα τού νέου καπιταλιστικού κόσμου όπως πραγματικά ήταν στην βαθύτερη ουσία τους, σαν παραίσθηση, τα βίωσαν όπως τελικά αποδείχτηκαν, σαν παραίσθηση. 

Τους «έμαθαν» οι δυτικοί πρωτο-ιμπεριαλιστές ότι αυτός ο κόσμος «απαρτίζεται» από «έθνη», από «καλοτακτοποιημένες» και οικονομικά αναπτυγμένες «κυριαρχικές μονάδες» ομοιογενών ανθρώπων, «αυτό» προσπάθησαν να πράξουν κι αυτοί, τους δυτικούς «δασκάλους» ακολούθησαν, και πολλοί ζήσανε, ζούνε ακόμα στην παραίσθηση ότι αυτό το «πράγμα» υπάρχει καθαυτό. 

Οι αστικές τάξεις τής ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, αναδυόμενες σε ένα ασταθές και σαθρό «έδαφος» για τον αυτοκαθορισμό τής κυριαρχίας τους, πήρανε όμως γρήγορα το «πραγματικό μάθημα» αυτής τής διδαχής: 

Πίσω από την λαμπερή και κίβδηλη επιφάνεια τού «έθνους/έθνους-κράτους» είδανε γρήγορα τα πολλά και εναλλασσόμενα πρόσωπα μιας νέας καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, πολλών νέων καπιταλιστικών αυτοκρατοριών, και επειδή ως αστικές τάξεις είχαν ήδη αρκετή πρακτική γνώση υποταγής των «άλλων» και τού «εαυτού», γρήγορα λάβανε την απόφαση, μιαν απόφαση εγγεγραμμένη ξεκάθαρα στον κώδικα τής καπιταλιστικής υπόστασής τους: 

Θα υποτάσσονταν στον ξένο [τότε δυτικό] ιμπεριαλισμό, ή θα τα έβρισκαν μαζί του όπως-όπως, θα συνέχιζαν όσο μπορούσαν το «εθνικό πρόγραμμα» εξοντωτικής εθνικο-ομογενοποίησης στο «εσωτερικό», όπως το είδανε και το διδάχτηκαν από τους πρωτομάστορες δυτικούς καπιταλιστές και τα δυτικά κράτη, και θα καιροφυλακτούσαν όσο χρειάζεται μπας και λάβουν μια περισσότερο προσοδοφόρα και «τιμητική» θέση εντός ενός μεγαλύτερου σχήματος, εντός κάποιου αυτοκρατορικού-ιμπεριαλιστικού σχήματος, στο μέλλον. 

Οι αστοί τής αναδυόμενης περιφέρειας κατανόησαν γοργότερα και βαθύτερα το νόημα τής «εθνικής υπόστασης» και της διαβόητης περιλάλητης «εθνικής κυριαρχίας», τον ψευδαισθησιακό και επιφανειακό ρόλο της όταν νοούνταν ως κάτι το αυτοτελές, είδαν πολύ γρήγορα την μερικότητα τής αξίας και τής λειτουργικής της σημασίας όταν νοούνταν ως «κάτι ξεκομμένο» και αυτονομημένο από την παγκόσμια κυριαρχία ή μέρος αυτής. 

Οι καπιταλιστές τής αναδυόμενης περιφέρειας, λόγω και τής ισχυρότερης κοινωνικής ταξικής θέσης τους, κατανόησαν γρηγορότερα από όλους ότι: 

Οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις είναι ολοκληρωμένες και ανεξάρτητες καπιταλιστικές κυριαρχίες ως «έθνη» [Nations], είναι δηλαδή «επιμέρους» εθνικές αστικές τάξεις [και «επιμέρους» ιμπεριαλιστικές εθνικές αστικές τάξεις], οι οποίες είναι όμως πάντα ενταγμένες ως ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους σε ένα ευρύτερο αλλά πάντα οροθετημένο «σχήμα» υπερεθνικής ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας: 

Σε μια υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά.

---

Το πρόβλημα κατανόησης, σύντροφοι, το αποκτήσαμε εμείς, οι όποιοι «εμείς» των «κατώτερων» λαϊκών τάξεων, είτε είμαστε/ήμασταν «αριστεροί εθνικιστές/πατριώτες» είτε είμαστε/ήμασταν «αταλάντευτοι αριστεροί/αντιεξουσιαστές/κομμουνιστές κ.λπ εργατικοί διεθνιστές-αντιεθνικιστές». 

Και πως αλλιώς; Δεν είναι εντέλει προβλεπόμενο οι ανίσχυροι να ξεκινάνε πάντα με ένα λάθος; 

Δεν είναι πάντα η κατάρα των «δομικά» αδύναμων να είναι κάθε τους ξεκίνημα στιγματισμένο από την ανεπάρκεια των υλικών και διανοητικών μέσων που χρειάζονται για να είναι «σωστό»;  

Δεν είναι πάντα η κατάρα των «δομικά» αδύναμων ότι δεν έχουν ποτέ τα επαρκή υλικά και διανοητικά μέσα για να μην είναι κάθε ξεκίνημά τους ένα στραβοπάτημα; 

Και μιλάμε και για τους πιο καταρτισμένους διανοούμενους [αυτόκλητους] εκπροσώπους τους. 

Δεν ξέφυγαν θαρρώ ούτε αυτοί, δεν ξέφυγε ο Μαρξ, δεν ξέφυγε ο Μπακούνιν, δεν ξέφυγε ο Λένιν, από την κατάρα τής ελλιπούς, τής δομικά ελλιπούς εκκίνησης. 

Και στην «πτυχή» που εξετάζουμε.  

Και δεν είναι αυτή η «ελλιπής εκκίνηση» αποτέλεσμα τής ελλιπούς ανάπτυξης των γνωσιακών, μαθηματικών κ.λπ «παραγωγικών δυνάμεων» αγαπητέ Θοδωρή Μ., όχι δεν είναι μόνον αυτό.

---

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [6]

Δεν υπερβάλλω θαρρώ, αν σας πω ότι θα ήταν εύκολο για μένα να διαχωρίσω τον όρο τού αυτοκαθορισμού ανά ταξικό και ιδεολογικό τροπισμό, και έτσι να ησυχάσω κι εγώ κι εσείς, να πάμε ο καθένας στο ιδεολογικό «σπίτι» του, όλα καλά. 

Να κάποιοι εύκολοι τρόποι, που δεν είναι και εντελώς λανθασμένοι, όπως δεν είναι λανθασμένα και τα βιβλιαράκια με τις «οδηγίες χρήσης»:

Κομμουνιστικός τροπισμός:

Άλλο πράγμα είναι ο αστικός-καπιταλιστικός αυτοκαθορισμός, και άλλο πράγμα είναι ο προλεταριακός-εργατικός εντέλει κομμουνιστικός αυτοκαθορισμός.

Αναρχικός τροπισμός:

Άλλο πράγμα είναι ο εξουσιαστικός κυριαρχικός αυτοκαθορισμός, και άλλο πράγμα είναι ο ελευθεριακός μη-εξουσιαστικός/μη-κυριαρχικός αυτοκαθορισμός.

Νεοελευθεριακός τροπισμός:

Άλλο πράγμα είναι ο κυριαρχικός σεξιστικός αυτοκαθορισμός, και άλλο πράγμα είναι ο αυτοκαθορισμός ως αυτοδιάθεση τού σώματος- των σωμάτων.

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα διαίρεσης τής έννοιας/κατάστασης τού αυτοκαθορισμού, άπειροι συνδυασμοί τους, και πιθανά υπάρχει και μια [σεβαστή, αν και συνήθως ακατανόητη από τούς κοινούς θνητούς] εκδοχή [μεταμοντέρνας] ριζοσπαστικής σκέψης που θα θέτει το ζήτημα πέραν τού κυριαρχικού διπόλου: «αυτοκαθορισμός-ετεροκαθορισμός».  

Το πρόβλημα που εξετάζουμε, μη διεξοδικά, είναι τι μπορεί να σημαίνει ο αυτοκαθορισμός ως απελευθερωτική έννοια, αξία και κατάσταση, από την σκοπιά των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων και εθνοτήτων κυρίως στις μη-μητροπολιτικές ή ημι-μητροπολιτικές καπιταλιστικές χώρες [αλλά και στις μητροπολιτικές]. 

Νομίζω ότι έχω κάθε δίκιο αν θα πω ότι οι παραπάνω διαιρέσεις τής έννοιας/κατάστασης τού αυτοκαθορισμού [καθώς και όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί τους]  δεν επαρκούν στην προσπάθεια των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων και των καταπιεσμένων ανθρώπων μιας περιφερειακής ή ημι-μητροπολιτικής καπιταλιστικής κοινωνίας για να σπάσουν τα υλικά και ιδεολογικά δεσμά τους και να πραγματώσουν τον ελεύθερο αταξικό και χωρίς εκμετάλλευση αυτοκαθορισμό τους. 

Όταν αυτοί οι άνθρωποι «πιάνουν τα πράγματα» από το ένα σημείο τού νοήματος ή της πραγματικότητας τού αυτοκαθορισμού, τότε: 

Ή ολισθαίνουν σε μιαν κατάσταση ηγεμονικής υπαγωγής τους στην ντόπια εθνικιστική αστική τάξη [ή σε ένα τμήμα της] [που όπως είπαμε σε αυτές τις χώρες συνήθως δεν είναι «εθνική»]. 

Με αυτόν τον τρόπο δε, δεν γλυτώνεις από την υπαγωγή σου σε έναν ιμπεριαλιστικό σχηματισμό.

Ή ολισθαίνουν σε μιαν κατάσταση άμεσης «διεθνιστικής» υπαγωγής τους στον έναν ή τον άλλον ξένο ιμπεριαλισμό.

--

Ας δούμε συγκεκριμένα, καταρχάς σχηματικά και δημοσιολογικά, τις αδιέξοδες και ολισθηρές εκδοχές οικειοποίησης τής έννοιας/κατάστασης τού αυτοκαθορισμού στις περιφερειακές και ημι-περιφερειακές/ημι-μητροπολιτικές χώρες [το θεωρητικότερο μέρος στην επόμενη δημοσίευση]:

1η γενική εκδοχή αδιεξόδου

Όταν «είσαι» «αριστερός πατριώτης/εθνικιστής» ολισθαίνεις στον ρόλο τής ουράς τού ντόπιου Κεφαλαίου, όπως είναι και όπως το φαντασιώνεσαι ως «πιθανά εθνικό». 

 Δείτε πως κατέληξαν ιδεολογικά, ο Καραμπελιάς, ο Λαφαζάνης, ο Περιντσέκ στην Τουρκία, κι άλλες ουρές τού ντόπιου Κεφαλαίου, ενώ μπορεί να ήταν αρχικά οι καλύτεροι και οι τιμιότεροι άνθρωποι στα κινήματα που γαλουχήθηκαν, οι οποίοι μερικές φορές μετατρέπονται και μάλιστα ανιδιοτελώς σε ουρές ενός κατά φαντασίαν εν ενεργεία ή εν δυνάμει «εθνικού» Κεφαλαίου, χωρίς «αυτό» καν να υπάρχει, ή αν υπάρχει να μην είναι «αυτό» που συνεχώς φαντάζονται.  

Κυνηγώντας αενάως μιαν παραγωγική ανασυγκρότηση τού «λαού και τού τόπου», μιαν «εθνική παραγωγή», στο κενό που αφήνουν κατά περίσταση οι καταιγίδες τού παγκόσμιου καπιταλισμού όταν κι αν κοπάσουν, και με τα ψίχουλα που θα αφήνουν πάντα κάτω από το τραπέζι οι μεγάλοι ιμπεριαλιστές, αφού πρώτα χλαπακιάσουν το κυρίως γεύμα. 

Υπαγόμενοι εντέλει, πάντα, παρά τον αδιαπραγμάτευτο «πατριωτισμό» τους, στην φαντασιακή ή και πραγματική προστασία ενός μεγάλου και ιμπεριαλιστικού έθνους/έθνους-κράτους, και στις ατσάλινες φτερούγες ενός μεγάλου υπερεθνικού ιμπεριαλιστικού σχηματισμού.  

Είναι αλήθεια ότι ο Περιντσέκ έχει περισσότερες επιτυχίες, ως κολαούζος τού δικού του ντόπιου Κεφαλαίου, αφού «τούτο» έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει εθνικό Κεφάλαιο ως νεο-ιμπεριαλιστικό εθνικό Κεφάλαιο.  

Κι έτσι ακόμα όμως, θα σκέφτεται άραγε αυτός ο αληταράς αν «άξιζε» που κατέδωσε στο κράτος τον σύντροφό του, τον μεγάλο Τούρκο κομμουνιστή Ιμπραήμ Καϊπάκαγια; 

Θα τόλμαγε να τον ρωτήσει άραγε - όσο ζει ακόμα, ο εθνοπατριώτης ρωσόφιλος Κυριούλης, το παλαιόθεν «εθνικό» βύσμα «μας» στον Άσαντ και την PLO που τον κάνει παρεούλα στα κινέζικα συνέδρια, αν όντως «άξιζε» τον κόπο; Ή μήπως ντρέπεται να τον ρωτήσει;

 

2η γενική εκδοχή αδιεξόδου  

Όταν «είσαι» αντι-εθνικιστής αντι-καπιταλιστής, αναρχικός, αυτόνομος, νεο-κομμουνιστής, αριστεριστής κ.λπ ολισθαίνεις στην θέση τού έμμεσου ή άμεσου απολογητή τού ξένου ιμπεριαλισμού και τού ξένου εθνικισμού, ακόμα κι όταν αντιλαλούνε τα βουνά, και το έχει ο κόσμος τούμπανο, κι «εσύ» το «έχεις» κρυφό καμάρι, ότι μπορεί συγκυριακά αυτός ο ξένος ιμπεριαλισμός και αυτός ο ξένος εθνικισμός που μας χτυπάει την πόρτα, να είναι χειρότερος από τον «οικείο». 

Κάνοντας ξανά και ξανά το λάθος να υποτιμήσεις την αξία και το νόημα όχι τής «εθνικής κυριαρχίας» ή τής κίβδηλης έννοιας/κατάστασης τής «εθνικής ανεξαρτησίας» αλλά κυρίως τής «εθνοτικής αυτοδιάθεσης/αυτονομίας», και αν χρειαστεί τής «εθνικής αυτοδιάθεσης/αυτονομίας» όσο υπάρχουν έθνη και δεν είναι όλα στην ίδια θέση και βαθμό ισχύος. 

Περιμένοντας αενάως όχι την παγκόσμια επανάσταση αλλά την ταυτόχρονη, μαγικά ταυτόχρονη «παγκόσμια επανάσταση». Περιμένοντας αενάως την ανάδυση ενός μαγικού «άλλου» υποκειμένου αναδυόμενου από τα έγκατα τής κοινωνικής ιεραρχίας, να πράξει ελευθεριακά-απελευθερωτικά αλλά χωρίς παιδευτική λάξευση, χωρίς δημοκρατικό ιδεολογικό αυτο-έλεγχό του, χωρίς αποστασιοποίηση, αν χρειαστεί, από τον εκρηκτικό αυθορμητισμό του.

---

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [7]. Αρχική Ομοίωση..

Η κατανομή και η διασπορά των ιδεών και των εικόνων ενός κυρίαρχου ταξικού μορφώματος στους υποτελείς του, σημαίνει πάντα μια πρόκληση ομοίωσης, την δημιουργία ενός διαρκώς παρόντος αιτήματος εξίσωσης, τού κυριαρχούμενου με τον κυρίαρχο, εντός τού κυριαρχούμενου. 

Δεν πρόκειται απλά για δήλωση κυριαρχίας τού κυρίαρχου χωρίς πραγματικό εξομοιωτικό νόημα, ούτε είναι μια παγίδα, η οποία κρύβει το πραγματικό νόημά της στους όρους τής μη πραγματοποίησης που υποτίθεται «κρύβει» [ως όρους] σε ένα περίτεχνα κρυμμένο παρασκήνιο αλήθειας. 

Η κυριαρχία παράγεται σε αυτή την κατανομή-διασπορά ως η γενική αλήθεια μιας πανταχού παρούσας δυνατότητας ως προς την συμμετοχή «όλων» σε ένα κοινό αν και ιεραρχικό, ιεραρχικό μεν αλλά κοινό, νόημα. 

Τα κυριαρχούμενα υποκείμενα, ακόμα και μέσα στην ύψιστη εξαθλίωση τους, μπορούν να οργανώσουν δια αυτού τού ιεραρχικού νοήματος έναν «μικρόκοσμο» ιεραρχικής κυριαρχίας, να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία μιας ιδέας και μιας εικονοποιίας που θα τους περιέχει ως μικρούς κυρίαρχους, ως μικρούς δυνάστες, ενός σκονισμένου, ανήλιαγου, σαθρού και υπάρχοντος μόνον με την άδεια τού κυριαρχικού «μεγάκοσμου», κυριαρχικού «μικρόκοσμου», ωστόσο υπάρχοντος, ωστόσο προκαλούντος γεγονότα, «μικρές» οικείες αθλιότητες, όχι και τόσο «μικρές» εντέλει αν δεις τα μαζικά αποτελέσματά τους. 

Υπάρχουν πολλά επίπεδα κατανομής και διασποράς αυτών των ομοιωμάτων κυριαρχίας, και εννοείται δεν μπορούν να μας απασχολήσουν τώρα, και μάλιστα ταυτόχρονα. 

Το γεγονός είναι ότι κάποια από αυτά σκόρπισαν σαν μπόμπες πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων όλων των μη καπιταλιστικών κοινωνιών, όταν τούτοι ήρθαν σε «επαφή» με τον καπιταλισμό στην πρώτη ιστορικοχρονικά μορφή του, την [γεωγραφικά και οντολογικά τυχαία ως ιστορικοχρονικά προπορευόμενη] δυτική μορφή. 

Κάτω από την μπότα, τα εμπορεύματα, τα σύγχρονα όπλα, τις ιδέες, τις γνώσεις και «γνώσεις» των ιστορικοχρονικά πρώτων καπιταλιστών τού πλανήτη, στις εγγύτερες στην δύση δυτικοασιατικές κοινωνίες, αλλά και στις «εσχατιές» μακράν τού δυτικού κόσμου [οι οποίες δεν ήταν για τον «εαυτό» τους «εσχατιές», άνθρωποι ήταν στον τόπο που ζούσαν], αποτυπώνονταν μια πρώτη εγχάραξη μιας ομοιωματικής πρόκλησης, μια πρώτη εγγραφή μιας παραπλανητικής, και ταυτόχρονα αληθινής, δυνητικής ισότητας και ανισότητας, και ο «καθένας» μπορούσε να πάρει από το παζάρι των «μορφών» ό,τι ήθελε και ό,τι ταίριαζε, ή νόμιζε ότι τού ταίριαζε στα οικεία ταξικά, εθνοτικά κ.α συμφέροντα και επιθυμίες του. 

Κι όταν ακόμα οργανώνονταν οι πρώτες επιθυμίες ενάντια στο αλλότριο πράγμα, ποιο ήταν άραγε το πρώτο σχήμα, τα πρώτα σχήματα, τής νοηματικής μορφής αυτής τής αντίστασης; 

Δεν ξέρω αναλυτικά να σας πω περί όλων αυτών. 

Ρωτήστε το νέον είδος των σπουδαστών τής «κριτικής [μη-]αλήθειας», τους «οριενταλο-λόγους» που παρακαλώ είναι κάτι άλλο από τους «οριενταλιστές», τους οποίους οι «οριενταλο-λόγοι έχουν υπό κριτική [μη-]αληθολογική εξέταση ως μάλλον αηδή αποικιοκρατικά αντικείμενα. 

Να μην παρεξηγούμαστε, δεν είμαστε τόσο μορφωμένοι.  

Υποθέσεις κάνουμε, και μάλλον ορθές υποθέσεις, αν κρίνω από τις κατά καιρούς επιβεβαιώσεις τους. 

Ας συνεχίσουμε λοιπόν, με αυτές τις υποθέσεις. 

Θεωρούμε ότι ακόμα και οι πρώτες εξεγέρσεις ενάντια στην καπιταλιστική νεωτερικότητα και το δυτικοκαπιταλιστικό εμπόριο, που μοιάζουν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες όπιο, πρέπει να ήταν καθοριστικά αλλά αντιστροφικά διαμορφωμένες από αυτές ακριβώς τις κατάρες που τις πυροδότησαν, την καπιταλιστική νεωτερικότητα και το δυτικοκαπιταλιστικό εμπόριο, εμπόριο δούλων, εμπόριο υλικών εμπορευμάτων, οπίου κ.λπ 

Με τον καιρό, και με την ομοίωση των καπιταλιστικών δομών με τις «ντόπιες», μοιράστηκαν όλες οι δυτικές πανούκλες μαζί, μαζί τους και η πανούκλα τού έθνους/έθνους-κράτους [Nation].  

Αν και τούτη η τελευταία ήρθε στο «σώμα» των μη καπιταλιστικών κοινωνιών σαν γυαλισμένη σφαίρα, σαν μια θανατηφόρα οβίδα εξερχόμενη από τις κανονιοφόρους των δυτικών πλοίων ή απλά από τα μουσκέτα των εμπόρων σαν βόλι, παρουσιάζονταν ωστόσο ως πιο «μορφοποιημένη», ως πιο «καθαρή» στο σχήμα της από όλες τις άλλες πραμάτειες.  

Μπορούσε κανείς να την μεταφράσει σε μιαν ομόλογη γλώσσα, ως «βασίλειο» έναντι τού οικείου ιθαγενούς «βασιλείου», εθνότητα έναντι τής οικείας ιθαγενούς εθνότητας, άλλη γλώσσα έναντι τής οικείας ιθαγενούς γλώσσας, και ήταν επίσης μια πραμάτεια που οι ίδιοι οι πραματευτές της την εκ-δήλωναν με καμάρι, περιβάλλοντάς την με μια δόξα η οποία παντού «κάτι» θύμιζε, κι ας ήταν από άλλο «παραμύθι».

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [8]

Η κατασκευή και οργάνωση ενός σύγχρονου καπιταλιστικού έθνους/έθνους-κράτους φαίνονταν και «ήταν» μια υπόθεση στηριγμένη σε «απλά», ήδη υφιστάμενα «υλικά» που «έπρεπε» να λαξευτούν σε μια ενιαία χωροχρονική μορφή ομοιότητας και ταυτότητας, ανάλογη και ομόλογη με την αφηρημένη παραγωγική διεργασία. 

Η δυσκολία τής διεργασίας εθνικο-ομογενοποίησης παρουσιάζονταν ανάλογα με την πολλαπλότητα των υλικών, το πλήθος τους και την πιθανή ετερογένειά τους, και πάντα υπήρχε ένα ρευστό ακαθόριστο ακόμα διεθνές περιβάλλον ανταγωνιστών, πιθανών εχθρών, με την ίδια ή και περισσότερη ισχύ.

---

Μια τυπική αποικιοκρατική ιστορία:

Όταν έχει ήδη προηγηθεί ο σχηματισμός άλλων εθνών/εθνών-κρατών, αυτά τα έθνη/έθνη-κράτη έχουν ήδη συνσχηματίσει ένα ειδικό γεωστρατηγικό πλαίσιο, και έχουν συνσχηματιστεί δια αυτού, όταν είναι «αυτά» που δια ένοπλων και τυχοδιωκτικών ομάδων κυριαρχούν στον τόπο που «ζεις», και ο οποίος δεν είναι καπιταλιστικό έθνος/έθνος-κράτος αλλά μια προ-καπιταλιστική ηγεμονία ή αυτοκρατορία στην οποία ζεις ή σαν μέλος των «κατώτερων» ή σαν μέλος των «ανώτερων» τάξεων, όταν η ζωή σου, είτε είσαι στην «ανώτερη» είτε στην «κατώτερη» ιεραρχική βαθμίδα/τάξη αυτής τής κοινωνίας, καταστρέφεται χωρίς να μπορείς να «δεις» τίποτα πια στις στάχτες τού κόσμου σου που αποβιώνει, ο μόνος ορίζοντας που απομένει, ο μοναδικός κόσμος που σχηματίζεται στο μυαλό είναι ο ξένος κόσμος τού δυτικού αφέντη και τού δυτικού πληβείου που τον ακολουθεί.  

Αυτός ο ξένος νέος κόσμος είναι καπιταλιστικός, αλλά είναι κι αυτός οργανωμένος σε κάποια όμοια χνάρια με τον παλιό οικείο κόσμο. Ήδη αυτός ο νέος ξένος κόσμος στέλνει το ομοιωτικό εξομοιωτικό «μήνυμα» του, το εξισωτικό-ανισωτικό «μήνυμά» του, περιβάλλει όχι μόνον τον εαυτό του με το φωτοστέφανο μιας οικείας και κυριαρχικής δόξας, αλλά με το φωτοστέφανο μιας γενικής αλήθειας, μιας αλήθειας που υποστασιοποιείται σε μονάδες ακέραιας υποστατικής ύπαρξης, σε μοναδιαία εμπορεύματα-σώματα σε μοναδιαία σώματα ανθρώπων και σε μοναδιαία υπερ-σώματα ή ψευδο-σώματα κυριαρχίας, τα τελευταία περιβαλλόμενα με την ομίχλη μιας «αρχαίας καταγωγής», και με την ομίχλη μιας νέας αστραφτερής «ίδρυσης» νέων καταγωγών χωρίς απαραίτητα ερείσματα σε κάποια παρελθόντα.

---

Ο ντόπιος παλιός αριστοκράτης, ο ντόπιος ηγεμόνας ανακαλύπτει το ψεύδος αυτών των «πρώτων» άμεσων αναπαραστατικών αντανακλάσεων των καπιταλιστικών υλικών δομών νωρίς, ίσως και μετά από τις πρώτες συντριβές των «συντηρητικών» εξεγέρσεων, και προσχωρεί γοργά γοργά σε μια θέση αναμένουσας υπαγωγής και υποταγής στον ξένο ιμπεριαλισμό, γνωρίζοντας γοργά γοργά και με νηφαλιότητα το ευρύτερο γεωστρατηγικό και ειδικό χωροκυριαρχικό πλαίσιο αυτής τής εθνοκρατικής μασκαράτας. 

Οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων, εργάτες φτωχοί αγρότες και μικροαστοί, γιατί άραγε γαντζώνονται από αυτή την μασκαράτα; γιατί δεν την πετάνε γρήγορα στα σκουπίδια; γιατί ειδικά αυτοί λαμβάνουν αυτή την ομοιωματική φλόγα μέσα στην παθιασμένη καρδιά τους; γιατί την φυλάνε βαθιά μέσα στην πληγωμένη αξιοπρέπεια τους;

---

Ο επαναστατικός εθνικισμός τής περιφέρειας γεννιέται, μη έχοντας και τόσο ουσιαστική σχέση αρχικά, καθόλου σχέση θα έλεγα, με τον μεταγενέστερο αντιδραστικό επαναστατικό εθνικισμό τού ευρωπαϊκού μεσοπολέμου, χωρίς ωστόσο να λείπουν οι ωσμώσεις, οι επιδράσεις, ειδικά σε «περιοχές» που η χυδαιότητα των Αγγλοσαξώνων αποικιοκρατών θίγει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια με την μνημειώδη αλαζονεία της, και έτσι προκαλεί μια σχεδόν άμεση αντανακλαστική και ετεροκαθορισμένη έλξη προς τις ιδεολογίες τού κεντροευρωπαϊκού άξονα [μιλάμε κυρίως για τον αραβικό εθνικισμό]. 

Οι λαϊκές τάξεις τής ιμπεριαλιστικής περιφέρειας σχηματίζουν αυτές το αντανακλαστικό ομοίωμα τού φαντασιακού ομοιώματος που σκόρπισε ο ιστορικοχρονικά «πρώτος» καπιταλισμός, συντελώντας με τον ειδικό τρόπο τους στην εντατικότερη και πραγματικότερη υλοποίησή του ως αντανακλαστικού ομοιώματος [τού φαντασιακού ομοιώματος] στον πραγματικό υλικό κοινωνικό κόσμο, εντατικότερη και πραγματικότερη [υλοποίηση] σε σχέση με το «πρωτότυπο» φαντασιακό ομοίωμα εκ τού οποίου πήγασε.

---

 Υπάρχει έτσι ένα πεδίο εθνικιστικών μορφωμάτων τής περιφέρειας ή αργότερα ημι-περιφέρειας που αιωρούμενα πάνω από τις πρωταρχικές «πηγές» τής δημιουργίας τους τις υπερβαίνουν παράγοντας θαρρείς ένα νέο είδος εθνοκρατικού εθνικισμού, ο οποίος μπορεί μεν να παράγεται ως επισπεύδων, ως φαντασιακός και δυνάμει ή ενεργεία ειδικά δολοφονικός, μπορεί σήμερα να αποκαλύπτεται ιστορικοαναδρομικά ως ένα από τα προπλάσματα νέων ανατολικών καπιταλιστικών αυτοκρατοριών, αλλά υπήρξε και υπάρχει δια μιας διεργασίας αλλοιωμένα αφαιρετικής και ανεστραμμένης «επιλογής» μόνον των εθνοκρατικών στοιχείων. Εννοείται ότι αυτή η αντιστροφή και αυτή η διαθλασμένη πρόσληψη τού δυτικού εθνοκρατισμού, προέκυψε μέσα από την ίδια την άμεση υλικότητα τής διαφοράς μεταξύ των διαφορετικών υλικών χωροχρονικών ρυθμών ύπαρξης των νέων μη-μητροπολιτικών κοινωνιών σε σχέση με τις παλαιότερες μητροπολιτικές, ακριβώς εξαιτίας της πρωταρχικής έλλειψης τής ευρύτερης χωροκυριαρχικής συνθήκης ανάδυσης των εθνών/εθνών-κρατών όπως αυτά αναδύθηκαν στην δύση. 

Δεν είναι δηλαδή αυτή η συνθήκη ελλειπτικότητας προερχόμενη από κάποιον ομιχλώδη ιδεολογικό, νοηματικό, ή φαντασιακό «λόγο».  

Είναι μια υλική κατάσταση. 

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [9] Ο οθωμανικός νεοτουρκικός απόπατος..

Εξετάσαμε σχηματικά πως μεταβιβάζεται και αναστρέφεται το κυριαρχικό νόημα των αρχικά και ιστορικοχρονικά προπορευόμενων δυτικών καπιταλισμών στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες που «τους» «συναντούν» και υπάγονται υποτασσόμενες αρχικά σε «αυτούς».  

Ας δούμε τώρα το γενικότερο υλικό πλαίσιο στο οποίο το εκάστοτε κυριαρχικό [και καπιταλιστικό κυριαρχικό] νόημα «αποκτάει» την ανεστραμμένη αρχικά αν-και-εντέλει-πραγματική ζωή του στις νέες καπιταλιστικές χώρες και τις αναδυόμενες αστικές και λαϊκές τάξεις τους, βλέποντας παράλληλα και κάποια ειδικότερη εκδοχή του. 

Η κύρια και τυπική μορφή «δομικής συνάντησης» καπιταλιστικών και μη καπιταλιστικών κοινωνιών ήταν αυτή εις την οποία η αναδυόμενη αστική τάξη των «νέων χωρών» δεν μπόρεσε να μετατραπεί σε εθνική αστική τάξη, ούτε στην αρχική ούτε στην μεταγενέστερη φάση τής ανάπτυξης των «εσωτερικών» σε αυτές καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. 

Είδαμε ότι η ανάδυση μιας αστικής τάξης ως εθνικής αστικής τάξης προϋποθέτει τον «ταυτόχρονο» μετασχηματισμό της σε ιμπεριαλιστική αστική τάξη που συγκυριαρχεί και ανταγωνίζεται «επί ίσοις όροις» με άλλες ιμπεριαλιστικές [άρα και εθνικές] αστικές τάξεις εντός ενός ευρύτερου ενιαίου γεωστρατηγικού «χώρου»-«πόλου» [παράλληλα με την ανάπτυξη άλλων ανταγωνιστικών γεωστρατηγικών «χώρων»-«πόλων»]. 

Είδαμε επίσης το γενικό σχήμα των πιθανών μετατροπών των ιμπεριαλιστικών πόλων:

[επανάληψη διατυπωμένων θέσεών μας]

Η κυριαρχία κάθε ξεχωριστής ηγεμονικής καπιταλιστικής χώρας και τής αστικής τάξης της, δεν είναι μια μορφή αυτοκαθοριζόμενης εθνικής καπιταλιστικής κυριαρχίας που «έπειτα» εκρέει προς κάποιον «εξωτερικό» χώρο, είτε συγκροτώντας συμμαχικούς υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς δια τής «συνάντησης» άλλων ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών και αστικών τάξεων, είτε «συναντώντας» ανταγωνιστικά άλλες ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες. 

Η ίδια η συγκρότηση τού πεδίου διακαπιταλιστικής-διακρατικής συνεργασίας και διακαπιταλιστικού-διακρατικού ανταγωνισμού, σημαίνει στην πράξη ταυτόχρονη «ίδρυση» των νέων καπιταλιστικών εθνών/εθνών-κρατών και τού οικουμενικού ή μάλλον οικουμενικότροπου «αυτοκρατορικού»-διιμπεριαλιστικού πεδίου τής εγκληματικής συνεργασίας ή τού εγκληματικού ανταγωνισμού τους. 

---

Οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις είναι ολοκληρωμένες και ανεξάρτητες καπιταλιστικές κυριαρχίες ως «έθνη» [Nations], είναι δηλαδή «επιμέρους» εθνικές αστικές τάξεις [και «επιμέρους» ιμπεριαλιστικές εθνικές αστικές τάξεις], οι οποίες είναι όμως πάντα ενταγμένες ως ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους σε ένα ευρύτερο αλλά πάντα οροθετημένο «σχήμα» υπερεθνικής ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας: 

Σε μια υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά. Πάντα υπάρχουν «πολλοί πόλοι» ιμπεριαλιστικών υπερεθνικών εγκληματικών συνασπισμών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, χωρίς να παύει ποτέ να υπάρχει και ο «εσωτερικός» [εντός τού εκάστοτε ιμπεριαλιστικού «πόλου»] ανταγωνισμός μεταξύ των ξεχωριστών «εθνών» ή εθνικοϊμπεριαλιστικών αστικών τάξεων. 

«Κάτω» από αυτόν τον «βαθμό» καπιταλιστικής και ταξικοεκμεταλλευτικής κυριαρχίας που μόλις ιχνογραφήσαμε δεν υπάρχουν, ούτε πρόκειται να υπάρξουν ολοκληρωμένα «έθνη», ούτε εθνικές αστικές τάξεις, ούτε εθνική ανεξαρτησία, και όσα μη-ολοκληρωμένα ως προς την καπιταλιστική κυριαρχία τους έθνη/έθνη κράτη, ως αστικές τάξεις, «θέτουν» τρόπον τινά «υποψηφιότητα» για να μετατραπούν σε ολοκληρωμένες εθνικές-εθνικοϊμπεριαλιστικές κυριαρχίες, το επιτυγχάνουν αυτό μόνον δια τής μετατροπής τους σε ιμπεριαλιστικά έθνη/έθνη-κράτη και σε ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις. 

Η «αναβάθμιση» ενός καπιταλιστικού εθνοκρατικού/εθνικού μορφώματος από παρακολούθημα, λοχία, ορντινάτσα και συμπληρωματική «απόφυση» άλλων εθνοκρατικών/εθνικών καπιταλιστικών μορφωμάτων, σε ανεξάρτητο μπορεί να υλοποιηθεί με δύο τρόπους: 

1.

Αν αυτό το μόρφωμα ενταχθεί «επί ίσοις όροις» σε μια υπάρχουσα υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά [αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι ήδη «μέλος» αλλά παρακολούθημα και να «αναβαθμίζεται», ή ότι μπορεί να μην είναι αρχικά καν μέλος αλλά εντάσσεται σε μια από τις εγκληματικές ιμπεριαλιστικές τάξεις πραγμάτων «εκ των προτέρων» σε θέση «κυρίαρχου»].

2.

Αν αυτό το μόρφωμα δεν μπορεί ή δεν επιλέγει [«θέλει»] να ενταχθεί σε μια υπάρχουσα εγκληματική ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων ή επιλέγει να αποχωρήσει από αυτήν στην οποία είναι ήδη και η οποία δεν «καλύπτει» τις κυριαρχικές δυναμικές ή φιλοδοξίες «του», και «προσπαθήσει» μαζί με άλλες νέες εν δυνάμει ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις ή μικροϊμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις να συντελέσει στην συγκρότηση ενός νέου εγκληματικού ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού οικουμενικού «πόλου», δηλαδή  μιας νέας υπερεθνικής έννομης εγκληματικής τάξης πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά.

 

Μπορούμε τώρα να δούμε ξανά, πως κατά την «πρώτη επαφή» μεταξύ καπιταλιστικών και μη καπιταλιστικών κοινωνιών μπορεί να υπάρξει μια άλλη μορφή ανάδυσης και «ισχυροποίησης» τής αστικής τάξης τής μη ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, η οποία [ως ανάδυση] μπορεί να σημαίνει ένα άλλο σχήμα τής πραγματικότητας από αυτό εις το οποίο έχουν περιοριστεί «γνωσιοθεωρητικά» σχεδόν όλοι οι νεο-αντιιμπεριαλιστές και αντι-οριενταλιστές. 

Το σχήμα που γίνεται «στο περίπου» αποδεκτό από τους προηγούμενους [και από μένα, αλλά όχι σαν ισχύον σε όλο το φάσμα των αρχικά μη μητροπολιτικών χωρών] ήταν αυτό που ιχνογραφήσαμε σε σχέση με το κυριαρχικό νόημά του: 

[Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [10-β]] 

Ας δούμε τώρα το εναλλακτικό σχήμα της πραγματικότητας σε σχέση με το ειδικό κυριαρχικό νόημά του, το οποίο αφορά στην ανάδυση των νέων καπιταλιστικών χωρών, όπως εκτυλίχθηκε σε μερικές χώρες [φρικαλέα] υποδείγματα:  

Ποιες ήταν αυτές οι χώρες; 

Η Οθωμανική αυτοκρατορία και μετα-οθωμανική Τουρκία, η Ιαπωνία και η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.  

Η τελευταία πήγε για πάντα στα ιστορικά τσακίδια.

Μια μη-τυπική αποικιοκρατική ιστορία [περιορίζεται περιγραφικά μόνο στον οθωμανικό απόπατο]:

Όταν έχει ήδη προηγηθεί ο σχηματισμός άλλων εθνών/εθνών-κρατών, αυτά τα [δυτικά] έθνη/έθνη-κράτη έχουν ήδη συνσχηματίσει ένα ειδικό γεωστρατηγικό πλαίσιο, και έχουν συνσχηματιστεί δια αυτού, όταν «αυτά» έχουν αρχίσει δια τής εμπορικής-οικονομικής και ιδεολογικής επιρροής τους να «αποδομούν» την προ-καπιταλιστική αυτοκρατορία στην οποία «ζεις» σαν κυρίαρχος επί των άλλων εθνοτήτων, είτε ανήκεις σε μια ανώτερη κυριαρχική οθωμανική κοινωνική τάξη [με τον όρο να είσαι Οθωμανός και πιστός στο Χαλιφάτο αν «θέλεις» να ανήκεις σε αυτή την τάξη χωρίς να μπορεί να σε διατάζει και ο τελευταίος οθωμανικός απόπατος] είτε ανήκεις στον κυριαρχικό οθωμανικό πάτο και απόπατο και μπορείς παρά την μιζέρια σου να διατάζεις έναν οποιοδήποτε [ακόμα και μορφωμένο ή πλούσιο] Ρωμιό ή Αρμένη ή άλλον «άπιστο» να σε κουβαλήσει στην πλάτη του, τότε «έχεις» πρόβλημα με τις καπιταλιστικές χώρες που αρχίζουν να αποδομούν τον οικείο κυριαρχικό χώρο «σου» και ξεσηκώνουν τους «απίστους» να σηκώνουν κεφάλι και να αμφισβητούν μερικοί από αυτούς την θεία προέλευση τής εξουσίας του Σουλτάνου από την οποία απορρέει και το δικαίωμά σου να διατάζεις και να προσβάλλεις έναν άπιστο, ακόμα κι αν «είσαι» στον οθωμανικό απόπατο σαν φτωχός αγρότης ή σαν μισθοφόρος τού στρατού. 

Οι «άπιστοι», οι Γκιαούρηδες ξεσηκώνονται, είχαν και την εξυπνάδα πολλοί από αυτούς να ασχοληθούν με τα γράμματα, το εμπόριο, ακολουθώντας τον καταμερισμό που οι αφέντες σου δημιούργησαν για να επικεντρωθούν απερίσπαστοι στις κατακτητικές εξορμήσεις, ή στις διαρκείς παλατιανές συνωμοσίες για το ανεβοκατέβασμα Σουλτάνων, την αγοραπωλησία αξιωμάτων και ειδικά αξιωμάτων φοροεισπράκτορα, να τρως να πίνεις και λογαριασμό να μην δίνεις. Με τον καιρό, ειδικά αυτοί οι τρισκατάρατοι Ρωμιοί και οι Αρβανίτες, υφαρπάζουν εδάφη τής αυτοκρατορίας, η αυτοκρατορία διαλύεται, όλες οι εθνότητες των Γκιαούρηδων έχουν αρχίσει να κόβουν κομμάτια από αυτήν, και οι δικοί σου άνθρωποι, οι πιστοί και οι υπάκουοι, διώκονται σαν τα σκυλιά. 

Μαθαίνεις ότι όταν μπήκαν οι Ρωμιοί στην Τριπολιτσά δεν άφησαν ρουθούνι.  

Εκεί που οι πιστοί τούς κρέμαγαν, τούς έγδερναν, εκεί που πήγαιναν οι άπιστοι να δικαστούν και να τους κοπεί το νήμα τής ζωής τους, εκεί από όπου ξεκίναγαν όλοι οι φορατζήδες να τους πιούν το αίμα, εκεί πήγανε όλοι αυτοί οι Γκιαούρηδες και σκότωσαν όλους τούς πιστούς, μαζί και τις οικογένειες τους. 

Ο κόσμος διαλύεται, σηκώσανε κεφάλι και οι άπιστοι.  

Η ζωή σου, είτε είσαι στην «ανώτερη» είτε στην «κατώτερη» ιεραρχική βαθμίδα/τάξη αυτής τής κοινωνίας, καταστρέφεται χωρίς να μπορείς να «δεις» τίποτα πια στις στάχτες τού κόσμου σου που αποβιώνει, ο μόνος ορίζοντας που απομένει, ο μοναδικός κόσμος που σχηματίζεται στο μυαλό είναι ο ξένος κόσμος τού δυτικού αφέντη και τού νέου έθνους που τον ακολουθεί.  

Αυτός ο ξένος νέος κόσμος είναι καπιταλιστικός, αλλά είναι κι αυτός οργανωμένος σε κάποια όμοια χνάρια με τον παλιό οικείο κόσμο.  

Ο παλιός αριστοκράτης, ο παλιός θεοκράτης ηγεμόνας ανακαλύπτει το ψεύδος των «πρώτων» άμεσων αναπαραστατικών αντανακλάσεων των καπιταλιστικών υλικών δομών νωρίς, αλλά μετά από τις πρώτες συντριβές των «συντηρητικών» αντιδράσεών του προσχωρεί γοργά γοργά σε μια θέση αναμένουσας υπαγωγής και υποταγής στον ξένο ιμπεριαλισμό, γνωρίζοντας γοργά γοργά και με νηφαλιότητα το ευρύτερο γεωστρατηγικό και ειδικό χωροκυριαρχικό πλαίσιο αυτής τής εθνοκρατικής μασκαράτας. 

Ο Σουλτάνος υποτάσσεται. 

Τι έχει μείνει; 

Οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων, φτωχοί αγρότες και μικροαστοί, γαντζώνονται από τα απομεινάρια τού στρατού.  

Λαμβάνουν αυτή την ομοιωματική φλόγα τού δυτικού εθνικισμού [που αναπτύσσει ο στρατός με την βοήθεια των γερμανικών σκουληκιών] μέσα στην παθιασμένη καρδιά τους, την φυλάνε βαθιά μέσα στην πληγωμένη κυριαρχική αξιοπρέπεια τής αλαζονείας τους.

---

Η αντιδραστικότερη εκδοχή τού επαναστατικού εθνικισμού τής περιφέρειας γεννιέται, έχοντας και ουσιαστική σχέση με τον μεταγενέστερο αντιδραστικό επαναστατικό εθνικισμό τού ευρωπαϊκού μεσοπολέμου. 

Οι λαϊκές τάξεις μερικών πρώην αυτοκρατορικών ιμπεριαλιστικών περιφερειών, σχηματίζουν μαζί με τα απομεινάρια τής στρατοκρατίας αυτών των σε κατάρρευση προ-καπιταλιστικών αυτοκρατοριών το αντανακλαστικό ομοίωμα τού φαντασιακού ομοιώματος που σκόρπισε ο ιστορικοχρονικά «πρώτος» καπιταλισμός, συνεισφέροντας και «πρωτοπορώντας» με τον ειδικό φρικαλέο τρόπο τους στην εντατικότερη και πραγματικότερη ως εγκληματική υλοποίησή του ως αντανακλαστικού ομοιώματος [τού φαντασιακού ομοιώματος] στον πραγματικό υλικό κοινωνικό κόσμο, εντατικότερη και πραγματικότερη [υλοποίηση] σε σχέση με το «πρωτότυπο» φαντασιακό ομοίωμα εκ τού οποίου πήγασε.

---

Υπάρχει έτσι ένα ειδικότερο πεδίο εθνικιστικών μορφωμάτων των προ-καπιταλιστικών πρώην αυτοκρατορικών περιφερειών [όχι όμως τής Κίνας] ή μεταγενέστερα ημι-περιφερειών που αιωρούμενα πάνω από τις πρωταρχικές «πηγές» τής δημιουργίας τους τις υπερβαίνουν παράγοντας θαρρείς ένα νέο είδος εγκληματικού ακραία εγκληματικού εθνοκρατικού εθνικισμού, ο οποίος μπορεί μεν να παράγεται ως επισπεύδων, ως φαντασιακός αλλά είναι άμεσα και ενεργεία ειδικά δολοφονικός, γενοκτονικός, και σήμερα αποκαλύπτεται ιστορικοαναδρομικά ως ένα από τα χειρότερα και εγκληματικότερα προπλάσματα νέων ανατολικών καπιταλιστικών αυτοκρατοριών, υπάρχοντας και αυτός όπως όλοι οι περιφερειακοί εθνικισμοί δια μιας διεργασίας αλλοιωμένα αφαιρετικής και ανεστραμμένης «επιλογής» μόνον των εθνοκρατικών στοιχείων, αλλά με μιαν ιδιαίτερη και εντατικότερη δολοφονικότητα. 

Εννοείται ότι αυτή η αντιστροφή και αυτή η διαθλασμένη πρόσληψη τού δυτικού εθνοκρατισμού, προέκυψε μέσα από την ίδια την άμεση υλικότητα τής διαφοράς μεταξύ των διαφορετικών υλικών χωροχρονικών ρυθμών ύπαρξης των νέων μη-μητροπολιτικών κοινωνιών σε σχέση με τις παλαιότερες μητροπολιτικές, ακριβώς εξαιτίας της πρωταρχικής έλλειψης τής ευρύτερης χωροκυριαρχικής συνθήκης ανάδυσης των εθνών/εθνών-κρατών όπως αυτά αναδύθηκαν στην δύση. 

Δεν είναι δηλαδή αυτή η συνθήκη ελλειπτικότητας προερχόμενη από κάποιον ομιχλώδη ιδεολογικό, νοηματικό, ή φαντασιακό «λόγο». Είναι μια υλική κατάσταση.

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [10-λιβελογραφική υποσημείωση]

Η δημιουργία/κατασκευή μιας καπιταλιστικής χώρας, ενός έθνους [Nation], και η δημιουργία μιας ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, «χρειάζονται» περισσότερα θύματα σε εκατόμβες νεκρών από αυτά που «χρειάζονται» για την δημιουργία/κατασκευή σοσιαλιστικών ψευτοπαραδείσων.  

Οι τροτσκιστές και όλα τα ιδεολογικά τέκνα όλων των αριστεριστών [τροτσκιστών και μη-τροτσκιστών] ξέρουν καλά αυτές τις αναλογίες και ξέρουν καλά τα ζυγίσματα, για αυτό και μετά την πτώση των επιφορτισμένων από την «ιστορική νομοτέλεια» σταλινικών χασάπηδων, αποφάσισαν να εξαγιάσουν το «αναγκαίον» των μαζικών δολοφονιών αθώων εργατών, φτωχών αγροτών, αλλά απλά και πολιτών ανεξάρτητα από την «ταξική καταγωγή» τους, αφαιρώντας από «αυτό» το «αναγκαίον» τον σταλινικό χασάπη ως ιστορικό «διαμεσολαβητή». 

Μετά, με έναν μαγικοθρησκευτικό ιδεολογικό τρόπο που θυμίζει μανούβρα αμαρτωλού σκατόγερου «φυλάρχου» αποτυχημένης κοινοβιακής σέκτας, αφού πρώτα έδειξαν στο ταξικό «κοινό» τους ότι έτσι κι αλλιώς οι τάχα προλεταριακές μαζικές δολοφονίες θα είναι λιγότερες συγκριτικά με το εθνικό και υπερεθνικό έγκλημα τού Κεφαλαίου [και όντως, έτσι θα δούμε ότι είναι, αν έχουμε τον κυνισμό να βάλουμε κάτω τις ζυγαριές για να μετρήσουμε τις «πρωταρχικές συσσωρεύσεις»], αφού λοιπόν «καθάρισαν» το σεκταριστικό ιδεολογικό «τοπίο» συμπεριλαμβάνοντας και τους ξεμωραμένους πλέον και σε ιστορική αποστρατεία σταλινικούς στην αγκαλιά τους, προέβησαν στην τελευταία ιδεολογική λαθροχειρία «βαφτίζοντας» το εκμεταλλευτικό ιεραρχικό σύστημα τού κρατικού «σοσιαλισμού» «κρατικό καπιταλισμό».

Με ένα σμπάρο δυό ή τρία τρυγόνια.

Και τον πραγματικό καπιταλισμό συνεχίζουμε να μετράμε ως δολοφονικότερο, και έχουμε και δίκιο, κυνικό μεν αλλά δίκιο, και τού φορτώνουμε τα μαζικά εγκλήματα τού ευρύτερου οικείου μας «ιδεολογικού χώρου» [«σταλινογενούς» ή «τροτσκιστογενούς»], τον οποίο όμως με αυτό τον τρόπο τον υπαγάγουμε έμμεσα στην δική μας ηθικολογική και ιδεολογική εποπτεία. 

Ταυτόχρονα θέτουμε ιστορική υποψηφιότητα ως επίδοξοι και μάλλον ειρηνικότεροι [πολύ αμφιβάλλω] διαμεσολαβητές τού μελλοντικού επαναστατικού μαζικού εγκλήματος.

Έχω να πω τα εξής, για να τελειώνω και γω:

1. 

Σε μια επανάσταση υπάρχει πάντα ένας βαθμός ταξικού επαναστατικού εγκλήματος. 

Ο περιορισμός του όμως, η πιθανή ελαχιστοποίησή του δεν απορρέει από τέτοιες μη-αυτοκριτικές ιστορικές και ταξικές εποπτείες, όπως οι προαναφερόμενες.  

Μάλλον το αντίθετο δείχνουν, τύφλωση και συνέχιση τής ίδιας σεκταριστικής λογικής.

2.

Η θεώρηση περί «κρατικού καπιταλισμού», όχι μόνον στην νεο-τροτσκιστική εκδοχή της, όταν μιλάμε για τον εκμεταλλευτικό ιεραρχικό κρατικό «σοσιαλισμό», δεν είναι απλά λανθασμένη, αλλά είναι και άτιμη, ύποπτη, αναθεωρητική, γραφειοκρατική μέχρι το μεδούλι.

3.

Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο σεκταρισμός κτενίζεται. 

Δηλαδή φαντασιώνεται. 

Ο κόσμος, οι μάζες, τα άτομα, οι λαϊκές τάξεις, η εργατική τάξη, και στην Ελλάδα και παντού, δεν δίνουν έναν παρά για όλα αυτά. 

Αντί να πιάσουμε κουβέντα με τον κόσμο και τον κοσμάκη, λόγου χάριν για την υγειονομική και κοινωνικο-υγειονομική κρίση σε συνδυασμό με όλες τις άλλες κρίσεις, την οικολογική κρίση, την κρίση τού καπιταλισμού κ.λπ, ασχολούμαστε [ασχολείστε δηλαδή] με την αναζήτηση τού ταξικού Εξκάλιμπερ, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που μερικοί να φτάνουν να έχουν μετατραπεί πλέον σε κανονικούς κανονικότατους «ψεκασμένους» τύφλα να έχει ο Τράγκας και ο Τραμπ. Ξεπεσμός.

4.

Αν η νέα καπιταλιστική ανατολική αυτοκρατορία και υπο-αυτοκρατορία, αποφασίσει να ρισκάρει και να διεκδικήσει την επέκτασή της στο Αιγαίο με πόλεμο, ο λαός ή «λαός» εδώ θα πάει με τα μπούνια στον πρώτο εθνικισμό που θα βρει μπροστά του, και το «κίνημα» έχει την στρουθοκαμηλική γραμμή ότι όλα αυτά είναι επιφαινόμενα των συμμετρικά κατανεμημένων καπιταλιστικών ή και κρατικών/ιμπεριαλιστικών παραγωγικών σχέσεων.  

5.

Τι είναι ο καπιταλισμός; τι είναι το Κεφάλαιο; 

Τι είναι μια ειδικά οροθετημένη υπερεθνική έννομη εγκληματική τάξη πραγμάτων με ειδικά οροθετημένα χωροκυριαρχικά χαρακτηριστικά, και το έγκλημα με το όνομα έθνος/έθνος-κράτος εντός και δια αυτής τής κυριαρχικής δομής, στην καπιταλιστική εποχή;

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [11] Ανασκόπηση πριν τη συνέχεια..

Εξετάσαμε σχηματικά τις ιδεολογικές φαντασιώσεις και παραισθήσεις τού εθνικισμού στις «νέες χώρες» τής ιμπεριαλιστικής περιφέρειας και ημι-περιφέρειας τού παγκόσμιου καπιταλισμού, διακρίνοντας ωστόσο εκείνες τις περιπτώσεις των εθνοκρατικών εθνικισμών που ιστορικοαναδρομικά παρουσιάστηκαν ως ικανοί να σημαίνουν στην πράξη την ιμπεριαλιστική μεταστοιχείωση μιας περιφερειακής καπιταλιστικής κοινωνίας, και την ικανότητα της αστικής τάξης της να αυτομετασχηματιστεί σε ιμπεριαλιστική εθνική αστική τάξη.  

Διευκρινίσαμε πολλές φορές ότι «εθνική αστική τάξη» υπάρχει μόνον όταν ο καπιταλισμός που θεμελιώνει την κοινωνική-κυριαρχική υποκειμενοποίησή του σε «αστική τάξη» είναι ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός [ή τείνει ισχυρά να μετατραπεί σε ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό], άρα και η αστική τάξη «εντός» αυτού του καπιταλισμού είναι [ή τείνει ισχυρά να μετατραπεί σε] ιμπεριαλιστική αστική τάξη. 

Άλλο πράγμα είναι η εθνικιστική αστική τάξη η οποία συνέχεται από τον γενικό ανταγωνισμό της με τις άλλες αστικές τάξεις, και από την ιδεολογία [που προπαγανδίζει] τού εθνικισμού/πατριωτισμού, και άλλο πράγμα είναι η εθνική αστική τάξη που σηματοδοτεί την ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση ενός καπιταλισμού σε κυρίαρχο ανεξάρτητο ιμπεριαλιστικό έθνος/κράτος. 

Διευκρινίζουμε περαιτέρω ότι, κατά την άποψή μας, ο μόνος τρόπος να υπάρξει εκτός από τον κυρίαρχο εθνικοκρατικό εθνικοκαπιταλισμό και το ίδιο καθαυτό το έγκλημα με το όνομα «έθνος» [Nation], ως ολοκληρωμένο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο, ως «έθνος» καθεαυτόν και δι' εαυτόν, είναι να είναι ιμπεριαλιστικό, και με την έννοια ότι θα έχει υπό τις διαταγές του κυριαρχούμενες χώρες, άλλα έθνη κράτη κ.λπ και με την έννοια ότι θα συμμετέχει «επί ίσοις όροις» σε έναν ιδιαίτερο χωροκυριαρχικά οροθετημένο ιμπεριαλιστικό-αυτοκρατορικό σχηματισμό-πόλο [που ανταγωνίζεται άλλους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς-πόλους, και περιέχει και εντός του «εσωτερικούς» ανταγωνισμούς].

Άρα:

Όταν ένα περιφερειακό και νεοπαγές [σε σχέση με τα πρότερα σχηματισμένα έθνη/έθνη-κράτη] έθνος/έθνος-κράτος, επιδιώκει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του, μπορεί να την υλοποιήσει πραγματικά μόνον μετατρεπόμενο σε ιμπεριαλιστικό έθνος/έθνος-κράτος, πράγμα που σημαίνει ότι και μια αστική τάξη είναι εθνική αστική τάξη μόνον όταν είναι [ή τείνει να μετατραπεί σε] ιμπεριαλιστική αστική τάξη.

Άρα:

Το έθνος [Nation] ως κυριαρχικός, ρατσιστικός, ολιγαρχικός, ιεραρχικός, εξουσιαστικός καθορισμός, έχει πραγματικό νόημα και αντιστοιχία με την πραγματικότητα, όταν σημαίνει την ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική ή την ιμπεριαλιστική-κρατικοσοσιαλιστική κυριαρχία ενάντια στην εργατική τάξη που ζει στα «σπλάχνα» του και ενάντια σε άλλα μη κυρίαρχα έθνη/έθνη-κράτη και στην εργατική τάξη που ζει στα «σπλάχνα» τους. 

Άρα:

Τα έθνη που δεν πληρούν αυτές τις ιμπεριαλιστικές «προϋποθέσεις» δεν είναι στην «κυριολεξία» έθνη/έθνη-κράτη [Nations], αλλά αυτό πέραν τής αντικειμενικής σημασίας του θα μπορούσε να είναι ευλογία και όχι κατάρα όπως φαίνεται και όπως μετατρέπεται στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας ιεραρχικής καπιταλιστικής κοινωνίας, ευλογία ειδικά για τις καταπιεσμένες κοινωνικές τάξεις εντός τους αν θα μπορούσαν πέραν τής ταξικής ενότητας και τής διαεθνοτικής αλληλεγγύης να ανακάλυπταν μιαν άλλη έννοια και μιαν άλλη ποιότητα τής λαότητας και τής εθνοτικότητας. 

Κάθε άλλη θεώρηση ή είναι υποκριτική απόκρυψη τής εξαρτημένης υπόστασης ενός περιφερειακού έθνους/έθνους-κράτους από την προπαγανδιστική σκοπιά τής υποτακτικής και ασήμαντης κυριαρχικά αστικής τάξης του, ή αποτελεί μιαν αντανακλαστική εθνικιστική αυταπάτη καταπιεσμένων από την παγκόσμια ιεραρχία εθνοτήτων ακόμα κι αν έχουν τους «τίτλους ιδιοκτησίας», τα κουρελόχαρτα μιας ψεύτικης ιδιοκτησίας ενός έθνους-κράτους που δεν είναι [ούτε μπορεί ποτέ να γίνει] κυρίαρχο έθνος-κράτος αλλά είναι ένα μπαίγνιο, ή αν μια εθνότητα δεν «έχει» καν κράτος είναι απλά μια αντανακλαστική και ετεροκαθορισμένη εθνικιστική απάντηση στην εθνοτική καταπίεση που υφίσταται από άλλες εθνότητες οργανωμένες σε έθνη/έθνη-κράτη. 

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [12 ] Ευκαιρία για διαλεκτική ριζοσπαστική αυτοαναίρεση.

Υπάρχουν σημεία στις πολιτικές και θεωρητικές τοποθετήσεις μου των τελευταίων ετών, τα οποία θα αναθεωρήσω ριζοσπαστικά «κρατώντας» ωστόσο μερικά νοήματα και ειδικά ερωτήματα που δεν μπορούν να «καλυφθούν» με πρόχειρες και εκ θεμελίων «πολωτικές» αυτοαναιρέσεις.

Θεματολογίες ριζοσπαστικής, και ελπίζω διαλεκτικής-θετικής αυτοαναίρεσης:

1. 

Το κράτος ως πιθανή [και] ουδέτερη εργαλειακότητα και ως μορφή αλλοτριωμένης συνεργατικής δομής.

2.

Σιωνισμός και αντισιωνισμός, αραβικός εθνικισμός. 

Διαλεκτική κριτική τού φαινομένου, στα πλαίσια τής μετα-αποικιακής κατάστασης και της σύγκρουσης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κόσμων.

3.

Σταλινισμός και «αντισταλινισμός», λενινισμός και «αντιλενινισμός». 

Ο νεοαριστερισμός ως παθολογική ιδεολογική κριτική πραγματικών όμως προβλημάτων στην θεμελίωση τού «ιστορικού κομμουνισμού».

4.

Η έννοια/κατάσταση των παραγωγικών δυνάμεων.

Θα προσπαθήσω να τα στριμώξω λίγο όλα αυτά, σε όσο το δυνατόν λιγότερα κείμενα, για να μην χάσουμε τον κύριο σκοπό μας. 

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [13] Να αρμέξουμε λαγούς και να κουρέψουμε χελώνες. Αυτό ακριβώς ζητάω σύντροφοι..

Σε κάθε στάση, μετά από έναν καλπασμό, σκέφτεσαι αν πήρες το δρόμο λίγο αριστερότερα, λίγο δεξιότερα, ή εντελώς λάθος, και πρέπει να κοιτάξεις γοργά, αλλά όχι βιαστικά, μήπως πρέπει να διορθώσεις κάτι.

Εν τάχει.

Μπορεί να μην υπάρχει πλήρης απουσία τού εθνικού/εθνοκρατικού αυτοκαθορισμού στις μη-μητροπολιτικές ιμπεριαλιστικές «περιφέρειες» ή «ημι-περιφέρειες», και να υπάρχει άρα μια ισχυρή τάση σε όποιες από αυτές ανήκουν στο «μέσο επίπεδο» καπιταλιστικής ανάπτυξης να τείνουν συνέχεια προς την μεταστοιχείωση τους σε μητροπολιτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, άρα ίσως υπάρχει ένας εν δυνάμει ολοκληρωμένος εθνοκρατικός ιμπεριαλιστικός «ρόλος» που να ενισχύεται από την πιθανή ήδη-συμμετοχή αυτών των χωρών σε έναν ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, αλλά την ίδια στιγμή:

α) αυτή η μεταστοιχείωση δεν υλοποιείται σχεδόν ποτέ, 

άρα:

β) είναι αδύνατη η μετατροπή όλων αυτών των χωρών σε μητροπολιτικές-ιμπεριαλιστικές, 

άρα:

γ) ως εκ τούτου είναι αδύνατον να υπάρξει σε αυτές τις χώρες ολοκληρωμένη εθνική συγκρότηση, εφόσον στα πλαίσια τού καπιταλισμού αυτός ο ίδιος ο όρος τής εθνικής συγκρότησης μιας καπιταλιστικής κοινωνίας ισχύει ως «σχετικά» ακέραιος μόνον όταν αυτή η κοινωνία είναι ταυτόχρονα ιμπεριαλιστική [καπιταλιστική] κοινωνία, 

άρα:

δ) δεν υπήρξε ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει «ολοκληρωτικός καπιταλισμός» ή ολοκληρωμένος σε όλη την πλανητική σφαίρα «μητροπολιτικός καπιταλισμός», ακόμα κι όταν εμφανίζονται ισχυρές τάσεις προς αυτή την «κατεύθυνση», 

άρα:

ε) υπάρχει πάντα η ανάγκη για τα επαναστατικά κινήματα τής «περιφέρειας», δηλαδή τα επαναστατικά κινήματα εντός των μη-μητροπολιτικών ή ημι-μητροπολιτικών καπιταλιστικών χωρών, να αρθρώνουν μεν έναν αντιεθνικιστικό, ίσως και αντι-εθνικό Λόγο, ο οποίος όμως ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι ούτως ειπείν Λόγος για την πατρίδα-μητρίδα, με μια έννοια που θα αποφεύγει ίσως ακόμα και την ίδια την [πατριαρχική] λέξη «πατριωτισμός» ή ακόμα και θα αντίκειται με ριζοσπαστικό τρόπο στην οποιαδήποτε χρήση της.

[Άλλο πράγμα είναι το στοιχείο ενός αριστερού Λόγου για την «πατρίδα-μητρίδα» εντός ενός ευρύτερου αριστερού συμπεριληπτικού Λόγου, και άλλο πράγμα είναι η περιλάλητη και κούφια «πατριωτική αριστερά», η οποία στην πραγματικότητα είναι μια εθνικιστική/εθνικοπατριωτική αριστερά στα όρια τού αμιγώς εθνικιστικού Λόγου. Καμία σχέση].

Άρα, γενικό συμπέρασμα:

Θα πούνε μερικοί «άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες, με τις ισορροπίες σας Κύριε» και εγώ θα τους απαντήσω: 

Αν δεν ξέρετε να «αρμέγετε λαγούς και να κουρεύετε χελώνες», να πάτε σε μια «κανονική» ιμπεριαλιστική-μητροπολιτική [καπιταλιστική] χώρα να ζήσετε και να «επαναστατήσετε», διότι εδώ και σε όμοιες περιοχές, πρέπει αυτό ακριβώς να ξέρεις να κάνεις: 

Να αρμέγεις λαγούς και να κουρεύεις χελώνες. 

Πρέπει να ενώσεις έναν αριστερό/αντικαπιταλιστικό Λόγο για την πατρίδα-μητρίδα χωρίς πατριωτικές/πατριωτιστικές λεξιλαγνείες και φαντασίες, με κριτική τής έννοιας και τής πρακτικής τού «έθνους», με κριτική τού ντόπιου αλλά και ξένου εθνικισμού, με κριτική τού μεγάλου ξένου ιμπεριαλισμού, με τήρηση πραγματικών ισορροπιών και όχι αόριστης ουδετερότητας μεταξύ δυτικού και [νέου] ανατολικού ιμπεριαλισμού. 

Πρέπει να βρεις μια σύνθεση δημόσιου τομέα και ενός δημοκρατικά περιορισμένου κράτους με την άμεση εργατική αυτοδιαχείριση και εξουσία, πρέπει να πράξεις την κατάργηση τού Κεφαλαίου, αλλά ίσως να δεχτείς και την διατήρηση μερικών μικροϊδιοκτησιακών/κοινοτικο-ιδιοκτησιακών δομών.  

Πρέπει να συνθέσεις νόμο και ελευθερία, να μπορέσεις να συνθέσεις δομές στρατιωτικής αυτοάμυνας με μη εξουσιαστικές μη ιεραρχικές δομές [αλλά να τελέσεις πραγματική σύνθεση χωρίς να υποβιβάζεις μία από τις δύο αυτές αντίρροπες τάσεις] και άλλα πολλά..Αλλιώς επανάσταση εδώ πέρα δεν θα δεις.

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [14] Απόσχιση από την κυριαρχική ύφανση τού Λόγου..

Απόσχιση από την κυριαρχική ύφανση τού Λόγου..

Η πρόταση που περιγράφει μια πραγματική απόσχιση από την Κυριαρχία, αδικεί την ίδια την απόσχιση. Ίσως να είναι μια γιορτή που έχει κάπως εκκωφαντικό ήχο, γιατί μοιάζει με κραυγή.

---

Ό,τι λοιπόν ως κώδικας, ως Λόγος, ως Ιδέα, ως πολιτικό σχέδιο, μπορεί να σημαίνει ακόμα και από μια σκοπιά άμυνας, από μια θέση άμυνας, την συμμετοχή σου σε μια κυριαρχική δομή, πέτα το, κι αν το κρατάς για όσο το χρειάζεται η άμυνα αυτή, μη ξεχάσεις ότι μπορεί να σε παγιδέψει.

Είναι παγίδα.

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [15] 

Σημείωση για τους σαδομαζοχιστές τού Νασιοναλισμού-κρατικού Πατριωτισμού και την γλώσσα τής εθνικιστικής κυριαρχίας.

Η κυριαρχική σκέψη είναι μια μορφή-εκδοχή τής γλωσσικής σημειοποίησης. 

Και η γλώσσα όπως γνωρίζουμε πλέον δεν είναι πάντα μόνον μια (σχετικά αυτόνομη) αντανάκλαση των «πραγμάτων» «έξω» από αυτήν, αλλά μπορεί να είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την εμφάνισή τους «εντός» της γλώσσας όταν η ίδια η γλωσσική έκφραση-σημειοποίηση αποτελεί μέρος τής ίδιας τής ύπαρξής τους, όταν δηλαδή η ύπαρξη αυτών των «πραγμάτων» δεν νοείται χωρίς την ύπαρξή τους «εντός» μιας γλωσσικής έκφρασης-σημειοποίησης. 

Χρειαζόμαστε μια περαιτέρω διευκρίνηση αυτού που λέμε για να μην παρερμηνευτεί, αλλά και για να γίνει κατανοητότερο: 

Αυτό που είπαμε σημαίνει ότι ένας γλωσσικός τρόπος έκφρασης-σημειοποίησης μιας πραγματικότητας μπορεί να αποτελεί αναπόσπαστο «μέρος» αυτής τής πραγματικότητας.

Εφόσον ισχύει αυτή η δυνατότητα, υπάρχει σε πολλές εκδοχές γλωσσικής έκφρασης και σημειοποίησης η σύστοιχη δυνατότητα τής κατάργησης αυτής τής πραγματικότητας και δια τής καταστροφής τής «εσωτερικής» γλωσσικής έκφανσης της: 

Όταν ένα ατομικό ή κοινωνικό υποκείμενο αρνείται ή απαρνείται έναν ιδεολογικό κόσμο, αρνείται ή απαρνείται και μια σειρά γλωσσικών εκφράσεων, οι οποίες σαν γλωσσικές «εσωτερικοποιήσεις» τής «εξωτερικής» πραγματικότητας λειτουργούν με έναν τρόπο ώστε «ακριβώς αυτές» οι «εσωτερικοποιήσεις» αυτής τής πραγματικότητας να την καθιστούν υπαρκτή με έναν μοναδικό τρόπο. 

Η ίδια η συμβολική-γλωσσική «εσωτερικοποίηση» μιας πραγματικότητας δύναται (όχι πάντα) να σημαίνει την ίδρυση ενός «αφηρημένου αντικειμένου», το οποίο αν πάψει αυτή η ίδια η συμβολική-γλωσσική «εσωτερικοποίησή» του τότε ίσως να παύει να υπάρχει και το ίδιο, ή να συνεχίζει μεν να αναγνωρίζεται ως υπαρκτό από την σκέψη-γλώσσα μέσω μιας άλλης αφαίρεσης εις την οποία όμως «τούτο» δεν υπάρχει ως ξεχωριστό «αφηρημένο αντικείμενο» αλλά ως εξαρτημένη ιδιότητα μιας άλλης «αφαίρεσης» [ενός άλλου «αφηρημένου αντικειμένου»]. 

Άρα, η άρνηση-απάρνηση μιας συγκεκριμένης γλωσσικής «εσωτερικοποίησης» δεν σημαίνει πάντα την αντικατάστασή της με μιαν άλλη ομόλογη και σχετικά ισοδύναμη στην μοναδιαία υποστασιοποίησή της γλωσσική «εσωτερικοποίηση» που με την σειρά της σημαίνει ότι το «προηγούμενο» «αφηρημένο αντικείμενο» συνεχίζει να υπάρχει. 

Αν όμως ένα αφηρημένο αντικείμενο [μιας γλωσσικότητας] υπάρχει πλέον μόνον σαν εξαρτημένη ιδιότητα, ή στοιχείο, μιας νέας αφαίρεσης, υπάρχει; υπάρχει έστω κι έτσι;

Άρα;

Άρα, αν οξύνουμε περαιτέρω την σκέψη για την πιθανότητα κατάργησης ενός γλωσσικού σημείου ως αλλοτριωτικού, η κατάργηση τής ακραία αφαιρετικής αφαίρεσης μπορεί εντέλει να σημαίνει και εν γένει κατάργηση τού «αφηρημένου αντικειμένου» [για το οποίο συζητάμε] ακόμα και ως εξαρτημένη ιδιότητα.  

Η κυριαρχική σκέψη-γλώσσα υφίσταται μέσω μιας λειτουργικής ιδιοτυπίας τής γλώσσας που αλλοτριώνεται από αυτήν: 

Η κυριαρχική σκέψη-γλώσσα ως μια μορφή-εκδοχή η ίδια τής γλωσσικής σημειοποίησης τού συνολικού κυριαρχικού φαινομένου δεν διαμεσολαβεί (όπως δηλώνει η ίδια) αυτό το συνολικό κυριαρχικό φαινόμενο «δια» τής γλώσσας ως το ίδιο [το συνολικό κυριαρχικό φαινόμενο] να υπήρχε «εκτός» τής γλώσσας και απλά να διαμεσολαβείται «μέσω» αυτής «δια» τής αντανάκλασης του σε αυτήν, αλλά το συνιδρύει: 

Το αντικείμενο της ως κυριαρχικό αντικείμενο υπάρχει βέβαια και «εκτός» της αλλά όντας γέννημα και τής ιδίας, γέννημα όμως που μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει μόνον αν γεννιέται συνέχεια από τον «γλωσσικό» γεννήτορά του.

Η κυριαρχική σκέψη-γλώσσα υπάρχει ως σε επίταση αλλοτριώνουσα την γλώσσα γλωσσική-νοητική μορφή, όταν η ίδια η γλώσσα λειτουργεί οντολογικοποιώντας την αναφορική λειτουργία της, όταν ακριβώς η αναφορική λειτουργία απολυτοποιείται ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, εφόσον στην «περίπτωση» που εξετάζουμε το αναφορικό αντικείμενο τής γλώσσας υπάρχει μόνον σε συνάφεια με το γλωσσικό υποκείμενο που το δημιουργεί-αναδημιουργεί (αυτό δεν συμβαίνει πάντα, υπάρχουν αντικείμενα τής γλωσσικής-νοητικής αναφορικότητας που έχουν και μιαν σχετικά αυτάρκη αντικειμενική «υπόσταση»).

Η κυριαρχική γλώσσα-σκέψη είναι κατά κάποιον τρόπο (και) μια μορφή εγκλωβισμού τού γλωσσικού υποκειμένου στους ιστούς μιας συγκεκριμένης αυτοαναφορικής γλωσσικότητας που δημιουργεί ακραία αφαιρετικά «αφηρημένα αντικείμενα» από τα οποία το καθημερινό ανθρώπινο γλωσσικό υποκείμενο μπορεί να ξεφύγει μόνον αν [αρχικά τουλάχιστον] τα καταργήσει με μιαν απόλυτη συμβολικο-μηδενιστική βία, μέχρι τουλάχιστον να ξανα-υφάνει μόνο του έναν νέο «μη-μηδενικό/μη-μηδενιστικό» «ιστό» σημείων-και-συμβόλων «όπου» το πρώην υφιστάμενο ακραία αφαιρετικά «αφηρημένο αντικείμενο» τής κυριαρχικής σκέψης-γλώσσας θα μπορούσε ίσως να ανασυσταθεί ως διαλεκτικά «αφηρημένο αντικείμενο» εντός μιας οικουμενικότερης και ζωντανότερης ανοιχτής ολότητας που θα το περιέχει σαν «πειθαρχημένο» στην ανοιχτότητά της στοιχείο. 

Η έξοδος ενός κυριαρχούμενου υποκειμένου από τον ιστό μιας κυριαρχίας είναι βέβαια ολοκληρωμένη αν υλοποιηθεί με υλικές πράξεις κοινωνικής λαϊκής βίας απέναντι στο σύνολο των θεσμών της κ.λπ αλλά ένα μέρος αυτής τής εξόδου σημαίνει έξοδο από την ίδια την κυριαρχική γλώσσα της, σημαίνει έξοδο τού καθημερινού υποκειμένου από την κυριαρχική σκέψη-γλώσσα που ως ολότητα πλέκει στα σκοτεινά υφάδια και τους ελεεινούς ιστούς της έννοιες-λέξεις ως «αφηρημένα αντικείμενα» με τέτοιο ακραίο αφαιρετικό τρόπο ώστε να χρειάζεται «πρώτα» να τα καταργήσεις-καταστρέψεις για να μπορέσεις να τα επανακτήσεις «έπειτα», αν γίνεται κι αυτό έτσι όπως τα καταντάει. 

Η απότομη σημειακή-συμβολική-συμβολιστική εξαφάνιση και εκμηδένιση αλλοτριωμένων αφαιρετικών, ακραία αφαιρετικών «αφηρημένων αντικειμένων», όπως είναι λόγου χάριν το «Έθνος»  ο «Θεός» ή ο «Αλλάχ», σημαίνει καταρχάς για τους δύστυχους τούς φετιχιστές λάτρεις τους [είτε διενεργούν οι ίδιοι την εξαγνιστική καταστροφή τους είτε ωθούνται χωρίς αγαπούλες να δούνε την πικρή αλήθεια από όχι και τόσο ευγενικούς συμπολίτες και συντρόφους τους] ένα είδος καταστροφής αντικειμένων που δεν είναι τόσο αντικειμενικά όσο τα φαντάζονταν. 

Για να καταλάβουν οι δυστυχείς πρώτα τον μικρό βαθμό αντικειμενικότητας τού λατρεμένου υπερ-αντικειμένου τους, πρέπει πρώτα κάποιος να τους το παρουσιάσει «εθνομηδενιστικά» ως καπνό, ως ομίχλη, ως αέρα κοπανιστό, ως φούμαρα, ως ένα ολοστρόγγυλο μηδέν, έτσι ώστε να ξεκινήσει μετά μια συζήτηση όλων για το πως «αυτό» το ανύπαρκτο μισο-υπαρκτό φαντασματικό φαντασιακό αντικείμενο θα ξαναμπορούσε να υπάρξει ως ένα στοιχείο και μόνον μιας ευρύτερης και ζωντανότερης-ανοιχτότερης ενότητας στοιχείων, χωρίς βέβαια να διατηρεί καν την γλωσσσική-σημειακή «αυτάρκεια» και την γλωσσική-συμβολική παρουσία του.

Αν οι φετιχιστές σαδομαζοχιστές τού υπερ-«Έθνους» συνεχίζουν να απαιτούν την αυτούσια αυτοδύναμη αυτάρκη αυτοαναφορική παρουσία του στην σκέψη την γλώσσα και την ζωή, σαν να υπήρχε όπως υπάρχει ένα πράγμα, τούς  τα πετάμε όλα τα «σύμβολα» και τις λέξεις τους, και τους αφήνουμε στην κοσμάρα τους, προσέχοντας βέβαια πάντα τι σχεδιάζουν, εννοώ ποιο σαδομαζοχιστικό όργιο βίας ετοιμάζουν, μπας και τους το σταματήσουμε αν χρειαστεί. 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [16] Η αυτοκρατορία τής εθνικής και ταξικής Πατα[το]γονίας.. 

 

Μη δοθεί ξανά όνομα στη γη

Να πετάξουν τα πουλιά λεύτερα..

 

Δεν ξέρω να φτιάχνω καλούς στίχους, αλλά ξέρω καλά πως μυρίζει το ψέμα.  

Το ψέμα τής ονοματοδοσίας δεν είναι μόνον ένα πατριαρχικό ψέμα, αν και δεν υπάρχει πατριαρχία και κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς την κυριαρχική πράξη τού κατονομασμού. 

Και οι αδύναμοι, και οι φτωχοί, και οι απόκληροι γαντζώνονται σε ένα Όνομα, και μαζί με το Όνομα έρχονται τα σύμβολα, οι σημαίες, τα λάβαρα, οι θυσίες, και τα άλλα Ονόματα, τα άλλα σύμβολα, οι άλλες σημαίες, τα άλλα λάβαρα, οι άλλες θυσίες. 

Το Όνομά τους είναι η «ψυχή» τους. 

Δεν πρόκειται για την κατονομασία ως μια τυποποιημένη διεργασία συνεννόησης, κατάταξης, ρύθμισης τής διαφοροποίησης των ατόμων μεταξύ τους, και ουσιαστικότερα ίσως ως κλήσης συγκροτητικής τής ατομικής γλωσσικής δόμησης τού υποκειμένου. 

«Πως σε λένε;»

«Μη ντρέπεσαι, πες το στον Κύριο»..

Δεν ξέρω πως με λένε πια.

Ούτε θέλω να με λένε, πια.

--- 

Όλη η «ψεκασμένη» ψευτοαντίσταση παθαίνει μπλοκάρισμα μεγάλο με τα μισο-αριθμητικά ψευδώνυμα, ή νέα ονόματα.

Θα ήταν ωραίο να σε λένε Κ-38 ή L-λ6.

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [17] L-λ6

 Υπάρχει μια χώρα με το όνομα L-λ6.

Σε αυτή την χώρα υπάρχει μια διαρκής κουβέντα για το «που» βρίσκεται το χρυσόμαλλο δέρας τής εθνικής/εθνικιστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, αν είναι «πάνω» ή «κάτω» από το ψηλότερο «ταβάνι» τής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Βλέπω τους περισσότερους κουβεντολόγους στην L-λ6 να συμφωνούν ότι το δέρας είναι ή μπορεί να είναι «κάτω», όχι πολύ «κάτω» όμως, από το ψηλότερο ιμπεριαλιστικό «ταβάνι». 

Οι διαφωνίες συνεχίζονται όμως στην οχληρή παρέα των κουβεντολόγων για το που ακριβώς βρίσκεται η L-λ6, και που πρέπει να πάει εντέλει, αν όχι αυτή, πάντως το εθνικό ή πολυεθνικό πόπολό «της» [έτσι περίπου το λένε, ενίοτε με λαμπρότερα και εντυπωσιακότερα ονόματα, όπως προλεταριάτο, πρεκαριάτο, λαό σκέτο, εργατική τάξη κ.λπ]. 

Με δεδομένη την ακλόνητη πίστη τους ότι η «καλή» ή «κακή» εθνική καπιταλιστική κυριαρχία μπορεί εντέλει να υπάρχει «κάπου» κοντά στην L-λ6, εκεί παραδίπλα, στήνουνε τον καυγά για το αν αυτό το «κοντά» είναι πολύ «κοντά» ή «μακριά», για να το πιάσουν και να το καταπολεμήσουν από την ταξικότατη, αγριωπή και αγριεμένη ταξικο-ταξικότατη σκοπιά τους, ή για να το πιάσουν και να το αγκαλιάσουν [αυτό το «σημείο»] σε μια «εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση» «ονειρεμένη». 

Ακόμα κι αυτοί που ονειρεύονται αυτή την «εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση» [δεν την λένε «καπιταλιστική», αλλά μη γελιόμαστε, αυτό εννοούν] θεωρώντας ταυτόχρονα ότι «ζούμε» σε ένα «παρασιτικό μοντέλο» «ανάπτυξης», άρα «είμαστε» μακριά από το ποθητόν [για αυτούς] «σημείο» τής «εθνικής κυριαρχίας», ακόμα κι αυτοί θεωρούν ότι είναι εφικτό για το «έθνος» να «συναντήσει» το «ποθητόν». 

Εντέλει, παρά τις διαφορετικές «διαβαθμίσεις» που χρησιμοποιούν τα κουβεντολόγια, και παρά τις εντελώς διαφορετικές ταξικές/ιδεολογικές/αξιακές/πολιτικές αξιολογήσεις, θεωρείται λίγο πολύ ότι η «εθνική κυριαρχία» είναι ένα ισχυακό μέγεθος ή ένα σημείο στην παγκόσμια «καπιταλιστική» ιεραρχία, το οποίο το σύγχρονο, καπιταλιστικό έθνος/έθνος-κράτος L-λ6 «μπορεί» να το «κατακτήσει» ή το έχει κιόλας «κατακτήσει» ακέραιο. 

Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ, το οποίο είναι το ίδιο περίπου πρόβλημα που έχουν όλες οι καπιταλιστικές χώρες ή τα καπιταλιστικά έθνη/έθνη-κράτη που «ξεκίνησαν» μιαν «προσπάθεια» ιεραρχικής ανόδου στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική/καπιταλιστική ιεραρχία. 

Υπάρχει μια «φραγή» σε αυτή την «άνοδο» την οποία μερικές ή οι περισσότερες «νέες» καπιταλιστικές χώρες δεν πρόκειται να «ξεπεράσουν», και αυτό δεν τους «στερεί» μόνον την «άνοδο» στις «ανώτερες ιμπεριαλιστικές θέσεις» αλλά και αυτή καθαυτή την θέση ή το σημείο ή το ισχυακό μέγεθος τής «εθνικής καπιταλιστικής κυριαρχίας». 

Δεν θέλω να με κακοχαρακτηρίσουν οι αντικαπιταλιστικά τσιτωμένοι ταξικιστές τής L-λ6, αλλά αυτό το πρόβλημα αυτών των καπιταλισμών όπως είναι η χώρα/έθνος/εθνοκρατικό-μόρφωμα L-λ6, αν και είναι κυρίως ειδικό καπιταλιστικό και κυριαρχικό πρόβλημα, αφορά και περιλαμβάνει και τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις «τους». Αν δεν τις αφορούσε, τότε γιατί συνέχονται κι αυτές από την ίδια κατανοητική, ιδεολογική, εντέλει και επιστημονική τύφλωση, δια των περίλαμπρων μαρξιστ-αράδων, αντεξουσιαστ-αράδων και αριστεροπατριωτ-αράδων [και άλλων] «εκπροσώπων» τους; 

Ο ταξικός πόνος των καταπιεσμένων που ζούνε στις χώρες όπως η L-λ6, όπως θα προέλθει από τις μελλοντικές «γεωπολιτικές» εκπλήξεις που θα προκύψουν από τα γκρεμοτσακίσματα των καπιταλισμών που βρίσκονται σε μια θέση μη-ισχύος, θα είναι μεγαλύτερος, και η ταξική καταστροφή τους σε αυτό το δυνάμει «γεωπολιτικό» ναρκοπέδιο θα είναι πραγματικότερη.  

Εκεί θα φανεί η σημασία τής «κατώτερης» ταξικής κοινωνικής θέσης, και εκεί θα γίνει η μεγάλη «ταξική διαίρεση» στην αρχικά κοινή-ως-κοινωνική πιθανή γεωπολιτική εθνοκρατική καταστροφή. 

Κανένας στο εργατικό ταξικό «στρατόπεδο» ή στο ριζοσπαστικό κίνημα, στην L-λ6, δεν είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει καταστάσεις και πράγματα μιας άλλης έντασης και επικινδυνότητας. 

 Και μέρος αυτής τής δομικής ανικανότητας όλων των κοινωνικών τάξεων, αλλά ειδικότερα των υποτελών κοινωνικών τάξεων, σε χώρες σαν την L-λ6, είναι η γνωσιοθεωρητική και αναλυτική τύφλωση ως προς την ίδια την «βεστφαλιανή» υπόσταση τής νεωτερικής καπιταλιστικής και εθνοκρατικής κυριαρχίας.

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [18] επίλογος [α] 

Η ίδια η συγκρότηση τής ενιαίας ή «βεστφαλιανής» κυριαρχίας ως «εθνικής» [ή και σπανιότερα ως «πολυεθνικής»] «κρατικής κυριαρχίας», σημαίνει νομοτελειακά την δυνητική ή ενεργή ύπαρξη κοινωνικής, εθνικής και εθνοτικής καταπίεσης «εντός» και «εκτός» των εθνοκρατικών «μονάδων» κυριαρχίας. 

Διευκρινίζουμε ότι και η πιθανή δυνητικότητα τής ύπαρξης τής εθνικής και εθνοτικής καταπίεσης [η μη-υλοποίηση της «ακόμα», ενώ έχει ιδρυθεί η «εθνική κυριαρχία»] δεν αίρει τον νομοτελειακά εμφανιζόμενο καταπιεστικό αντιλαϊκό αντεργατικό και αντιανθρώπινο χαρακτήρα τής αρχής και τής πραγμάτωσης τής «εθνικής κυριαρχίας» εν γένει και ανά ιστορική ή γεωγραφική «περίπτωση». 

Συνήθως βέβαια υπάρχει «ταυτόχρονη» ιστορική εμφάνιση τής αρχής τής «εθνικής κυριαρχίας» με όλα τα καταπιεστικά χαρακτηριστικά της. 

Η «εθνική κυριαρχία» δεν είναι η μοναδική πτύχωση τής κυριαρχίας, τής καταπίεσης και τής εκμετάλλευσης στην ιστορία τού κόσμου και στο παρόν, αλλά αυτό το «συμπέρασμα» τής μη αποκλειστικότητάς της ως καταπιεστικού μηχανισμού, δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια νομοτελειακά εκμεταλλευτική και καταπιεστική κατάσταση, μια εξ υποστάσεως καταπιεστική και εκμεταλλευτική πτύχωση τής κοινωνικοϊστορικής πραγματικότητας. Το λέω αυτό για να απαντήσω προκαταβολικά στους υπερ-«πατριώτες» όλων των εκδοχών υπερ-«πατριωτισμού» όταν θα αρθρώσουν το γνωστό ψευτοεπιχείρημα με το γενικό λαμπρό περιεχόμενο τού τύπου: «ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τούς Ινδιάνους». 

Επίσης πρέπει να διακρίνουμε εκ των προτέρων την έννοια και κατάσταση τής «εθνικής κυριαρχίας» και την συνεπαγόμενη αρχή τού «έθνους/έθνους-κράτους» [τής εθνότητας ως έθνους, ως οργανωμένης δηλαδή σε έναν καταπιεστικό μηχανισμό ομογενοποίησης των άλλων εθνοτήτων κ.λπ] από την αρχή τής αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων, από την αρχή τής εθνοτικής πολιτειακής/πολιτισμικής και θεσμικής αυτονομίας κ.λπ.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν. 

--

Η ιδεολογική, θεωρητική και πολιτική φαντασίωση ότι μπορεί να υπάρξει «εθνική κυριαρχία» που δεν θα σημαίνει εθνική και εθνοτική καταπίεση και ταξική και κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση, στηρίζεται στην άγνοια [ηθελημένη ή αθέλητη] τής ίδιας τής υπόστασης τού εξουσιαστικού-κυριαρχικού φαινομένου στην νεώτερη καπιταλιστική εποχή.

Επίσης φανερώνει γενικότερη άγνοια [ηθελημένη ή αθέλητη] τής ίδιας τής υπόστασης τού εξουσιαστικού-κυριαρχικού φαινομένου γενικά.

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [19] επίλογος [β]

 

Η κυριαρχία ως ενιαία σε ένα οροθετημένο χωροκυριαρχικό πεδίο, σημαίνει ταυτόχρονα: 

Βίαιη ως απόλυτη [ως τείνουσα στο απόλυτο] ενοποίηση αυτού τού πεδίου και βίαιη ως απόλυτη [ως τείνουσα στο απόλυτο] αποκοπή του από την γη ως ενότητα. 

Από «τότε» που υπάρχουν κράτη, αλλά και ειδικά συγκεκριμένα [προκαπιταλιστικά] έθνη-κράτη, υπήρχε αυτή η διαφοροποίηση σε γεωκυριαρχικές ετερότητες, ως έκφραση πολλών αλλοτριωτικών δυναμικών [οι οποίες δεν ήταν όλες σχετιζόμενες με την κυριαρχία των αφεντικών], αλλά με την εμφάνιση τού νεωτερικού καπιταλιστικού έθνους/έθνους-κράτους υπάρχει μια τάση απολυτοποίησής τους [ως «γεωκυριαρχικών ετεροτήτων»], στην βάση τής γενικής νομοτελειακής τάσης τού καπιταλισμού και τής αυταρχικής νεωτερικότητας να δομούν και να παράγουν/αναπαράγουν διαρκώς απόλυτες και διακριτές μεταξύ τους αφηρημένες «μονάδες» ως: «Μοναδιαίες» «ατομικότητες» και ως απόλυτες και διακριτές μεταξύ τους «εσωτερικές συνέχειες» αυτών των «ατομικοτήτων-μονάδων».   

Η «βεστφαλιανή» αρχή τής αδιαίρετης κυριαρχίας εντός μιας απόλυτα διακριτής [από τις «άλλες»] και απόλυτα οροθετημένης χωροκυριαρχικής «μονάδας», εντάσσεται σε αυτή την καπιταλιστικά θεμελιωμένη-και-δημιουργημένη τάση παραγωγής που ιχνογραφήσαμε παραπάνω. 

Όταν αυτή η γενική καπιταλιστική/νεωτερική τάση απολυτοποίησης αναδύεται μέσω της «βεστφαλιανής» εθνικής/κρατικής/εθνοκρατικής αρχής, οι συνέπειες για τις ανθρώπινες ζωές, ειδικά των ανθρώπων των λαϊκών τάξεων, είναι τρομαχτικές. 

Παίρνει μπρος μια δολοφονική μηχανή εξομοίωσης και ενοποίησης σε ένα απάνθρωπο απόλυτο και ακραία αφαιρετικό Εν, εκκινεί μια ζωή η οποία θα βρίσκεται από εκείνη την «στιγμή» υπό τις διαταγές μιας κρατικής μηχανής η οποία, όσο καμία άλλη κρατική μηχανή στην ανθρώπινη ιστορία, δεν μπορεί εκ τής ειδικής υπόστασής της να δεχτεί κανενός είδους μη-ενότητα ετερότητα διαφορά. 

Η μηχανή αυτή εξυπηρετεί σε αυτό το επίπεδο με τέλειο τρόπο όλων των ειδών τα αναδυόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα, ή αν δεν υπάρχει ακόμα καπιταλισμός και Κεφάλαιο ως αυτόνομη κυριαρχική τάση τής παραγωγής, αναδύει από «μόνη» της, ως κρατική μηχανή, το Κεφάλαιο-ως-Κεφάλαιο. 

Μπορεί δηλαδή το σύγχρονο έθνος/έθνος-κράτος, εκτός από τέλειος προστάτης κάθε Κεφαλαίου, ως δομικά ομόλογο προς αυτό, να λειτουργήσει από «μόνο» του ως η τέλεια κοινωνικο-παραγωγική συνθήκη για την ίδια την ιστορική δημιουργία του.

 

 

 

Οι αυτοκρατορίες τού θανάτου [20] Επίλογος-Τέλος [γ]

Τελειώνοντας αυτή τη σειρά δημοσιεύσεων θα ήθελα να ζητήσω όποιος τις διαβάζει να τις εκλάβει ως τοποθετήσεις ερωτημάτων και όχι ως τίποτα άλλο. Καλό θα ήταν επίσης να διαβάζονται από την πρώτη ως την τελευταία, όχι για τίποτα άλλο παρά για να μην έχω το μόνιμο άγχος να επαναλαμβάνω και να συμπυκνώνω συνέχεια τις προηγούμενες στην τελευταία [αν και αυτό παρεμπιπτόντως λειτούργησε και σαν άσκηση, ουδέν κακόν αμιγές καλού].

---

Όλη η ζωή μου είναι μια προσέγγιση στο ψεύδος τού ψεύδους, όχι για να ανακαλύψω μιαν λυτρωτική αλήθεια ή την «αλήθεια». Αν βέβαια δεν υπάρχει αυτή η «λυτρωτική» αλήθεια δεν υπάρχουν ούτε και οι «περισσότερες» κατά [ή ομοίως προς] τον ελιγμό τού τελευταίου μεγάλου Γάλλου φιλοσόφου. 

Τον καταλαβαίνω βέβαια τον τύπο, όλο και περισσότερο, ίσως μάλιστα και περισσότερο από τους «πιστούς» του, αλλά όλο και περισσότερο αρνούμαι να πάρω τον δρόμο όλων αυτών που τον τίμησαν με την «πίστη» τους στο πρόσωπο και τις τροποποιητικές ιδέες του, όχι γιατί «το ένα και το άλλο» [ήτανε σταλινικός και πρέπει να δικαστεί από την Ιερά Εξέταση], αλλά διότι ο δικός μου δρόμος είναι εκ των πραγμάτων ταγμένος στην αιώνια αντίρρηση και την αιώνια αμφιβολία.

---

Οι εθνοκρατικές/εθνικές χωροκυριαρχικές «μονάδες» τής σύγχρονης-καπιταλιστικής εποχής δεν παρήχθησαν εκ των προτέρων σε σχέση με το ευρύτερο ιμπεριαλιστικό-αποικιοκρατικό γεωστρατηγικό πλαίσιο ανάδυσής τους. 

Και οι εθνικές/εθνοκρατικές καπιταλιστικές «μονάδες» και το [αρχικώς αποκλειστικά δυτικό] ευρύτερο ιμπεριαλιστικό-αποικιοκρατικό καπιταλιστικό γεωστρατηγικό μόρφωμα [που εμφανίζεται ως ιμπεριαλιστικός-αποικιοκρατικός πόλος, ενίοτε γεωγραφικά προσδιορισμένος], παρήχθησαν [σχετικά] ταυτόχρονα.

Η «μία» μορφή συσσωμάτωσης γέννησε την «άλλη».

 

Ιωάννης Τζανάκος