Είναι αλήθεια ότι οι «βαθύτεροι» αντι-συριζαίοι δεν είναι οι δεξιές μιξοπαρθένες τής κρατικής/παρακρατικής μπατσοκρατίας, ούτε οι νοικοκυραίοι τού διαμερίσματος και τού καναπέ που τις θαυμάζουν με μια μαζοχιστική σεξουαλικότητα συνταξιούχου χρυσαυγίτη, αλλά δεν είμαστε ούτε και «εμείς» οι παραπλανημένες παρθενόπες τού σεκταριστικού αριστερισμού ή τού (τέως) αριστερίστικου πατριωτισμού που παρά την φαινομενική αγριάδα μας την πατήσαμε σαν τα ζώα με το κάλπικο δημοψήφισμα τού πολιτικού τυχοδιώκτη.
«Εμείς» οι τελευταίοι, και δεν είμαστε λίγοι, ακόμα αναρρώνουμε από την μαλακία μας και από τις «παρενέργειες» τής ιδεολογικής «φαρμακευτικής» αγωγής μας, οπότε ένα μεγάλο μέρος τής οργής μας, η οποία διαφέρει ανά περίπτωση, μπορεί να εκλαμβάνεται ως δημιουργικό μόνον αν το «καθαρίζουμε» συνέχεια από αυτές τις «παρενέργειες» και τις τοξίνες που παράγουν.
Χθες διάβασα και έφριξα με τον λόγο ενός υποψήφιου προστάτη-νταβατζή από τις υπόγες τής «ανανεωτικής» συριζαίικης λέρας, και σε μεγάλο βαθμό είναι σαν να πήρα στην κυριολεξία αυτά που έλεγε, σαν να μπορούσε δηλαδή αυτή η «λέρα μέσα από τη λέρα» να ήταν όντως κάτι σαν στρατηγίσκος μιας υπόγειας παραπολιτικής και παρα-πολιτισμικής συμπαιγνίας λούμπεν ή λουμπενοειδούς χαρακτήρα.
Το γεγονός ότι συμβαίνει και αυτό δεν σημαίνει ότι συμβαίνει όπως το φανταζόμαστε όταν το βλέπουμε μέσα από έναν δικό μας υποβλητικό λόγο, εν πολλοίς επηρεασμένο από την γενικότερη πλέον καχυποψία τού συντηρητικού λαϊκού περιβάλλοντος μας.
Στην πραγματικότητα ο Κυρίτσης και ο κάθε λίγδας τής λούμπεν μικροαστικής βαλκανιζατέρ εκδοχής τής «νέας αριστεράς», δεν διοικεί και δεν διευθύνει τίποτα παραπάνω από ένα υπερεκτιμημένο (και από τον ίδιο) κουραδόκαστρο.
Και η προστασία που πάει να πουλήσει είναι ακόμα και στο επίπεδο τής λούμπεν μικροαστικής επαγγελματικής της «ιδιότητας» ένα «παλτό», ανήμπορο να κεντρίσει το ενδιαφέρον ακόμα και χαμηλόβαθμων πρακτόρων κάποιας βαριεστημένης υπηρεσίας κάποιας από τις ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις.
Είναι προφανές ότι το μήνυμα τού «παλτού» έχει πολλούς πιθανούς «αποδέκτες», και μάλιστα ξένους επικυρίαρχους τού φαιδρού προτεκτοράτου, αλλά μιας και αυτοί οι επικυρίαρχοι είναι μάλλον σοβαρότεροι από αυτές τις λίγδες, τελικά καταλήγει να γίνεται αντιληπτό ως κάτι παραπάνω από μια ακόμα πορδή μόνο από τις ειδικές «αντι-συριζικές» κοινωνικές ομάδες που προαναφέραμε, στο πλαίσιο ενός γελοίου είδους δικομματικού ή διπολικού «αλληλοετεροκαθορισμού».
Βέβαια, κι έτσι ακόμα, και με δεδομένους τους μηχανισμούς των λούμπεν συνεννοήσεων και «φτιαξιμάτων» όπως περιγράψαμε αλλού, η κατάσταση μπορεί κάποια στιγμή να γίνει όντως επικίνδυνη και να ωθήσει σε νέες εκτροπές, με αρχική ευθύνη πάντα τής Δεξιάς.
Το ότι οι ιδεοληπτικοί, οι σεκταριστές και η τυχοδιωκτική ομπρέλα τους, καραδοκούν για να αξιοποιήσουν άλλο ένα, σχεδόν «προβλεπόμενο», ολίσθημα των θρασύδειλων τραμπούκων τού δεξιού παρακράτους, οι οποίοι μάλιστα δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ιδιαίτερα ευφυείς, δεν δικαιολογεί αυτό το παρακράτος.
Μπορεί αυτό το «πράμα», να τη γλύτωσε άλλη μια φορά μέσω τής ασύλληπτης μαλακίας των τυχοδιωκτών και των σεκταριστών να φέρουν χουλιγκάνικες ενισχύσεις, αλλά πάντα υπάρχει «άλλη μια φορά» και πάντα υπάρχει η πιθανότητα τής παρεκτροπής.
Το παιχνίδι με τον «ηλίθιο και τον πανηλίθιο», όπου ο ένας αλλάζει ρόλο με τον άλλο, μερικές φορές μέσα στην ίδια μέρα, μπορεί να δίνει στην «ατμόσφαιρα» την γενικότερη εικόνα ενός κιτς γκροτέσκο στην άκρη τής βαλκανικής, χωρίς να προβλέπεται «πραγματικό αίμα», αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς..
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου