Ψάχνοντας την πιθανή ανοησία σου, την αναπόφευκτη μερικές φορές, άνθρωπος είσαι, πρέπει νομίζω να ζητήσεις την βοήθεια άλλων ανόητων συνανθρώπων, άνθρωποι είναι, ανοησίες θα έχουν κάνει, κάποιες στιγμές τουλάχιστον θα έγιναν ανόητοι κι αυτοί.
Νομίζω ότι πέραν τού γενικού ότι ανόητος γίνεται κάποιος όταν «μπαίνει σε ξένα χωράφια», πρέπει να βρεθεί κάτι που να χαρακτηρίζει την ανοησία στον δημόσιο-πολιτικό χώρο τής κοινωνίας στον οποίο δεν μπορεί να ισχύσει το προαναφερθέν.
Αφού ο δημόσιος χώρος «ανήκει» σε όλους, δεν μπορείς να ισχυριστεί κάποιος ότι κάποιος άλλος μπήκε σε «ξένα χωράφια», εφόσον το «χωράφι» είναι κοινό και αδιαίρετο, αν μιλάμε για οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας ή κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης [στην αριστερίστικη αργκό].
Ερχόμαστε λοιπόν ξανά στο πρόβλημα τής ιδιότητας τού «πολίτη».
Δυστυχώς, ο ιστορικός σεκταρισμός τού κινήματος και ο στρατηγικός αντιδημοκρατισμός του (εφόσον «προβλέπεται» δια τής κατάργησης τού κράτους και η κατάργηση τής πολιτικής, άρα και τής ιδιότητας τού «πολίτη» «μέσα» στον «οικουμενικό άνθρωπο»), δυστυχώς λοιπόν, μας επιτάσσει να γράφουμε συνέχεια μια μετάφραση στην κινηματική στρατηγική «αντιπολιτική» αργκό:
Να μιλήσουμε λοιπόν και για τον άνθρωπο (ή το έμβιο που στην «αμαρτωλή πατριαρχική-αποικιακή ανθρωποκεντρική ταξική περίοδο» λέγονταν «άνθρωπος»!!), ως ενεργό υποκείμενο τής ελευθεριακής κοινότητας, και μετά από αυτή την κουραστική νεοαριστερίστικη «πρόσθεση», να ρωτήσουμε πάλι:
«Τι» θα μπορούσε να θεραπεύσει το διαρκές πρόβλημα τής ανοησίας, τής ξαστοχιάς, τής στρεβλής και παραμορφωμένης αντίληψης, ενός «πολίτη», δια μέσω των θεσμών τής πολιτικής κοινότητας ή Πόλης;
Ας ξεκινήσουμε με το αρχικό ερώτημα αν υπάρχει στην νεωτερική καπιταλιστική και (δυνητικά) μετα-καπιταλιστική εποχή «πολιτική κοινότητα» ή απλά Πόλη, Πόλις.
Μήπως τελικά ισχύει αυτό που λένε οι ιδεαλιστές δημοκράτες ότι αυτή η Πόλη δεν υπήρξε ποτέ εντός αυτής τής εποχής; παρά μόνον ίσως σε «στιγμές»;
Και στην αρχαία Ελλάδα όμως, για «στιγμές» μιλάμε, και όχι για όλη την ελληνική (πολιτικο-πολιτισμική) επικράτεια στην πορεία τού ιστορικού χρόνου, και βέβαια υπήρχε το «ζήτημα» τής δουλείας και τής ταξικής ιεραρχίας και εκεί, το οποίο καλά κάνουν και το τονίζουν οι μαρξιστές και οι αναρχικοί (χωρίς όμως αγαθή πρόθεση), ως ένα όχι και τόσο «ξεχωριστό» στοιχείο ακόμα και τής δημοκρατικής Πόλεως.
Βλέπουμε λοιπόν θραύσματα δημοκρατίας και καθολικής πολιτικής συμμετοχής, εκλάμψεις, σκόρπια και αντινομικά στοιχεία, ακόμα και εκεί όπου λάμπουν οι πιο άψογες μορφές αυτής τής πολιτικής μορφής, και στην αρχαιότητα και στην νεωτερική [καπιταλιστική/μετα-καπιταλιστική] εποχή.
Στο επίκεντρο τού δημοκρατικού ή «αριστερίστικα» τού αυτοδιευθυντικού ερωτήματος και αιτήματος βρίσκεται πάλι το ελάχιστο «μοναδολογικό» στοιχείο του, ο «πολίτης» ή το ενεργό πολιτικό-θεσμικό υποκείμενο.
Σε αυτό το σημείο εδράζεται και εκκινεί ίσως σήμερα, αναγκαστικά, το πρόβλημα και η προβληματική τής θεραπείας τής ατομικής ξαστοχιάς ανοησίας στρεβλής αντίληψης-και-ηθικής, τού ιδιωτεύοντος ατομικισμού ή «αντίθετα» (αλλά συμμετρικά «αντίθετα») τού υπερκοινωνικού ή κοινοτιστικού σεκταριστικού αντι-ατομικισμού, εφόσον από εκεί αναγκαστικά ξεκινάει ο μεμονωμένος στοχασμός ειδικά τού «νεωτερικού» υποκειμένου που εντέλει θέλει με κάποιο τρόπο να βγει έξω από το τείχος τής απομόνωσης για να μιλήσει, να ρητορεύσει, να ζητήσει το δίκαιο του, αλλά κυρίως και κυριότερα να δημιουργήσει το πεδίο εκείνο που περιέχει κάθε φορά την απόφαση για το τι είναι «δίκαιο» και «άδικο», το οποίο «δίκαιο» και «άδικο» δεν προϋπήρχε τού ίδιου τού πεδίου αυτού.
Αν ξεκινήσει κάποιος από τον στοχασμό, και από το πάθος ακόμα, για ένα «δίκαιο» και ενάντια σε ένα «άδικο», χωρίς να δημιουργήσει ένα έστω προπλασματικό πεδίο όπου αυτά δημιουργούνται εξαρχής και δεν ανακαλύπτονται σαν να υπήρχαν εξαρχής, τότε θα έχει υποκύψει πάλι σε μια μορφή «δικαιοκρατίας», άρα σε μια μορφή α-πολίτικης ηθικολογίας, άρα σε έναν ακόμα σεκταρισμό, σε μιαν ακόμα ιδιωτική θεολογία, σε μιαν ακόμα μεταφυσική διάκρισης και οντολογικής διαίρεσης μεταξύ πολιτικής θέσμισης και κοινωνίας-οικονομίας κλπ, άρα εντέλει θα έχει υποκύψει πάλι σε ένα είδος ολιγαρχικού και μόνον ολιγαρχικού αριστοκρατισμού, άρα εντέλει θα έχει στην φαρέτρα του πάντα την απαίτηση και αυτός και οι άλλοι «συνάνθρωποι» να συλλάβει-συλλάβουν κάποια προϋπάρχουσα αλήθεια.
Κάπου «εκεί» και η πιθανή ευφυία-ανοησία του, θα εκληφθεί ως μια καθαρά «μοναδολογική» και εγγενώς αυταρχική αναζήτηση τής αλήθειας που συμμετρικά θα εκβάλλει σε μιαν απώθηση τής αναλήθειας ως μορφής ανοησίας, σαν να μπορούσαν τελικά οι άνθρωποι να σκεφτούν την αρχή τής πολιτικής και κοινωνικής συγκρότησης «μόνοι» τους, και σαν να ήταν δυνατόν να υπήρχε μια ομάδα εκλεκτών που να έχουν αυτό το χάρισμα.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου