Η ηθική και η αισθητική τής σύγκρουσης..

 

Κοίταξα και ξανακοίταξα με επιφύλαξη την σκηνή με την επίθεση στον αστυνομικό.

Δεν θέλω να βγάλω γρήγορα συμπεράσματα για το είδος τής επίθεσης και την σφοδρότητά της, πάντως ο τρόπος που ξεκίνησε και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο συνεχίστηκε είχε κάποια εμφανή χαρακτηριστικά που θέλω να τα δούμε.

Καταρχάς είδα ότι ο αστυνομικός ενώ έπεσε μετά από τράβηγμα κάποιου διαδηλωτή εγκαταλείφθηκε από τους συναδέλφους του, αν και ήταν προφανές ότι θα δέχονταν επικίνδυνη επίθεση.

Αυτό σημαίνει, από όσο μπορώ να καταλάβω, ότι οι υπόλοιποι αστυνομικοί που ήταν στην φάση -δεν ήταν μόνο μια μοτοσυκλέτα με τους δύο αναβάτες της- είχαν πραγματικά χεστεί και δεν έδειξαν το στοιχειώδες θάρρος για να υπερασπιστούν τον δικό τους άνθρωπο. 

Τον άφησαν την στιγμή που έπρεπε -αν είχαν τσίπα- να παραμείνουν και να τον υπερασπιστούν εμπλεκόμενοι σε μάχη εκ τού συστάδην. 

Συγγνώμη, αλλά ως πιθανός ή υποψήφιος πολεμιστής δεν θα ήθελα να έχω τέτοιους συντρόφους.

Πάμε τώρα στην επίθεση καθαυτή.

Άλλη μια φορά τα φρικιά έδειξαν ότι δεν έχουν την στοιχειώδη αντίληψη τακτικής, όχι ως προς την ίδια την άμεση τέλεση τής εκάστοτε μάχης αλλά σε σχέση με την διαχείρισή της με την στοιχειώδη πολεμική αυτοσυγκράτηση:

Έχεις στα χέρια σου έναν «μπάτσο» και αντί να του ασκήσεις ήπια βία αν δεν γίνεται αλλιώς, επιδιώκοντας ίσως και να τον κάνεις ρόμπα και ρεζίλι (δεν θα πω τον τρόπο, παραπέμπω στους άψογους Νοτιοκορεάτες διαδηλωτές), αντί λοιπόν να κάνεις -ακόμα και εν μέσω τού πάθους σου- αυτό που πρέπει να κάνεις, φτάνεις στο όριο τής δολοφονίας.

Ήδη, με αυτή την πρακτική ό,τι έχασε ο Μητσοτάκης το ξανακέρδισε σε μια στιγμή, και όχι μόνον στο «μικροαστικό πόπολο».

Δεν θα πω αυτά που λέει το ΚΚΕ για «προβοκάτορες» κ.λπ τα οποία έχουν κουράσει και είναι τα ίδια και τα ίδια, ούτε θα πω αυτά που λέει ο Σύριζα που είναι ένοχος για «γλείψιμο» διαρκείας στα φρικιά, αλλά θα πω αυτό που θα έλεγα και στην αριστερά και στα φρικιά:

Και στο τακτικό και στο τακτικο-στρατηγικό επίπεδο, είστε όλοι για τα πανηγύρια, κάνετε τη δουλειά τού Μητσοτάκη και τού κάθε Μητσοτάκη, το κράτος γελάει μαζί σας, και το κυριότερο, πέραν τής πολεμολογικής αχρηστίας σας, έχετε ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα, με την έννοια ότι έχετε χάσει εντελώς τη μπάλα ως προς το γενικό σχήμα τής κλιμάκωσης μιας σύγκρουσης.

Δεν υπάρχει κάποιο ηθικίστικο πασιφιστικό ή ρεφορμιστικό «όριο», αλλά μια γενικά ισχύουσα κανονιστικότητα ως προς την κλιμάκωση μιας σύγκρουσης.

Όταν κάνεις σύγκρουση για ένα άθλιο περιστατικό βίας από την μεριά τής αστυνομίας, αλλά «φροντίζεις» να την υπερκεράσεις φτάνοντας στό όριο τής δολοφονίας, τότε είσαι και άχρηστος και ανήθικος και ανόητος και πολιτικά βλαξ, για να μην μιλήσω για το επικοινωνιακό «μέρος» το οποίο πέραν τής άμεσης επικοινωνιακής του «επιφάνειας» περικλείει και ιδεολογικούς και ηθικούς και κοσμοθεωρητικούς προσδιορισμούς.

Δεν είναι εικόνα αυτή, στα όρια ή μήπως εντός των ορίων τού λιντσαρίσματος;, όταν σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει σαν γεγονοτολογικό προηγούμενο κάτι το αντίστοιχο.

Θα πει κανείς ότι πάνω στην «στιγμή» όλα είναι πιθανά, και δεν πρέπει να μιλήσουμε εκ των υστέρων ή απ' «έξω από τον χορό» για μια σύγκρουση κ.λπ, αλλά νομίζω ότι αυτά είναι δικαιολογίες, εκτός αν παραδεχτούν όλοι αυτοί που κάνουν τον αντιεξουσιαστή ή τον αντιαυταρχικό εξεγερμένο ότι στην πραγματικότητα συγκρούονται δύο μορφές ισχύος, δύο εξουσίες, δύο αυταρχισμοί, οπότε κατά κάποια έννοια ό,τι επιτρέπεται στο (αστικό) κράτος επιτρέπεται και στους αντιπάλους του κ.λπ. 

Πάλι νομίζω ότι μιλάμε για να μιλάμε, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή, πρώτον διότι οι «αντιαυταρχικοί» υποκριτές τής νέας αριστεράς/αναρχίας δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτούν (κυνικά έστω) την ανάγκη ενός επαναστατικού αυταρχισμού, όπως έκαναν κάποτε αυτοί οι ειλικρινείς άνθρωποι που κάποτε λέγονταν κομμουνιστές. 

Δεύτερον, διότι και να γίνει αυτή η αποδοχή δεν βλέπω να υπάρχει σκέψη, συζήτηση, σχεδιασμός, προβληματισμός, για το τι σημαίνει κλιμάκωση τής σύγκρουσης, αλλά και για το τι σημαίνει, πέραν των ηθικολογιών, η ηθική αλλά και η αισθητική τής σύγκρουσης από την σκοπιά αυτών που επαίρονται εδώ και δεκαετίες ότι θα φέρουν το «άλλο», το «διαφορετικό», υποτίθεται, σε σχέση με τον «σταλινισμό» και τον «κρατισμό».

Οπότε, ξέρω ότι μιλάω στο κενό.

Λέω όμως αυτά που θέλω να πω, και θα πω κι ένα τελευταίο (φαινομενικά άσχετο), για την ηθική πολεμολογία:

Όταν μιλάνε κάποιοι για το ΡΚΚ, ειδικά στην ώριμη φάση του (όπως είναι σήμερα), πρέπει πρώτα να πλένουν το βρωμόστομά τους.

Ξέρουν αυτοί τι λέω.

 

Ιωάννης Τζανάκος