2 κρίσιμα σημεία για το Kurdistan..

 

Προσωπική προλογική σημείωση:

Είναι παράξενο. 

Αν και θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει αντίσταση στο τουρκικό έθνος-κράτος και αυτή η αντίσταση να είναι θεμελιώδες στοιχείο τής ριζοσπαστικής στρατηγικής στην ελληνική επικράτεια, από την σκοπιά των λαϊκών τάξεων κυρίως, την ίδια στιγμή διαπιστώνω ότι αν υπάρχει αριστερά που να με εκφράζει αυτή βρίσκεται κάπου μεταξύ Τουρκίας, Κουρδιστάν και Ιράν.

Άραγε, ο υποτιθέμενος και «εντός» μου αριστερός πατριωτισμός υπάρχει; ή είναι το κέλυφος ενός δυνάμει διεθνισμού;

Δεν είναι προσωπικό, είναι πολιτικό.

---

 

Το κυρίως θέμα:

Το αίνιγμα μας δεν λύνεται χωρίς την τουρκική εργατική τάξη, αλλά και για την τουρκική και για την ιρανική εργατική τάξη, το αίνιγμα δεν λύνεται χωρίς την απελευθέρωση τής κουρδικής εθνότητας η οποία πλέον τείνει να μετατραπεί σε έθνος ή ακόμα και σε έθνος-κράτος.

Αμφισβητώ, συνεχίζω να αμφισβητώ όσους εξαρχής «διεθνιστές» στην ελληνική επικράτεια συνεχίζουν να περιφρονούν και να φοβούνται τον λαϊκό κουρδικό αγώνα.

Οι αιτιάσεις τους ότι το ΡΚΚ ήταν και είναι ένα μικροαστικό εθνικιστικό κίνημα, δεν πιάνουν τόπο, διότι αν τις δεις ήρεμα θα δεις ότι έτσι όπως γίνονται, «κακοπροαίρετα», είναι αιτιάσεις που δικαιολογούν εμμέσως την αποικιοκρατία τής τούρκικης αστικής τάξης και τού τούρκικου έθνους-κράτους.

Μιλάμε για ταξικές προφάσεις εν φιλοκεμαλιστικές αμαρτίαις, τόσο τής «νόμιμης» τούρκικης αριστεράς και των ακραίων μαοϊκών σεκταριστών (όχι όλων), όσο και τής ελληνικής και κυπριακής αριστεράς (και το κκε μέσα) που φοβούνται ότι η πιθανή διάλυση τής εθνικής-κρατικής ενότητας τού τουρκικού έθνους-κράτους, από μια κουρδική απόσχιση, θα ευνοούσε τον ελληνικό εθνικισμό και τον δυτικό ιμπεριαλισμό. 

Ό,τι φαίνεται να ευνοεί αυτούς τους παράγοντες «πρέπει», σύμφωνα με αυτή την ετεροκαθορισμένη «λογική», να καταπολεμηθεί. 

Όμως:

1.

Το ότι το ΡΚΚ είναι μικροαστικό-αστικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ή μάλλον ότι πιθανόν είναι και αυτό, δεν λέει τίποτα εξαρχής και εντέλει αρνητικό, αν το δεις ακόμα και με την οπτική των «κλασικών».

Ανοίξτε τα κιτάπια σας και διαβάστε τι λένε για αυτές τις περιπτώσεις, και το πως πρέπει να αντιμετωπίζονται από τις «αντικαπιταλιστικές» πρωτοπορίες.

Εμένα ούτε αυτά τα κιτάπια με καλύπτουν, αλλά εν πάση περιπτώσει, μιας και μιλάμε για κολλημένα άτομα όπως είναι οι σεκταριστές στην Ελλάδα, τους παραπέμπω εκεί.

2.

Πουθενά και ποτέ, οι μαρξιστές, και οι αναρχικοί, μιας άλλης εποχής (που παρά την ιδεολογική βιαιότητα της δεν ήταν ιδεολογικά χουλιγκάνικη όταν υπήρχε ιδεολογική πολεμική), δεν απαρνήθηκαν το ενδεχόμενο και το πολιτικό επαναστατικό «δίκιο» τής πιθανής και υπό συγκεκριμένες συνθήκες απόσχισης μιας εθνότητας από ένα έθνος-κράτος και μιας αναδιάταξης των υφισταμένων εθνοκρατικών συνόρων.

Είναι πάντα προτιμότερο να μην γίνονται βίαιες αλλαγές συνόρων και τα ζητήματα που αφορούν εθνοτικά δημοκρατικά και άλλα δικαιώματα να λύνονται εντός των υφισταμένων συνόρων, μέχρι τουλάχιστον να πάψουν να υπάρχουν έθνη-κράτη ή περιορισμένα πολυεθνικά κράτη ή μορφώματα.

Αν όμως η καταπίεση επιτείνεται, αν υπάρχει ενδεχόμενο εθνοκτονίας-γενοκτονίας, αν υπάρχουν διωγμοί, αν το κράτος ή έθνος-κράτος ξεπερνάει, όπως κάνει πολλές φορές, τα όποια «όρια», ναι, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα δικαίωμα απόσχισης και αλλαγής συνόρων.

Το ότι μπορεί ο εκάστοτε «ιμπεριαλισμός» να ποντάρει σε αυτές τις αποσχίσεις και να αξιοποιεί αυτές τις αποσχίσεις, το ότι ο εκάστοτε «ιμπεριαλισμός» μπορεί να υποδαυλίζει τις επιθυμίες απόσχισης εθνοτήτων και λαϊκών ομάδων σε αντίπαλα του έθνη-κράτη, δεν σημαίνει ότι εμείς, οι αριστεροί ή δημοκράτες, πρέπει με έναν ετεροκαθορισμένο τρόπο να κλείνουμε τα μάτια στην εθνική και αποικιοκρατική καταπίεση αυτών των εθνοτήτων και λαϊκών ομάδων.

Ο «αντιιμπεριαλιστικός» αλλά μερικές φορές και ο «αντικαπιταλιστικός» ετεροκαθορισμός από τον «ιμπεριαλισμό» είναι αντιδραστικός, και μάλλον ωθεί αυτές τις εθνοτικές και λαϊκές ομάδες [που έχουν διάφορες πιθανές «εσωτερικές» ταξικές συγκροτήσεις] ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά τού «ιμπεριαλισμού».

Ψάξτε, διαβάστε, μελετήστε, πως ο σοβινισμός μέρους τής τουρκικής αριστεράς, και τού επίσημου φιλοσοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος, ώθησε όχι μόνον Κούρδους αλλά και Τούρκους αριστερούς και κομμουνιστές να σχεδιάσουν και να πράξουν την εθνοτική/εθνική λαϊκή εξέγερση στο Κουρδιστάν.

Το ΡΚΚ ήταν το ώριμο φρούτο αυτών των διεργασιών όπως αποτύπωναν την κρίση εντός τής τούρκικης αριστεράς, και αν κάποιοι από τους σημερινούς ξερόλες θέλουν να μελετήσουν καλύτερα για να του ασκήσουν κριτική καλό θα ήταν να ξεκινήσουν την μελέτη τους με αυτή την προϋπόθεση, την μελέτη δηλαδή των λαθών και των αισχών τόσο των φιλοσοβιετικών κομμουνιστών όσο και των μαοϊκών ομάδων, προτού ρίξουν το ανάθεμα στο ΡΚΚ.

 

Υστερόγραφο, με νόημα:

Εγώ από την πλευρά μου έχω να πω το εξής:

Ο μονομετωπικός «αντι-ιμπεριαλισμός», όχι μόνον ο μονομετωπικός «αντι-δυτικοϊμπεριαλισμός», είναι αντιδραστικός, σκοτεινός, και ναι, θα το πω: μικροαστικός σεκταριστικός, είτε είναι «σταλινικός» είτε «αναρχοσταλινικός»-αυτόνομος.  

Ιωάννης Τζανάκος