Διαρκής αποχαιρετισμός..

 

Το «πρότυπο» μιας λανθασμένης σειράς σκέψεων, παλιών φίλων.

Τους φαντάζομαι κάπως έτσι, μέσα στο αδιέξοδό τους που δεν θέλουν να δούνε όπως είναι και φαντάζονται «εχθρούς».

---

 

Κάθισε στο τραπέζι, και έγραψε ένα κείμενο προς κάποιο φανταστικό αποδέκτη.

 

«Σκεπτόμενος μιαν «ανακοπή» στην ροή των σκέψεων ίσως να ανακαλύψεις ότι εκεί συμβαίνουν περισσότερα πράγματα από όσα θα συνέβαιναν αν αυτή η ροή συνεχίζονταν.

Εκεί, στον ξαφνικό κόμπο δεν συναντιούνται από μια κενή τυχαιότητα παράξενα ή παράδοξα σημεία ή συμβάντα, αλλά εμφανίζονται με μια τακτοποιημένη σειρά καταστάσεις του σημαίνοντος και της (καλούμενης ως) πραγματικότητας, αλλά όντως με έναν τρόπο που δεν είναι-μόνον αλλά είναι-και απροσδόκητος/καινοφανής, ενόσω ταυτοχρόνως είναι-και αναγκαίος.

Η αναγκαιότητα όμως που ξέρουμε σε τέτοιες περιστάσεις είναι αδιέξοδη, περικλείεται σημασιολογικά σε μια μάλλον βαρυντική μεταφορά της που σημαίνει μάλλον έναν εγκλωβισμό ή ένα γράπωμα από την βαρύτητα των πραγμάτων.

Αντιπροσωπεύεται θαρρώ η αναγκαιότητα αυτή, η αναγκαιότητα ως μοίρα ή ως εικόνα ενός γραπώματος και ενός εγκλωβισμού, έξαφνα μαζί με τις αρνήσεις της, το ανάδεμα και το σπαρτάρισμα του γραπωμένου όντος, σε μιαν ενιαία μορφή που μοιάζει σαν ένα καταντίκρυ αλληλοκοίταγμα δύο εχθρών μέσα στο εν.  

Δεν είναι απαραίτητο αυτή την αναγκαιότητα να στην εμφανίζουν μόνον οι καθαυτό εχθροί, αυτοί δηλαδή που αντιπροσωπεύουν τις αντίπαλες προς εσένα δυνάμεις, άρα και την μοίρα τού γραπώματός σου, αλλά είναι πιθανόν «μαζί» τους να στην παρουσιάζουν και οικείοι άνθρωποι ή εμφανιζόμενοι στο παρελθόν ως οικείοι. 

Γι' αυτό λέω πως το συμβάν, όπως τουλάχιστον το εννοώ εγώ ως σημαντικό για την ζωή του γραπωμένου όντος, έχει σχέση με τον εφιάλτη, ίσως όχι με έναν συνηθισμένο εφιάλτη, αλλά με τον παράξενο εκείνο εφιάλτη που αχνοφέγγει και αχνοφθέγγει μιαν ασταθή και μεταβατική έξοδο προς κάτι πέραν του γραπώματος.

Αυτή είναι η εικόνα που έχω εγώ για το συμβάν ως διατάραξη της καθιδρυμένης σειρά του σημαίνοντος, και από αυτήν την εικόνα, την τρόπον τινά στιγματισμένη από την δική μου όψη των πραγμάτων, θα ξεκινήσω. 

Όταν έχεις κατανοήσει, ακόμα και χωρίς λέξεις ή απαρνούμενος για λίγο ή πολύ τις λέξεις, ότι το γράπωμά σου σχετίζεται με την τάξη των καθιδρυμένων σημασιών και όχι μόνον με μια λανθασμένη τάχα μορφή τους, τότε έχεις προετοιμάσει την συμβαντικότητα ως κατάσταση κρίσης ή διατάραξης αυτής τής τάξης. 

Το αναζητούμενο μη ενσωματώσιμο στην καθιδρυμένη σημασιακή τάξη Όνομα είναι το επιθυμούμενο να λεχθεί, ακόμα κι αν ακόμα ισχύει το ψεύδος τής επιθυμίας για μιαν τάχα «καλή» ειδική τροπή του σημαίνοντος έναντι της τάχα «κακής» υπερισχύουσας. 

Υπάρχει ήδη η δυσφορία, η αχνή δυσθυμική προεννόηση μιας εξόδου από την επικοινωνιακότητα, την λεκτικότητα, την σημασία τής καθιδρυμένης τάξης των σημασιών (του σημαίνοντος κ.λπ).  

Δεν είναι, θαρρώ, (μόνον) ο στοχασμός ή μια προετοιμάζουσα στάση που κάνει δυνατή και αυτή την δυσθυμία και την προετοιμασία που σημαίνει για μιαν έξοδο από την τάξη των καθιδρυμένων σημασιών. 

Είναι η μοίρα ως παράξενη εικόνα, εμφανιζόμενη σε μια ζωή όμως που πίπτει αλλά τηρώντας τους αιώνιους κανόνες της αξιοπρέπειας.

Υπάρχει μια δυνατότητα μια αντοχή απέναντι στις προκλήσεις των κυριαρχιών και ψευδο-αντι-κυριαρχιών, που ακυρώνει αυτή την δυνατότητα εμφάνισης, αλλά αν κάποιοι δεν μπορούν ή και-δεν-θέλουν και-δεν-μπορούν να ακολουθήσουν αυτή την δυνατότητα, είναι θα έλεγα μοίρα η ίδια η μοίρα να τους επισκεφτεί με την παράξενη μορφή της, χωρίς καν να υπάρχει ακόμα τελικά η επιθυμία ενός άλλου Ονόματος ή κεντρικού νοήματος.

Την στιγμή που αρχίζει η «τελευταία επίσκεψη» τής εξουσίας αρχίζει η επιθυμία του άλλου Ονόματος.

Η επιθυμία του άλλου Ονόματος ή απλά του Ονόματος υπάρχει, θαρρώ, σε μια τέτοια εκδοχή έστω των πραγμάτων, μετά την εμφάνιση του προκλητικού επισκέπτη που λέγεται εξουσία, που όπως ξέρουμε δεν «θέλει» απλά να υφίσταται και να είναι αποδεκτός στον «εξωτερικό» κόσμο αλλά απαιτεί να ανοίξει όλες τις θύρες, να γραπώσει όλα τα όντα, να βγάλει στο φως της όλες τις μορφές, μην αφήνοντας τίποτα εκτός τής δικαιοδοσίας της..»

-------

 

Ιωάννης Τζανάκος