Νυχτερινά ξυπνητούρια και ξεκούρδιστες πλατωνικές λατέρνες..

 

Νυχτερινό..

Η μέρα ορίζεται στα δικά της όρια σαν να είναι το πρώτο και το τελευταίο πράγμα στον κόσμο. Αλλά ο κόσμος ορίζεται σε χρονική ροή που περιέχει τον ρυθμό της μέρας καταβροχθίζοντάς τον, κι ας είναι ο ρυθμός της ζωής μας. Αυτό δεν απασχολεί κανέναν σοβαρό άνθρωπο. 

Οι σοβαροί άνθρωποι ασχολούνται μόνον με τη ημερήσια ζωή τους και τους ρυθμούς της. 

Όσοι έχουν χάσει πια τη ζωή τής ζωής τους, και έχουν τσακίσει τα φτερά τους πάνω στο χαλύβδινο πλέγμα της, στρέφουν το βλέμμα τους στον άπειρο χρόνο και τα διαστήματά του που φαντάζονται πως ξεπερνούν τις φυλακές της. 

Έτσι η νύχτα γίνεται το απαλό στρώμα της φαντασίωσης αυτής, γιατί είναι φαντασίωση να πιστεύεις πως υπάρχει κάτι πέρα απ' τον ρυθμό της μέρας, τον ρυθμό των αλυσίδων, τον ρυθμό της ημερήσιας ζωής. 

Αλλά τι ρυθμός είναι αυτός χωρίς τη νύχτα της ζωής, χωρίς τον ρυθμό των άστρων;

Η λήθη με ορίζει όπως η νύχτα, και το φως τής λάμπας φωτίζει μια γερασμένη πλάτη χωρίς μέλλον. 

Το μέλλον μιας αλήθειας που κρύβεται από τα σκυλιά.

Όταν ακούς ένα μακρόσυρτο τραγούδι να καλεί τη ζωή να φύγει από τον εαυτό της, να σπάσει τους ρυθμούς με την χαρά της θλίψης του, μη το κάνεις πέρα. 

Δεν κλαίνε οι ξεδοντιασμένες μέρες σου, δεν είναι η μάνα σου που σε θυμήθηκε. 

Σκοτάδι που κρύβει μέσα του τη δυνατή φωτιά. Κρύσταλλοι από νοήματα υφαίνουν το μέλλον που θα έρθει; δεν θα έρθει;

 

Ξυπνητούρια..

Η δικαιοσύνη είναι μια όμορφη λέξη αρκεί να μην αφορά υπεραξίες, εξουσίες, και τέτοια «ξεπερασμένα πράγματα». 

Αρκεί να είναι το όνειρο του τσακισμένου ανθρώπου που τον σκεπάζει στον καθημερινό τάφο του. 

Μπορεί να είναι και αυτό που έχει «σημασία» πιο πολύ από υπεραξίες, εξουσίες, και τέτοια «ξεπερασμένα πράγματα», ένα «όραμα» όπως όλα τα «οράματα» που μοιράζονται στην αγορά των ονομάτων και των «οραμάτων».

Είναι πεθαμένα αλλά τόσο λαμπρά, είναι γενικότητες αλλά τόσο όμορφες. 

Και ο χρόνος περνάει με συντροφιά αόρατη και θολές αναμνήσεις μιας εποχής που δεν υπήρξε ποτέ. 

Της εποχής της «δικαιοσύνης» και της «αλήθειας». Μπορεί κανείς βέβαια να επιστρατεύσει και άλλες γλυκές γενικότητες και να πλέξει ένα ακατανόητο παραμύθι ικανό να σε κάνει να μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο από τον δικό του λαβύρινθο. 

Τι η «ύπαρξη» τι η «τραγικότητα», τι'ναι η πατρίδα μας τα όρη τα βουνά, ο έεερωτας....και άλλα σχετικά.

Ξεκούρδιστες πλατωνικές λατέρνες, που ακούγονται όλο και πιο πολύ ακόμα και στα στρατά τής «αριστεράς», δεν έχουν μείνει μόνον στα σάπια γηροκομεία τής Δεξιάς, και ενώνονται με «επαναστατικούς παιάνες» για να φτιάξουν άλλο ένα κακόηχο εκδικητικό μελόδραμα.

Η συγκεκριμένη μορφή του Λόγου και οι απαιτήσεις της υλικότητας της ζωής, η εικόνα και η σκέψη της συγκεκριμένης δραστηριότητας της εργασίας και των προβλημάτων που περιέχει ο προσδιορισμός «τρόπος οργάνωσης της εργασίας» είναι για την ώρα της δουλειάς.

Οι περισσότεροι θέλουν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα..δυστυχώς (πτωχεύσαμε).

Καλά ξυπνητούρια..

 

Ιωάννης Τζανάκος