Αφόρητο δίλημμα. Μοίρα.

 

 

Το όριο τού «κακού» ανθρώπινου διλήμματος, ως προσδιορισμένου σε ένα ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο, και ως συγκροτημένου σε μια σειρά ή κλίμακα που δεν περικλείει κάποιες πραγματικά απομακρυσμένες μεταξύ τους ετερότητες «σημείων επιλογής» (το «κακό» δεν απέχει πολύ από το άλλο «κακό»), υπερβαίνεται επί το χειρότερο με την εμφάνιση αντικειμενικών όρων και συνθηκών που το κλονίζουν ως καταστασιακό και εννοιολογικό όριο, το διαπερνούν, ιδρύοντας μια κυκλοφορία μεταξύ τής κατάστασης τού διλήμματος και τής κατάστασης τής μοίρας, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό ότι αίρεται ή υπερβαίνεται ολοκληρωτικά το όριο [τούτο].

 

Υπάρχει διάτρηση τού ορίου και ένα πέραν τού ορίου αυτού, και την ίδια στιγμή υπάρχει μια επιστροφή στο «εντός του», χωρίς πάλι αυτή η επιστροφή να σημαίνει μια παλινόρθωση τής [τυπικής] διλημματικής κατάστασης [όπως την ορίσαμε κατά καιρούς].

Μια ήδη επιβαρυμένη κατάσταση, και στο επίπεδο της [λογικής-γλωσσικής-υπαρκτικής] ερωτηματοθεσίας, δηλ. το δίλημμα ως μια ενότητα δύο πιθανών ως επαχθών δυνατοτήτων, επιβαρύνεται περαιτέρω, με την εισβολή μιας [νοητικής-γλωσσικής-υπαρκτικής] κατάστασης που σημαίνει έναν ασφυκτικότερο εγκλωβισμό, διατηρώντας ωστόσο, ακόμα, ένα εναπομείναν φορτίο «επιλογών» και «ελευθερίας» μεταξύ τού «κακού» και τού «χειρότερου».
Η κλιμάκωση σε ένα πέραν των ορίων τής διλημματικής ελευθερίας, η οποία είναι ήδη στιγματισμένη από δυαδικές δομές που σημαίνουν ασφυκτικούς περιορισμούς [μερικές φορές και υποβαλλόμενους], σημαίνει λοιπόν ένα είδος άλματος, χωρίς πάλι να είμαστε σε θέση να θεωρήσουμε με έγκυρο τρόπο ότι έχει αρθεί [αρνητικά] η ανθρώπινη ελευθερία ως εκείνη η δυνατότητα που έχουν οι άνθρωποι να κινούνται και να κυκλοφορούν «πάνω» σε εγγύτατα [μεταξύ τους] «κακά» σημεία μιας μη-εύπλαστης κλίμακας-σειράς.

---

Όταν οι Κούρδοι τής βόρειας Συρίας αδειάστηκαν, πουλήθηκαν στον εχθρό τους, από τον πρόεδρο των ηνωμένων καθαρμάτων τής οικουμένης [U.S.A], δεν ήταν αυτός ο ίδιος ο συγκεκριμένος πρόεδρος που τους έθεσε σε θέση απολογίας, αλλά φίλοι και εχθροί, ενδιαφερόμενοι από «αγάπη», ή απλό «ενδιαφέρον» παρά τις διαφωνίες, και άλλα συγκινητικά συναισθήματα που κάνουν έναν τίμιο άνθρωπο να ντρέπεται να λέει ότι τα έχει.
Προτού όμως ακόμα να φτάσουν στο εδώλιο των ηθικών-ιδεολογικών κατηγοριών, είχαν ήδη κριθεί για τα ελαττώματα τής στάσης του, διότι δεν έχουν μόνον οι άνθρωποι ελαττώματα αλλά και η στάση τους, το στήσιμο τους στον κόσμο των άλλων ανθρώπων.

Προτού ακόμα οι Κούρδοι συμμαχήσουν με τα ηνωμένα καθάρματα, για να πολεμήσουν βρυκόλακες που ήταν κάτι παραπάνω από καθάρματα, τούς είχε απαγορευτεί κατά κάποιο τρόπο να έχουν καν το δίλημμα αν θα έπρεπε να τελέσουν τέτοιου είδους συμμαχίες. 

Έπρεπε να μην έχουν κανένα δίλημμα, να είναι πάντα με το μέρος του καλού, τού «αντιιμπεριαλιστικού» «καλού», το οποίο επέτασσε ή να συμμαχούν ακόμα και με εχθρούς τους αν είναι για το «καλό» αυτό, ή να θυσιάζονταν σε μια μοναχική μάχη εναντίον των εχθρών τους χωρίς να δέχονται την οποιαδήποτε συμμαχία από κάποιον εχθρό των εχθρών τους αν αυτός (ο εχθρός των εχθρών τους) ήταν αντίθετος προς το «αντιιμπεριαλιστικό» «καλό», σε κάθε περίπτωση να θυσιάζονταν. 

Αν θα μπορούσε να υπάρξει δίλημμα λοιπόν για αυτούς, ήταν ένα: ελευθερία μόνον αν ήταν ταγμένοι μεν στους σκοπούς τους υπό την προϋπόθεση όμως ότι αυτοί (οι σκοποί) δεν θα έθιγαν τα συμφέροντα των Αράβων-και-Τούρκων φίλων-ή-και-εχθρών τους, ή θάνατος από τα χέρια αυτών των φίλων-ή-και-εχθρών τους.

Έπρεπε τώρα να απολογηθούν, σε ποιους από όλους όμως;
Και να μετανοήσουν, για τι όμως;

 Ιωάννης Τζανάκος