4 σημεία για το κοινωνικό όριο

1. 

Υπάρχει μια νομοτελειακή μονιμότητα «παρουσίας» τού γενικού καθορισμού των κοινωνικών ορίων και διαχωρισμών [ή τού γενικού καθορισμού τού κοινωνικού ορίου και διαχωρισμού] [ή ουσιαστικοποιημένα λεχθέν τής κοινωνικής «οριακότητας» και τού κοινωνικού «πεπερασμένου»], αλλά αυτή η «μονιμότητα» δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως ταυτόσημη με την εκάστοτε ειδική [ιστορική] έκφρασή της [άρα και με την «σημερινή»].

 

2.

Η εκάστοτε κοινωνία θα έχει πάντα όρια, φράχτες, σύνορα, περιορισμούς, απαγορεύσεις, και εν γένει περιορισμένες δυνατότητες, και [η εκάστοτε κοινωνία] θα είναι πάντα Σύστημα, ήτοι θα είναι πάντα ένα «Κυρίως-Κλειστό-Σύστημα» το οποίο θα τείνει να «ανοίγει» για να διατηρήσει την σταθερότητά του και όχι για να γίνει «κάτι» «ριζικά άλλο» ως «ανοιχτό». 

Ακόμα και μια επανάσταση παράγει μια μετάβαση από ένα «Κλειστό» [Σύστημα] σε ένα άλλο «Κλειστό» [Σύστημα], ακόμα κι αν αυτό το «άλλο» θεωρείται «ανοιχτότερο» από το «προηγούμενο».

Η ιδεολογική ασωτία τού μετανεωτερικού υπερφιλελευθερισμού και των νεοαριστερίστικων ρευμάτων [ή των μετανεωτερικών εκτροπών τού παραδοσιακού αντικαπιταλισμού-αντικρατισμού] γύρω από αυτό το «επίκεντρο» δεν έχει πάψει, αλλά θα πάψει, διότι η ροπή τού καπιταλισμού σε ένα άνευ ιστορικού προηγουμένου «άνοιγμα» και σε μιαν [αντίστοιχη με αυτό το «άνοιγμα»] «υπέρβαση-καταστροφή των ορίων» έχει δείξει [δια τού «εαυτού» της ως ροπή] τα όρια κάθε άμετρου «ανοίγματος», έχει αναδείξει τα όρια τής [έμπρακτης και θεωρητικής] κριτικής των ορίων-και-φραχτών και την έχει προσδιορίσει για πάντα σε ένα [ή ως ένα] γενικό καταστροφικό πλαίσιο το οποίο δεν θα γίνει ποτέ [ξανά] εποικοδομητικό.

 

3.

Ο [εθνο-]φασισμός και τα παρακείμενά του [κυρίως ανατολικά] φονταμενταλιστικά ρεύματα, έχουν αξιοποιήσει επιδερμικά και δημαγωγικά [άρα και υποκριτικά] αυτή την ιστορική «ανακάλυψη» τής Οντολογικής Κλειστότητας και Οριακότητας τής [εκάστοτε] Κοινωνίας, την αναεμφάνιση τής αξίας/σημασίας τού Κοινωνικού Πεπερασμένου, αλλά το θέμα είναι βαθύτερο από αυτά τα ρεύματα και τις επεξεργασίες τους.

Εξάλλου και ο εθνοφασισμός-εθνοολοκληρωτισμός και ο φονταμενταλισμός καθορίζονται άμεσα από το Κεφάλαιο, από τον Καπιταλισμό, άρα είναι αδύνατον να μην ακολουθήσουν [με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση] την νομοτελειακή ροπή τού Κεφαλαίου/Καπιταλισμού προς την υπερπαγκοσμιοποίηση-μητροπολιτικοποίηση και καθολικοποίηση τού «ανθρώπινου κόσμου».   

Με αυτήν τους την «ακολούθηση» δείχνουν ότι πέρα από δουλάκια τού Κεφαλαίου/Καπιταλισμού υπόκεινται στις πολιτικές, ιδεολογικές, πολιτισμικές αντινομίες του[ς]. 

Συνπαράγουν με τον Καπιταλισμό [ως πολιτικοί και ιδεολογικοί συντελεστές του] [περαιτέρω] «μη-προοπτικό Χάος» και υπόκεινται στις ίδιες φαυλοκυκλικές «κινήσεις» [πρότερης-ταυτόχρονης-μεταγενέστερης][αυτοκρατορικής] πολιτικοοικονομικής υπερεπέκτασής του και αντιδραστικής [πρότερης-ταυτόχρονης-μεταγενέστερης] εθνικιστικής/θεοκρατικής αναδίπλωσής του, δημιουργώντας ίσως «νέες» μορφές τού Ίδιου.

 

4.

Αυτό που «ζητιέται» πλέον από το Οικουμενικό Κοινωνικό Είναι, είναι μια «αναδιατύπωση» τής Κλειστότητας-Οριακότητάς του, αλλά αυτή [την «αναδιατύπωση»] δεν θα «τού» την «προσφέρει» ούτε ο νεοπαραδοσιακός Εθνικισμός, ούτε ο Φασισμός, ούτε ο Φονταμενταλισμός.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος