Μη διαβάζετε τίποτα αύριο, μη μπείτε στο twitter για να ακολουθήσετε τις επικοινωνιακές εκστρατείες των ιδεολογικών κουραδόκαστρων τής «εθνικής παρατάξεως» και τής «αριστερής επανάστας».
Σκεφτείτε την κούρασή σας με όλα αυτά, και με την προσπάθεια όλων των εθνοπικραμένων εθνοαρνητών-ή-εθνοψώνιων να πούνε κάτι για αυτή την επέτειο, κάτι διαφορετικό ή κάτι καινοτόμο, ή κάτι που να «προασπίζει» «κάτι».
Για μένα τα πράγματα είναι εκνευριστικά απλά και έχουν να κάνουν όπως όλα με μιαν επιτέλεση:
Πριν ζαλίσουμε τα πράγματα περί τής εθνικής ή μη-εθνικής επανάστασης οφείλουμε να απαντήσουμε σε ένα απλό ερώτημα, καταρχάς θέτοντας το:
Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς με τον όρο «έθνος» ή «πατρίδα», μπορεί να προσδιορίσει με σαφήνεια πότε και υπό ποιούς όρους θα υπερασπίζονταν έναν τόπο, μια χωρική επικράτεια;
Και επειδή υπάρχουν μαγκίτες και αλανιάρηδες τού πολύ βαρέως επαναστατικού υπερδιεθνισμού, οφείλω να τους ξεκαθαρίσω, πριν καν απαντήσουν, ότι «εδώ», στην ελλαδική εκδοχή τους, τους κρίνω ανίκανους και απρόθυμους να υπερασπιστούν ακόμα και ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο «αταξικής-αντικαπιταλιστικής» επικράτειας, «δικής» τους επικράτειας δηλαδή -κι ας την ονομάσουν «συνέλευση [κατά φαντασίαν] εργα-τών-τριών Καλλιδρομίου-Σόλωνος», οπότε η ερώτησή μου ήδη ακυρώνεται σε σχέση με αυτούς, όχι διότι είναι «ρητορική» αλλά διότι απευθύνεται και σε αυτούς χωρίς να είναι αποδεκτή (από εμέ, τον πομπό της) ούτε μια απάντησή τους σαν να ήταν σοβαρή.
Προς τους υπερεθνικιστές, χλαμυδοφόρους υπερΈλληνες ή βυζαντινόπληκτους χριστιανοφασίστες (κατά το ισλαμοφασίστες), η ερώτηση αυτή έχει το ίδιο γενικό αρνητικό νόημα, με την έννοια ότι μπορεί σε κάποιους από αυτούς να υπάρχει μια γενική διάθεση «θυσίας» ή «ηρωικής αυταπάρνησης» αλλά οι όροι της είναι τόσο ασθενείς φαντασμένοι ψωνισμένοι και σκοτεινοί ώστε πολύ πιθανόν να σημαίνουν απλά άμεση και χωρίς όρους παράδοση στον εκάστοτε εχθρό τής «εθνικής επικράτειας», ακόμα και συνεργασία μαζί του, όταν περάσει το «πρώτο κύμα» των πιθανών (πολεμικών) εχθροπραξιών.
Η φλόγα αυτών των Κυρίων και Κυριών είναι περιορισμένη στην καταγωγική υπερεθνικιστική φαντασίωση μιας αδιάλειπτης μεταφυσικής εθνικής συνέχειας, οπότε αν κάποιος τούς την «διασφαλίσει» «ψυχικά» αρκούνται σε αυτό, σιγά μην ασχοληθούν με σύνορα και πρακτικές άμυνες, μετά από το πρώτο πολεμικό κύμα, όταν σε αυτό το «μετά» θα χρειάζονται ουσιαστικές αρετές, και όχι λόγια και εθνορομαντικές οικογενειακές φαντασιώσεις καταγωγικής συνέχειας.
Αυτό που σκέφτονται αυτοί για το «μετά» είναι το «εσωτερικό μέτωπο», όπου οραματίζονται εκκαθαρίσεις «άπλυτων» «αναρχοκομμουνιστών» και άλλες αιματοχυσίες «εσωτερικών εχθρών», άσχετα αν ο εχθρός επελαύνει στα περίχωρα τής Αττικής.
---
Δεν θα γιορτάσω την επέτειο, διότι διαφωνώ με τις επετείους, όλες τις επετείους, και δεν μου αρέσουν οι ιεροτελεστίες αυτού τού τύπου, είτε αναφέρονται στον Γρηγορόπουλο είτε αναφέρονται στον Κολοκοτρώνη.
Αν χρειαστεί να διακινδυνεύσω την ζωή μου για την Ελλάδα, θα την διακινδυνεύσω αν στο Όνομα αυτό περιέχονται και άλλα Ονόματα, και άλλα νοήματα [άλλη συζήτηση].
Και η ουσία αυτής τής πράξης, και άλλων πράξεων όλων μας, έγκειται και στο ίδιο το όνομα τής πράξης:
Στην Πράξη.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου