Άτομο και ατομικισμός.

Αυτό που στον καπιταλισμό και ευρύτερα στο μοντέρνο σύστημα καταπίεσης παρουσιάζεται ως μοίρα στ#ν αποξενωμένο εργάτ# ή αυτόν που θα γίνει εργάτ# είναι η οργάνωση.

Δεν είναι όλες οι οργανώσεις αποδίδουσες μισθό. Υπάρχουν και οργανώσεις εθελοντών ή αντίθετα, αναγκαστικές οργανώσεις, όπως είναι το σχολείο και ο «εθνικός στρατός». Αυτές δεν αποδίδουν μισθό αλλά υπηρεσίες στους άλλους (πλην των μελών τους) και (υποχρεωτικά ή μη-υποχρεωτικά) καθήκοντα στα μέλη τους. Όμως και ο άμεσος ή έμμεσος («κοινωνικός») μισθός που αποδίδουν οι επιχειρήσεις και οι υπηρεσίες στους εργαζόμενούς «τους» είναι μέρος μιας αναγκαστικής πράξης από την πλευρά των εργαζόμενων. Δεν υπάρχουν για την συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού περιθώρια επιβίωσης πέραν του μισθού. Κανένας δεν σε υποχρεώνει δια της βίας, υπό «κανονικές» καπιταλιστικές συνθήκες, να γίνεις μισθωτός, αλλά αν δεν γίνεις δεν θα επιβιώσεις. Στις «μη κανονικές» καπιταλιστικές συνθήκες, οι οποίες όμως είναι στην πραγματικότητα μέρος τής ευρείας κανονικότητας του καπιταλισμού, υποχρεώνεσαι θές δε θές να δουλέψεις για το κράτος, είτε ως φαντάρος είτε ως επιταγμένος πολίτης. Ανάλογες, αν και ηπιότερες, ήταν (και είναι) οι συνθήκες στον γραφειοκρατικό «σοσιαλισμό», όπου η αμοιβή ήταν (είναι) εξασφαλισμένη, όπως και το σπίτι και η υποχρεωτική εκπαίδευση, αλλά με αναγκαστικό όρο ή υποχρέωση για τα άτομα να δουλεύουν, και αν δεν το τηρήσουν υπάρχει τιμωρία (πρόκειται για μεγάλα σοσιαλιστικά «επιτεύγματα» υπέρβασης τής μισθωτής εργασίας τα οποία θα μας μείνουν αξέχαστα).

Οι καπιταλιστικές και οι γραφειοκρατικές (ή κρατικοσοσιαλιστικές) επιχειρήσεις δίνουν στα γραπωμένα από ανάγκη εργαζόμενα άτομα δια χρημάτων ή πιστοποιητικών εργασίας (ή δια της βεβαίωσης των ελεγκτικών-αστυνομικών-κρατικών αρχών ότι εργάζονται) τα μέσα επιβίωσής τους, και «έπειτα» ή ταυτόχρονα, πέραν αυτών των άμεσα-ή-έμμεσα υποχρεωτικών όρων για να επιβιώσουν, υπάρχουν πέραν των επιχειρήσεων οι αναγκαστικοί θεσμοί, η εκπαίδευση και ο στρατός.

Σημείωση βιωματικού «περιεχομένου»..

Σήμερα ήρθαν στη δουλειά οι «κομμουνιστές» του κκε, για να κάνουν παρέμβαση, από έξω -στο προαύλιο, για τα προβλήματα των αναπήρων, των ειδικά θεραπευόμενων παιδιών κ.λπ. 

 Οι παρεμβάσεις των Ελλήνων «κομμουνιστών» για τα προβλήματα των αναπήρων είναι αξιοσημείωτες. Μόνον αυτοί ασχολούνται. Μη πω καλή κουβέντα, ο Βούδας με τιμωρεί. 

Σε κουβέντα με μέλος του «κόμματος», όχι «λαϊκής προελεύσεως» (μάλλον καθηγήτρια μέσης εκπαιδεύσεως) πιαστήκαμε από τα μούτρα. 

Όταν της εξέθεσα την κατάσταση στο δημόσιο, με κατηγόρησε για διασπαστική σκέψη (έλεγα ό,τι μου έλεγαν οι κνίτες πριν 3-4 χρόνια όταν..υπερασπιζόμουν το δημόσιο, και αυτή ό,τι έλεγα εγώ στους κνίτες τότε!), και έτσι για να τελειώνει στο τέλος είπε πως το πρόβλημα (στους εργαζόμενους) είναι ο εμφανιζόμενος «ατομικισμός». 

Όταν της είπα πως ο «ατομικισμός» δεν είναι μια μονοδιάστατη έννοια ή κατάσταση, μου είπε πως παίζω με τις λέξεις, και όταν εντέλει τής είπα ότι και στο δημόσιο και στον μικροαστικό χώρο ευρύτερα (αλλά και μέσα στην «εργατιά») υπάρχει μαζικός χαφιεδισμός και όχι γενικά και αόριστα «ατομικισμός», και ότι ο ατομικισμός μπορεί να σημαίνει και αξιοπρέπεια, είπε πράγματα που δεν θα της κάνω τη χάρη να τα μεταφέρω, ή μάλλον, θα της κάνω τη χάρη να μη τα μεταφέρω. Σημειώνω πως το άτομο ήταν της μορφωμένης «πτέρυγας» τού κόμματος αυτού, σίγουρο είναι αν και δεν την ρώτησα. 

 

Ιωάννης Τζανάκος