Πυραμιδοακρόπολη..

 

Αυτό για το οποίο δουλεύουμε και για το οποίο δούλευαν οι μυριάδες πρόγονοί μας είναι για μια πυραμίδα των Φαραώ, ή για μιαν Ακρόπολη των «ορθολογιστών» Αθηναίων.

Οι Φαραώ είναι πλέον και «ορθολογιστές» Αθηναίοι, οι Αθηναίοι είναι πλέον και Φαραώ, οι δυό τους ένα απόλυτα δεμένο και μη διαλυτό στα στοιχεία του Εν της πυραμιδοακρόπολης του νεώτερου αστικογραφειοκρατικού «πολιτισμού». 

Τότε, και τώρα, δουλεύαμε για όλο αυτό, αλλά το δημιουργήσαμε;

Ήταν δικό μας έργο;

Υπάρχουμε κατά κάποιον τρόπο «εντός» του ως οι δημιουργοί και διαμορφωτές του; ή είμαστε μόνον τα θυσιαζόμενα σώματα αυτής της τερατώδους δημιουργίας;

Αυτή η δημιουργία ήταν μόνον το τερατώδες της;

Η αστική κοινωνία, αλλά και οι δημοκράτες δουλοκτήτες ιδεολογικοί «πρόγονοί» της έχουν (είχαν-έχουν) αρκετά επιχειρήματα για να μας πειθαναγκάσουν στην ιδέα ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, πως έγιναν και τόσα «θετικά» για την ζωή μας πράγματα, και ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει όσον αφορά στην δημιουργία και την φαινομενικά ανήσυχη αλλά ουσιακά ήρεμη νεκροζωή αυτής της πυραμιδοακρόπολης.

Να κάτσουμε λοιπόν ήσυχοι; μέσα της πλέον, ως θυσιαζόμενοι μικροί θεοί της, ως ένα απέραντο πλήθος νεκρών ζωών για να υπάρξει ως το απόλυτο θέαμα εντός του ως εντός της πάνω στα μυαλά και τις ζωές των τελευταίων θεατών του και θεατών της. 

Δεν δημιουργήσαμε αυτό το κτίσμα, κι ας αφήσαμε την ζωή μας νεκρή για να κουβαλήσουμε τις πέτρες και να στήσουμε τις σκαλωσιές, να θρέψουμε τους αρχιτέκτονες και τους ηγέτες.

Θέλουμε να το ρίξουμε κάτω.

Αλλά τι θα βάλουμε στην θέση του;

 

Ιωάννης Τζανάκος