Μέση Ανατολή (Δυτική Ασία)

Η διαρκής καταστροφή των δημοκρατικών κινημάτων στην εγγύς και την ευρύτερη «Ανατολή» και η χειραγώγησή τους από τις δυτικές δυνάμεις, που αν και επιλεκτικά στηρίζουν ως γενική αρχή την φιλελευθεροποίηση της κοινωνίας και την ανάπτυξη αστικών δημοκρατικών θεσμών, δημιουργεί το πλαίσιο ενός ολοένα μεγαλύτερου και δυσεπίλυτου ιστορικού αδιεξόδου που μπορεί να απεικονισθεί με το αδιέξοδο δίπολο «φιλοδυτικές δημοκρατικές δυνάμεις»/«αντιδυτικές αυταρχικές δυνάμεις».

Στην «μέση» αυτού του κολασμένου διπόλου -που εκφράζει την επιρροή των αντίθετων δυνάμεων, των ηγετικών δυνάμεων στην δύση και των «καθεστώτων» που της αντιστέκονται- βρίσκεται ο καθημερινός προοδευτικός άνθρωπος των «ανατολικών» καπιταλιστικών κοινωνιών που έχει να επιλέξει λ.χ μεταξύ ενός θεοκρατικού αντι-ιμπεριαλιστικού καθεστώτος και φιλοδυτικών κινήσεων που έχουν άμεση επαφή με τους μηχανισμούς χειραγώγησης των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και υπάγονται στα τυχοδιωκτικά σχέδιά τους.

Στο ίδιο αδιέξοδο πλαίσιο επιλογής βρίσκονται και ευρύτερες καταπιεσμένες ομάδες της κοινωνίας, όπως εθνικές και άλλες μειονότητες. 

Η γενική καταδίκη του ιμπεριαλισμού ρέπει σε μια άμεση ή έμμεση στήριξη των αυταρχικών αντι-ιμπεριαλιστικών καθεστώτων και η γενική δημοκρατική δράση ρέπει σε άμεση ή έμμεση σύμπραξη με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. 

Αν νομίζει κανείς πως αυτό το πλαίσιο επιλογής μπορεί να διαρραγεί έτσι απλά με την χρήση μιας σοφής «μαρξιστικής» ή άλλης «γραμμής» απλοποιεί αφελώς τα πράγματα χωρίς να σκέφτεται ίσως τα πράγματα από την θέση του καθημερινού εργαζόμενου, νεολαίου, μειονοτικού σε αυτές τις κοινωνίες

Από τη στιγμή που ξέσπασε η τακφίρι φασιστική βία στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και το δυτικό Κουρδιστάν (Βόρεια Συρία) και διενεργήθηκε, για μια άλλη μια φορά στην ιστορία, μια Γενοκτονία (με την τυπική και ουσιαστική έννοια) εναντίον των Γεζίντι, έχουν αλλάξει όλα μέσα μου και έχουν μετατραπεί για μια ακόμα φορά (μάλλον την οριστική) οι θεμελιακές παραδοχές της σκέψης μου. 
Δεν θα ήταν αναγκαίο να μετατραπούν αυτές οι (ιδεολογικές) καταβολές με έναν τρόπο που θα τις καθιστούσε ανενεργές, αλλά από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σπάσει το απόστημα της ιδεολογίας και να χυθεί το πύον της ιστορικής σήψης.
Ποια είναι τα «δεδομένα» της πληγής που άνοιξε και δεν λέει να κλείσει μέσα στην «αριστερά» της Ελληνικής επικράτειας. 
Δεν έλειψε η εκδήλωση αλληλεγγύης στους Κούρδους, ούτε απουσίασε κανείς από το προσκλητήριο, της σκέψης τουλάχιστον. Αλλά υπάρχει μια αδικαιολόγητη αμηχανία και ψυχρότητα από τότε που έγινε εμφανής η συμμαχία της κουρδικής αριστεράς και των παραδοσιακών Κούρδων εθνικιστών (Πεσμεργκά) (που προϋπήρχε) με την Δύση και τις Η.Π.Α. 

Δεν φαίνεται να κολλάει η ιδεολογία του αριστερού, κομμουνιστή, και αναρχο-αυτόνομου, με τέτοια δεδομένα. 

Κατά κάποιο τρόπο αυτή η ψυχρότητα αντιστοιχεί και στην «μέση» συνείδηση του Έλληνα πολίτη. Πού είναι η οργή όπως για την πολιτική του Ισραήλ και οι μεγαλοστομίες για «γενοκτονία» του Παλαιστινιακού λαού από τους Σιωνιστές; (έχουν γίνει φοβερά εγκλήματα πολέμου από το σιωνιστικό Ισραήλ και εθνοκάθαρση, αλλά όχι γενοκτονία, εναντίον του Αραβικού-Παλαιστινιακού λαού). Πού είναι οι διαδηλώσεις, οι καμένες σημαίες, τα γεμάτα πάθος ρητορεύματα εναντίον του πολέμου από έναν πανίσχυρο στρατό ενάντια σε έναν ανυπεράσπιστο λαό; Τα έφαγε η σιωπή, και η ζωή συνεχίζεται. 

Οι Έλληνες κομμουνιστές, αριστεριστές, αντιφά αντι-ιμπεριαλιστές, δεν κάνουν πίσω ούτε πόντο από την ιδεολογική τους σκληρότητα και απανθρωπιά, και μάλιστα προσθέσανε σε αυτήν και την απόκρυψη του ρόλου του Τουρκικού Κράτους, μην τυχόν και «υποκύψουν» σε κάποια μορφή «εθνικισμού». «Εθνικισμός» και «φιλο-ιμπεριαλισμός», ο εφιάλτης του ιδεοληπτικού που θα προτιμούσε να καταστραφεί ο κόσμος αρκεί να μην υποπέσει σε τέτοια αμαρτήματα. Παρά τις ριζικές διαφορές τους, και το μεταξύ τους μίσος, όλος σχεδόν ο Τροτσκισμός, ο Σταλινισμός, ο «σκληρός» αυτονομισμός (Μητροπολιτάνοι) συμπέσανε στην ιδεολογική «αντι-ιμπεριαλιστική» γραμμή στο Μεσανατολικό όσον αφορά τους Κούρδους. 

 

Ιωάννης Τζανάκος