Αλλά εσύ ζήτα κάποτε να φύγεις.

 

Θέλω να σε ξαναδώ όρθιο αδελφέ μου.

Θέλω να σταθείς μόνος μέσα στον αιώνα και να ζητήσεις.

Να ζητήσεις ένα άλλο ξεκίνημα.

Να μην ζητήσεις τίποτα αλλά να πάρεις.

Όταν θα έχουν σταματήσει οι μάχες εμείς θα έχουμε τελειώσει.

Όταν θα χορεύουμε πάνω στο χθες θα έχουμε τελειώσει.

Ξοφλημένοι και ξεχασμένοι θα χαϊδεύουμε μια πέτρα.

Και τότε θα έρθουν κι οι άλλοι.

Με απορία θα ρωτάνε που είναι και μεις θα γελάμε.

Καλώς τους μας είπανε 

Καλώς τους θα τους πούμε.

Και τότε θα έρθουν πολλοί η γη δεν θα φτάνει.

Με απορία θα κοιτάνε που να κάτσουν και μεις πουθενά.

Ούτε φώτα ούτε πρόσωπα μον΄στη μέση μια ανακριτική λάμπα.

Και τότε θα ανοίξει ένα φως στο χασάπικο.

Σάρκες κομμένες σαν άνθη.

Απορία ανθρώπων κι αυτή.

Θα πούνε είναι η κόλαση.

Τίποτε δεν θα είναι άλλο από αυτό.

Και ο χρόνος δεν θα περνάει.

Κολλημένες οι ώρες θα χτυπάνε το τραπέζι.

Καυτές σταγόνες μέσα στο φως της λάμπας.

Η ανάκριση δεν θα τελειώσει ποτέ.

Ούτε θα έρθει ποτέ κάποιος να δικάσει.

Ο χρόνος δεν θα περνάει ποτέ.

Θα ησυχάσουν και θα απορούν γιατί όλα αυτά.

Τέτοιοι είναι οι φονιάδες γεμάτοι απορίες.

Είναι πολλοί οι φονιάδες και μεις πουθενά.

Δεν αρκεί να νικήσεις να νικήσεις τα πάντα.

Ο χρόνος δεν θα περνάει ποτέ και το φως σκληρό.

Η τιμωρία ανύπαρκτη και το φως σκληρό.

Η ανάκριση δεν θα αρχίσει ποτέ.

Τίποτε δεν θα γίνει εκεί ποτέ.

Αλλά εσύ ζήτα κάποτε να φύγεις.

 

Ιωάννης Τζανάκος