Η αλλοτρίωση τής ιεραρχίας στην εργασιακή διεργασία..

 

Αυτό που γνωρίζουν καλά όσοι είναι επιφορτισμένοι να σταθμίσουν αντικειμενικά την ποσότητα ή ποιότητα μιας ατομικής δράσης εργασίας, όταν για ειδικούς λόγους αυτή η στάθμιση είναι αναγκαία και όχι όταν παίζεται το γνωστό «θέατρο» τής ψευδοστάθμισης, αυτό που γνωρίζουν λοιπόν είναι πως είναι σχεδόν αδύνατον να το καταφέρουν ρωτώντας τους άλλους εργαζόμενους ή τον προϊστάμενο/επόπτη τής εργασιακής διεργασίας.

Κανείς μέσα σε μια μονάδα παραγωγής δεν έχει «αντικειμενική» άποψη για το σύνολο των εργαζόμενων ατομικοτήτων. 

Ό,τι άλλο σας λένε οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές» ή («αντίθετα») αφελείς εργατιστές είναι για τα σκουπίδια. 

Σε όλες τις μονάδες ή τα τμήματα παραγωγής είναι  εγκατεστημένο ένα ενδοϊεραρχικό σύστημα κάτω από το αφεντικό ή την διοίκηση της υπηρεσίας (αν μιλάμε για δημόσιους οργανισμούς του κράτους) απαρτισμένο από τον ίδιο τον επόπτη, τους κολλητούς του ή την κλίκα του, ένα πλήθος από ενδιάμεσους στην ιεραρχία που θέλουν να τα έχουν καλά με την κλίκα χωρίς απαραίτητα να μπορούν ή να θέλουν να είναι μέλη της, και μια μικρότερη ομάδα από «απόβλητους», είτε αυτοί είναι συστηματικοί λουφαδόροι είτε είναι έχοντες προβλήματα υγείας (συνήθως ψυχικά) είτε είναι απλά μη αποδεκτοί από την κλίκα. 

Στις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και στα «γραφεία» γενικά, η κλίκα δεν είναι πάντα μία, εφόσον υπάρχει αλληλοεπικάλυψη αντικειμένων και οι επόπτες είναι υποχρεωμένοι να συνεργάζονται, αλλά επίσης όλοι υπόκεινται στην εξουσία ψευδοελεγκτικών αρχών, πάνω και από τον διευθυντή, για να διεκπεραιώσουν και τη  δουλειά τους αλλά και άλλες δράσεις που έχουν να κάνουν με τα γραφειοκρατικά ή πελατειακά συμφέροντά τους. 

Γενικά επικρατεί ένα «ήπιο»  εργασιακό πογκρόμ απέναντι στην μειονότητα των «απόβλητων», το οποίο πέραν τής γενικής ιδεολογίας που εκφράζει επιτελεί έναν «εσωτερικό» λειτουργικό ρόλο. 

Το να είσαι στους μη απόβλητους σε εντάσσει στην (θεωρούμενη ως) κανονικότητα, η οποία κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι εφόσον πάντα και η κλίκα και οι «αδιάφοροι» ακόλουθοί της επιτελούν μια διαρκή κρίση ή απλά επίκριση όλων των μη μελών της ακόμα κι αν αυτά δεν είναι αντίπαλοί της ή δεν έχουν εκφράσει κάποια «αντιπολιτευτική» διάθεση. 

Ό,τι είναι «έξω» από την μονάδα παραγωγής εξετάζεται όσο είναι κανείς εντός της ως «έξω» στην κυριολεξία, ως ένα είδος εχθρικής ζώνης, ειδικά όταν μιλάμε για άλλα τμήματα, υπηρεσίες ή επιχειρήσεις. 

Αλλά η ξένωση επεκτείνεται και σε όλο το περιβάλλον της μονάδας αυτής, όσο διαρκεί η παραγωγική διεργασία. 

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι θεωρούμενοι ως απόβλητοι στην παραγωγική μονάδα δεν είναι η πλειονότητα αλλά πάντα μια μειονότητα. 

Αν τώρα αυτή η μονάδα είναι θεωρούμενη ως «παρακατιανή» γενικά ή ασχολούμενη με δραστηριότητες που είναι κατά τα κοινωνικοϊεραρχικά μοντέλα σε μια χαμηλή (πλέον) θέση της κοινωνίας, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα, εξίσου σημαντικό. 

Και εκεί όμως υπάρχει πάντα σχηματισμένη μια όμοια απεχθής ιεραρχία μεταξύ των εργαζομένων. 

Υποτίθεται πως ένα σοσιαλιστικό ή ελευθεριακό ή ό,τι στο διάολο (νέο) σύστημα ή μη-σύστημα, θα καταργούσε αυτή την ελεεινή κατάσταση, η οποία (υποτίθεται πάλι) προκύπτει από τον καπιταλισμό, την εξουσία, την κυριαρχία.

Συμπεράσματα:

1.

Πιθανόν η φασιστική αυταρχική ιεραρχικοποίηση τής εργασίας να προκύπτει από μιαν ευρύτερη τάση ιεράρχησης, και να μην έχει σχέση μόνον με την εργασία, ή και καθόλου. 

Είπατε κάτι; 

Για να μην νομίσουν, και χαρούν, μερικοί, ότι προσχώρησα στο κίνημα μη εργασίας, θα πω πως δεν υπάρχει ρεαλιστικός τρόπος να παραχθεί προϊόν χωρίς εργασία, και σήμερα μάλιστα σε μεγάλες μονάδες παραγωγής, ή σε πολλές μικρές που όμως απαρτίζουν μια «μεγάλη» οικονομία.

2.

Πιθανόν αυτή η ιεραρχική αθλιότητα να προκύπτει, έτσι απλά, από μια μαζική εγκατεστημένη και βαθιά ηθική αθλιότητα. 

Το ότι μπορεί να βρεθείς στην θέση του «θύματος», και να σου ρουφάει ο καπιταλιστής ή το μικρό αφεντικό τη ζωή, δεν σημαίνει πως έχεις πάψει να είσαι ένα μικρό και απαράδεκτο καθίκι.

 

Ιωάννης Τζανάκος