Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας - Συμπληρώσεις και τελικές παρατηρήσεις [3].

 

 

Σε συνέχεια και ολοκλήρωση των εξής δημοσιεύσεων:

Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας 

Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας - Συμπληρώσεις [1]

Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας - Συμπληρώσεις [2]

 

1.

Χρησιμοποιώντας τον όρο «στρατηγική» σε μια σειρά από «κοινωνικά αντικείμενα-πεδία» στην ουσία αποδίδουμε σε αυτά τα «αντικείμενα-πεδία» έναν πολεμολογικό κατηγοριακό προσδιορισμό.

Θεωρώ μεν ως ορθή αυτή την «κατηγοριακή» επέκταση τού πολεμολογικού προσδιορισμού όσο μιλάμε για ταξικές άρα «φύσει» πολεμικές κοινωνίες, αλλά θα πρέπει να προσέξουμε να μην δημιουργήσουμε μιαν ακόμα μονιμοποίηση μιας γλωσσικής-σημειακής «κατηγοριακής επέκτασης». 

Αν ας πούμε σε μια αταξική κοινωνία εκλείψει ο ταξικός πόλεμος γύρω από τους κεντρικούς υλικούς όρους τής παραγωγής, τα υλικά μέσα παραγωγής και την τεχνική, θα είναι σωστό να συνεχίζουμε να ονομάζουμε και να προσδιορίζουμε αυτούς τους κεντρικούς υλικούς όρους ως «στρατηγικούς»;

Ο όρος «στρατηγική» είναι πολεμολογικός όρος.

Σε μια κοινωνία χωρίς κοινωνικό και ταξικό πόλεμο θα συνεχίσει να υφίσταται; και για να μην παρερμηνευτώ ως ορθοπολιτικός καθαρολόγος, θα το έθετα μάλλον ως εξής:

Ο όρος τής στρατηγικής θα συνεχίσει να υπάρχει ως αντίστοιχος με το σημερινό ρητό και υπόρρητο πολεμολογικό νόημά του;

Δεν ξέρω, απλά ρωτάω, αναρωτιέμαι.

 

2.

Ο Μαρξ δεν μίλησε ποτέ μόνον για ταξικό εμφύλιο πόλεμο, αλλά χρησιμοποίησε και τον αμφίσημο ή πολύσημο όρο τού αγώνα ή τής πάλης (στην νεοελληνική μετάφραση), και αυτό πρέπει να μας βάλει σε προβληματισμό, είτε είμαστε είτε δεν είμαστε «μαρξιστές» ή «μαρξίζοντες».

 

3.

Είναι πραγματικά δύσκολο να συλλάβουμε με ποιο τρόπο η εργαζόμενη πλειονότητα τής κοινωνίας θα ελέγξει πραγματικά το σύνολο τής παραγωγής-τεχνικής, ακόμα κι αν πάψει να υπάρχει ιδιωτική ή άμεση κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, των οικονομικών μονάδων, των υποδομών, των πόρων, και τής τεχνικής.

Πρόκειται για μια «δύσκολη υπόθεση», από την οποία δεν πρόκειται να βγούμε μέσω ενός στρουθοκαμηλικού αντι-τεχνοκρατισμού ή αντι-παραγωγισμού. 

Η παραγωγή και ειδικότερα η τεχνική, έχουν αποκτήσει μια δυναμική που δεν πρόκειται να ανακοπεί, οπότε αν ένα δημοκρατικό ή ελευθεριακό ταξικό κίνημα τις «απαρνηθεί» απλά θα χάσει, θα ηττηθεί. 

Ας μην πετροβολάνε λοιπόν μερικοί μέσα στην αριστερά και την αναρχία/αυτονομία την σοβιετική κρατικοσοσιαλιστική εμπειρία, εφόσον πέραν των κρατικών αγριοτήτων και των κρατικών διωγμών που «σήμαινε» έδειξε και ανάδυσε κάποια στοιχεία συνολικού σοσιαλιστικού ελέγχου τής παραγωγής, τα οποία θα μας είναι ίσως χρήσιμα ως τροποποιημένα σε ένα τροποποιημένο μετα-σοβιετικό σοσιαλιστικό μοντέλο κεντρικού δημοκρατικού ελέγχου τής παραγωγής και τής τεχνικής.

Οι μεγάλες και οι [μεγάλες-ή-μικρές] υπερπερίπλοκες παραγωγικές και τεχνικές δομές στο σύνολό τους, ήτοι οι στρατηγικές παραγωγικές-τεχνικές δομές, όπως και οι στρατηγικές υποδομές, δεν μπορούν να ελεγχθούν και να υπαχθούν στην διαχείριση από μέρους τής «ζωντανής εργασίας» μέσω μιας «μαγικά ορισμένης» «εργατοσυμβουλιακής» αμεσοδημοκρατίας. 

Αυτά είναι λόγια τού «εργατοσυμβουλιακού» αέρα κοπανιστού, αν δεν υπάρξει ένα είδος συνολικής εργατικής αντι-ιεραρχικής οικειοποίησης τής ίδιας τής στρατηγικής συνολικότητας τής σύγχρονης παραγωγής-τεχνικής, άρα αν δεν υπάρξει επίσης και ένα είδος συνολικής εργατικής αντι-ιεραρχικής οικειοποίησης τής ίδιας τής στρατηγικής συνολικότητας των σύγχρονων πολεμικών μέσων.

Σε περίπτωση που δεν θα υπάρξει μια συνολική εργατική δημοκρατική κυριαρχία επί των στρατηγικών υλικών τεχνικών και διανοητικών όρων-ή-μέσων παραγωγής, θα αναδύεται πάλι, ξανά και ξανά, μια εκμεταλλευτική ιεραρχική ολιγαρχία ή ελίτ, καπιταλιστική ή μετα-καπιταλιστική.

Μπορεί για να εξαλείψει ένα επαναστατικό υποκείμενο την «αιτία» τής ταξικής εκμετάλλευσης-αλλοτρίωσης να πρέπει να ξεκινάει με την εξάλειψη τής ίδιας τής ταξικής [λ.χ καπιταλιστικής] κοινωνίας ως φαινομένου τής αιτίας αυτής, αλλά ενόσω αυτό το «επαναστατικό υποκείμενο» δεν αίρει την ίδια την αιτία [τον συνολικό ιεραρχικό καταμερισμό μεταξύ τακτικής και στρατηγικής κοινωνικής υπόστασης] το φαινόμενο εκδήλωσης της θα εμφανίζεται ξανά και ξανά, σε πολλές μορφές και εκδοχές.

 

Ιωάννης Τζανάκος