Η καπιταλιστική καταστροφή τού Λόγου, η πατριαρχία και ο μηδενισμός..

 

Η «αποξένωση» είναι μια εύκολη λέξη, που δεν έχει το βάρος της κάπως θεωρητικίζουσας «αλλοτρίωσης», για λέξεις μιλάμε πάντα.

Έχουν εξουδετερωθεί ως «αντικαπιταλιστικές» έννοιες-λέξεις.

Οι κριτικές έννοιες έχουν καταφύγει στην αναγκαία στρυφνότητα, μέσα σε δάση από αλληλοεπικαλυπτόμενες και σε αλληλεπίδραση επιστήμες, για επιστήμες τού «ανθρώπου» μιλάμε πάντα.

Οπότε και τούτες έχουν εξουδετερωθεί, ο Λόγος έχει εξουδετερωθεί, μήπως άρα μιλάμε για την απόλυτη πατριαρχία του Κεφαλαίου;

Ένα άλεκτο, ένα ά-λογο, αλλά όμως και ένα υπερκείμενο στοιχείο, που απλά λειτουργείται μέσα σε νομικούς, κρατικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς λαβυρίνθους από λειτουργούς που δεν ξέρουν τι ακριβώς κάνουν, αν και μπορούν, λένε, με ακρίβεια να σου περιγράψουν τι κάνουν και ποιόν υπηρετούν, ή τι υπηρετούν.

Όσοι χάσκουν εμφανώς, είναι ή κάποια απορυθμισμένα θύματα τής λειτουργίας ή απλά άνθρωποι που δεν κατανόησαν κάποια στιγμή πως το μόνον που τους ζητείται είναι να πράξουν ό,τι είναι να πράξουν και να περιμένουν την σύνταξη ή τον θάνατο, αν τελικά είναι τυχεροί και φτάσουν σχετικά αργά προς τα εκεί.

Αυτό το πράμα είναι μια εικόνα τού υποτίθεται καλύτερου σημείου τού αστικού «μας» κόσμου, διότι όπως είναι γνωστό υπάρχουν σημεία εφιαλτικά ή μάλλον τείνοντα οριακά προς τον εφιάλτη, εφόσον το να ζεις με τα ελάχιστα ή πολύ λίγα δεν είναι κάτι ανέφικτο, το να ζεις όμως με τον φόβο της εξαφάνισης είναι πάντα κάτι ανέφικτο αν παρατείνεται στον χρόνο.

Το ανέφικτο είναι εφικτό, γίνεται εφικτό, δε ξέρω πως στα κομμάτια τα καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι.

---

Μπορεί το Κεφάλαιο να κατάγεται από την εργασία ή τον χρόνο των ανθρώπων, αλλά δεν αρκεί να λέει κανείς πως θα το καταργήσει, μη περιγράφοντας έστω σχηματικά πως θα ανασυσταθεί ο Λόγος που τούτο έχει εξαφανίσει στο ιστορικό διάβα του.

Δεν είναι αυτός ο Λόγος ένα θέσφατο, ήταν όντως μια μορφή πατριαρχικής δόμησης τού σημαίνοντος ή το σημαίνον ως μια ιεραρχική πατριαρχική δόμηση, αλλά μαζί του έφερε μια συνοχή και ένα νόημα από την εποχή όπου υπήρχε ένας λόγος για κάθε πράξη, ακόμα και την φρικαλεότερη. Μήπως είναι προτιμότερη η κενότητα των πάντων σε μιαν αφηρημένη κίνηση ενός (κι αυτού) πατρικοκατηγοριακού Τίποτα, ενός παραγωγικού πατριαρχικού μηδενός το οποίο όμως παραμένει στο μηδέν και μόνον στο μηδέν τής κυριαρχίας του; 

Τίποτα τέτοιο δεν είναι προτιμητέο, είναι το χειρότερο συμβάν της ιστορίας, το καπιταλιστικό Κεφάλαιο, και το Κεφάλαιο εν γένει, είναι τελικά ένας όλεθρος της ζωής, όχι μόνον γιατί την απορροφά και την εξαϋλώνει αλλά και γιατί την έφτασε ως το σημείο να μην έχει Λόγο, να μην μπορεί να αιτιολογήσει έστω μεταφυσικά την παρουσία της στο ον. Αυτός ο μηδενισμός του Κεφαλαίου ωστόσο δεν είναι ένας πραγματικός μηδενισμός, ή αν είναι μηδενισμός είναι ο μηδενισμός της απόλυτης αφαίρεσης χωρίς δίοδο σε κάποια συγκεκριμενότητα. 

Ο πραγματικός μηδενισμός, λυτρωτικός ή αδιέξοδος, ή και τα δύο, δεν θέτει τον λόγο του πατρός ή τον λόγο του αντι-πατρός σε μιαν παρένθεση εκτός όντος, δεν δομεί το μηδέν ως μηδέν αλλά ως μια προεργασία τού όντος. 

Δεν πρόκειται για αυτό λοιπόν, για μηδενισμό, και ματαίως ψάχνουν στον μηδενισμό εν γένει το πρόβλημα όσοι το ψάχνουν, αλλά (πρόκειται) για την νέα πατριαρχία, την νέα και χειρότερη, χυδαιότερη, αδιέξοδη και κενή πατριαρχία του κεφαλαίου, την πατριαρχία της κένωσης κάθε Λόγου από το ον και κάθε όντος από τον Λόγο. 

Αυτή η νέα πατριαρχία είναι πλέον κάτι άλλο από μια απλώς νέα πατριαρχία, ή μια μάσκα της παλαιάς, έχει αναχθεί σε παγκόσμια σύνοψη και συμπύκνωση κάθε προηγούμενης, έχει υπερβεί κάθε προηγούμενη και έχει πλάσει τον κόσμο ως μια υπερ-αφαίρεση δημιουργημένη μεν από την ζωντανή εργασία των ανθρώπων χωρίς όμως να παρουσιάζεται με ευκρίνεια και πρακτικότητα ένας τρόπος για να μπορέσει η ζωντανή εργασία να οικειοποιηθεί (ξανά;) τον κόσμο. Μπροστά της τα εναπομείναντα κωμικά ή γκροτέσκα φαντάσματα ενός κρατικοσοσιαλιστικού ή πρωτονεωτερικού αστικού παρελθόντος, όπως κάτι παρανοημένοι ηγέτες ψευδανατολικών επικρατειών, φαντάζουν σχεδόν συμπαθητικά, ή ως τα μελλοντικά θύματα μιας αιματηρής αλλά αθέατης απορρόφησης.

Μήπως όμως εκτός από αυτά τα απομεινάρια θυμάται κανένας τα μυριάδες πρόσωπα των δολοφονημένων, από τους αποκλεισμούς των δυτικών, Ιρακινών;

Ακόμα και στην αθέατη κατασπάραξη από την αφαιρετική (νεο-)πατριαρχία κάθε παλαιοπατριαρχίας ή κάθε νεωτερικής αλλά «ξεπερασμένης» πια πατριαρχίας, όλοι θυμούνται τους ηγέτες ή αν θυμούνται τους αθώους πολίτες είναι για να καδράρουν το πρόσωπο του «κακού» ηγέτη.
Μπορεί μεν να έχει υπάρξει αφαιρετικοποίηση και ένα είδος αφυλοποίησης της εμφυλοποίησης, μπορεί τα όρια προσώπου και μάζας να είναι δυσδιάκριτα, μπορεί να έχουν υπάρξει όλες οι φιλοσοφίες, όλες οι βιώσεις κατά τον ρυθμό της απο-υποστασιοποίησης, αλλά όταν είναι να υπάρξει κατασπάραξη του «άλλου» αυτό που πάλι επιτάσσει είναι ένα πατριαρχικό δράμα, κρυμμένο πλέον ως πατριαρχικό, ακόμα και όταν περικλείει την κατασπάραξη ενός «κακού» πατριάρχη του «παρελθόντος».

Και νά σου εκεί δίπλα, όλοι οι ανόητοι απολογητές του παλαιού, τίμιοι και ανόητοι υπηρέτες του θεάματος τού φρέσκου μη-Λόγου του Λόγου ή Λόγου του μη-Λόγου, να προσφέρονται θύματα στο θυσιαστήριον που κείται το σώμα της παλαιότητας που πρέπει να κατασπαραχθεί αλλά θα κατασπαραχθεί καλύτερα αν κρατήσει και μιαν αύρα, μια ιερή υπόσταση, για τα σαγόνια του μη ιερού και του τόσο μονδέρνου που δεν αντέχει το ιερό αλλά γουστάρει το πλατάγισμα των ιμπεριαλιστικών σημαιών και το τρίξιμο των «ορθολογιστικών» οδόντων όταν καταπίνει αυτό το παλαιόν ως κάτι ιερόν, έστω λίγο, όσο να ακουστεί ο ήχος.

Βέβαια, επειδή στον κόσμο αυτό δεν γεννήθηκαν όλοι κορόιδα ή ιδεολόγοι της προόδου, με τις μεταμφιέσεις της τις ποικίλες - ενίοτε και ως φιλοσοφικώς αντιπροοδευτικές μεταμφιέσεις, υπάρχει αντίδραση, και τούτη δεν είναι βέβαια από το στρατόπεδο της δύσης-δύσης, αλλά από τις εξαπατημένες περιφερειακές της επικράτειες.

-----

Ιωάννης Τζανάκος